Λέμε τις μικρές μας ιστορίες , από τις συνοικίες (Θ' ανέβω και θα τραγουδήσω)

Την Κυριακή των Ευρωεκλογών η προσέλευση των ψηφοφόρων φαινόταν σχετικά μικρότερη το πρωί, σε σχέση με την πρώτη Κυριακή.

Μέχρι τις 10.00 έρχονταν οι συνήθεις ηλικίες. Οι ηλικιωμένοι.

Η ομάδα μας την Κυριακή εκείνη είχε την τύχη να φοράει εκτός από το διακριτικό αυτοκόλλητο του ΚΚΕ, και κρεμαστό διακριτικό.

Ο σύντροφος ο Θοδωρής που πιάνουν τα εργατικά του χέρια, μας έφτιαξε από σκληρό χαρτόνι με τα ''τρικάκια'' που πετάξαμε από βραδύς, διακριτικά που έγραφαν: ''ΨΗΦΙΖΩ ΚΚΕ ΠΑΝΤΟΥ'' (Γιατί δύναμη κι ελπίδα, είναι του Λαού)

Διπλής όψης παρακαλώ!

Έτσι κανένας δεν θα διατηρούσε αμφιβολίες, ούτε θα χρειαζόταν δεύτερη ματιά για να διαπιστώσει ποιό κόμμα αντιπροσωπεύαμε! Το Κόμμα του Λαού!

  Διέσχιζα το μεγάλο διάδρομο του σχολείου με τα εκλογικά κέντρα, όταν φτάνοντας στην είσοδο με τ' αναρτημένα εκλογικά τμήματα με τηναλφαβητική κατάταξη των ψηφοφόρων, μια ηλικιωμένη κυρία με σταμάτησε χαμογελώντας.

-Α! Να είπε!

Μου έκλεισε μάλιστα το μάτι δείχνωντας το κρεμαστό διακριτικό μου, που έγραφε ''ΨΗΦΙΖΩ ΚΚΕ ΠΑΝΤΟΥ'' και συνέχισε:

-Βρε κορίτσι μου δεν μπορούμε να βρούμε το εκλογικό που ψηφίζουμε, μπορείς να μας βοηθήσεις;

-Ευχαρίστως απαντώ, πώς λέγεστε;

-Ντουρ.... μου λέει, και απευθύνεται στο σύζυγο!

-Νίκο, να έδω το κορίτσι θα μας πει.

Γυρίζει ο Νίκος που μέχρι εκείνη την ώρα έψαχνε τους καταλόγους και αντικρύζω το πιο αστραφτερό χαμόγελο, κι ένα βλέμμα ακόμα πιο χαμογελαστό με σπίθα νεανική!

Υπολογισα πως πρέπει να ήταν γύρω στα 80-85. Κρατούσε μπαστούνι, κι έδειχνε πραγματικά χαρούμενοςπου βρεθήκαμε!

-Βρε καλώς την , μου λέει. Πώς σε λένε;

-Μαρία, εσάς σας ξέρω, μου συστήθηκε η γυναίκα σας!

-Είδες της λέει τι κορίτσια διαθέτει το Κόμμα; Ξέρουμε εμείς τι κάνουμε!

-Σας ευχαριστώ του απαντώ, θαυμάζοντας το χιούμορ και την αμεσότητά του, ξεκαρδσμένη στα γέλια!

--Για δες που θα πάμε να ψηφίσουμε. Παίρνει στα χέρια του το κρεμαστό διακριτικό του ΚΚΕ και μου λέει!

-Από το 1951 είμαι εγώ εδώ. Φιλάει το διακριτικό, μου σκάει κι ένα φιλί στα μαλλιά και ξαναλέει:

-Άντε δες που θα πάμε;

-Θα πάμε στο 6176, ψηφοδέλτια έχουμε;

-Όχι! Τί δεν έχεις εσύ;

-Έχω πως! Δίνω στη γυναίκα του πρώτα και ενώ καθυστερώ να βγάλω κι άλλα από την τσάντα, προλαβαίνει να διαμαρτυρηθεί!

-Εμένα; Τι νομίζεις εκείνη θα το κρατάει; Το δικό μου θα το κρατάω εγώ!

-Τώρα, τώρα αμέσως!

-Είναι σταυρωμένα εντάξει;

-Όλα καθώς πρέπει του χαμογελάω.

-Και για την περιφέρεια με ρωτάει και μου κλείνει το μάτι!

-Για την περιφέρεια,του λέω ΟΥΤΕ ΣΓΟΥΡΟ ΟΥΤΕ ΔΟΥΡΟΥ ΜΑΥΡΟ ΣΤΟΥΣ ΑΠΟΓΟΝΟΥΣ ΤΟΥ ΜΑΥΡΟΓΥΑΛΟΥΡΟΥ!

-Αυτή είσαι, κατάλαβα!

-Μήπως θέλετε να ενημερώσω την δικαστικό να κατέβει να ψηφίσετε εδώ; Το εκλογικό σας τμήμα είναι στον 2ο όροφο!

-Τι λες μωρ'ε, μου λέει, σιγά μη δεν ανέβω μόνος μου. Αυτό μπορώ να κάνω τώρα πια εγώ για το κόμμα αυτό θα κάνω! Θ' ΑΝΕΒΩ ΚΑΙ ΘΑ ΤΡΑΓΟΥΔΗΣΩ!

-Νίκο μήπως να πάει το κορίτσι να ειδοποιήσει;

-Μην αρχίζεις εσύ τώρα, μαλώνει λίγο αυστηρά την γυναίκα του!Είπα θ ' ανεβω και θα τραγουδήσω, βάστα εδώ της λέει και της δίνει το μπαστούνι.

  Βάζει τα ψηφοδέλτια στο τσεπάκι του πουκαμίσου του, πιάνεται από την κουπαστή, αλλάζει χέρι στο μπαστούνι και ξεκινάει.

Ανεβαίνω διακριτικά στο πλάϊ του, ένα σκαλί πιο πίσω. Στο τέταρτο σκαλί, αρχίζει το τραγούδι:

                                      Τρία γράμματα μόνο φωτίζουν την ελληνική μας τη γενιά

                                      και μας δείχνουν φωτεινό το δρόμο για να φέρουμε τη λευτεριά....

Που και που σταματάει και απευθύνεται σε μένα, καθοδηγητικά!

-Εσύ μη καθυστερείς με παροτρύνει, έχεις δουλειά, προχώρα

-Τι να χάσω το γλέντι και το τραγούδι; Μαζί σας θα έρθω, θα μπείτε στο τμήμα και μετά θα φύγω.

Τώρα έχουμε αλλάξει ρεπερτόριο:

                                      Στον αγώνα ενωμένοι κι ας μη λείψει κανείς.....

Σιγομουρμουρίζω κι εγώ πίσω του την Διεθνή, απολαμβάνω την αντίδραση αυτών που κατεβαίνουν, ή μας προσπερνούν κι αισθάνομαι περηφάνεια για τους

ΚΚέδες!

Όταν με θυμάται μου επαναλαμβάνει πως πρέπει να φύγω για να κάνω τη δουλειά μου, γκρινιάζει με την γυναίκα του που χαμογελάει μεν, αλλά πό συνήθεια

μάλλον του λέει:

-Νίκο πιο σιγά καλέ, τραγουδάς κι όλας, θα κουραστείς. Αλλά τον καμαρώνει!

-Ποιός θα κουραστεί; Κάνε δουλειά σου. Και δυναμώνει τη φωνή του σε πείσμα των 8 δεκαετιών που κουβαλάει.

Φτάνουμε στο εκλογικό τμήμα τραγουδώντας, βεβαιώνομαι πως είναι το σωστό και τον αποχαιρετώ.

-Χάρηκα πολύ που σας συνάντησα κύριε Νίκο.

-Κι εγώ μου λέει, άντε κορίτσι μου να κάνεις τη δουλειά σου. Είδες που στο'πα: Θ' ΑΝΕΒΩ ΚΑΙ ΘΑ ΤΡΑΓΟΥΔΗΣΩ κι'όλας! Στο κατέβασμα να δείς τι τραγούδι θα ρίξω

Της σ. Μαρίας Καραπιπέρη