Αυτοκτονίες ή Δολοφονίες ?

Μερικές σκέψεις παίρνοντας αφορμή από τις αυξανόμενες, σχεδόν καθημερινές, αυτοκτονίες συνανθρώπων μας.

Όπως φαίνεται και από τον τίτλο έχω την πεποίθηση ότι κοντά στα "εργατικά ατυχήματα" θα πρέπει να προσθέσουμε και αυτό το φαινόμενο στην κατηγορία της δολοφονίας. Δολοφονίας η οποία δεν έχει να κάνει βέβαια με κάποιο συγκεκριμένο μεμονωμένο εργοδότη, αλλά με το συλλογικό εργοδότη, τον καπιταλισμό και την εξουσία του. Συνάνθρωποί μας, που μέχρι χτες αντιμετώπιζαν με λιγότερη ή περισσότερη αξιοπρέπεια, τα καθημερινά βιοποριστικά τους προβλήματα, φαίνεται σήμερα να αγγίζουν τα όριά τους. Φτάνουν στο αμήν. Το τι σκέφτονται εκείνη τη στιγμή, που διαβαίνουν το Ρουβίκωνα, ομολογώ ότι δεν το ξέρω και ότι τρέμω στη σκέψη. 

Εκείνο που με απασχολεί, είναι το πως μπορεί να αντιμετωπισθεί το φαινόμενο αυτό, από τη μεριά του ταξικού κινήματος. 

Είναι γεγονός ότι το Κ.Κ.Ε. από την πρώτη στιγμή λέει και παλεύει καθημερινά ώστε κανείς να μη μείνει μόνος του μέσα στο σπίτι του, κανείς να μη σκύψει το κεφάλι και να βυθιστεί στο σκοτάδι της απελπισίας. Την ίδια ώρα όλα, σχεδόν, τα υπόλοιπα πολιτικά κόμματα,βρίσκουν την ευκαιρία με κάθε νέα αυτοκτονία-δολοφονία να εκφράσουν πόσο "συγκλονισμένοι" είναι, να μιλήσουν για "ανθρωπιστική κρίση",  για ανάγκη "αλληλεγγύης" και άλλα παρόμοια. Την ώρα που πρέπει να σωπάσουν, βρίσκουν την ευκαιρία να δείξουν και λίγο "άνθρωποι". Άραγε πόσους ξεγελούν ;;

Το κρίσιμο όμως είναι να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε εμείς. Η δράση του οργανωμένου κινήματος θα ξεβράσει και τις δηλώσεις και αυτούς που τις κάνουν. 

Επί του πρακτέου τώρα. Θεωρώ ότι δίπλα στην πραγματικά πρωτοπόρα δουλιά που γίνεται στους εργασιακούς χώρους , θα πρέπει επειγόντως να ανοίξουμε τον ορίζοντά μας στις γειτονιές, αρχικά να βρούμε και στη συνέχεια να δούμε πως θα οργανώσουμε, αυτούς που σήμερα αγγίζουν ή ξεπερνούν τα όρια της απόγνωσης. Τολμώντας να παραφράσω τον άλλο μεγάλο  ποιητή μας πιστεύω ότι δίπλα στο κύριο μέτωπο και το κάθε χωριό, καλύβα με καλύβα, η κάθε πόλη, σπίτι το σπίτι, πρέπει να γίνει φρούριο του αγώνα με στόχο την ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. 

Αυτό μπορεί να γίνει πρώτα από όλα με την μαζικοποίηση των λαϊκών επιτροπών, που μέχρι σήμερα δρούν στις γειτονιές περισσότερο απαντώντας σε επίκαιρα προβλήματα (κόψιμο ρεύματος λόγω μη πληρωμής του χαρατσιού ή αδυναμίας πληρωμής του λογαριασμού της ΔΕΗ). Ο προσανατολισμός τους πρέπει να είναι η προσέγγιση αυτών των τμημάτων των λαϊκών στρωμάτων, τα οποία και εξαιτίας της μη συμμετοχής τους στο μαζικό κίνημα, αισθάνονται στο κοινωνικό και οικονομικό περιθώριο. 

Κύριο μέλημα πρέπει να είναι η επανένταξη αυτών των συνανθρώπων μας στη συλλογική ζωή. Δεν είναι εύκολο. Απαιτείται υπομονετική δουλιά άνθρωπο τον άνθρωπο. Πρέπει όμως να έχουμε στο μυαλό μας, ότι μιλάμε για κομμάτι της εργατικής τάξης το οποίο, αν δεν παρέμβουμε θα περιθωριοποιηθεί ακόμα περισσότερο. Δεν πρέπει να αγχωνόμαστε, με το γεγονός ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι ακόμα έτοιμοι, να παλέψουν με το σύνολο των στόχων του ταξικού κινήματος. Πρέπει πριν από όλα να μάθουν να παλεύουν για τη ζωή τους. Αυτό το σκαλοπάτι είναι υποχρεωτικό να το ανέβουν. Αν το ανέβουν μαζί μας, τόσο το καλύτερο. Σε κάθε περίπτωση όμως δεν θα πρέπει να τους αφήσουμε στο περιθώριο επειδή δε συμφωνούν μαζί μας. 

Την ώρα που οι εθελοντισμοί και η ελεημοσύνη πάνε διακοπές , την ώρα που γίνεται φανερό ότι δεν αρκούν οι καλές προθέσεις, αφού το πρόβλημα δεν έχει να κάνει με κάποια απροσδιόριστη αλληλεγγύη, αλλά με την αλληλεγγύη της τάξης μας, εκείνο που προέχει είναι να αισθανθούν αυτοί οι συνάνθρωποί μας ότι μπορούν να πατήσουν στα πόδια τους. Αν καταλάβουν αυτό, θα δούν ότι μόνο του δεν αρκεί, ότι μόνο με τη συμμετοχή τους στην πάλη για την κατάργηση του συστήματος που γεννάει "αυτόχειρες"  θα μπορέσουν όχι μόνο να σταθούν στα πόδια τους, αλλά να γίνουν και κύριοι του τεράστιου πλούτου που αυτοί παράγουν. 

Στην προσπάθεια αυτή όπου υπάρχουν ζωντανές συλλογικότητες, πρέπει και αυτές να ενεργοποιηθούν σε αυτή την κατεύθυνση. Είτε αυτές είναι τα τοπικά εργατικά σωματεία, είτε οι σύλλογοι γονέων, είτε οι τοπικοι πολιτιστικοί σύλλογοι πρέπει οι κομμουνιστές με απαίτηση να τους "αναγκάσουν" να ασχοληθούν με το ζήτημα αυτό, όχι στη λογική της "χριστιανικής" ή της "ανθρώπινης" αλληλεγγύης, αλλά της αλληλεγγύης της πρωτοπόρας τάξης για τα μέλη της.  

"Μη χάνεις το θάρρος σου
εμείς πάντα το ξέραμε
πως δεν χωράει
μέσα στους τέσσερις τοίχους
το μεγάλο μας όνειρο.

Εμάς τα σπίτια μας είναι όλοι οι δρόμοι 
που στα σπλάχνα τους κοιμούνται
τόσοι σκοτωμένοι."

Τάσος Λειβαδίτης, Μη χάνεις το θάρρος σου (απόσπασμα)

πηγη