Προώθηση απο το "ΑΝΤΙΒΑΡΟ"
Το πρώτο και βασικό δίλημμα είναι ...
-Ταξική επίθεση τώρα με συντριβή του οπορτουνισμού ...
-ή ταξική προσμονή (αφοπλισμός) ενός “υποφερτού” καπιταλισμού που όμως δεν έχει άλλο ιστορικό δρόμο παρά την οπισθοδρόμηση.
Για κάθε εργαζόμενο η αντικειμενική απάντηση δεν μπορεί να είναι άλλη παρά ... το πρώτο σκέλος του διλήμματος. Κι΄όμως ο υποκειμενικός παράγοντας ... “επιλέγει” το δεύτερο σκέλος ... και περιμένει στον καναπέ. Μήπως τελικά αυτό το γεγονός αναιρεί την αναγκαιότητα της ταξικής επίθεσης ?? Οχι ... για έναν απλό λόγο. Η επίθεση της αστικής τάξης ενάντια στον λαό αυτή την στιγμή εκδηλώνεται σχεδιασμένη ακριβώς πάνω στις αντικειμενικές ανάγκες του κεφαλαίου που την ίδια στιγμή με τους μηχανισμούς του προσπαθεί (και καταφέρνει) να πείθει την μάζα πως πρέπει να “συμπεριφερθεί” με υποκειμενικούς, δικούς της κανόνες ... που όμως τυχαίνει να έχει σχεδιάσει για λογαριασμό της το ίδιο το κεφάλαιο. Δεν μπορεί το κεφάλαιο να σε σφάζει “αντικειμενικά” ... και συ να αντιδράς “υποκειμενικά” ... όχι για να γλυτώσεις το λαιμό σου απ΄το μαχαίρι ... αλλά μη τυχόν στομώσει η λάμα και πάψει να “δουλεύει”. Οσο ο υποκειμενικός παράγοντας ... δεν θα συναντά την αντικειμενική πραγματικότητα τόσο η σφαγή θα συνεχίζεται. Η σφαγή δεν θα σταματήσει παρά με την ταξική αντεπίθεση.
Ταξική επίθεση λοιπόν !!! Και οι συνθήκες ... και οι συσχετισμοί ?? Εμπρός στην επίθεση ... κι΄ας φάμε τα μούτρα μας ?? Εμπρός σε μιά επίθεση που ο λαός θα την δεί ... live απ΄τα κανάλια ?? Τον χρειαζόμαστε τον λαό ... ή όχι ?? Τον χρειαζόμαστε σαν κομπάρσο και support της πρωτοπορίας ... ή τον θέλουμε συνειδητοποιημένο και αποφασισμένο για τον λόγο που ξεσηκώνεται ?? Μήπως να ξαμολύσουμε τίποτα “ΚΝΑΤ” να συγκρουστούν με τα φασισταριά και τους άλλους μηχανισμούς της εξουσίας ... με την ελπίδα οτι μέσα στο μπάχαλο ... θα ξεσηκωθεί στο πλάι μας ο λαός ?? Ολοι μα όλοι οι “πονηροί” υπηρέτες της αστικής εξουσίας ... αυτό θα το επιθυμούσαν στις δεδομένες συνθήκες ... διακαώς. Μήπως ν΄αρχίσουμε να “τραγουδάμε” στον λαό αυτό που θέλει να ακούσει ... και όταν έρθει με το μέρος μας ... το γυρνάμε το τροπάρι ?? Οι ίδιοι “πονηροί” θα το επιθυμούσαν και αυτό στις δεδομένες συνθήκες !!!
Αρα η τακτική ... δεν πρέπει να βολεύει ... τους “πονηρούς” και δεν μπορεί να μην λέει την αλήθεια στο λαό.
Η αλήθεια δεν είναι άλλη : πολιτική οργάνωση των μαζών με στόχο την λαική εξουσία. Οταν οι αντικειμενικές συνθήκες είναι ώριμες ... σε έναν υποκειμενικά ανέτοιμο λαό ... δεν έχεις παρά να του προτείνεις ... την απλή λενινιστική αλήθεια. Τίποτα άλλο.
Η πολιτική οργάνωση των μαζών οδηγεί σε προεπαναστατική ή επαναστατική κατάσταση όπου η αστική τάξη δεν μπορείνα επιβάλει την εξουσία της και η λαική μάζα δεν θέλει να κυβερνηθεί άλλο απο τον αστικό μηχανισμό της “κοινοβουλευτικής δημοκρατίας”. Η αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία δεν θα μπορεί να επιτελεί τον παλιό της ρόλο στην διατήρηση της αστικής κυριαρχίας. Η έκβαση της ταξικής όξυνσης θα είναι η απώλεια της εξουσίας απο τους αστούς και η κατάκτησή της απο τις οργανωμένες ταξικές δυνάμεις. Η κατάρρευση του αστικού κράτους θα είναι αποτέλεσμα της ακραίας του δυσλειτουργίας με τους παλιούς όρους.
Αυτή η διαπίστωση κάνει φανερή την γελοιότητα της θέσης των οπορτουνιστών-σοσιαλδημοκρατών πως οι ταξικές δυνάμεις θα πρέπει να κατακτήσουν πρώτα την κοινοβουλευτική πλειοψηφία της αστικής δημοκρατίας και τότε να επιχειρήσουν την κατάκτηση της εξουσίας. Με άλλα λόγια προτείνουν στο προλεταριάτο να συμβάλει στην ομαλή λειτουργία του μηχανισμού καταπίεσης και εξαγοράς του, με την ελπίδα οτι κάποτε το προλεταριάτο θα κατακτήσει τους μηχανισμούς εξουσίας της αστικής δημοκρατίας και θα τους θέσει στην υπηρεσία του. Προτείνουν στο προλεταριάτο να συνεχίσει να σκάβει τον λάκο του και όταν βρεθεί στο πάτο, του τάζουν πως θα μπορέσει να βγεί στην επιφάνεια και να ρίξει μέσα τους αστούς που περιμένουν εκεί με όλα τους τα όπλα.
Είναι προφανές πως σε μια επαναστατική κατάσταση δεν θα υπάρξει η “τεχνική” ευκαιρία να καταγραφούν σε αστικό κοινοβουλευτικό μηχανισμό οι επαναστατικές τάσεις της κοινωνίας για τον λόγο οτι τότε οι παλιοί μηχανισμοί εξουσίας βρίσκονται υπό κατάρρευση. Το προλεταριάτο διεξάγει την ταξική μάχη και ανατρέπει την αστική εξουσία όταν έχει συγκεντρώσει την κρίσιμη μάζα επαναστατικών δυνάμεων, χωρίς να αυτοαφοπλίζεται περιμένωντας να γίνει καμμιά επίσημη ψηφοφορία (και μάλιστα οργανωμένη απο την αστική τάξη υπο τον ζυγό της και την κυριαρχία της) που θα αφαιρεί την εξουσία απο τους αστούς και θα την παραδίδει στους επαναστάτες. Το προλεταριάτο γνωρίζει πως για την επιτυχία της επαναστασής του και την ανατροπή της αστικής τάξης πρέπει να έχει οπωσδήποτε την συμπάθεια της πλειοψηφίας των εργαζόμενων και επομένως του πληθυσμού.
Αυτό το δεδομένο είναι κρίσιμο για την επιλογή της στιγμής και της συγκυρίας που το προλεταριάτο πρώτο θα αποφασίσει ποιά είναι η στιγμή της αποφασιστικής επίθεσης ενάντια στην αστική τάξη. Σε αυτή την στιγμή δεν είναι απαραίτητο πως η συνειδητά οργανωμένη πρωτοπορία του προλεταριάτου θα αποτελεί την πλειοψηφία του πληθυσμού (ούτε ακόμα πως ολόκληρο το προλεταριάτο θα αποτελεί την πλειοψηφία), αλλά η πλειοψηφία του πληθυσμού παρ΄ότι διστακτική ή πολιτικά ανενεργής θα βλέπει με συμπάθεια την δράση του οργανωμένου προλεταριάτου και ταυτόχρονα δεν θα επιθυμεί την συνέχιση της αστικής εξουσίας. Ομως οι τεράστιες μάζες των “εξαγορασμένων-παραπλανημένων” προλετάριων, μισοπρολετάριων και μικροαστών ποτέ δεν θα ταχθούν αυτόματα και προκαταβολικά υπέρ της κυριαρχίας του προλεταριάτου.
Ολοι αυτοί θα τραβηχτούν με το μέρος του επαναστατημένου προλεταριάτου μόνο ύστερα απο την ανατροπή της αστικής εξουσίας και την συντριβή του κρατικού της μηχανισμού που ως τα τώρα κρατούσε όλες αυτές τις τάξεις κάτω απο την κυριαρχία της αστικής. Το επαναστατημένο προλεταριάτο δεν χρειάζεται καμμία επίφαση “δημοκρατικότητας” στην προσπαθειά του για την ανατροπή ενός αντιδημοκρατικού εκμεταλλευτικού συστήματος. Το πρώτο που χρειάζεται είναι να επιλέξει σωστά την στιγμή και την τακτική της επίθεσης ενάντια στην αστική τάξη και δεύτερο πρέπει μετά την νικηφόρα έκβαση της επίθεσης να εκμεταλλευτεί τις ταλαντεύσεις της μικροαστικής (εξαγορασμένης) τάξης με τρόπο τέτοιο που να την ουδετεροποιήσει. Δηλαδή να την εμποδίσει να πάει με το μέρος των εκμεταλλευτών όσο θα εξελίσεται η διαδικασία εδραίωσης της πολιτικής εξουσίας της διχτατορίας του προλεταριάτου και της βίαιης καταστολής της αντίστασης που πρόβαλλαν και θα προβάλλουν πάντα οι εκμεταλλευτές.
Η αποτυχία (ή η αναβολή) της επιτυχημένης πολιτικής οργάνωσης των μαζών έχει κατά βάση προβλέψιμα επακόλουθα. Οσο το ποσοστό κέρδους της καπιταλιστικής παραγωγής αναπόφευκτα θα μειώνεται (αυτό αποτελεί την πραγματική βάση των εξελίξεων), κάθε διαδικασία “κοινωνικής προόδου” στα καπιταλιστικά πλαίσια θα βρίσκεται σε συνεχές καθοδικό σπιράλ ενώ ταυτόχρονα το σπιράλ της πραγματικής κοινωνικής εξαθλίωσης θα είναι σταθερά και έντονα ανοδικό. Οσο αυτή η εσωτερική “διένεξη” του συστήματος δεν επιλύεται με την ίδια την ανατροπή και καταστροφή του ίδιου του συστήματος, τόσο το σύστημα ιδεολογικής επιβολής θα γίνεται και πιό αυταρχικό επειδή τα όρια της “ομαλής” επιβολής (χωρίς δηλαδή κοινωνικές εντάσεις που βάζουν σε κίνδυνο την σταθερότητα του ίδιου του συστήματος) ... είναι πεπερασμένα. Τότε το καπιταλιστικό σύστημα εγκαταλείπει (ή αμβλύνει σοβαρά) τους μηχανισμούς της “ομαλής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας” και εισέρχεται στην φάση της ανοιχτής δικτατορίας της αστικής τάξης ... δηλώνοντας ευθέως πως δεν μπορεί με τον παλιό τρόπο. Ολα αρχίζουν με μιά μεγάλη καπιταλιστική οικονομική κρίση που θέτει σε κίνηση τον καπιταλιστικό μηχανισμό καταστροφής και της παγκόσμιας αναδιανομής με τα συνεπακόλουθα πολιτικά φαινόμενα (προετοιμασίες πολέμων, φασιστικοποίηση “δημοκρατιών”, ανοιχτός φασισμός, επίθεση στα εργατικά δικαιώματα και στα εργατικά κινήματα, ιμπεριαλιστικός πόλεμος κλπ κλπ). Οσο πιό αυταρχικό γίνεται το σύστημα τόσο θα σπρώχνει τεράστιες μάζες στον δρόμο της ταξικής συνειδητοποίησης. Είναι μοιραίο λοιπόν το ιστορικό γεγονός ότι οι μεγάλες ευκαιρίες του εργατικού επαναστατικού κινήματος θα προκύπτουν σε τέτοιες αναπόφευκτες στον καπιταλισμό περιόδους κρίσης. Αλλο είναι αυτό και άλλο το ταξικό κίνημα να πέσει στην παγίδα του κοινοβουλευτισμού και των “ειρηνικών” δρόμων (στο όνομα της αποφυγής των πολέμων και της βίας που στον καπιταλισμό είναι βέβαια) ... περιμένοντας απροετοίμαστο την αναπόφευκτη περίοδο των επαναστάσεων. Ενα τέτοιο αυτοαφοπλισμένο ταξικό κίνημα που λόγω αδυναμίας θα αναβάλει την επαναστατική ρήξη το μόνο που θα συνεισφέρει είναι η “βοηθειά” του στην προσωρινή επανασταθεροποίηση της αστικής εξουσίας.
Κάθε ταξικό κίνημα έχει το καθήκον να καταγγέλει, να αποκαλύπτει και νά κάνει το παν για να αποτρέπει τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και να κινεί τις μάζες στην αποφυγή του σφαγείου. Δεν βγάζει έτσι μόνο του τα μάτια του “απομακρύνωντας” την επαναστατική περίοδο. Ισα-ίσα αποσταθεροποιεί την αστική εξουσία που θα διευθύνει την ούτως ή άλλως αναπόφευκτη είσοδο στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο (ποντάρωντας στον ένα ή στον άλλο ισχυρό) και αποδυναμώνει σοβαρά τα σχέδια της αστικής τάξης να στρατολογήσει τον λαό υπό την "εθνική" σημαία για τα δικά της συμφέροντα. Αποτρέπει δηλαδή την επικράτηση του εθνικισμού, δρά διεθνιστικά και εν΄τέλει διευκολύνει την μετατροπή του ιμπεριαλιστικού πολέμου σε εμφύλιο. Η άρνηση αυτής της διαδικασίας ξεκινά απο την εξωπραγματική ελπίδα της αποτροπής του ιμπεριαλιστικού πολέμου και καταλήγει πάντα στον εθνικισμό που οδηγεί τους λαούς στις κρεατομηχανές για το συμφέρον του καπιταλιστή.
Η ταξική πολιτική oργάνωση των μαζών πάνω σε αυτούς τους άξονες ... αν κινηθεί ... θα έχει ελπίδες. Αυτή είναι η μαρξιστική-λενινιστική ... απλή αλλά ... σκληρή αλήθεια. Απο τα χρόνια της δράσης του Μάρξ και αργότερα του Λένιν γίναν πολλά, αλλά οι κλασσικοί ... έβλεπαν τις τάσεις !!! Πρώτος ο Μάρξ διατύπωσε ... “Ο κάθε καπιταλιστής ξεκάνει πολλούς άλλους καπιταλιστές. Χέρι με χέρι με αυτή την συγκεντροποίηση ή με την απαλλοτρίωση πολλών καπιταλιστών απο λίγους αναπτύσεται, σε διαρκώς αυξανόμενη κλίμακα, η συνεργατική μορφή του προτσές εργασίας, η συνειδητή τεχνική εφαρμογή της επιστήμης, η σχεδιασμένη εκμετάλλευση γής, η μετατροπή των μέσων εργασίας σε μέσα εργασίας τέτοια, που μπορούν να χρησιμοποιηθούν μόνο από κοινού, η πραγματοποίηση οικονομιών σε όλα τα μέσα παραγωγής με τη χρησιμοποιησή τους σαν μέσων παραγωγής συνδυασμένης κοινωνικής εργασίας, το μπλέξιμο όλων των λαών στο δίχτυ της παγκόσμιας αγοράς και μαζί με αυτό ο διεθνής χαρακτήρας του καπιταλιστικού καθεστώτος.” !!!!! Αργότερα ο Λένιν έγραφε ... “Σε αυτές τις προηγμένες χώρες (Αγγλία, Γαλλία, Γερμανία κτλ) το εθνικό ζήτημα έχει λυθεί απο καιρό, η εθνική κοινότητα έφαγε τα ψωμιά της απο καιρό, α ν τ ι κ ε ι μ ε ν ι κ ά δεν υπάρχουν “πανεθνικά καθήκοντα”. Γι΄αυτό, μόνο σ΄αυτές τις χώρες είναι δυνατό να “τιναχτεί στον αέρα” σήμερα κιόλας η εθνική κοινότητα και να εγκαθιδρυθεί η ταξική κοινότητα. Διαφορετικά είναι τα πράγματα στις μη αναπτυγμένες χώρες ... εκεί αντικειμενικά υπάρχουν ακόμα πανεθνικά καθήκοντα. Δηλαδή δημοκρατικά καθήκοντα, καθήκοντα αποτίναξης του αλλοεθνικού ζυγού”.
Ας αρχίσουμε να το συνειδητοποιούμε ... πως το κεφάλαιο ολοκληρώνοντας τον μονοπωλιακό του χαρακτήρα όλο και λιγότερο θα χρειάζεται τα εθνικά σύνορα στην αναζήτηση του κέρδους ... όλο και περισσότερο θα τα βρίσκει εμπόδια. Απο την άλλη όμως ... τα χρειάζεται “τρελλά” για να μπορεί να καλλιεργεί μέσα στις μάζες τις “μεγάλες εθνικές” ιδέες που θα ρίχνουν τους λαούς στους πολέμους. Χρειάζεται και θα εκμεταλλεύεται την παραμικρή “εθνική” διαφορά ... για να εξουδετερώνει την διεθνιστική δράση των μαζών. Τα εθνικά σύνορα θα “πρέπει” μόνο να εξασφαλίζουν την εξουσία της αστικής τάξης χωρίς όμως να περιορίζουν τα κέρδη της. Αυτό το μοντελάκι ψάχνει να βρεί και να εφαρμόσει το παγκόσμιο κεφάλαιο ... ειδικά μετά τις ανατροπές στον σοσιαλιστικό κόσμο. Ολο και λιγότερες “εθνικές” αστικές τάξεις θα συναντάμε στον δρόμο μας ... αφού η κάθε αστική τάξη για να επιβιώσει μέσα στο πλέγμα του παγκόσμιου μονοπωλιακού καπιταλισμού ... δεν μπορεί παρά να μεταμορφώνεται στην ουσία της ... αντικειμενικά σε αντεθνική (με την έννοια που περιέγραψα).
Προσοχή εδώ !!! Αλλο αντεθνική για το συμφέρον της ... και άλλο εξαρτημένη. Αλλο εξαρτημένη αστική τάξη και άλλο ... αστική τάξη που θέλει δεν θέλει, για την επιβιωσή της αναγκάζεται να μπεί στην αρρένα του αδυσώπητου ενδομονοπωλιακού ανταγωνισμού. Εξαρτημένη αστική τάξη είναι εκείνη που για να δρά και να επιβιώνει ως αστική τάξη χρειάζεται την “συνδρομή” ισχυρότερων αστικών τάξεων μέσω μιας εκμεταλλευτικής δομής που επιβάλει η ισχυρότερη στην πιό αδύνατη και ταυτόχρονα ... καμμιά άλλη αστική τάξη πιό ανίσχυρη δεν εξαρτιέται με παρόμοιες δομές απο αυτή. Με λίγα λόγια τέτοια εξαρτημένη αστική τάξη θα βρούμε μόνο ... στην βάση της ιμπεριαλιστικής πυραμίδας. Οτιδήποτε πάνω απο την βάση (και μέχρι και την κορυφή) ... αποτελείται απο εθνικές αστικές τάξεις που εξαρτώνται με εκμεταλλευτικές ανταγωνιστικές σχέσεις απο τους απο πάνω και εξαρτούν με παρόμοιους μηχανισμούς τους από κάτω. Είναι μιά σχέση αλληλεξάρτησης ... που μεταβάλλεται δυναμικά ανά πάσα στιγμή ανάλογα με την κίνηση των οικονομικών και κατ΄επέκταση των πολιτικοστρατιωτικών παραγόντων. Δηλαδή φεύγοντας απο την βάση της ιμπεριαλιστικής πυραμίδας ... περνάμε στην περιοχή των μικρών ή μεγαλύτερων αστικών τάξεων-ιμπεριαλιστών ... που ο καθένας πασχίζει συνεχώς να οργανώσει μια εξαρτημένη μικρο-πυραμίδα που την λέμε σφαίρα επιρροής.
Μιλάμε για μιά σχέση ανισότιμης αλληλεξάρτησης στην οποία συμμετέχει το κάθε “εθνικό” ιμπεριαλιστικό κέντρο (μικρό, μεγαλύτερο ή μεγάλο, λίγο ή πολύ εξαρτημένο) δομημένο με την μορφή μιάς κρατικής εξουσίας της αστικής τάξης. Μέσα σε αυτό το πολύπλοκο πλέγμα η κάθε φύσει και θέσει μονοπωλιακή-ιμπεριαλιστική εθνική αστική τάξη ... καταλαβαίνει πως δεν έχει τον παραμικρό λόγο να παλεύει για “ανεξαρτησία” ... αλλά για εκείνο τον “βέλτιστο” βαθμό εξάρτησης που θα τις εξασφαλίζει στις δεδομένες συνθήκες την ευνοικότερη επέκταση της σφαίρας επιρροής της. Ακόμα και αυτοί που βρίσκονται στην κορφή της ιμπεριαλιστικής πυραμίδας .... πολλές δεκαετίες τώρα ... διαλέγουν τομείς που παραχωρούν την “ανεξαρτησία” τους με στόχο να διευρύνουν τις σφαίρες επιρροής. Οσο πιό ψηλά ανεβαίνουμε στην πυραμίδα τόσο ... χάνουμε τα πραγματικά πανεθνικά καθήκοντα που έλεγε ο Λένιν. Τα “πανεθνικά” καθήκοντα τα θυμούνται οι αστικές εξουσίες όταν θα έρθει η ώρα του ιμπεριαλιστικού πολέμου που θα φροντίσει για την βίαιη ανακατανομή των σφαιρών επιρροής. Τότε το κάθε ταξικό κίνημα ... πάνω στο μεγάλο επαναστατικό διεθνιστικό καθήκον ... θα πρέπει να προσαρμόσει το κάθε υπαρκτό και πραγματικό εθνικό-λαικό καθήκον.
 |
| Η Μεγάλη Ιδέα |
Το εθνικό-λαικό καθήκον ... όσο εξαιρετικά σπάνια θα συμπίπτει με το “εθνικό” καθήκον των αστών ... άλλο τόσο σπάνια θα βρισκόμαστε σε συγκυρίες πραγματικής αλλά σύντομης και ευκαιριακής συμμαχίας αστών και λαού. Και όσο ο μονοπωλιακός χαρακτήρας του παγκόσμιου καπιταλισμού θα εμβαθύνεται ... τόσο αυτή η πιθανότητα ... θα γίνεται απίθανη.
Απο την ελληνική ιστορία του 20ου αιώνα (όταν ο ελληνικός καπιταλισμός ήταν στα σπάργανα – όταν δηλαδή οι κοινωνικές συνθήκες ακόμα αντικειμενικά έθεταν πανεθνικά καθήκοντα) ... σε δυό μόνο “στιγμές” ο λαός βρέθηκε πραγματικά σε ταύτιση “συμφερόντων” με την αστική εξουσία. Η πρώτη ήταν οι Βαλκανικοί πόλεμοι που ουσιαστικά ήταν προπαρασκευαστικοί του πρώτου ιμπεριαλιστικού πολέμου ... και το πανεθνικό καθήκον ήταν η αποτίναξη του οθωμανικού ζυγού απο τον υπόλοιπο ελληνικό γεωγραφικό κορμό. Πολύ σύντομα η ταύτιση των συμφερόντων λαού και εξουσίας ... έπαψε ... με την αστική εξουσία να επιχειρεί τον εθνικό πόλεμο να τον εξαργυρώσει στα πεδία του ιμπεριαλιστικού. Η ελληνική αστική τάξη μπλέχτηκε στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, η Ελλάδα του ελεεινού “εθνάρχη” Βενιζέλου πολέμησε ενάντια στην Σοβιετική Ρωσία και λίγο μετά έσυρε ολόκληρο τον λαό σε ιμπεριαλιστικούς τυχοδιωκτισμούς σχεδόν μέχρι την Αγκυρα και στην μικρασιατική τραγωδία.
Η δεύτερη φορά ήταν η ιταλική ιμπεριαλιστική επίθεση και η τριπλή κατοχή που ακολούθησε. Η αστική εξουσία ... ή συνεργάσθηκε με τον κατακτητή ή λάκισε. Γρήγορα το λαικό αντιστασιακό κίνημα απόκτησε ταξικά χαρακτηριστικά και δεν δίστασε ... ούτε να συνεργασθεί με ένοπλα τμήματα της αστικής αντίδρασης ... ούτε και να τα τσακίσει όταν θέλησαν να παίξουν ανοιχτά τον προδοτικό ρόλο τους. Για εκείνο το κίνημα το “μέτρημα” του εθνικού καθήκοντος ως μιά ορισμένη φάση ήταν σωστό ... αλλά αργότερα στο όνομα μιάς φαντασιακής και στην ουσία απραγματοποίητης "εθνικής ενότητας" κατέληξε στον αφοπλισμό και στην ήττα του.
Προκύπτει κάποιο δίδαγμα ??
Εστω και αν κάποτε (???) θεωρητικά υπάρξουν συνθήκες συγκυριακής “εθνικής συμμαχίας” το σίγουρο είναι οτι εξαρχής στους κύριους σχεδιασμούς της αστικής τάξης ... θα βρίσκεται το πνίξιμο κάθε προσπάθειας αμφισβήτησης της αστικής εξουσίας εκ΄μέρους του εργατικού-λαικού κινήματος. Ενα το κρατούμενο. Πέρα απ΄αυτό ... στους σχεδιασμούς της σημερινής μονοπωλιακής αστικής τάξης ποιό προοδευτικό καθήκον μπορεί άραγε να χωρέσει ?? Κανένα απολύτως !!! Η βαθειά αντιδραστικοποίηση της σημερινής αστικής τάξης και η ισχυρότατη προσδεσή της σε υπερεθνικές ιμπεριαλιστικές συμμαχίες ... ακόμα και την υπεράσπιση των συνόρων της χώρας, ή την υπεράσπιση της “δημοκρατίας” εκ μέρους της αστικής τάξης ... την μετετρέπουναυτόματα και αμετάκλητα ... σε “ακεραιότητα” της χώρας διαπραγματεύσιμη ανά πάσα στιγμή στο ιμπεριαλιστικό τραπέζι που γίνονται οι “ειρηνικές” ή οι μεταπολεμικές μοιρασιές ... και σε υπεράσπιση της “δημοκρατίας” μόνο ... αν και εφόσον δεν είναι αναγκαία η ανοιχτή φασιστική διχτατορία της αστικής εξουσίας. Για τέτοιους “υπερασπιστές” της πατρίδας μιλάμε και τοιούτους “δημοκράτες” !!! Με λίγα λόγια ... ας ξεχάσουμε οριστικά ... τις εθνικές ενότητες τουλάχιστον για τα μέτρα της Ελλάδας. Εκτός εαν πιστεύουμε πως η καπιταλιστική Ελλάδα του στενού πυρήνα της ΕΕ και του ΝΑΤΟ με την γεωστρατηγική θέση που κατέχει (παρότι βρίσκεται σε κρίση) ... ανήκει στην βάση της ιμπεριαλιστικής πυραμίδας.
 |
| Στρατηγέ μου ιδού ο στρατός σας !!! |
Η ιστορία της ελληνικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας ξεκίνησε με ρωσόφιλο, γαλλόφιλο και αγγλόφιλο κόμμα και εκτυλίχθηκε σε ένα τεράστιο κουβάρι εξάρτησης και προδοσίας. Τον φασίστα Μεταξά τον ανάγκασε η αστική τάξη να πολεμήσει ενάντια στους ιδεολογικούς συμμάχους του επειδή το ελληνικό κεφάλαιο είχε επενδύσει τα συμφεροντά του στο αγγλικό “άλογο”. Ο ελληνικός καπιταλισμός ... την αναπτυξή του και την μονοπωλιακή εξελιξή του ... την πόνταρε στα μεταπολεμικά “άλογα” του ΝΑΤΟ και της ενωμένης Ευρώπης ... θέτοντας την επιλογή αυτή σαν τον ύψιστο “εθνικό” στόχο. Ακόμα και σήμερα τεράστιες μάζες του ελληνικού λαού ... δεν μπορούν να “ξεκολλήσουν” απ΄αυτό το “εθνικό καθήκον” ... που τις καταστρέφει κάθε μέρα. Είναι πασιφανές πως η αστική εξουσία και όλοι ανεξαιρέτως οι υπηρέτες της ... έχουν ήδη επιλέξει ποντάρισμα ... για την επόμενη παγκόσμια όξυνση που φαίνεται πως πλησιάζει. Η σημερινή ελληνική αστική τάξη δρά “διεθνιστικά” για την πάρτη της ... την ίδια στιγμή που βγάζει φλύκταινες όταν ακούει για το διεθνιστικό καθήκον των λαών που στην αναλυσή της ταυτίζεται με την ... εθνική προδοσία.
Και μέσα στον λαό τι γίνεται ?? Χάος !!! “Αν φύγουμε απο το ΝΑΤΟ και την ΕΕ ... ποιοί θα είναι οι συμμαχοί μας ... χωρίς συμμάχους θα μας καταπιούν σε λίγες ώρες”. Η απόλυτη άρνηση του διεθνιστικού καθήκοντος, η απόλυτη άρνηση της διεθνιστικής υποστήριξης, η απόλυτη άρνηση της δύναμης του λαού ... η απόλυτη ταύτιση του συμφέροντος του λαού με το συμφέρον της αστικής τάξης. Η παραίτηση ... απ΄τη λογική !!! Αφού το έχουμε μάθει το παραμύθι ... ο αστός θα διαλέξει συμμαχίες για το συμφέρον του ... τάπαμε δεν υπάρχει κοινό συμφέρον με τον λαό ... ο αστός θα βολευτεί με την θυσία του λαού ... και στην ανάγκη τους συμμάχους του θα παρακαλέσει-προσκαλέσει να καθαρίσουν όταν τα βρεί σκούρα με τον λαό.Η ιστορία μας είναι χτισμένη ... μόνο πάνω σε τέτοιες παρακλήσεις-προσκλήσεις.
Το προεπαναστατικό ταξικό-λαικό κίνημα (δηλαδή χωρίς ακόμα την εξουσία), το επαναστατικό ή το νικηφόρο επαναστατικό (με την εργατική εξουσία κατακτημένη) ... μπορεί να βρεί συμμάχους. Εδώ είναι το ζουμί. Είναι αδύνατο να μην βρεί.Πρώτα και κύρια ... τους άλλους λαούς. Εκτός αν φανταζόμαστε ... πως μπορεί κάποτε να υπάρξει μιά προεπαναστατική ή επαναστατική π.χ. Ελλάδα (το πιθανότερο στην προετοιμασία ή στην εξέλιξη ενός ιμπεριαλιστικού πολέμου) ... σαν μιά νησίδα κοινωνικής διέγερσης μέσα σε μιά θάλασσα ταξικής ηρεμίας. Εκτός αν πιστεύουμε πως το πρόβλημα του παγκόσμιου καπιταλισμού είναι ... π.χ. η Ελλάδα. Ρε τι λέτε ρέ !!! Τότε ... θα βράζει όλος ο κόσμος !!! Ολοι οι λαοί θα βρίσκονται σε κοινωνική διέγερση. Οι κοινωνίες θα έχουν μπροστά τους το μεγάλο δίλημμα ... αυταρχισμός-φασισμός του αστού ή διχτατορία του εργαζόμενου ?? Η κάθε αστική-“εθνική” εξουσία θα δυσκολεύεται αφάνταστα να κινήσει τις μηχανές της επιβολής και του πολέμου ... ο φόβος της ήττας θα φέρνει παράλυση ... οι μηχανισμοί “χρειάζονται” προσωπικό που να θέλει ... ο οπορτουνισμός ξευτιλισμένος στα μάτια των μαζών θα έχει αρχίσει την μεταμόρφωση απο πολύχρωμη πεταλούδα στο φασιστικό σκουλήκι ... τα παλιά μεγαλεία του εργάτη των ισχυρών χωρών που ζούσε “καλά” ρουφώντας το αίμα του εργάτη των αδύνατων θα είναι ένα πικρό μακρυνό απραγματοποίητο όνειρο ... τα παλιά μεγαλεία για να ξανάρθουν θα “ζητάνε” ανείπωτο αίμα και σάρκα να καταβροχθίσουν ... τεράστιες αποφασισμένες “εθνικές” μάζες θα θέλουν να σταθούν πλάι με τις άλλες “εθνικές” μάζες. Νάτοι οι πρώτοι και καλύτεροι πραγματικοί σύμμαχοι. Το ζήτημα δεν είναι αν θα συμβεί έτσι ... το ζήτημα είναι ... αν θα είσαι έτοιμος όταν θα συμβεί έτσι.
