ΚΙ ΕΝΑ ΑΝΕΚΔΟΤΟ ΠΕΡΙ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟΥ

Επειδή λόγω «Μουντιάλ» επικρατεί σε κάποια ιστολόγια —ονόματα δεν λέμε!— μια ατμόσφαιρα που μου θυμίζει άλλους καιρούς (δεν θέλω να πω ποιους ακριβώς, ο νοών νοείτω…), ας μου επιτραπεί να επαναλάβω ένα σχετικό με το ποδόσφαιρο ανέκδοτο δημοσιευμένο παλιότερα σ’ ένα απ’ αυτά τα ιστολόγια· το είχα στείλει με δικό μου σχόλιο για ανάλογη αφορμή.


Το ανέκδοτο μάλλον ανήκει στην σωρεία των ανεκδότων που παρήγαγε η εποχή μεταξύ του 21ου (Ιανουάριος–Φεβρουάριος 1959), 22ου (Οκτώβριος 1961) και 23ου (Μάρτιος–Απρίλιος 1966) Συνεδρίων του ΚΚΣΕ. Κοινό χαρακτηριστικό όλων τους ήταν ότι «πρωταγωνιστούσαν» πάντα ο Ι. Β. Στάλιν και ο Ν. Σ. Χρουστσιόφ· το περιεχόμενό τους ποίκιλλε εξαιρετικά, αλλά κατά κανόνα εξέφραζε την λαϊκή δυσπιστία προς την επίσημη εικοστοσυνεδριακή προπαγάνδα. Τα ανέκδοτα αυτά συνέχισαν, ανάλογα με την τρέχουσα πολιτική κατάσταση άλλοτε περισσότερο κι άλλοτε λιγότερο, να αναπαράγονται και να μένουν «ζωντανά» στην προφορική διηγηματική παράδοση των λαών της Σοβιετικής Ένωσης, βρήκαν δε και ταχεία διάδοση σ’ όλες τις τότε χώρες της Λαϊκής Δημοκρατίας φτάνοντας μέχρι και την μακρινή Κίνα. Δυστυχώς μέχρι στιγμής δεν μπόρεσα να εντοπίσω το πρωτότυπο του ανέκδοτου στα ρωσικά.

Στα ελληνικά παρουσιάστηκε το εν λόγω ανέκδοτο στις αθλητικές σελίδες του περιοδικού «Ταχυδρόμος» το καλοκαίρι–φθινόπωρο του 1973, τον καιρό δηλαδή της μαρκεζινικής «φιλελευθεροποίησης» της χούντας πριν από το Πολυτεχνείο. Το δημοσίευμα που περιλάμβανε το ανέκδοτο έφερε τον τίτλο «Ο Στάλιν είχε δίκιο!» και αφορούσε τα κακώς κείμενα του ελληνικού ποδοσφαίρου, αλλά και του αθλήματος γενικότερα· ο δημοσιογράφος, του οποίου δεν θυμάμαι πια το όνομα, αφού ευθύς εξ αρχής τόνιζε ότι επ’ ουδενί λόγω συμφωνούσε με την πολιτική και τις ιδέες του Ι. Β. Στάλιν πλην του σημείου που αναφερόταν στο άθλημα, αναπαρήγαγε το ανέκδοτο και κατόπιν προχωρούσε στις κριτικές του παρατηρήσεις επί του ποδοσφαίρου. Παραθέτω από μνήμης το ανέκδοτο και ζητώ προκαταβολικά συγνώμη αν το μνημονικό μου με απατά σ’ ό,τι αφορά την ακρίβεια του αρχικού δημοσιεύματος στο περιοδικό, το συγκεκριμένο τεύχος του οποίου χάθηκε σε μια από τις πολλές μετακομίσεις της οικογένειάς μου στην Ελλάδα.

«Ο Χρουστσιόφ χρόνια πολλά πάσχιζε να πείσει τον Στάλιν να πάει να παρακολουθήσει ποδοσφαιρικό αγώνα. Ο Στάλιν αρνιόταν επικαλούμενος πάντοτε φόρτο εργασίας. Κάποτε τέλος πάντων τα κατάφερε ο Χρουστσιόφ και τα κανόνισε έτσι ώστε μια μέρα που έπαιζαν οι δύο ισχυρότερες σοβιετικές ποδοσφαιρικές ομάδες να μην έχει πολλή δουλειά ο Στάλιν και πήγαν μαζί σ’ ένα μεγάλο στάδιο της Μόσχας όπου και παρακολούθησαν τον αγώνα. Ο Στάλιν παρακολούθησε με ενδιαφέρον χωρίς ωστόσο να κάνει κανένα ιδιαίτερο σχόλιο. Την άλλη μέρα τον ρωτάει ο Χρουστσιόφ αν του άρεσε ο αγώνας. “Ωραία έπαιξαν οι ποδοσφαιριστές„, του απαντά ήρεμα ο Στάλιν, “αλλά το ποδόσφαιρο δεν μου άρεσε„. Έκπληκτος ο Χρουστσιόφ ρωτάει πώς και γιατί. Κι ο Στάλιν του λέει: “Ε, μα άθλημα είναι αυτό, σύντροφε Χρουστσιόφ; Δεκάδες χιλιάδες στις κερκίδες να παρακολουθούν είκοσι δύο να αθλούνται στο γήπεδο; Το σωστό θα ήταν το αντίστροφο: Είκοσι δύο στην κερκίδα να παρακολουθούν δεκάδες χιλιάδες να αθλούνται στο γήπεδο!„».

Μη Απολιθωμένος (ακόμα!) από τις ακτές της Ανατολικής Βαλτικής

απο σχολιο του σφου στο leninreloaded