ΚΑΙ Η ΜΕΡΑ ΕΦΕΡΕ ΤΡΑΓΙΚΕΣ ΤΙΣ ΣΚΕΨΕΙΣ, ΕΡΓΑΤΗΣ ΚΑΙ ΣΥ...

Τον θόρυβο άκουσα
ενός τεράστιου
χειρουργικού
εργαλείου
που έψαχνε
τα σπλάχνα
της γης...

Προσπάθησα
να σε
εντοπίσω
χειρουργέ
της πέτρας
και του μετάλλου λαξευτή,
όμως
μέσα
σε τόσο
πολύ
μαύρο
δεν ξεχώριζαν
τα μάτια,
ούτε τ'
ασπράδι
πια δεν υπήρχε...

Φαντάστηκατα όμματα
πύρινα
φλογοβόλα
από την
κάψα
και απ'
την βρώμα
που κατακαίει
την όραση...

Είδα δυό πύρινους
εφιάλτες
να με
στοχεύουν
και με
μιάν γλώσσα
ακατανόητη
να με
καλούν...

Δεν κατάλαβα το νόημα,
κατάλαβα
την απελπισία,
τον πόνο,
πάνω
από
γλώσσες,
λαούς,
χρώματα...

Εργάτηςκαι σύ,
το ψωμί
σου
αναζητάς,
τί σημασία
με ποιά
λέξη
το φωνάζεις...

Θάφτηκαν τα όνειρα
του ψωμιού,
εκεί,
βαθειά
σε μιά
μεριά της
Τουρκίας
και έμεινε
η απορία
μου
πώς
λένε
σύντροφε
το ψωμί
στην γλώσσα σου;

Αγγελική Ραυτοπούλου

(Κατοχυρωμένο)