Στην αστική δημοκρατία οι εκλογές μοιάζουν με θεατρική παράσταση. Οι αστοί πολιτικοί, ως ηθοποιοί, υποκρίνονται ότι είναι κάτι το διαφορετικό, το άλλο, από εκείνο το οποίο έχουν αναλάβει να είναι στην πραγματική τους ζωή. Μιλούν, ως πάνω στη σκηνή, για τα όσα θα κάνουν - όσα δεν έκαναν το διάστημα που κυβερνούσαν. Μιλούν για τη σωτηρία του λαού - τον οποίο καταδίκασαν τον καιρό που κυβερνούσαν. Μιλούν για το καλό των πολλών, αυτοί που σκέφτονταν μόνο το καλό των λίγων σε βάρος των πολλών, τον καιρό που κυβερνούσαν. Μιλούν για ευημερία και για ειρήνη, αυτοί που εργάστηκαν για τον πόλεμο και που πήραν πίσω από τους ανθρώπους του μόχθου το δικαίωμα στην αξιοπρεπή στέγαση, στην Υγεία, στην Παιδεία, στη ζωή, τον καιρό που κυβερνούσαν.
Με την ευκαιρία, έχω τον κατάλληλο τόπο και αφορμή εδώ να καταγράψω κάποιες σκέψεις μου, που κάνω εδώ και κάμποσο καιρό, σχετικά με το "Ουκρανικό".
Γενικά συμφωνώ με την ανάλυση των Ουκρανών συντρόφων για τις τρεις εκδοχές εξέλιξης του ιμπεριαλιστικού πολέμου στην Ουκρανία, που, παρενθεντικά, δεν τον θεωρώ πόλεμο Ρωσίας-Ουκρανίας αλλά ουσιαστικά και εξαρχής πόλεμο ΝΑΤΟ-Ρωσσίας: