Στον χαιρετισμό της στο 13ο Συνέδριο της ΚΝΕ η Νεολαιίστικη Πτέρυγα της Ένωσης Κομμουνιστών Ουκρανίας σημείωσε:
«Για την κατάσταση της εργατικής τάξης στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο
Αγαπητοί σύντροφοι,
Πράγματι, το κεφάλαιο δεν μπορεί να αντισταθεί στον πειρασμό των βραχυπρόθεσμων κερδών, ακόμη και με τον κίνδυνο ενός σοβαρού μακροπρόθεσμου κόστους. Μιλάμε, φυσικά, για τον παρατεταμένο "μικρό νικηφόρο πόλεμο" που διεξάγει η ηγεσία μιας από τις άλλοτε αδελφικές σοβιετικές δημοκρατίες, που τώρα βρίσκεται κάτω από την μπότα της αστικής τάξης. Προς το παρόν, βλέπουμε ότι ο στόχος των Ρώσων νεόπλουτων - το πλούσιο σε πρώτες ύλες και μεταποιητικές δραστηριότητες νοτιοανατολικό τμήμα της Ουκρανίας - έχει μετατραπεί σε βραχνά για τις επιτιθέμενες δυνάμεις και όλες οι περαιτέρω προσπάθειες κατάληψής του απειλούν να αποξενώσουν κι άλλο τη Ρωσική Ομοσπονδία από τις εξαγωγικές αγορές πρώτων υλών της περιοχής αυτής.
Ταυτόχρονα, αυτό που οι ουκρανικές αρχές (στην πραγματικότητα οι τυχοδιωκτικές μαριονέτες του δυτικού κεφαλαίου) αποκαλούν "επιτυχίες" και "στρατιωτικές νίκες", δεν είναι τίποτα περισσότερο από το αιματοκύλισμα του άμαχου πληθυσμού της χώρας, καθώς και από την αποστολή χιλιάδων νεαρών στρατιωτών στο σφαγείο του πολέμου με αντάλλαγμα εντελώς παράξενες διεκδικήσεις σε εδάφη που έχουν ήδη καταληφθεί από τη Ρωσική Ομοσπονδία.
Πολικές προοπτικές ενός "μάταιου πολέμου"
Πιστεύουμε ότι η στρατιωτική σύγκρουση στην Ουκρανία αποτελεί, σε παγκόσμια κλίμακα, ένα επεισόδιο, ένα πρελούδιο, ένα δωμάτιο εκπαίδευσης, ένα πεδίο βολής για έναν παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Σε τοπική κλίμακα, ωστόσο, πρόκειται για έναν "μάταιο πόλεμο" που διεξάγεται υπό σκοπίμως ψευδή συνθήματα, ενώ οι στόχοι του δεν θα επιτευχθούν, αφού πρόκειται για κενές διακηρύξεις, φέρνοντας, έτσι, μόνο δεινά και θλίψη στους λαούς της Ουκρανίας και της Ρωσικής Ομοσπονδίας - άλλοτε αδελφικών σοβιετικών δημοκρατιών. Το ζήτημα του τερματισμού του πολέμου δεν είναι απλώς ένα αφελές ανθρωπιστικό σύνθημα, αλλά μια αντικειμενική αναγκαιότητα για να σταματήσει η έναρξη του Τρίτου Παγκόσμιου Πολέμου, από τη μία πλευρά, και η αδελφοκτόνος σφαγή, από την άλλη. Παρ’ όλα αυτά, ο πόλεμος αυτός έχει σαφείς συμπαθούντες μεταξύ των κομμουνιστικών οργανώσεων.
Δεν θα προχωρήσουμε σε λεπτομερή κατάλογο των οργανώσεων που εξακολουθούν να αυτοαποκαλούνται κομμουνιστικές, αλλά έχουν επιλέξει πλευρά σε αυτόν τον πόλεμο. Θα αναφέρουμε μόνο τα κύρια επιχειρήματα που χρησιμοποιούν για να δικαιολογήσουν που μετατράπηκαν σε ουρά των αστικών κυβερνήσεων και, κατά συνέπεια, τα κύρια θεωρητικά λάθη που έγιναν στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα κατά την ανάλυση των σημερινών γεγονότων.
1. Προβάλλεται η υπόθεση του αντιφασιστικού χαρακτήρα της επέμβασης της Ρωσικής Ομοσπονδίας στην Ουκρανία. Ναι, πράγματι, ένα φασιστικό καθεστώς εγκαθιδρύθηκε στην Ουκρανία μετά το Μαϊντάν, με στόχο την πλήρη αποσοβιετοποίηση της Ουκρανίας. Ναι, ο πληθυσμός του Ντονμπάς εξεγέρθηκε κατά της νέας ηγεσίας της Ουκρανίας και έλαβε μέτρα για να απομακρυνθεί από το καθεστώς του Κιέβου. Ναι, το 2014-2015, σε όλο το Ντονμπάς ο λαός ζητούσε να σταλούν ρωσικά στρατεύματα για να προστατεύσουν τους ίδιους και ολόκληρη την Ουκρανία από τη νέα πραγματικότητα που σχεδίασε η αρρωστημένη φαντασία των οπαδών των συνεργατών των ναζί Μπαντέρα και Σουχέβιτς. Αυτό ζητήθηκε ανοιχτά από τον λαό του Ντονμπάς σε αυθόρμητες και οργανωμένες συγκεντρώσεις και στο δημοψήφισμα του Μαΐου 2014. Αλλά τι έκανε η Ρωσική Ομοσπονδία στην πορεία; Την επιτυχή προσάρτηση της Κριμαίας "χωρίς να πέσει ούτε ένας πυροβολισμός" με τις προσπάθειες νομιμοποίησής της διαδέχθηκαν οκτώ χρόνια εκβιασμών, σε μια προσπάθεια να εξαναγκαστεί το Ντονμπάς να επιστρέψει στην Ουκρανία μέσω της λεγόμενης "συμφωνίας του Μινσκ", αλλά διατηρώντας παράλληλα το status quo στο ζήτημα της Κριμαίας. Ας θυμηθούμε ότι τα αποτελέσματα του λαϊκού δημοψηφίσματος στις Λαϊκές Δημοκρατίες του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ δεν είχαν αναγνωριστεί από τη Ρωσική Ομοσπονδία μέχρι πρόσφατα. Και πάλι, βλέπουμε ένα παράδειγμα κυνικού παζαρέματος, οι στόχοι του οποίου δεν ήταν σε καμία περίπτωση η προστασία του πληθυσμού του Ντονμπάς ούτε η ανατροπή του καθεστώτος του Κιέβου και ούτε, τελικά, ο αντιφασισμός.
2. Η αντίθετη πολιτική κατεύθυνση αποτελεί τη δεύτερη κοινή θέση σχετικά με τον ιμπεριαλισμό της Ρωσικής Ομοσπονδίας "που εισβάλλει στο έδαφος ενός κυρίαρχου γειτονικού κράτους". Από αυτό προκύπτει λογικά η ανάγκη για άνευ όρων στρατιωτική υποστήριξη της Ουκρανίας ως θύματος της ιμπεριαλιστικής επίθεσης. Και πάλι, βλέπουμε πως το ερώτημα τίθεται με λάθος τρόπο. Ο ιμπεριαλισμός δεν γνωρίζει σύνορα, δεν έχει ξεχωριστά απομονωμένα μέρη με την επιγραφή "Κράτος Ν". Ο ιμπεριαλισμός είναι μια κατηγορία πολιτικής οικονομίας που περιγράφει ένα στάδιο στην ανάπτυξη του καπιταλισμού, όπου η συγχώνευση των βιομηχανικών και τραπεζικών μονοπωλίων παράγει μια νέα μορφή μονοπωλίου - το χρηματιστικό μονοπώλιο. Αυτό σημαίνει ότι η σύγκρουση των συμφερόντων των διαφόρων χρηματιστικών μονοπωλίων αποτελεί μια μόνιμη διαδικασία και ότι η στρατιωτική μορφή επίλυσης των αντιθέσεων είναι μόνο θέμα χρόνου. Ο Δεύτερος Πόλεμος του Κονγκό, ο οποίος σύμφωνα με διάφορες εκτιμήσεις στοίχισε τη ζωή σε πάνω από 5 εκατομμύρια ανθρώπους μέσα σε μόλις 5 χρόνια, από το 1998 έως το 2003, είναι ένα ζωντανό παράδειγμα του πώς τα χρηματιστικά μονοπώλια επιδιώκουν να προωθήσουν τα συμφέροντά τους, αξιοποιώντας την κρεατομηχανή του πολέμου σε συγκρούσεις που πραγματοποιούνται σε μακρινές χώρες. Αξίζει να σημειωθεί ότι η μία πλευρά σε αυτή τη σύγκρουση υποστηρίχθηκε μεταξύ άλλων από την Κίνα και τη Γαλλία και η άλλη από τις ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο. Παρ’ όλα αυτά, αυτή η πόλωση δεν εμπόδισε τις αμερικανικές πολυεθνικές να συνεχίσουν να συγκεντρώνουν παραγωγικές εγκαταστάσεις στο έδαφος της Κίνας και τη Γαλλία να επανενταχθεί στο ΝΑΤΟ το 2009.
Στις πολυπολικές θέσεις που εκτέθηκαν παραπάνω, βρίσκουμε μια κοινή ρίζα - τον οπορτουνισμό. Ο Λένιν προειδοποιούσε ενάντια στη χρήση του όρου "οπορτουνισμός" ως χαρακτηρισμού, δηλώνοντας τα εξής:
"Μάταια συχνά θεωρούμε τη λέξη αυτή ως "απλή αισχρολογία", χωρίς να εξετάζουμε σοβαρά το νόημά της. Ένας οπορτουνιστής δεν προδίδει το κόμμα του, δεν το εξαπατά, δεν το διασπά. Συνεχίζει ειλικρινά και επιμελώς να το υπηρετεί. Αλλά το κοινό και διακριτικό του γνώρισμα είναι η υποχωρητικότητά του στις διαθέσεις της στιγμής, η αδυναμία του να αντισταθεί στη μόδα, η πολιτική του κοντόφθαλμη και αχαρακτήριστη συμπεριφορά. Ο οπορτουνισμός είναι η θυσία των μακροχρόνιων και ουσιαστικών συμφερόντων του κόμματος στα στιγμιαία, πρόσκαιρα, δευτερεύοντα συμφέροντά του".
Πράγματι, οι υποστηρικτές της λεγόμενης "ειδικής επιχείρησης" βλέπουν στην επέμβαση της Ρωσικής Ομοσπονδίας μια ευκαιρία για χειραφέτηση των λαών που βρίσκονται κάτω από την μπότα του δυτικού κεφαλαίου, αφού ο "άξονας ΝΑΤΟ - ΕΕ - ΗΠΑ" φέρεται πλέον να μην μπορεί να διατηρήσει τον έλεγχο των αποικιών του. Αλλά τι έχουν να πουν αυτοί οι "παράγοντες της ειδικής επιχείρησης" για το γεγονός ότι πάνω από το 80% της αγοράς καυσίμων στην ΕΕ βρίσκεται πλέον υπό τον έλεγχο των ΗΠΑ και ότι οι πρώτες ύλες από τη Ρωσική Ομοσπονδία αγοράζονται σε εξευτελιστικά χαμηλές τιμές από τους καπιταλιστές της Κίνας και της Ινδίας;
Διάφοροι κομμουνιστές και σοσιαλιστές υποστηρικτές του ουκρανικού καθεστώτος βλέπουν μια ευκαιρία για τους λαούς που ζουν στη Ρωσική Ομοσπονδία να απελευθερωθούν από την "καταπίεση του Κρεμλίνου" και, υπό τις σημαίες νέων κρατών, να εγκαθιδρύσουν "δημοκρατία" στην καπιταλιστική Ρωσία, η οποία καταρρέει κάτω από μια μάζα οικονομικών αντιφάσεων και στρατιωτικών ηττών. Παρ’ όλο τον παραλογισμό και την απόλυτη αιμοδιψία, η θέση αυτή βρίσκει ολοένα και περισσότερα στηρίγματα και αποτελεί, στην πραγματικότητα, την κύρια εναλλακτική λύση για τους υποστηρικτές των ειδικών επιχειρήσεων.
Και στις δύο περιπτώσεις έχουμε να κάνουμε με "μαρξιστές" που ζητούν την αναθεώρηση του Μαρξ και του Λένιν λόγω της υποτιθέμενης ανεπικαιρότητας των θέσεων του μαρξισμού - λενινισμού για τις ιμπεριαλιστικές συγκρούσεις. Περισσότερα από 105 χρόνια μετά τη δημοσίευση του έργου "Ιμπεριαλισμός, ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού", ο ιμπεριαλισμός έχει τάχα αποκτήσει συγκεκριμένα κρατικά όρια, σχεδόν ενσαρκωμένος με τη μορφή του αμερικανικού αετού, της ρωσικής αρκούδας, του κινεζικού δράκου και άλλων πραγματικών και φανταστικών χαρακτήρων. Τέτοιοι "μαρξιστές" έχουν μάλλον ξεχάσει ότι ο ιμπεριαλισμός είναι ένα στάδιο στην ανάπτυξη του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος είναι μια ένοπλη λύση στις πολιτικές αντιφάσεις στην εποχή του ιμπεριαλισμού. Αυτοί οι σύγχρονοι οπαδοί του Κάουτσκι επιμένουν να αποκαλούν μεμονωμένα κράτη ιμπεριαλιστές, πράγμα που δεν αλλάζει την ουσία του ιμπεριαλισμού, όπως την αποκάλυψε ο Λένιν, ως εποχής, βάρος των καιρών του καπιταλισμού και όχι ως κρατικού μορφώματος που περικλείεται μέσα σε εθνικά σύνορα.
Υπάρχει ζωή μετά τους θανάτους;
Από τη μία πλευρά, είναι άχαρο καθήκον να κάνεις προβλέψεις σε μια απρόβλεπτη πραγματικότητα. Από την άλλη, η εφαρμογή της μαρξιστικής μεθόδου για την επεξεργασία πιθανών σεναρίων για το τέλος του πολέμου είναι απαραίτητη. Για όσους υποστηρίζουν ξεκάθαρα είτε τη Ρωσική Ομοσπονδία είτε την Ουκρανία, δεν υπάρχουν καθόλου ερωτήματα - κάθε πλευρά απλώς πιστεύει στη νίκη "των δικών της". Για εκείνους που δεν στηρίζουν τα "δικά τους" αστικά κράτη, η υπόθεση είναι κάπως πιο περίπλοκη.
Ας δούμε λοιπόν τρία πιθανά σενάρια και ας προσπαθήσουμε να εκτιμήσουμε τι σημαίνουν για την εργατική τάξη μακροπρόθεσμα.
1. Βλέπουμε μια χαμηλής έντασης, μακροχρόνια σύγκρουση ως το πιο πιθανό σενάριο, επειδή κανένα από τα μέρη δεν είναι πρόθυμο να διαπραγματευτεί για την ειρήνη. Βλέπουμε επίσης μεγάλης κλίμακας εκστρατείες πληροφόρησης για την υποστήριξη της στρατιωτικής υστερίας δημιουργούνται στο εσωτερικό κάθε χώρας. Αυτό προϋποθέτει μια συνεχιζόμενη αντιπαράθεση που είναι μόνο η εστία, το πρώτο σημείο βολής στην εξέλιξη του Τρίτου Παγκόσμιου Πολέμου. Αν η τρέχουσα δυναμική συνεχιστεί και όλο και περισσότερα αστικά κράτη εμπλακούν στην ανταλλαγή απειλών, κάποια στιγμή τα λόγια θα γίνουν πράξεις. Δεν έχει νόημα να προβλέψουμε πώς θα εξελιχθεί ο Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος και πώς ακριβώς θα τελειώσει, αλλά όποιος και αν κερδίσει, το προλεταριάτο θα είναι στους χαμένους.
Ας εξετάσουμε περαιτέρω δύο σενάρια στα οποία ένας παγκόσμιος πόλεμος καθυστερεί λόγω της τυπικής ήττας μιας από τις εμπόλεμες χώρες.
2. Η στρατιωτική ήττα της Ρωσικής Ομοσπονδίας και η πιθανή διάσπαση της χώρας σε έναν μεγάλο αριθμό κυρίαρχων κρατών. Αυτή η επιλογή θα αντανακλούσε ουσιαστικά την επιθυμία των κύριων ιμπεριαλιστικών πόλων - από τον Ατλαντικό μέχρι την Ασία - να θυσιάσουν τη Ρωσική Ομοσπονδία προκειμένου να αναβληθεί η παγκόσμια ιμπεριαλιστική σφαγή. Εξάλλου, η εμφάνιση πολλών νέων χωρών ταυτόχρονα (σύμφωνα με διάφορες προβλέψεις από 5 έως 26) σημαίνει ανακατανομή εδαφών, των πλουσιότερων αποθεμάτων πρώτων υλών, αγορών και σφαιρών επιρροής στις οποίες οι εκπρόσωποι του διακρατικού κεφαλαίου θα μπορούν να ικανοποιούν προσωρινά τις ορέξεις τους.
Σε αυτό το σενάριο, δεν είναι λιγότερο ανησυχητικές οι πιθανές ενέργειες της "νικήτριας χώρας", της Ουκρανίας. Η Ουκρανία θα αποκτήσει νέα εικόνα, νέα σύνορα, εξοπλισμό από τη Δύση και πολεμοχαρή στρατό και, κυρίως, το σοβινιστικό και "ανίκητο" νέο ουκρανικό έθνος της. Υποθέτουμε ότι το κυνήγι μαγισσών, το οποίο διεξάγεται πλέον με εντατικούς ρυθμούς στο εσωτερικό της χώρας, μπορεί κάλλιστα να ξεχυθεί και εκτός Ουκρανίας μετά από έναν τέτοιο θρίαμβο. Ειδικά αν οι κύριοι παγκόσμιοι παίκτες είναι απασχολημένοι με το μοίρασμα όσων έχουν απομείνει από τη Ρωσική Ομοσπονδία και του ελέγχου του ουκρανικού καθεστώτος - μαριονέτα. Σε κάθε περίπτωση, ακόμη και αν η ουκρανική αστική τάξη δεν διεκδικήσει εδάφη γειτονικών κρατών, θα βγουν τα μαχαίρια στο εσωτερικό της χώρας. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για τα εδάφη του νοτιοανατολικού τμήματος που θα γυρίσουν πάλι στην Ουκρανία.
3. Στρατιωτική ήττα της Ουκρανίας. Πιθανότατα το λιγότερο πιθανό σενάριο χωρίς τη χρήση όπλων μαζικής καταστροφής από τη Ρωσική Ομοσπονδία. Σε περίπτωση που η Ρωσική Ομοσπονδία τα χρησιμοποιήσει, ωστόσο, ο πόλεμος στην Ανατολική Ευρώπη δεν θα τερματιστεί, αλλά απλώς θα μετατοπιστεί ελαφρώς δυτικότερα, προς τα σύνορα της Πολωνίας. Η στρατιωτικοποίηση, στην οποία καταφεύγουν σε όλο τον κόσμο και ιδιαίτερα στην Ανατολική Ευρώπη, αναδεικνύει ότι οι χώρες της Βαλτικής, όπως και η Πολωνία, μπορούν κάλλιστα να διεκδικήσουν να αναλάβουν τον ρόλο μιας "εφεδρικής Ουκρανίας" για να συνεχίσει το δυτικό κεφάλαιο να πιέζει τη Ρωσία.
Αναφέρουμε ότι το σενάριο της "νίκης" ενός από τα μέρη της σύγκρουσης δεν συνεπάγεται ειρήνη. Η ειρήνη είναι το πιο σημαντικό εργαλείο του παγκόσμιου κομμουνιστικού και προλεταριακού κινήματος στον αγώνα του ενάντια στον καπιταλισμό, για τον κομμουνισμό. Η ειρήνη είναι η προϋπόθεση για να συνειδητοποιήσει κανείς τη θέση του, να ενωθεί, να αγωνιστεί. Ο πόλεμος ήταν και θα είναι πάντα στοιχείο και εργαλείο της τάξης των εκμεταλλευτών. Ο πόλεμος φέρνει μόνο χάος, θάνατο και καταστροφή, διχασμό. Μια σερβική παροιμία είναι πολύ επίκαιρη σήμερα: "Στον πόλεμο, οι πολιτικοί ανταλλάσσουν όπλα, οι πλούσιοι μοιράζονται τα τρόφιμα και οι φτωχοί δίνουν τα παιδιά τους. Όταν τελειώσει ο πόλεμος, οι πολιτικοί δίνουν τα χέρια, οι πλούσιοι αυξάνουν τις τιμές των τροφίμων και οι φτωχοί ψάχνουν τους τάφους των παιδιών τους".
Ειρήνη στις καλύβες, πόλεμος στα παλάτια!
Οι Ουκρανοί Κομμουνιστές απαιτούμε, από το μέρος της ηγεσίας της Ουκρανίας που είναι ακόμα σε θέση να πάρει ανεξάρτητες αποφάσεις, την άμεση παύση των εχθροπραξιών και την έναρξη ειρηνικών διαπραγματεύσεων για τον τερματισμό αυτής της σφαγής.
Ως Σοβιετικοί κομμουνιστές καλούμε τους συντρόφους μας από τη Ρωσία να απαιτήσουν από την αστική ηγεσία του κράτους τους να βάλει τέλος στην επέμβαση και τη λεγόμενη "ειδική επιχείρηση".
Ως μέλη του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος καλούμε τους κομμουνιστές όλου του κόσμου να μποϊκοτάρουν τις παραδόσεις όπλων στα εμπόλεμα μέρη, ώστε να αποτραπεί μια ακόμη μεγαλύτερη κλιμάκωση της σύγκρουσης.
Δηλώνουμε την απαίτησή μας για ειρήνη με οποιοδήποτε, ακόμη και το πιο "δυσμενές" τίμημα, καθώς έχουμε μάθει πολύ καλά το τίμημα του πολέμου από τις νεκρολογίες.
Εν κατακλείδι, παραθέτουμε ένα από τα καλύτερα συνθήματα της Μεγάλης Γαλλικής Επανάστασης, το οποίο παρέλαβαν οι Ουκρανοί Μπολσεβίκοι την εποχή του Εμφυλίου Πολέμου 1917-1921:
"Ειρήνη στις καλύβες! Πόλεμος στα παλάτια!"».
Στρατάρχη, πρόσεχε το, εξαιρετικό και πολύ ενδιαφέρον κατά τα άλλα, κείμενο, το έχεις βάλει δυό φορές!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΣΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε την ευκαιρία, έχω τον κατάλληλο τόπο και αφορμή εδώ να καταγράψω κάποιες σκέψεις μου, που κάνω εδώ και κάμποσο καιρό, σχετικά με το "Ουκρανικό".
Γενικά συμφωνώ με την ανάλυση των Ουκρανών συντρόφων για τις τρεις εκδοχές εξέλιξης του ιμπεριαλιστικού πολέμου στην Ουκρανία, που, παρενθεντικά, δεν τον θεωρώ πόλεμο Ρωσίας-Ουκρανίας αλλά ουσιαστικά και εξαρχής πόλεμο ΝΑΤΟ-Ρωσσίας:
1. Μακροχρόνιος πόλεμος φθοράς και των δύο πλευρών.
2. Νίκη του ΝΑΤΟ (η «Ουκρανίας», όπως γράφουν οι Ουκρανοί σύντροφοι).
3. Νίκη της Ρωσσίας.
[ Παρενθεντικά, έχω μιαν ένσταση/απορία για την απαίτησή τους "για ειρήνη με κάθε τίμημα": Ποιός είναι σε θέση σήμερα να επιβάλει/συμφωνήσει μια τέτοιαν ειρήνη; Το προηγούμενο του Μπρεστ-Λιτόφσκ δεν έχει, προς το παρόν, καμιάν αντιστοιχία με την σημερινή κατάσταση. Τότε υπήρχε η μία συμβαλλόμενη πλευρά, η μπολσεβίκικη, που είχε τα κουράγια να αναλάβει το βάρος της "Ειρήνης με κάθε τίμημα", όπου βέβαια το μεγάλο "τίμημα" για την Επανάσταση ήταν η παράδοση χώρου/Λαού της Σοσιαλιστικής Πατρίδας στον Ιμπεριαλισμό, με αντάλλαγμα όμως μιαν Ειρήνη, που εξασφάλιζε πολύτιμο χρόνο επιβίωσης, και τελικά θριάμβου, όπως αποδείχτηκε, για την Επανάσταση, δικαιώνοντας απόλυτα την επιλογή των Μπολσεβίκων και την προσωπική συμβολή του Λένιν σε αυτήν! Σήμερα, και οι δυό "πλευρές" είναι σκυλιά λυσσασμένα, ενώ το παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα δεν μπορεί αυτή τη στιγμή να προβάλει σαν ο άλλος αντιπαρατιθέμενος πόλος σε αυτή την αντίθεση. Κι όσο για το πρώην «αντιϊμπεριαλιστικό» λαϊκό κίνημα … «κλάφτα Χαράλαμπε»! Εχει πάθει vertigo σχετικά με το ποιος είναι και ποιος δεν είναι ιμπεριαλιστής!
Ισως είναι μια πρόταση, να ανδρωθεί το κομμ. κίνημα γύρω από αυτό το σύνθημα και να επιβάλει τη θέση του αυτή, παραμερίζοντας την πλαστή ενδοϊμπεριαλιστική αντίθεση με την πραγματική βασική, αναδείχνοντάς την σαν κυρίαρχη.
Το κρατώ αυτό, προσωρινά και προχωράω παρακάτω. ]
Θα συμφωνήσω, λοιπόν, με τους Ουκρανούς σ. για το μάλλον αυτονόητο γεγονός της ύπαρξης των παραπάνω τριών εκδοχών για την εξέλιξη του «Ουκρανικού Πολέμου»,. Και που δεν ξεκίνησε καν το 2014, αλλά ουσιαστικά είναι η πάλη διανομής των ιματίων της ΕΣΣΔ, (που ηττήθηκε και τυπικά, και γι αυτό διαλύθηκε, το 1989-93), και ξεκίνησε με τις «πορτοκαλί ανοίξεις» για να πάρει γρήγορα και αναμενόμενα πολεμικές μορφές, αρχικά σε Τσετσενία, Γεωργία, Ορεινή Καραμπαχία, πριν φτάσει στο 2014 και στο 2022.
Για να μην μακρηγορώ, θεωρώ, πως και η τρείς εκδοχές θα αποβούν σε βάρος του Ιμπεριαλισμού/Καπιταλισμού γενικά, σε Δύση και Ανατολή, ακόμη και με την σημερινή εικόνα της αποδιοργάνωσης του παγκοσμίου κομμ. και εργατικού λαϊκού κινήματος. Είναι δηλαδή ένας «μοιραίος», ένας αναπόφευκτος παροξυσμός της Γενικής Κρίσης του Καπιταλισμού, που αντίστοιχα θα τον αποδιοργανώσει στον α η β βαθμό, ανάλογα και με την εξέλιξή του, και άρα θα τον κάνει πιο ευάλωτο σαν σύνολο, και ανεξάρτητα του που θα εμφανιστεί το πιο αδύνατο σημείο του, ο «αδύναμος κρίκος». Και μοιάζει, αλλά δεν είναι καθόλου, ιστορική ειρωνεία το ότι αυτός ο παροξυσμός εμφανίζεται σε συνθήκες «θριάμβου» του Καπιταλισμού επί του Σοσιαλισμού και μάλλον ακριβώς σαν συνέπεια αυτού του «θριάμβου»! Πρόκειται για έκφραση νομοτέλειας.
Τώρα, σε σχέση με καθεαυτές τις τρεις εκδοχές, πιστεύω πως οι δυό τελευταίες, δηλαδή η τυπική νίκη της μιας η της άλλης πλευράς θα έχει σαν συνέπεια την απότομη κατάρρευση του ηττημένου, την δημιουργία επαναστατικής κατάστασης, που θα συμπαρασύρει και τον νικητή, όποιος κι αν είναι αυτός.
(2/3)
ΑπάντησηΔιαγραφή1. Την περίπτωση ήττας του ΝΑΤΟ δεν τη συζητάω. Οσο κι αν μοιάζει σήμερα απίθανη, αν συμβεί θα είναι παταγώδης γιατί όλη η αλαζονία και αυτοπεποίθηση του «δυτικού» Καπιταλισμού/Ιμπεριαλισμού στηρίζεται στην βεβαιότητα της οικονομικής υπεροχής του, που όμως λίγοι υποψιάζονται πως αυτή η «οικονομική υπεροχή» είναι πλέον (και σε αντίθεση με το παρελθόν) επίπλαστη και τίποτε περισσότερο από παραμένουσα λόγω αδρανείας πολεμική λεία της κατακτημένης στρατιωτικοπολιτικής υπεροχής του. Κάποτε, η οικονομική υπεροχή του νεαρού Καπιταλισμού γέννησε την στρατιωτικοπολιτική υπεροχή του. Σήμερα, το πέρασμα και ολοκλήρου του πρώην «Τρίτου Κόσμου» μαζί με τον πρώην Σοσιαλιστικό, στο ιμπεριαλιστικό στάδιο, υπέσκαψε την οικονομική υπεροχή της «Δύσης», του παραδοσιακού Ιμπεριαλισμού δηλαδή, σε όφελος των νέων ιμπεριαλιστικών συνασπισμών η «πόλων». Γρήγορα αυτό θα εκφραστεί και στους στρατιωτικοπολιτικούς συσχετισμούς, στην ανατροπή τους. Μια ήττα του ΝΑΤΟ θα τα φανερώσει όλα αυτά και θα επιταχύνει εξελίξεις απρόβλεπτες, όχι μόνο στο εξωτερικό, αλλά και στο εσωτερικό της «ακλόνητης» Δύσης. Σε τέτοια περίπτωση έχουμε να δούμε «αυτονομιστικά κινήματα» και «ανοίξεις»(!) σε Αγγλία, Γαλλία, Γερμανία, Ισπανία, Ιταλία και όπου αλλού, και να τρίβουμε τα ματάκια μας. Δε νομίζω, πως οι ΝΑΤΟϊκοί υποτιμούν αυτές τις πιθανότητες. Και επίσης δεν τις υποτιμούν ούτε οι νεόκοποι «ανατολικοί» ιμπεριαλιστές, όλοι τους, Ρώσσοι, Κινέζοι κλπ., που γνωρίζουν πολύ καλά, πως η όποια εσωτερική λαϊκή ανοχή προς αυτούς δεν είναι παρά απόηχος και αντανάκλαση της «δυτικής» ιμπεριαλιστικής αλαζονίας. Αμα καταρρεύσει το δυτικό «πρότυπο», που εγχωρίως λανσάρουν και οι ίδιοι, θα βγούν στην επιφάνεια οι εκρηκτικές αντιθέσεις της δικής τους «Αγριας Δύσης», χάρη στην οποίαν αναδύθηκαν. Εχω την εντύπωση, πως ούτε οι Κινέζοι, ούτε οι Ρώσσοι επιθυμούν την ταπείνωση, πολύ λιγότερο την εκμηδένιση της «Δύσης». Ιδιαίτερα ο Πούτιν το λέει και το φωνάζει: «Μοιρασιά» ζητάει, όχι «Νίκη». Γι αυτό και αρνείται ακόμη να μιλήσει για πόλεμο στην Ουκρανία, παρά για «ειδική στρατιωτική επιχείρηση». Είναι ειλικρινής, όταν προτείνει στους άλλους ιμπεριαλιστές «πολυπολικό κόσμο». Εννοεί το αυτονόητο «ας κάτσουμε στο ίδιο τραπέζι, να τα φάμε μαζί». Τους Λαούς είναι, που παραμυθιάζει με αυτά και μόνο σε αποφάγια μπορούν οι ίδιοι να ελπίζουν από ένα τέτοιο τραπέζι. Ούτε ο Πούτιν ούτε ο Σι-Πίνγκ με τους «δρόμους του μεταξιού» και τις «Ζώνες» του, απειλούν υπαρξιακά τη Δύση, κι αυτό το ξέρουν πολύ καλά οι ιθύνοντες «δυτικοί».
2. Η περίπτωση «νίκης του ΝΑΤΟ», δηλαδή εκδίωξης της Ρωσσίας από την Ουκρανία και την Κριμαία, θα ανοίξει τον ασκό του Αιόλου, που με πείσμα και πολλές θυσίες ο Πούτιν, δηλαδή η ρωσσική ιμπεριαλιστική αστική τάξη, κρατάει από το 2008 κλεισμένο στο εσωτερικό της χώρας. Μην ξεχνάμε, πως η Ρωσσία είναι μια χώρα, όπου οι ιμπεριαλιστές αναγκάζονται να υποκρίνονται τους …αντιφασίστες(!) και να γιορτάζουν κάθε χρόνο την μεγάλη στρατιωτική τους παρέλαση με τα …σφυροδρέπανα(!!), την ώρα, που ο δημοφιλέστερος ιστορικός ηγέτης παραμένει ο …αρχικομμουνιστής και «αιμοσταγής» Στάλιν, με ανερχόμενα ποσοστά! Και βέβαια είναι νωπές και αδιαμεσολάβητες οι μνήμες του κοινωνικού σοσιαλιστικού κράτους, παρά τις καπιταλιστικές του στρεβλώσεις, μετά την τριαντάχρονη εμπειρία του «καπιταλιστικού παράδεισου», που τους είχαν τάξει, και την προϊούσα κατάρρευση των σχετικών καλλιεργημένων αυταπατών. Καθόλου καλές προδιαγραφές λαϊκής αλλοτρίωσης συνειδήσεων για ιμπεριαλιστική χώρα….
Οι λογαριασμοί της διάλυσης της ΕΣΣΔ καθόλου δεν έχουν κλείσει στην Ρωσσία και τις πρώην σοσ. δημοκρατίες, κι αυτό το ξέρουν καλά σε Δύση και Ανατολή. Μάλλον αυτό είναι και ένας πρόσθετος λόγος πολιτικής ανασφάλειας πέρα από την κλασσική ιμπεριαλιστική κερδοσκοπική βουλιμία, που υποκινεί την ΝΑΤΟϊκή επεκτατικότητα προς ανατολάς.
(3/3)
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπορεί διάφοροι ανεγκέφαλοι «τζήμεροι» της Δύσης να ονειρεύονται κατάτμηση της Ρωσσίας σε 20 η 28 «δημοκρατίες-προτεκτοράτα», όπως λένε οι Ουκρανοί σύντροφοι στην ανάλυσή τους, αλλά σίγουρα θα υπάρχουν και οι νουνεχείς, για το δικό τους ταξικό συμφέρον, που θα καταλαβαίνουν ότι ισχύει και στην Ιστορία το «μια του κλέφτη». Και πως η για δεύτερη φορά μετατροπή της χώρας αυτής σε «αδύνατο κρίκο» μπορεί να έχει αυτή τη φορά μη αναστρέψιμες συνέπειες για τον παγκόσμιο Καπιταλισμό. Αλλωστε, όπως είπα πιο πριν, και η πολιτική σταθερότητα στις δικές τους χώρες, σε τεντωμένο σκοινί κάθεται, με επιστράτευση, εκτός των άλλων, και διαφόρων «έξωθεν κινδύνων», φανταστικών για τους Λαούς τους αλλά πραγματικών μόνο για τους ίδιους. Μια αποσταθεροποίηση της Ρωσσίας, θα απελευθερώσει το «Φάντασμα» και πάνω από τις δικές τους χώρες, πολύ πιο επίφοβο από τα άκακα κινέζικα στρατοσφαιρικά μπαλόνια, και θα ξαναρχίσει την Ιστορία, από εκεί, που την είχε «τελειώσει» ο Φουκουγιάμα….
Κι όλα αυτά, πέρα από τον κίνδυνο πυρηνικής εκτροπής, που μπορεί να υπάρξει από τον υπαρξιακά «στριμωγμένο», που όμως έχει αυτή τη δυνατότητα. Δε νομίζω, λοιπόν, πως και οι ΝΑΤΟϊκοί θέλουν στην πραγματικότητα να τραβήξουν το σκοινί στα άκρα, όπως, κατ’ εντολή τους, «ονειρεύεται» η μαριονέτα τους, ο Ζελένσκι. Προπαγάνδες είναι όλα αυτά.
3. Τι απομένει; Το περίφημο … «Χ»!
Είτε μια επ’ αόριστον χαίνουσα πληγή ενός ατελείωτου πολέμου, που θα υποσκάψει και τους δυό «αντιμαχόμενους», αλλά και τον υπόλοιπο κόσμο, που έχει πολλά άλλα και απείρως σοβαρότερα προβλήματα από τους προβαλλόμενους λόγους της ενδοϊμπεριαλιστικής διένεξης στην Ουκρανία.
Είτε μια λήξη του τρέχοντος πολέμου με διαπραγμάτευση, που δεν μπορεί να είναι ήττα της Ρωσσίας, όπως είπαμε, άρα:
Α. - Είτε μια «λίγο κουρεμένη» Ουκρανία, χωρίς την Κριμαία και με «ουδετερότητα», έξω από ΝΑΤΟ/ΕΕ/»Κοινοπολιτεία Ανεξαρτήτων Χωρών», αλλά με ανάκτηση κάποιων περιοχών, που πρόσφατα προσάρτησε από το Ντονμπάς. Είτε…
Β. - «Γερά κουρεμένη» Ουκρανία, χωρίς τις προσαρτημένες στη Ρωσσία περιοχές του Ντονμπάς, αλλά με ένταξη σε ΕΕ/ΝΑΤΟ. Είτε..
Γ. - Κάτι ανάμεσα σε αυτά.
Και σε αυτή την περίπτωση, του «Χ», παρέα με το αναπόφευκτο «γιατί», που θα αιωρείται αγκαλιά με το περίφημο «Φάντασμα», ο μόνος χαμένος θα είναι ο Ιμπεριαλισμός γενικά, «πολυπολικός» εκ των πραγμάτων αλλά και απομυθοποιημένος στη λαϊκή συνείδηση, ακόμη και των περίφημων «μικρομεσαίων», που θα δουν ότι τις φαντασιώσεις τους δεν περιμένει το λαμπρό μέλλον, που τους έταζαν, ενώ πραγματικά κερδισμένος μπορεί να είναι ο σημερινός ηττημένος του ’89, το παγκόσμιο κομμ. κίνημα. Αρκεί να ξεπεράσει τις αυταπάτες του από την ζαλάδα μιας ιστορικής ήττας.
«Μπορεί», γιατί υπάρχει ακέραια και η εκδοχή να μην είναι κανείς κερδισμένος και απλά η Ανθρωπότητα να πάει πίσω. Στο χέρι μας είναι.
Αυτο Σεχταρ ειναι μια νεα αναρτηση ΠΡΟΣΕΧΩΣ
Διαγραφή