...όπως γίνεται κατανοητό, στη Θράκη αλωνίζουν διάφοροι κρατικοί και παρακρατικοί μηχανισμοί, πρακτορεία διαφόρων ιμπεριαλιστικών κέντρων που υποδαυλίζουν τον εθνικισμό ένθεν και ένθεν. Το ζήτημα της μειονότητας εντάσσεται στα γενικότερα ζητήματα της ελληνοτουρκικής αντιπαράθεσης για το Αιγαίο, την Κύπρο κ.λπ. Στην επίσημη πολιτική των ελληνικών κυβερνήσεων εναλλάσσονται ο εθνικισμός και ο κοσμοπολιτισμός εντείνοντας και όχι λύνοντας τα προβλήματα. «Εκπρόσωποι» της μειονότητας που διατηρούν ανοιχτά σχέσεις και με την Τουρκία συμμετέχουν σταθερά στα ψηφοδέλτια των αστικών κομμάτων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, την ίδια στιγμή που στα ίδια κόμματα υπάρχουν ακραίες εθνικιστικές και υπερπατριωτικές τάσεις. Στα τέλη της δεκαετίας του 1980 και στις αρχές της δεκαετίας του 1990 γίνεται προσπάθεια για αυτόνομη εμφάνιση μειονοτικών πολιτικών φορέων με βασική προσπάθεια την ίδρυση του Κόμματος Ισότητας, Ειρήνης και Φιλίας (ΚΙΕΦ) - DEB - το 1991 από τον Σαδίκ Αχμέτ.
Η ανατροπή του σοσιαλισμού στα Βαλκάνια, η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, η ενίσχυση του εθνικισμού δυναμώνουν αλυτρωτικές τάσεις και ανοίγουν τη συζήτηση για αλλαγή συνόρων συνολικά. Την περίοδο αμέσως μετά τους βομβαρδισμούς της Γιουγκοσλαβίας από το ΝΑΤΟ εκδηλώνεται πρωτοβουλία από κοινού των τριών μουσουλμάνων βουλευτών της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΝ (ο βουλευτής, σημειωτέον, παραμένει στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ) που με κοινή τους επιστολή, τον Ιούλη του 1999, ζητούν την αναγνώριση της «τουρκικής μειονότητας στην Ελλάδα» και την εφαρμογή των αποφάσεων του ΟΑΣΕ για τις μειονότητες.[...]
Η Θράκη βρίσκεται γεωγραφικά στο πεδίο της αντιπαράθεσης που αφορά το πέρασμα των δρόμων μεταφοράς Ενέργειας, με δεδομένο τον ανταγωνισμό ιμπεριαλιστικών κέντρων, στον οποίο συμμετέχουν Ελλάδα, Τουρκία και Βουλγαρία.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο η προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να παίξει ταυτόχρονα το χαρτί και του εθνικισμού και του κοσμοπολιτισμού, ποντάροντας σε εκλογικά οφέλη αλλά και σε στηρίγματα σε διάφορα κέντρα απαραίτητα για μια δύναμη αστικής διαχείρισης, στηρίγματα που τα άλλα αστικά κόμματα έχουν ήδη, αποτελεί μια επικίνδυνη καιροσκοπική τακτική. Εξίσου επικίνδυνη είναι και η προσπάθεια να εμφανίσει την αναδίπλωσή του σε κοσμοπολίτικες θέσεις ως διεθνισμό. Η κινητικότητα αυτή προκαλεί πολλά ερωτήματα σε συνδυασμό με το ενδεχόμενο καθόδου στις ευρωεκλογές του εθνικιστικού «μειονοτικού» κόμματος DEB.
Οι παρατηρήσεις αυτές δεν ήταν ευκαιριακές ή προϊόντα της κοντόθωρης επικαιρότητας. Ήδη από το 1996, το ΚΚΕ παρατηρούσε:
Η αστική τάξη της Τουρκίας, όπως και της Ελλάδας, επιδιώκει να αναβαθμίσει τη θέση της στο σύστημα του ιμπεριαλισμού και να αποκομίσει ένα τμήμα των υπερκερδών στην περιοχή των Βαλκανίων, στη Μεσόγειο και στη Μέση Ανατολή.
Με βάση αυτές τις επιλογές ανταγωνίζεται άμεσα με τη χώρα μας γύρω από ορισμένα οικονομικά θέματα αιχμής, όπως τα πετρέλαια του Αιγαίου, ο χώρος διέλευσης του αγωγού πετρελαίου, η εμπορική διείσδυση στις υπόλοιπες βαλκανικές χώρες, οι τηλεπικοινωνίες κ. ά.
