Η κριτική της αυταπάτης και η αυταπάτη της κριτικής

"Η προσπάθεια προσεταιρισμού ενός ανύπαρκτου, στις εποχές της οικονομικής κρίσης, κεντρώου χώρου με στροφές προς τα δεξιά έχει οδηγήσει αρκετά κόμματα της ευρωπαϊκής αριστεράς σε εκλογικές πανωλεθρίες. Κάποιοι φαίνεται ότι προειδοποιούν γι΄αυτό την ηγεσία του κόμματος. Θα εισακουστούν;" γράφει για τον ΣΥΡΙΖΑ ο Άρης Χατζηστεφάνου. Το ιδεολόγημα περί αυτο-εξαπατώμενης διαχείρισης του συστήματος που καλλιέργησε ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ αναδιπλασιάζεται εδώ ως ιδεολόγημα περί αυτο-εξαπατώμενου ΣΥΡΙΖΑ. Καθρεφτίζοντας την φαντασιωνόμενη "ιδεοληψία" της αστικής τάξης που είναι "εθελόδουλη" από έλλειψη φιλοδοξίας και που επιβάλλει "πολιτικές λιτότητας" ενώ θα μπορούσε να μοιράζει λεφτά σαν τον Ρομπέν των Δασών, ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζεται σαν κόμμα εγκλωβισμένο σε μια ανεξήγητη και παράλογη εμμονή στο φλερτ με έναν "ανύπαρκτο κεντρώο χώρο."

Έλα όμως που η ίδια η ανατομία της κοινωνίας με βάση άνευ ταξικού --και αμφίβολου πολιτικού-- περιεχομένου ταμπέλες (τι θα πει "κεντρώος χώρος" από τη σκοπιά των σχέσεων παραγωγής;) αποτελεί ήδη μέρος της συσκοτιστικής ρητορικής αυτού που υποτίθεται πως κριτικάρεται ως αυταπάτη! Υιοθετώντας τους όρους ενός παραλογισμού, ο Χατζηστεφάνου δεν μπορεί να κάνει τίποτε άλλο απ' το να τον αναπαράγει, θέτοντας στον εαυτό του ερωτήματα χωρίς απαντήσεις, ερωτήματα που είναι τα ίδια παράλογα. Αλήθεια, πιστεύει πως ο ΣΥΡΙΖΑ είναι τόσο ηλίθιος ώστε να "θυσιάζει" την "αριστεροσύνη" του για να "προσεταιριστεί" κάτι που δεν υπάρχει;

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αρκετά πράγματα, ηλίθιος όμως δεν είναι. Και προφανώς, το πρόβλημα μαζί του δεν είναι καθόλου ότι πασχίζει να προσεταιριστεί το ανύπαρκτο. Η ιδέα την οποία προβάλλει ο Χατζηστεφάνου είναι, ουσιαστικά, η ιδέα της ψηφοθηρίας. Κάνει ψηφοθηρία ο ΣΥΡΙΖΑ; Ασφαλώς και κάνει! Πώς αλλιώς θα συγκεντρώσει τα εκλογικά ποσοστά που χρειάζεται για να εκπληρώσει τον στόχο του να αναλάβει την διαχείριση του αστικού κράτους; Την ψηφοθηρία βέβαια την κάνει παντού και αδιακρίτως. Με τους κομμουνιστές είναι κομμουνιστής, με τους αντικομμουνιστές αντικομμουνιστής, με τους αναρχικούς αναρχικός, με τους πατριώτες πατριώτης, με τους ευρωπαϊστές ευρωπαϊστής, και με τους νοικοκυραίους νοικοκυραίος. Είναι όλα τα πράγματα για όλους τους ανθρώπους, ή τουλάχιστον αυτό διατείνεται.

Και λοιπόν; Ακόμα κι έτσι, αρκεί η ψηφοθηρία ως γενικευμένη πολιτική για να κατανοήσει κανείς τον ρόλο του; Ακόμα πιο συγκεκριμένα, αρκεί η ψηφοθηρία προς πάσα κατεύθυνση για να εξηγηθούν οι πολύ συγκεκριμένες κινήσεις του όλο αυτό το διάστημα;

Όχι, δεν αρκεί. Αν αρκούσε, όπως φαίνεται να θεωρεί ο Χατζηστεφάνου, η ψηφοθηρική διάθεση (έστω, όπως την βλέπει, στη λάθος κατεύθυνση), αυτό θα σήμαινε ότι για να πάρεις το τιμόνι της αστικής διακυβέρνησης αρκούν οι ψήφοι. Θα σήμαινε ότι όποιος καταφέρει να ψηφιστεί απ' τους περισσότερους μπορεί να το πάρει. Θα σήμαινε δηλαδή ότι η αστική δικτατορία δεν είναι και τόσο δικτατορία, τελικά. Ότι είναι μάλλον "δημοκρατική."

Αλλά δεν αρκεί καθόλου να "είσαι όλα τα πράγματα για όλους τους ανθρώπους" για να ψηφοθηρίσεις αποτελεσματικά και να ανέλθεις σήμερα, σ' αυτές τις συνθήκες, στην κυβερνητική εξουσία.

Θα πρέπει, πολύ σημαντικότερα, και πολύ πιο συγκεκριμένα, να δώσεις διαπιστευτήρια τόσο στην εθνική όσο και στην ευρωπαϊκή και αμερικανική αστική τάξη, στα εθνικά και διεθνή μονοπώλια, ότι δεν θα δημιουργήσεις προβλήματα. Ότι δεν θα παρεκκλίνεις. Ότι δεν θα τα εξαναγκάσεις σε έκτακτα και βίαια μέτρα εναντίον σου. Γιατί τα μονοπώλια είναι ανήσυχα. Φοβούνται για την κερδοφορία τους στο μέλλον. Θέλουν να διασφαλιστούν στο μέγιστο δυνατό βαθμό. Και αυτό ακριβώς κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ ταυτόχρονα με την ψηφοθηρία προς πάσα κατεύθυνση. Τα καθησυχάζει, ώστε να μπορεί την ψηφοθηρία του να την μετατρέψει σε κάτι αποτελεσματικό. Γιατί χωρίς την έγκριση της αστικής τάξης και των μονοπωλίων, μπορείς να φωνάζεις όσο θες, να επιχειρηματολογείς όσο θες, να τρέχεις όσο θες, αλλά δεν θα δεις τα πλήθη να συρρέουν να σε ψηφίσουν. Ρωτήστε και το ΚΚΕ να σας πει. Και η αστική τάξη, σε αντίθεση με τον "κεντρώο χώρο" που νομίζει ο Χατζηστεφάνου ότι κυνηγάει "εμμονικά" ο ΣΥΡΙΖΑ, όχι μόνο δεν είναι ανύπαρκτη, αλλά ελέγχει πλήρως το πολιτικό παιχνίδι ως τώρα. Το ελέγχει γιατί ελέγχει όχι μόνο την κυρίαρχη πολιτική αλλά και την κυρίαρχη κριτική σ' αυτή την πολιτική ("αγανακτισμένοι", κανείς;)

Αντιμέτωπος με τον αστικό ρεαλισμό της "αριστεράς", ο Χατζηστεφάνου ανεβαίνει ο ίδιος στον Ροσινάντε και διαμαρτύρεται για Δον Κιχώτες, προσθέτοντας ένα ακόμα επίπεδο στα εγκιβωτισμένα όνειρα που βλέπει αυτός που κραυγάζει "ξυπνήσαμε"! Γιατί αυτό που προσφέρει η οπτική του δεν είναι κριτική της αυταπάτης. Είναι η αυταπάτη της κριτικής.

πηγη