Οι Φάροι που με έσωσαν

Είδα την κόκκινη σημαία να κατεβαίνει απ το Κρεμλίνο και άντεξα με χίλια ζόρια να μη ρεζιλευτώ στο πληρωμα.Τα δόντια σφιχτά, να σπάσουν και τα δάκρυα να κρατιούνται με το ζόρι .Ο πρώτος Μηχανικός ,ένας δεξιός αλλά έντιμος άνθρωπος γύρισε με κοίταξε αποσβολωμένος κι αυτός .Έκανα πως χαμογέλασα …

Μέσα μου φούντωνε η απόγνωση .Μια απόγνωση που ποτέ ξανά δεν είχα νοιώσει  .Και τώρα που θα χουμε αποκούμπι οι κομμουνιστές όπου Γης; Τι θα απογίνουμε;Σε τι να ελπίσουν πια οι λαοί και οι εργατες;Τι να τους πούμε ;Εννοιωθα σαν να είχα μείνει ορφανός .Σαν ναυαγός μεσοπέλαγα μόνος .Κρύος ιδρώτας μ έλουζε. Όλα τζάμπα ,όλα στον βρόντο και το κόμμα να σπαράσσεται εκ των εσω εδω και καιρό.Η αμφιβολία για τον αγώνα γενιών και γενιών κατάτρωγε την σκέψη μου .Δυο φωνές πάλευαν μέσα μου .

«Παράτα τα ρε ,και ιδιώτευσε,τέρμα οι κομμουνισμοί και οι βλακείες » …η μια .

Και η άλλη «Τι σκατα διάβαζες και ξεψάχνιζες ρε επί μήνες το καταστατικό και το πρόγραμμα του κόμματος πριν δώσεις βιογραφικό στην ΚΝΕ ; Εσύ έλεγες ότι είναι απόφαση ζωής χωρίς γυρισμό .Τι το γυρόφερνες στο μυαλό πριν πάρεις την αποφαση;Τι απόφαση ήταν αυτή τότε; Της πλάκας; Που είναι η αξιοπρέπεια σου ,ο λόγος τιμής που έδωσες στον εαυτό σου  ; Που πάει η συνεπεια σου και ο αυτοσεβασμός σου  σαν άνθρωπος ;»

Οι επόμενοι μήνες πέρασαν βασανιστικα ακούγοντας ξανά και ξανά «το δίκιο του αγώνα πολλά σου στέρησε…» αλλά και διαβάζοντας οτι είχα πάρει απο βιβλία μαζί ,μέχρι και το καταστατικό  .Τα λόγια του Χαρίλαου ότι οι λαοί θα καταλάβουν μια μέρα τι έχασαν ήταν βέβαια βάλσαμο, αλλά το γεγονός ήταν τοσο  κοσμογονικό που μέσα μου ένοιωθα να καταρρέουν όλα .Ουτε λόγος για επαφή με το κόμμα αν δεν ξεκαθάριζε το μπέρδεμα μέσα μου .

Ξεμπάρκαρα όταν το κόμμα είχε κρατηθεί με νύχια και με  δόντια ήδη ,όταν η μάχη της ύπαρξης του είχε κερδηθεί αλλά με απώλειες τεράστιες .Οι αμφιβολίες μέσα μου είχαν φουντώσει για το μάταιο πλέον κάθε προσπάθειας , για το άσκοπο του αγώνα  .Μα κεινη ….η δεύτερη φωνή με έτρωγε .Αφού χαιρέτησα δικούς και φίλους στο σπίτι ,φούλαρα το αμάξι βενζίνη ,απόγευμα ήταν ,Σάββατο ,και κατέληξα Λαύριο  .Πήγα εκεί για να αγναντέψω το Μακρονησι σαν μέσο πίεσης στη συνείδηση και αφύπνισης ,κατι σαν αυτοτιμωρία και αυτολύτρωση .Να θυμηθώ το δέος που ένοιωσα σαν πρωτομπήκα στην τιμημένη ΚΟΝαυτεργατών στην θέα του πορτραίτου του Τατακη !!! Να θυμηθώ τα λόγια του σ.Αμπατιελου ,το καλωσόρισμα στο Κόμμα πια ,από την ΚΝΕ .

Γύρισα πίσω κι άρχισα  να γυρνώ άσκοπα στην Αθήνα .Σκέφτηκα να πάρω ένα σύντροφο να μιλήσουμε ,να πάρω στην ΚΟ ,μα σκιάχτηκα στην ιδέα τι θα άκουγα .. «κι αν έχει λακίσει κι αυτός ; και αν όλη η ΚΟ έχει λακίσει ;» .Αργά το βράδυ κατέληξα στο Περιστέρι ,στο Άλσος του Φεστιβάλ μας ,το περπάτησα  όλο και τα θυμήθηκα όλα .Την κούραση απ το στήσιμο ,αλλά κι εκείνη την γλυκιά ικανοποίηση σαν ανοίγαμε πύλες και βλέπαμε τον κόσμο  κατά χιλιάδες να έρχονται .Τις χρεώσεις ,τις περιφρουρήσεις ,τα πλάνα του Οδηγητή ,το αν ήρθαν οι επιρροές ,τις πλάκες με τους συντρόφους ,το «παρτυ» στο ξεστήσιμο .Την είδηση απ τον θάνατο του Μάνου μας του Λοΐζου  από την Μόσχα που πάγωσε για πολλά λεπτά το τεράστιο λαϊκό πανηγύρι .Τους αγώνες στην Σχολή ,τα ΚΝιτικα γλέντια μας ,τους τσακωμούς ,τα ιδεολογικά μαθήματα ,τις εξορμήσεις στις γειτονιές ,στα εργοστάσια ,την δολοφονία της Σωτηρίας μας .Όλα αυτά έρχονταν στο μυαλό με μια πίκρα ανείπωτη ,με ένα πικρό χαμόγελο .Κι όμως αυτή η πρώτη φωνή της ιδιώτευσης δεν έλεγε να φύγει ,αλλά ούτε η απόφαση να έρθει ,αντιστεκόταν σθεναρά η δεύτερη φωνή .Κι απ την άλλη πως θα πορευτείς τώρα στη δουλειά ; Ερμαιο στ αφεντικά ; Μόνος κι έρημος ; Σκυφτός και παραδομένος ;

Ξημερώματα με πηρε να γυρνώ πάλι άσκοπα .Ως Κηφισιά εφτασε η χάρη μου ,να πάρω μάτι τις βίλες των αφεντικών ,να ανέβει λίγο το ταξικό μίσος …τίποτα .Άυπνος και μπαϊλντισμένος πηρα τον δρόμο για το σπίτι .Είχε ξημερώσει για καλά η Κυριακή και κατέβαινα την Ιπποκράτους κι εκεί σε μια γωνιά στεκοταν …ο ένας και διαγώνια απέναντι ο άλλος !

Με ένα μάτσο ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΕΣ στο ένα χέρι και στο άλλο όρθια την εφημερίδα να φωνάζουν «Ο ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ …ΟΡΓΑΝΟ ΤΗΣ ΚΕ ΤΟΥ ΚΑΠΑ ΚΑΠΑ ΕΨΙΛΟΝ»

Ο Σπύρος ο Χαλβατζής κι απέναντι ο Μπάμπης ο Αγγουράκης !

ΟΙ ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ ΜΟΥ ….

Οι φάροι που αξαφνα άναψαν μπροστά μου …και  ΜΟΥ ΕΔΕΙΞΑΝ ΠΟΡΕΙΑ .

-ΝΤΡΟΠΗ ΣΟΥ  ΚΙΟΤΗ !!! φώναξα μ όλη μου την δύναμη μεσα στ αμάξι στον εαυτό μου κι έβαλα πλώρη για Πειραια …στο Κομμα

(Με Κατακόκκινα πανιά να ταξιδεύεις παντα σύντροφε Μπάμπη)