Η Αριστερά πράγματι δεν εκβιάζεται (και δεν φοβάται όρνεα)

Η Αριστερά όμως. Που έχει αξίες. Ιδανικά. Που μάχεται θυσιάζοντας όχι μόνο το «ευ ζειν» που της προσφέρουν ως αντάλλαγμα για το ξεπούλημά της αλλά και το μοναδικό της ζειν.

Αυτό που κάνει την αριστερά να μην εκβιάζεται είναι το ήθος της, η αισθητική της, η αξιοπρέπειά της, η λεβεντιά της, η ταξική της αλληλεγγύη, η αγωνιστική της υφή και υπόσταση, η επαναστατικότητά της, το όραμά της, ο στόχος της για μια κοινωνία όπου το καπιταλιστικό κέρδος θα αγνοείται κι ως λέξη.

Η Αριστερά που τα ιδανικά της έφυαν τόσους και τόσους που πλούτισαν κι ομόρφυναν τη ζωή μας αλλά και εκατομμύρια άλλους που θυσίασαν την δική τους ζωή για ν’ ανοίξουν το δρόμο που διαβαίνουμε.

Η Αριστερά που στέκεται ανυποχώρητα ενάντια στον καπιταλισμό και πραγματώνει τη ζωή της με τον αγώνα και τις θυσίες της για την κοινωνία όπου η γη, το νερό, το περιβάλλον, το σπίτι, η υγεία, η μόρφωση, η τέχνη, οι ανθρώπινες σχέσεις δεν θα είναι εμπόρευμα. Την κοινωνία όπου οι άνθρωποι θα χαίρονται τα επιτεύγματα της επιστήμης και του πολιτισμού ελεύθερα κι απρόσκοπτα. Όπου ο καθείς θα καλύπτει τις όποιες ανάγκες του και θα προσφέρει ανάλογα με τις δυνατότητές του.

Αυτοί είναι οι Αριστεροί και γι αυτούς τους λόγους δεν γίνεται να εκβιαστούν. Οι Αριστεροί που σέβονται τον άνθρωπο και τις όποιες – υπαρκτές ιδιαιτερότητές του.

Αυτοί οι Αριστεροί, που συνθέτουν αυτήν την Αριστερά, πράγματι δεν εκβιάζονται. Δεν μπορούν να εκβιαστούν.

Αλλά μη το χεσ….με εντελώς. Η υποταγή στην αστική τάξη, η αποδοχή της ύπαρξης αυτής της τάξης, το ξεπούλημα των αγώνων, δεν είναι Αριστερά. Οι καρικατούρες, οι μαριονέτες, οι υποτελείς της αστικής τάξης δεν είναι Αριστερά. Ο ακροβατισμός των όποιων ιδιαιτεροτήτων μας (που όλοι διαθέτουμε) δεν είναι αριστερά. Το γνωρίζουμε από τα μικράτα μας. Η αιώρηση και δη η ανόητη μπορεί να φέρει την πτώση. Τσάμπα πτώση. Άδοξη πτώση. Η τραγωδία της ανυπαρξίας. Τα όρνεα όμως ελλοχεύουν. Αυτή είναι η φύση τους. Αυτά παθαίνει κανείς όταν περιποιείται το περιβάλλον που εκτρέφει όρνεα και πτωματοφάγα. Ενδέχεται στο τέλος να καταστεί βορά τους.

Και να θυμάστε: Σαν βγεις στη σκηνή δεν το ‘χεις δεδομένο το χειροκρότημα. Υπάρχει κι η γιούχα, το κράξιμο. Εξαρτάται βεβαίως από το κοινό που έχεις απέναντί σου αλλά κι απ’ το θέαμα που θα προσφέρεις.

Στέλιος Κανάκης

stelioskanakis@yahoo.gr