Γενικότερα, όπως αναλύσαμε και στο σχέδιο Προγράμματος:
"Οξύνεται ο ανταγωνισμός ανάμεσα στην ελληνική και στην τούρκικη ολιγαρχία. Εξαιτίας της θέσης τους, και της Ελλάδας και της Τουρκίας, στο ιμπεριαλιστικό σύστημα, επιδιώκουν να αποσπάσουν η καθεμία για λογαριασμό της, τη μεγαλύτερη υποστήριξη από τις ισχυρές ιμπεριαλιστικές χώρες. Η επιδίωξη αυτή αυξάνει την προθυμία τους να συμμετέχουν στα ιμπεριαλιστικά επεκτατικά σχέδια" (60).
Η άρχουσα τάξη της Τουρκίας εκδηλώνει ανοιχτά και με έργα τις επεκτατικές της βλέψεις στο Αιγαίο και στην Κύπρο, αξιοποιώντας τη σημασία που έχει η θέση της για τον ιμπεριαλισμό.
Από το 1974 και μετά τον εποικισμό της Κύπρου, η τουρκική πλευρά κλιμακώνει σταθερά τις απαιτήσεις της που αφορούν το Αιγαίο: Υφαλοκρηπίδα, εναέρια και θαλάσσια σύνορα, ζητήματα της Δυτ. Θράκης, επιχειρησιακός έλεγχος του Αιγαίου και τελευταία η διεκδίκηση ουσιαστικά βραχονησίδων και νησιών με αφορμή την κρίση στα Ιμια.
Στην προσπάθειά της αυτή η τουρκική ολιγαρχία και ο αμερικάνικος παράγοντας αξιοποιούν δηλώσεις και ενέργειες εκπροσώπων των εθνικιστικών αντιλήψεων που υπάρχουν στη χώρα μας (π. χ. η πρόταση Σαμαρά για αποκλεισμό των μουσουλμάνων από τα ψηφοδέλτια, το σύνθημα για ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα κλπ.).
Η στάση της ελληνικής ολιγαρχίας χαρακτηρίζεται και από την επιδίωξη αναβάθμισης της θέσης της και από την τάση συμβιβασμού υπό την ιμπεριαλιστική διαιτησία.
Στο Πρόγραμμά μας τονίζεται ότι "στις σημερινές συνθήκες η ντόπια ολιγαρχία φιλοδοξεί να παίξει ρόλο διαμεσολαβητή ανάμεσα στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ από τη μια και τις χώρες των Βαλκανίων και της Μεσογείου από την άλλη. Να δυναμώσει την οικονομική, πολιτική και στρατιωτική παρουσία της στην περιοχή. Οι επιδιώξεις αυτές τη φέρνουν αντιμέτωπη με τις ανάλογες επιδιώξεις και τις επεκτατικές βλέψεις της τουρκικής ολιγαρχίας. Οξύνουν τον ανταγωνισμό μεταξύ τους. Δημιουργούν μεγαλύτερες δυνατότητες επέμβασης και αξιοποίησης των διαφορών αυτών από τις μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις"
Ενώ στο πρόσφατο 19ο Συνέδριο του κόμματος, η ΚΕ του ΚΚΕ σημείωνε, ανάμεσα σε άλλα:
Πάρα πολλοί γέλασαν με το ΚΚΕ και τις "εξωπραγματικές του διαπιστώσεις" που δεν ακολουθούσαν τα γνωστά σενάρια περί "κατοχής", "ψωροκώσταινας που δεν παράγει τίποτα", "Γκαουλάιτερ", "δοσίλογων", "ξενόδουλων κυβερνήσεων", και άλλων επιστημονικών αντιλήψεων και αναλύσεων.
Στις ευρωεκλογές όμως που πραγματοποιήθηκαν την περασμένη Κυριακή, την μεγαλύτερη άνοδο σε ψήφους την σημείωσε ένα κόμμα ανοιχτά φασιστικό, ναζιστικό, ξενοφοβικό, ρατσιστικό και, ανάμεσα σε άλλα, "Τουρκοφάγο." Λέγεται Χρυσή Αυγή. Στις ίδιες εκλογές, το ακροδεξιό-φασιστικό κόμμα του ΛΑ.Ο.Σ σημείωσε "αναπάντεχη" ανάκαμψη και σχεδόν πέρασε το όριο για να εκλέξει ευρωβουλευτή, ενώ οι ΑΝΕΛ και η ΝΔ που συμπληρώνουν τη "δεξιά" τετράδα δεν μπορούν να χαρακτηριστούν ακριβώς κόμματα του προλεταριακού διεθνισμού, και ο ΣΥΡΙΖΑ αποδύθηκε σε μπαράζ φλερτ με την εθνικιστική και φασιστική ακροδεξιά, τόσο πριν όσο και μετά τον πρώτο γύρο των εκλογών για την τοπική διοίκηση.
Την ίδια στιγμή, η μεγάλη έκπληξη (;) των εκλογών της Κυριακής ήταν ότι δύο νομοί της χώρας που προσεγγίζουν τα σύνορα με την Τουρκία και όπου ζουν Τουρκικής καταγωγής πληθυσμοί ανέδειξαν πρώτο κόμμα και με διαφορά το κόμμα για το οποίο μιλούσε ο Ριζοσπάστης στο πρόσφατο άρθρο του για την υπόθεση Σαμπιχά. Λέγεται DEB Partisi, ή Κόμμα Ισότητας Ειρήνης και Φιλίας.
Το Deb Partisi, το οποίο συμμετείχε για πρώτη φορά σε ευρωεκλογές, σάρωσε κυριολεκτικά το Νομό Ροδόπης, όπου πήρε 41.68%, αφήνοντας πίσω του τη ΝΔ ως δεύτερο κόμμα (16.41%) με πάνω από 25 ποσοστιαίες μονάδες διαφορά. Θριάμβευσε επίσης στο Νομό Ξάνθης με 25.89%, έχοντας πάνω από 8 ποσοστιαίες μονάδες περισσότερες από τη δεύτερη ΝΔ (17.59%).
Οποιοσδήποτε κατανοεί το ελάχιστο από πολιτική, κατανοεί ότι τέτοια αποτελέσματα δεν έρχονται "αυθόρμητα" και χωρίς σκληρή και μακρόχρονη προετοιμασία, τέτοια ώστε όλοι σχεδόν οι μουσουλμάνοι κάτοικοι των περιοχών αυτών να ψηφίσουν συντεταγμένα και πειθαρχημένα με βάση το εθνοτικό και όχι το πολιτικό ή ταξικό κριτήριο.
Πριν από τα αποτελέσματα αυτά λοιπόν προηγήθηκε μακροχρόνια διαδικασία οργάνωσης σχεδόν όλων των Τουρκικής καταγωγής Μουσουλμάνων της Θράκης σε δικό τους εθνοτικό σχηματισμό: η περιώνυμη κατάρρευση των πελατειακών μηχανισμών των κατεστημένων κομμάτων (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ) είχε και εδώ συνεπαγωγές, κι αυτές δεν είναι ακριβώς στην κατεύθυνση κινημάτων για τη σοσιαλιστική χειραφέτηση και την προλεταριακή αλληλεγγύη των λαών.
Το DEB Partisi ανακοίνωσε τον Απρίλιο τους λόγους για τους οποίους αποφάσισε να κατέβει ως αυτόνομο κόμμα και να διακόψει τους δεσμούς αντιπροσώπευσης με τα ελληνικά πολιτικά κόμματα τα οποία ως σήμερα έπαιζαν το ρόλο του "διαμεσολαβητή" της λεγόμενης μειονότητας. Αναρωτιέμαι πόσοι μπήκαν στον κόπο να διαβάσουν την ανακοίνωση αυτή.
Ακόμα κι ένας άπειρος πολιτικός παρατηρητής θα σημείωνε ότι είχαμε προχθές σαφέστατες ενδείξεις ότι το βάθεμα της καπιταλιστικής κρίσης στην Ελλάδα έχει ωθήσει τον τουρκικής καταγωγής πληθυσμό δύο νομών σε μάλλον αποσχιστικές ή έστω αυτονομιστικές εκλογικές και πολιτικές κατευθύνσεις. Ακόμα και ο πιο αδαής θα πρόσεχε ότι αυτό συμβαίνει καθώς ο ρατσιστικός εθνικισμός και σωβινισμός σηκώνει κεφάλι στον υπόλοιπο πληθυσμό όσο ποτέ μετά την μεταπολίτευση. Και ακόμα και ο πιο κακόπιστος θα συνειδητοποιούσε ότι αντί να χασκογελάει με τις τοποθετήσεις του ΚΚΕ, θα έπρεπε να κρατάει σημειώσεις, γιατί αυτές οι τοποθετήσεις μπορεί κάλλιστα να σημάνουν τη διαφορά ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο (του) σύντομα, ίσως συντομότερα από ό,τι περιμένει.
Αλλά βέβαια, απευθύνομαι σε πολίτες μιας χώρας όπου το καυτό και κρίσιμο θέμα των ημερών είναι "το τραγικό τέλος της ΔΗΜΑΡ" (who gives a fuck!) και όπου η Συρία, η Λιβύη, η Γιουγκοσλαβία, η Ουκρανία και η Κεντρική Αφρική είναι απλώς ξεχασμένες τρύπες του χάρτη...
Διευρύνθηκε η απόσταση της Ελλάδας από τις ισχυρές καπιταλιστικές οικονομίες της Ευρωζώνης. Συμπεριλαμβάνεται στους πιο αδύναμους κρίκους σε περίπτωση ανασύνθεσής της. Αν και η θέση της Ελλάδας στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου παραμένει σημαντική, εξασθενεί συγκριτικά με τη θέση της Τουρκίας και του Ισραήλ. Στη διάρκεια της τελευταίας δεκαετίας καταγράφεται απώλεια της καπιταλιστικής ανταγωνιστικής θέσης της, μεγάλη συρρίκνωση της παραγωγής, κυρίως στη μεταποίηση και τις κατασκευές και λιγότερο στην αγροτική παραγωγή, ενώ ο κλάδος της ναυτιλίας διατηρεί τον πρωταγωνιστικό ρόλο του στη διεθνή καπιταλιστική αγορά.Όλοι γνωρίζουν τη σφοδρή κριτική που δέχτηκε το ΚΚΕ για αυτές του τις διαπιστώσεις από σχηματισμούς (ΜΛ-ΚΚΕ, ΕΠΑΜ, Α.Π ΣΥΡΙΖΑ, πρώην στελέχη του που αποχώρησαν και αρθρογραφούν συστηματικά εναντίον του, κλπ) οι οποίοι, λίγο ως πολύ, βάζουν τα γέλια στην ιδέα ότι η Ελλάδα είναι επίσης μια "ιμπεριαλιστική" χώρα και ότι αυτό την βάζει σε ευθεία αντιπαράθεση με την επίσης ιμπεριαλιστική Τουρκία, καθώς οι αστικές τάξεις και των δύο χωρών μπαίνουν σε τροχιά σύγκρουσης για πόρους που είναι υπερπολύτιμοι για αυτές, ιδιαίτερα στην παρούσα φάση ύφεσης.
Πάρα πολλοί γέλασαν με το ΚΚΕ και τις "εξωπραγματικές του διαπιστώσεις" που δεν ακολουθούσαν τα γνωστά σενάρια περί "κατοχής", "ψωροκώσταινας που δεν παράγει τίποτα", "Γκαουλάιτερ", "δοσίλογων", "ξενόδουλων κυβερνήσεων", και άλλων επιστημονικών αντιλήψεων και αναλύσεων.
Στις ευρωεκλογές όμως που πραγματοποιήθηκαν την περασμένη Κυριακή, την μεγαλύτερη άνοδο σε ψήφους την σημείωσε ένα κόμμα ανοιχτά φασιστικό, ναζιστικό, ξενοφοβικό, ρατσιστικό και, ανάμεσα σε άλλα, "Τουρκοφάγο." Λέγεται Χρυσή Αυγή. Στις ίδιες εκλογές, το ακροδεξιό-φασιστικό κόμμα του ΛΑ.Ο.Σ σημείωσε "αναπάντεχη" ανάκαμψη και σχεδόν πέρασε το όριο για να εκλέξει ευρωβουλευτή, ενώ οι ΑΝΕΛ και η ΝΔ που συμπληρώνουν τη "δεξιά" τετράδα δεν μπορούν να χαρακτηριστούν ακριβώς κόμματα του προλεταριακού διεθνισμού, και ο ΣΥΡΙΖΑ αποδύθηκε σε μπαράζ φλερτ με την εθνικιστική και φασιστική ακροδεξιά, τόσο πριν όσο και μετά τον πρώτο γύρο των εκλογών για την τοπική διοίκηση.
Την ίδια στιγμή, η μεγάλη έκπληξη (;) των εκλογών της Κυριακής ήταν ότι δύο νομοί της χώρας που προσεγγίζουν τα σύνορα με την Τουρκία και όπου ζουν Τουρκικής καταγωγής πληθυσμοί ανέδειξαν πρώτο κόμμα και με διαφορά το κόμμα για το οποίο μιλούσε ο Ριζοσπάστης στο πρόσφατο άρθρο του για την υπόθεση Σαμπιχά. Λέγεται DEB Partisi, ή Κόμμα Ισότητας Ειρήνης και Φιλίας.
Το Deb Partisi, το οποίο συμμετείχε για πρώτη φορά σε ευρωεκλογές, σάρωσε κυριολεκτικά το Νομό Ροδόπης, όπου πήρε 41.68%, αφήνοντας πίσω του τη ΝΔ ως δεύτερο κόμμα (16.41%) με πάνω από 25 ποσοστιαίες μονάδες διαφορά. Θριάμβευσε επίσης στο Νομό Ξάνθης με 25.89%, έχοντας πάνω από 8 ποσοστιαίες μονάδες περισσότερες από τη δεύτερη ΝΔ (17.59%).
Οποιοσδήποτε κατανοεί το ελάχιστο από πολιτική, κατανοεί ότι τέτοια αποτελέσματα δεν έρχονται "αυθόρμητα" και χωρίς σκληρή και μακρόχρονη προετοιμασία, τέτοια ώστε όλοι σχεδόν οι μουσουλμάνοι κάτοικοι των περιοχών αυτών να ψηφίσουν συντεταγμένα και πειθαρχημένα με βάση το εθνοτικό και όχι το πολιτικό ή ταξικό κριτήριο.
Πριν από τα αποτελέσματα αυτά λοιπόν προηγήθηκε μακροχρόνια διαδικασία οργάνωσης σχεδόν όλων των Τουρκικής καταγωγής Μουσουλμάνων της Θράκης σε δικό τους εθνοτικό σχηματισμό: η περιώνυμη κατάρρευση των πελατειακών μηχανισμών των κατεστημένων κομμάτων (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ) είχε και εδώ συνεπαγωγές, κι αυτές δεν είναι ακριβώς στην κατεύθυνση κινημάτων για τη σοσιαλιστική χειραφέτηση και την προλεταριακή αλληλεγγύη των λαών.
Το DEB Partisi ανακοίνωσε τον Απρίλιο τους λόγους για τους οποίους αποφάσισε να κατέβει ως αυτόνομο κόμμα και να διακόψει τους δεσμούς αντιπροσώπευσης με τα ελληνικά πολιτικά κόμματα τα οποία ως σήμερα έπαιζαν το ρόλο του "διαμεσολαβητή" της λεγόμενης μειονότητας. Αναρωτιέμαι πόσοι μπήκαν στον κόπο να διαβάσουν την ανακοίνωση αυτή.
Ακόμα κι ένας άπειρος πολιτικός παρατηρητής θα σημείωνε ότι είχαμε προχθές σαφέστατες ενδείξεις ότι το βάθεμα της καπιταλιστικής κρίσης στην Ελλάδα έχει ωθήσει τον τουρκικής καταγωγής πληθυσμό δύο νομών σε μάλλον αποσχιστικές ή έστω αυτονομιστικές εκλογικές και πολιτικές κατευθύνσεις. Ακόμα και ο πιο αδαής θα πρόσεχε ότι αυτό συμβαίνει καθώς ο ρατσιστικός εθνικισμός και σωβινισμός σηκώνει κεφάλι στον υπόλοιπο πληθυσμό όσο ποτέ μετά την μεταπολίτευση. Και ακόμα και ο πιο κακόπιστος θα συνειδητοποιούσε ότι αντί να χασκογελάει με τις τοποθετήσεις του ΚΚΕ, θα έπρεπε να κρατάει σημειώσεις, γιατί αυτές οι τοποθετήσεις μπορεί κάλλιστα να σημάνουν τη διαφορά ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο (του) σύντομα, ίσως συντομότερα από ό,τι περιμένει.
Αλλά βέβαια, απευθύνομαι σε πολίτες μιας χώρας όπου το καυτό και κρίσιμο θέμα των ημερών είναι "το τραγικό τέλος της ΔΗΜΑΡ" (who gives a fuck!) και όπου η Συρία, η Λιβύη, η Γιουγκοσλαβία, η Ουκρανία και η Κεντρική Αφρική είναι απλώς ξεχασμένες τρύπες του χάρτη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου