Oσο η οικονομική και στρατιωτική δύναμη του USA ήταν διακριτή και αδιαμφισβήτητη, ο Ιμπεριαλισμός ήταν μια πυραμίδα, που πάταγε φαρδειά και ήταν ευσταθής. PAX AMERICANA.
Αλλά το κεφάλαιο, γιαβάς-γιαβάς, γινόταν παντού μονοπωλιακό, ο Ιμπεριαλισμός απλωνόταν, η χούφτα φάρδαινε και έτεινε περισσότερο να μοιάζει με ενα μάτσο κωλοδάχτυλα, που ασφαλώς, δεν ήταν όλα ίσα, ήταν όμως κωλοδάχτυλα.
Το '91-'98 έγινε ένα μάλλον απροσδόκητο γεγονός: Εμφανίστηκε ένας άλλος Ιμπεριαλιστής, αδύναμος εσωτερικά και εξωτερικά, αλλά με προίκα μια στρατιωτική μηχανή, το RED ARMY που μπορούσε να σταθεί απέναντι στο US ARMY.
Και πρόσφατα ο κίτρινος ιμπεριαλιστικός γίγαντας πήρε το οικονομικό κεφάλι γυρεύοντας βέβαια και τα "νόμιμα", που αρμόζουν σε αυτή τη θέση και τα έχει ανάγκη, εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με καπρίτσια...
Σήμερα έχουμε τον παληό κόσμο, USA-EE-UK, που θέλει να διατηρήσει τα κεκτημένα, μέσα στα οποία ήταν και το δικαίωμα επέκτασης σε έναν κόσμο, που ατυχώς αποδείχτηκε ...σφαιρικός, και άρα μη αενάως επεκτάσιμος. Και τον καινούργιο, τα ΒRICS, που γυρεύει κι αυτός "ζωτικό χώρο" για τους ίδιους με των υπολοίπων λόγους. Βάλτε στην κατσαρόλα και λίγο Ερντοκάν, λίγη Βόρεια Κορέα (αμυνόμενη) με τα πυρηνικά της, ....κι έδεσε το γλυκό!
Μη υπάρχοντος λοιπόν χώρου επέκτασης (παρθένου) για κανέναν, το ρίξανε όλοι στο στοίχημα για το μέλλον: Ενταση εκμετάλλευσης παντού, μέσα κι έξω, + Χρέη. Κι όποιος αντέξει! Αλλά αυτό δεν το λές ούτε ευστάθεια, ούτε σιγουριά. Ολοι κάτι περιμένουν.
Τα χρέη, μέχρι κάποια στιγμή να πραγματοποιηθούν σε πραγματική διεύρυνση, δηλαδή πραγματικό κεφάλαιο (= ιδιωτικά μέσα παραγωγής και μισθωμένη εργατική δύναμη) δεν αφήνουν τους ιδιοκτήτες τους να ησυχάσουν γιατί αιωρούνται στο νεφέλωμα. Κι όσο το νεφέλωμα φουσκώνει, ας πούμε σχέση Χρέους/ΑΕΠ, τόσο η αβεβαιότητα γίνεται νευρικότητα με τάση παροξυσμού. Ποιός θέλει να σκάσει φούσκα στα χέρια του;
Η νευρικότητα των κεφαλαιοκρατών εκδηλώνεται με εστίες έντασης, μικρές και μεγάλες.
Οι κυριώτερες: Ουκρανία-Κριμαία, Μέση Ανατολή (Συρία τώρα), Θάλασσα Κίνας, Κορεατική Χερσόνησος. Στις τρείς ανακατεύεται το US ARMY άμεσα, την πρώτη την έχει αναλάβει το ΝΑΤΟ με τους χλεχλέκους του.
Πως θα πολωθούν τα στρατόπεδα και τι μορφή θά πάρει ο Πόλεμος;
Ας μαντέψει ο καθένας. Γιατί, στοιχηματίζω, ούτε και οι ίδιοι οι φερέλπιδες πρωταγωνιστές γνωρίζουν. Καθένας κοιτάει, και ορθώς, την πάρτη του. (Αν ψάχνετε εξηγήσεις για το Brexit, γνώμη μου, αναζητείστε τις στην αγωνία του βρετανικού κεφαλαίου να έχει την ευχέρεια των επιλογών σε ώρες γρήγορων αποφάσεων. Και μη νομίζετε, πως τέτοιες σκέψεις δεν κάνουν και παρακατιανοί, όπως οι δικοί μας ιμπεριαλιστάκοι... Ετσι για να μην εγκλωβίζουμε το Grexit στη στενότητα των οριζόντων μας! Υπάρχει η εμπειρία των δύο προηγουμένων πολέμων, όπου η επιλογή στρατοπέδου για τον ελληνικό ιμπεριαλισμό "συζητήθηκε" και μάλιστα πολύ έντονα, και με ενδοαστικούς εμφύλιους - καθόλου μονοσήμαντη δεν ήταν.)
Ολοι κάνουν την ίδια πονηρή σκέψη: Ποιός θα την πατήσει να κάνει το πρώτο βήμα, να πέσουν απάνω του να τον φάνε όλοι οι υπόλοιποι, κι έτσι ....να βγεί ένας από την μέση, μεγαλώνοντας την πιθανότητα για όλους τους άλλους.
Όλοι; Δεν είναι και πολύ σίγουρο. Είναι πιθανόν κάποιος να νομίσει, ότι βγαίνοντας μπροστά, θα μαζέψει γύρω του τους διστακτικούς και θα σχηματίσει το win camp, την ομάδα, που θα κερδίσει. Αυτό λέγεται επιθετικό παιχνίδι, που το παίζουν οι πιο τυχοδιώκτες η οι πιο στριμωγμένοι.
Για κοιτάχτε τους δυό πρωταγωνιστές στη Συρία: Δεν ανήκουν καθένας τους σε κάποια από αυτές τις κατηγορίες;
Οι λαοί ας κάνουν τα κουμάντα τους.
Σεχτάρ ο Τρομερός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου