Εκείνο που εννοούν, πριν απ’ όλα, όταν μιλάνε για το “ιερό δικαίωμα στην εργασία”, είναι το “δικαίωμά” τους, στην καταλήστευση της εργατικής δύναμης, του κοινωνικά παραγόμενου πλούτου.
«Έχουμε απόλυτο σεβασμό για τα δικαιώματα των εργαζομένων. Κυρίως για το πιο ιερό: Το δικαίωμα στην εργασία! Το οποίο καταστρατηγούνταν και απειλούνταν άμεσα. Και το αποκαταστήσαμε. Τόσο απλά. Και στέλνουμε ξεκάθαρο μήνυμα προς κάθε πλευρά: Όταν μέσα σε τέτοια ανεργία, ασκούνται τέτοιες συνδικαλιστικές πρακτικές που απειλούν με κλείσιμο κι άλλα εργοστάσια, δεν θα μείνουμε αδρανείς να κοιτάμε απελπισμένους εργαζόμενους να χάνουν τη δουλειά τους»*
Ναι, εντάξει. Θα πεις, όλα έχουν ένα όριο. Και οι απειλές, η καταστολή, τα φληναφήματα. Αλλά αυτό το επιχείρημα που προβάλουν, καιρό τώρα και τελευταία, οι πολιτικοί εκπρόσωποι των εκμεταλλευτών, περί του “ιερού δικαιώματος στην εργασία”, ξεπερνάει κάθε όριο. Εκτός από την βροντερή υποκρισία τους (1.500.000 άνεργοι στην Ελλάδα, 17, 500.000 στην Ευρώπη, 100.000.000 στην Αμερική, κλπ.) κάνουν φανερή, μέσα από την προσπάθεια υποτίμησης της νοημοσύνης του λαού, την έκταση της αβελτηρίας τους, αλλά κυρίως τα αδιαπέραστα, σύγχρονα αδιέξοδα του καπιταλιστικού συστήματος που υπηρετούν.
Έτσι είναι. Αν και για να πούμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους, εκείνο που εννοούν πριν απ’ όλα, όταν μιλάνε για το “ιερό δικαίωμα στην εργασία”, είναι το “δικαίωμά” τους, στην καταλήστευση της εργατικής δύναμης, του κοινωνικά παραγόμενου πλούτου, και το οποίο η τρικομματική κυβέρνηση των τραπεζοβιομηχάνων, όπως είπε ο επικεφαλής της, κ. Αντ. Σαμαράς, «πρέπει να το υπερασπιστεί με κάθε τρόπο» .
Οι εργαζόμενοι, είναι καιρός να κατανοήσουν ταξικά, τα διδάγματα της κρίσης. Ότι σε τελευταία ανάλυση, η κοινωνία είναι ταξικά διαχωρισμένη και χρέος δικό τους είναι, το ταξικό τους συμφέρον - όπως λένε και κάνουν οι αστοί με καμάρι "…Δείξαμε στο προαύλιο της «Χαλυβουργίας» ότι εννοούμε αυτά που λέμε" *- να το υπερασπιστούν, με κάθε μορφή οργανωμένης δράσης, και με ένταση της συμπαράστασής τους στον αγώνα των τιμημένων Χαλυβουργών, που είναι στην κυριολεξία αγώνας για όλη την εργατική τάξη, τον λαό.
«Για να βγει κέρδος από μια επιχείρηση, πρέπει να πουληθούν τα εμπορεύματα, να βρεθούν αγοραστές. Και αγοραστής πρέπει να είναι κατ' ανάγκην όλη η μάζα του πληθυσμού, γιατί οι τεράστιες επιχειρήσεις παράγουν βουνά ολόκληρα από προϊόντα…
Σ' όλες όμως τις κεφαλαιοκρατικές χώρες τα εννιά δέκατα του πληθυσμού αποτελούνται από φτωχούς: από εργάτες που παίρνουν ένα πενιχρότατο μεροκάματο, από αγρότες που, στη μεγάλη τους μάζα, ζουν χειρότερα κι από τους εργάτες….
Και να που, όταν η μεγάλη βιομηχανία σε περίοδο άνθησης παίρνει φόρα για να παράγει όσο το δυνατό περισσότερα, ρίχνει στην αγορά τόσο μεγάλη ποσότητα προϊόντων, που δεν είναι σε θέση να τα πληρώσει η φτωχή πλειονότητα του λαού...
Αυξάνει ολοένα ο αριθμός των μηχανών, των εργαλείων, των αποθηκών, των σιδηροδρόμων κτλ., όμως, από καιρό σε καιρό διακόπτεται αυτή η αύξηση, γιατί η μάζα του λαού, για την οποία, σε τελευταία ανάλυση, προορίζονται όλοι αυτοί οι βελτιωμένοι τρόποι παραγωγής, παραμένει σε φτώχεια τέτοια, που φτάνει τα όρια της εξαθλίωσης….
Η κρίση δείχνει ότι η σύγχρονη κοινωνία θα μπορούσε να παράγει ασύγκριτα περισσότερα προϊόντα για την καλυτέρευση της ζωής όλου του εργαζόμενου λάου, αν δεν είχαν αρπαχτεί η γη, τα εργοστάσια, οι μηχανές κ.τ.λ. από μια χούφτα ατομικούς ιδιοχτήτες, που βγάζουν εκατομμύρια από τη λαϊκή εξαθλίωση…
Η κρίση δείχνει ότι οι εργάτες δεν μπορούν να περιοριστούν μόνο στην πάλη για μερικές παραχωρήσεις από μέρους των κεφαλαιοκρατών: στην περίοδο της αναζωογόνησης της βιομηχανίας μπορούν να καταχτηθούν τέτοιες παραχωρήσεις (...) όμως επέρχεται η κρίση και οι κεφαλαιοκράτες όχι μόνο παίρνουν πίσω τις παραχωρήσεις που έκαναν, αλλά και επωφελούνται από την αδυναμία των εργατών, για να κατεβάσουν ακόμα πιο πολύ τα μεροκάματα…
Κι αυτό θα συνεχίζεται αναπότρεπτα, ώσπου οι στρατιές του σοσιαλιστικού προλεταριάτου να γκρεμίσουν την κυριαρχία του κεφαλαίου και της ατομικής ιδιοχτησίας».**
* Από την ομιλία του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά, στην ΚΟ της ΝΔ, 24/7/2012.
** Β. Ι. ΛΕΝΙΝ, απόσπασμα από το άρθρο «Τα διδάγματα της κρίσης», δημοσιεύτηκε στην «Ίσκρα» τον Αύγουστο του 1901, «Άπαντα», τόμος 5ος, σελ. 85 - 86, έκδοση «Σύγχρονη Εποχή»).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου