Σε λίγες μέρες αρχίζει η Ολυμπιάδα, η φιέστα του εμπορίου και των χορηγών, της άμιλλας των αθλητών, για την ακρίβεια των πρωταθλητών, και των τυπικά ανώδυνων, όμως επικίνδυνα υποδαυλιζόμενων εθνικών ανταγωνισμών. Το παιχνίδι, η ομάδα, αυτό το παιδικό «έλα να παραβγούμε», η πανδαισία των χρωμάτων του δέρματος, των χρωμάτων των σημαιών, η ανάγκη για θέαμα, είναι σύμφυτα με τον άνθρωπο, στην καλή του εκδοχή. Κάπου πίσω σε ορατό και αόρατο παρασκήνιο κρύβεται ο εκμεταλλευτής των ανθρώπινων αναγκών, ο πρωταθλητής του κέρδους, η καταπιεστική υπερδύναμη σαν κι αυτή των μελών του Συμβουλίου Ασφαλείας, που εκτός από συγκομιδή εξαρτημένων χωρών προβαίνουν κάθε τέσσερα χρόνια και σε συγκομιδή μεταλλίων. Από αρχαιοτάτων χρόνων στην είσοδο της Ολυμπίας έβρισκες αγαλματίδια, κάτι σαν τα τάματα τα σημερινά στις εικόνες, κατατεθειμένα ως ποινή για τα λαδώματα των κριτών. Οι μεγάλες κουβέντες περί Ολυμπιακής Εκεχειρίας έναν αιώνα τώρα συμβαδίζουν με την ηθική κατάπτωση και τον πολιτικό εκβιασμό που λέγεται εμπάργκο. Και δεν θα μιλήσω εδώ για το ντοπάρισμα, γιατί θα 'ναι σαν να επαναλαμβάνω τον μύθο για τη φύση του καπιταλισμου.....σκορπιού