ΤΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΣΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ

 

1. 

   
   
   
   Με την ευκαιρία, έχω τον κατάλληλο τόπο και αφορμή εδώ να καταγράψω κάποιες σκέψεις μου, που κάνω εδώ και κάμποσο καιρό, σχετικά με το "Ουκρανικό".
   Γενικά συμφωνώ με την ανάλυση των Ουκρανών συντρόφων για τις τρεις εκδοχές εξέλιξης του ιμπεριαλιστικού πολέμου στην Ουκρανία, που, παρενθεντικά, δεν τον θεωρώ πόλεμο Ρωσίας-Ουκρανίας αλλά ουσιαστικά και εξαρχής πόλεμο ΝΑΤΟ-Ρωσσίας:

2. 
   1. Μακροχρόνιος πόλεμος φθοράς και των δύο πλευρών.
   2. Νίκη του ΝΑΤΟ (η «Ουκρανίας», όπως γράφουν οι Ουκρανοί σύντροφοι).
   3. Νίκη της Ρωσσίας.

3. 
   [ Παρενθεντικά, έχω μιαν ένσταση/απορία για την απαίτησή τους "για ειρήνη με κάθε τίμημα": Ποιός είναι σε θέση σήμερα να επιβάλει/συμφωνήσει μια τέτοιαν ειρήνη; Το προηγούμενο του Μπρεστ-Λιτόφσκ δεν έχει, προς το παρόν, καμιάν αντιστοιχία με την σημερινή κατάσταση. Τότε υπήρχε η μία συμβαλλόμενη πλευρά, η μπολσεβίκικη, που είχε τα κουράγια να αναλάβει το βάρος της "Ειρήνης με κάθε τίμημα", όπου βέβαια το μεγάλο "τίμημα" για την Επανάσταση ήταν η παράδοση χώρου/Λαού της Σοσιαλιστικής Πατρίδας στον Ιμπεριαλισμό, με αντάλλαγμα όμως μιαν Ειρήνη, που εξασφάλιζε πολύτιμο χρόνο επιβίωσης, και τελικά θριάμβου, όπως αποδείχτηκε, για την Επανάσταση, δικαιώνοντας απόλυτα την επιλογή των Μπολσεβίκων και την προσωπική συμβολή του Λένιν σε αυτήν! Σήμερα, και οι δυό "πλευρές" είναι σκυλιά λυσσασμένα, ενώ το παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα δεν μπορεί αυτή τη στιγμή να προβάλει σαν ο άλλος αντιπαρατιθέμενος πόλος σε αυτή την αντίθεση. Κι όσο για το πρώην «αντιϊμπεριαλιστικό» λαϊκό κίνημα … «κλάφτα Χαράλαμπε»! Εχει πάθει vertigo σχετικά με το ποιος είναι και ποιος δεν είναι ιμπεριαλιστής!
   Ισως είναι μια πρόταση, να ανδρωθεί το κομμ. κίνημα γύρω από αυτό το σύνθημα και να επιβάλει τη θέση του αυτή, παραμερίζοντας την πλαστή ενδοϊμπεριαλιστική αντίθεση με την πραγματική βασική, αναδείχνοντάς την σαν κυρίαρχη.
   Το κρατώ αυτό, προσωρινά και προχωράω παρακάτω. ]

4. 
   Θα συμφωνήσω, λοιπόν, με τους Ουκρανούς σ. για το μάλλον αυτονόητο γεγονός της ύπαρξης των παραπάνω τριών εκδοχών για την εξέλιξη του «Ουκρανικού Πολέμου»,. Και που δεν ξεκίνησε καν το 2014, αλλά ουσιαστικά είναι η πάλη διανομής των ιματίων της ΕΣΣΔ, (που ηττήθηκε και τυπικά, και γι αυτό διαλύθηκε, το 1989-93), και ξεκίνησε με τις «πορτοκαλί ανοίξεις» για να πάρει γρήγορα και αναμενόμενα πολεμικές μορφές, αρχικά σε Τσετσενία, Γεωργία, Ορεινή Καραμπαχία, πριν φτάσει στο 2014 και στο 2022.
   Για να μην μακρηγορώ, θεωρώ, πως και η τρείς εκδοχές θα αποβούν σε βάρος του Ιμπεριαλισμού/Καπιταλισμού γενικά, σε Δύση και Ανατολή, ακόμη και με την σημερινή εικόνα της αποδιοργάνωσης του παγκοσμίου κομμ. και εργατικού λαϊκού κινήματος. Είναι δηλαδή ένας «μοιραίος», ένας αναπόφευκτος παροξυσμός της Γενικής Κρίσης του Καπιταλισμού, που αντίστοιχα θα τον αποδιοργανώσει στον α η β βαθμό, ανάλογα και με την εξέλιξή του, και άρα θα τον κάνει πιο ευάλωτο σαν σύνολο, και ανεξάρτητα του που θα εμφανιστεί το πιο αδύνατο σημείο του, ο «αδύναμος κρίκος». Και μοιάζει, αλλά δεν είναι καθόλου, ιστορική ειρωνεία το ότι αυτός ο παροξυσμός εμφανίζεται σε συνθήκες «θριάμβου» του Καπιταλισμού επί του Σοσιαλισμού και μάλλον ακριβώς σαν συνέπεια αυτού του «θριάμβου»! Πρόκειται για έκφραση νομοτέλειας.
   Τώρα, σε σχέση με καθεαυτές τις τρεις εκδοχές, πιστεύω πως οι δυό τελευταίες, δηλαδή η τυπική νίκη της μιας η της άλλης πλευράς θα έχει σαν συνέπεια την απότομη κατάρρευση του ηττημένου, την δημιουργία επαναστατικής κατάστασης, που θα συμπαρασύρει και τον νικητή, όποιος κι αν είναι αυτός

5. 1. Την περίπτωση ήττας του ΝΑΤΟ δεν τη συζητάω. Οσο κι αν μοιάζει σήμερα απίθανη, αν συμβεί θα είναι παταγώδης γιατί όλη η αλαζονία και αυτοπεποίθηση του «δυτικού» Καπιταλισμού/Ιμπεριαλισμού στηρίζεται στην βεβαιότητα της οικονομικής υπεροχής του, που όμως λίγοι υποψιάζονται πως αυτή η «οικονομική υπεροχή» είναι πλέον (και σε αντίθεση με το παρελθόν) επίπλαστη και τίποτε περισσότερο από παραμένουσα λόγω αδρανείας πολεμική λεία της κατακτημένης στρατιωτικοπολιτικής υπεροχής του. Κάποτε, η οικονομική υπεροχή του νεαρού Καπιταλισμού γέννησε την στρατιωτικοπολιτική υπεροχή του. Σήμερα, το πέρασμα και ολοκλήρου του πρώην «Τρίτου Κόσμου» μαζί με τον πρώην Σοσιαλιστικό, στο ιμπεριαλιστικό στάδιο, υπέσκαψε την οικονομική υπεροχή της «Δύσης», του παραδοσιακού Ιμπεριαλισμού δηλαδή, σε όφελος των νέων ιμπεριαλιστικών συνασπισμών η «πόλων». Γρήγορα αυτό θα εκφραστεί και στους στρατιωτικοπολιτικούς συσχετισμούς, στην ανατροπή τους. Μια ήττα του ΝΑΤΟ θα τα φανερώσει όλα αυτά και θα επιταχύνει εξελίξεις απρόβλεπτες, όχι μόνο στο εξωτερικό, αλλά και στο εσωτερικό της «ακλόνητης» Δύσης. Σε τέτοια περίπτωση έχουμε να δούμε «αυτονομιστικά κινήματα» και «ανοίξεις»(!) σε Αγγλία, Γαλλία, Γερμανία, Ισπανία, Ιταλία και όπου αλλού, και να τρίβουμε τα ματάκια μας. Δε νομίζω, πως οι ΝΑΤΟϊκοί υποτιμούν αυτές τις πιθανότητες. Και επίσης δεν τις υποτιμούν ούτε οι νεόκοποι «ανατολικοί» ιμπεριαλιστές, όλοι τους, Ρώσσοι, Κινέζοι κλπ., που γνωρίζουν πολύ καλά, πως η όποια εσωτερική λαϊκή ανοχή προς αυτούς δεν είναι παρά απόηχος και αντανάκλαση της «δυτικής» ιμπεριαλιστικής αλαζονίας. Αμα καταρρεύσει το δυτικό «πρότυπο», που εγχωρίως λανσάρουν και οι ίδιοι, θα βγούν στην επιφάνεια οι εκρηκτικές αντιθέσεις της δικής τους «Αγριας Δύσης», χάρη στην οποίαν αναδύθηκαν. Εχω την εντύπωση, πως ούτε οι Κινέζοι, ούτε οι Ρώσσοι επιθυμούν την ταπείνωση, πολύ λιγότερο την εκμηδένιση της «Δύσης». Ιδιαίτερα ο Πούτιν το λέει και το φωνάζει: «Μοιρασιά» ζητάει, όχι «Νίκη». Γι αυτό και αρνείται ακόμη να μιλήσει για πόλεμο στην Ουκρανία, παρά για «ειδική στρατιωτική επιχείρηση». Είναι ειλικρινής, όταν προτείνει στους άλλους ιμπεριαλιστές «πολυπολικό κόσμο». Εννοεί το αυτονόητο «ας κάτσουμε στο ίδιο τραπέζι, να τα φάμε μαζί». Τους Λαούς είναι, που παραμυθιάζει με αυτά και μόνο σε αποφάγια μπορούν οι ίδιοι να ελπίζουν από ένα τέτοιο τραπέζι. Ούτε ο Πούτιν ούτε ο Σι-Πίνγκ με τους «δρόμους του μεταξιού» και τις «Ζώνες» του, απειλούν υπαρξιακά τη Δύση, κι αυτό το ξέρουν πολύ καλά οι ιθύνοντες «δυτικοί».
   
   

6. 2. Η περίπτωση «νίκης του ΝΑΤΟ», δηλαδή εκδίωξης της Ρωσσίας από την Ουκρανία και την Κριμαία, θα ανοίξει τον ασκό του Αιόλου, που με πείσμα και πολλές θυσίες ο Πούτιν, δηλαδή η ρωσσική ιμπεριαλιστική αστική τάξη, κρατάει από το 2008 κλεισμένο στο εσωτερικό της χώρας. Μην ξεχνάμε, πως η Ρωσσία είναι μια χώρα, όπου οι ιμπεριαλιστές αναγκάζονται να υποκρίνονται τους …αντιφασίστες(!) και να γιορτάζουν κάθε χρόνο την μεγάλη στρατιωτική τους παρέλαση με τα …σφυροδρέπανα(!!), την ώρα, που ο δημοφιλέστερος ιστορικός ηγέτης παραμένει ο …αρχικομμουνιστής και «αιμοσταγής» Στάλιν, με ανερχόμενα ποσοστά! Και βέβαια είναι νωπές και αδιαμεσολάβητες οι μνήμες του κοινωνικού σοσιαλιστικού κράτους, παρά τις καπιταλιστικές του στρεβλώσεις, μετά την τριαντάχρονη εμπειρία του «καπιταλιστικού παράδεισου», που τους είχαν τάξει, και την προϊούσα κατάρρευση των σχετικών καλλιεργημένων αυταπατών. Καθόλου καλές προδιαγραφές λαϊκής αλλοτρίωσης συνειδήσεων για ιμπεριαλιστική χώρα….
   Οι λογαριασμοί της διάλυσης της ΕΣΣΔ καθόλου δεν έχουν κλείσει στην Ρωσσία και τις πρώην σοσ. δημοκρατίες, κι αυτό το ξέρουν καλά σε Δύση και Ανατολή. Μάλλον αυτό είναι και ένας πρόσθετος λόγος πολιτικής ανασφάλειας πέρα από την κλασσική ιμπεριαλιστική κερδοσκοπική βουλιμία, που υποκινεί την ΝΑΤΟϊκή επεκτατικότητα προς ανατολάς.

7. Μπορεί διάφοροι ανεγκέφαλοι «τζήμεροι» της Δύσης να ονειρεύονται κατάτμηση της Ρωσσίας σε 20 η 28 «δημοκρατίες-προτεκτοράτα», όπως λένε οι Ουκρανοί σύντροφοι στην ανάλυσή τους, αλλά σίγουρα θα υπάρχουν και οι νουνεχείς, για το δικό τους ταξικό συμφέρον, που θα καταλαβαίνουν ότι ισχύει και στην Ιστορία το «μια του κλέφτη». Και πως η για δεύτερη φορά μετατροπή της χώρας αυτής σε «αδύνατο κρίκο» μπορεί να έχει αυτή τη φορά μη αναστρέψιμες συνέπειες για τον παγκόσμιο Καπιταλισμό. Αλλωστε, όπως είπα πιο πριν, και η πολιτική σταθερότητα στις δικές τους χώρες, σε τεντωμένο σκοινί κάθεται, με επιστράτευση, εκτός των άλλων, και διαφόρων «έξωθεν κινδύνων», φανταστικών για τους Λαούς τους αλλά πραγματικών μόνο για τους ίδιους. Μια αποσταθεροποίηση της Ρωσσίας, θα απελευθερώσει το «Φάντασμα» και πάνω από τις δικές τους χώρες, πολύ πιο επίφοβο από τα άκακα κινέζικα στρατοσφαιρικά μπαλόνια, και θα ξαναρχίσει την Ιστορία, από εκεί, που την είχε «τελειώσει» ο Φουκουγιάμα….
   Κι όλα αυτά, πέρα από τον κίνδυνο πυρηνικής εκτροπής, που μπορεί να υπάρξει από τον υπαρξιακά «στριμωγμένο», που όμως έχει αυτή τη δυνατότητα. Δε νομίζω, λοιπόν, πως και οι ΝΑΤΟϊκοί θέλουν στην πραγματικότητα να τραβήξουν το σκοινί στα άκρα, όπως, κατ’ εντολή τους, «ονειρεύεται» η μαριονέτα τους, ο Ζελένσκι. Προπαγάνδες είναι όλα αυτά.
   
   

8. 3. Τι απομένει; Το περίφημο … «Χ»!
   Είτε μια επ’ αόριστον χαίνουσα πληγή ενός ατελείωτου πολέμου, που θα υποσκάψει και τους δυό «αντιμαχόμενους», αλλά και τον υπόλοιπο κόσμο, που έχει πολλά άλλα και απείρως σοβαρότερα προβλήματα από τους προβαλλόμενους λόγους της ενδοϊμπεριαλιστικής διένεξης στην Ουκρανία.
   Είτε μια λήξη του τρέχοντος πολέμου με διαπραγμάτευση, που δεν μπορεί να είναι ήττα της Ρωσσίας, όπως είπαμε, άρα:
   Α. - Είτε μια «λίγο κουρεμένη» Ουκρανία, χωρίς την Κριμαία και με «ουδετερότητα», έξω από ΝΑΤΟ/ΕΕ/»Κοινοπολιτεία Ανεξαρτήτων Χωρών», αλλά με ανάκτηση κάποιων περιοχών, που πρόσφατα προσάρτησε από το Ντονμπάς. Είτε…
   Β. - «Γερά κουρεμένη» Ουκρανία, χωρίς τις προσαρτημένες στη Ρωσσία περιοχές του Ντονμπάς, αλλά με ένταξη σε ΕΕ/ΝΑΤΟ. Είτε..
   Γ. - Κάτι ανάμεσα σε αυτά.
   Και σε αυτή την περίπτωση, του «Χ», παρέα με το αναπόφευκτο «γιατί», που θα αιωρείται αγκαλιά με το περίφημο «Φάντασμα», ο μόνος χαμένος θα είναι ο Ιμπεριαλισμός γενικά, «πολυπολικός» εκ των πραγμάτων αλλά και απομυθοποιημένος στη λαϊκή συνείδηση, ακόμη και των περίφημων «μικρομεσαίων», που θα δουν ότι τις φαντασιώσεις τους δεν περιμένει το λαμπρό μέλλον, που τους έταζαν, ενώ πραγματικά κερδισμένος μπορεί να είναι ο σημερινός ηττημένος του ’89, το παγκόσμιο κομμ. κίνημα. Αρκεί να ξεπεράσει τις αυταπάτες του από την ζαλάδα μιας ιστορικής ήττας.
   «Μπορεί», γιατί υπάρχει ακέραια και η εκδοχή να μην είναι κανείς κερδισμένος και απλά η Ανθρωπότητα να πάει πίσω. Στο χέρι μας είναι.

Σεχτάρ ο Τρομερός