Αλλά δεν θα βρείς μόνο συμμάχους. Θα ... εκμεταλλευτείς και “συμμάχους” !!! Χρόνια τώρα τις λέμε ενδοιμπεριαλιστικές αντιθέσεις. Θα έρχονται και θα παρακαλάνε. Το κυνήγι του κέρδους είναι ακόρεστη αρρώστια ... τυφλώνει. Ο Σήφης ο Ατσάλινος ... περικυκλωμένος μέχρι ασφυξίας ... κομπολόι τους έπαιξε κάποτε. Ρε τον αθεόφοβο ... με όλους συμμάχησε !!! Φαίνεται πως είχε στο μυαλό του τον Βλαδίμηρο ... «Το πρόβλημα “ποιας πλευράς πρέπει να εύχεται κανείς πιο πολύ την επιτυχία” ισοδυναμεί με το πρόβλημα, “ποιας αστικής τάξης πρέπει να εύχεται κανείς πιο πολύ την επιτυχία”. […] Ο Μαρξ έλυσε το γνωστό πρόβλημα τότε που υπήρχαν - και όχι μόνο υπήρχαν, μα και βρίσκονταν στο προσκήνιο του ιστορικού προτσές στα σπουδαιότερα κράτη της Ευρώπης - αναμφισβήτητα προοδευτικά αστικά κινήματα. Στις μέρες μας θα ήταν γελοίο και να σκεφτεί κανείς για προοδευτική αστική τάξη και για προοδευτικό αστικό κίνημα […] Η παλιά αστική “δημοκρατία” αυτών των κεντρικών και σπουδαιότατων μεγάλων κρατών έγινε αντιδραστική». Το προχώρησε το πράμα ο Σήφης: ειρήνη με όσο το δυνατό περισσότερους καπιταλιστές ... και αργά ή γρήγορα ... θα πλακωθούν μεταξύ τους. Εκείνος ένα λάθος ... δεν έκανε. Να θεωρήσει κάποιους τέτοιους “συμμάχους” ... μόνιμους και πιστούς. Τους συμπεριφέρθηκε ... και τους εκμεταλλεύθηκε έτσι όπως τους άξιζε ... σαν ευκαιριακούς και άπιστους. Είπαμε ... κανονικό κομπολόι ... έπαιξε με τις “ανάγκες” τους και τα σχεδιά τους. Ετσι θα γίνεται πάντα. Πάντα θα υπάρχουν ... άσπονδοι “σύμμαχοι”. Το ζήτημα είναι να αναλύσεις σωστά τις “ανάγκες” τους ... να μην συμμαχήσεις μαζί τους, αλλά να "συμμαχήσεις" ... να μην ταυτίσεις την τύχη σου μαζί τους ... να τους κοροϊδέψεις. Ολα μπορεί να γίνουν ... τίποτα δεν αποκλείεται. Ομως τίποτα απ΄όλα αυτά δεν μπορεί να ... θεωρητικοποιηθεί και κυρίως το απρόβλεπτο στις ενδομονοπωλιακές-ενδοιμπεριαλιστικές φιδοφιλίες. Ολα θα τα κρίνει ... ανά πάσα ... στιγμή η συγκυρία.
Κανένα ταξικό κίνημα, σε οποιαδήποτε φάση της δράσης του, αν προσκολληθεί σε οποιαδήποτε τάχα σταθερή και μόνιμη συμμαχία με οποιαδήποτε αστική τάξη (της χώρας ή αλλης) ... την ώρα που οι συνθήκες θα αλλάζουν με τρελλό ρυθμό σαν τους ανεμοδείχτες σε θύελλα ... δεν πρόκειται να τελειώσει νικηφόρα. Εμείς οι έλληνες το πήραμε το μάθημα το ΄44. Φαντάζουν παράξενες κάποιες απόψεις που ξεχωρίζουν τις αστικές τάξεις σε εξαρτημένες και όχι ... και ακόμα ... τους ιμπεριαλιστές σε “ισχυρούς” και “αδύναμους”. Ετσι είναι ... αλλά σε τι βοηθάει ??
Φαντάζονται μήπως πως κάποιοι ιμπεριαλιστές ... μπορεί να είναι και λίγο ... “αντιιμπεριαλιστές” ?? Υπάρχουν μάλιστα και προσπάθειες να θεωρητικοποιηθούν τέτοιες αναλύσεις και να αναζητήσουν ... πιό πιθανούς ή ενδεχομένως και πιό πιστούς “συμμάχους” απο το σινάφι των ιμπεριαλιστών. Αρχίζουν να ψελίζουν ... κάτι σκόρπια ακόμα ... περί Ρωσίας του Πούτιν ή περί Κίνας !!! Ακούγονται διάφορα για το ρώσικο κεφάλαιο που δεν είναι τόσο πολύ ιμπεριαλιστικό ... επειδή λένε εξάγει μόνο πρώτες ύλες (είναι δηλαδή και λιγάκι αποικία ... με την αστική τάξη της πουλημένη στους ισχυρούς που την εκμεταλλεύονται - κρίμα !) ... ή επειδή το ρώσικο κεφάλαιο διατηρεί ακόμα κάποια κρατικομονοπωλιακά χαρακτηριστικά ή επειδή το χρηματιστικό κεφάλαιο δεν έχει αποκτήσει ακόμα κυριαρχία επί του βιομηχανικού κλπ κλπ. Παρόμοια κάποιοι σκέφτονται και για τον κινέζικο καπιταλισμό και μάλιστα επειδή τρέφουν και ψευδαισθήσεις βασισμένες στο σημερινό ψευδεπίγραφο πολιτικό εποικοδόμημά του ... “ψιλο”-υπολογίζουν την Κίνα ... σαν να βρίσκεται σε μιά λενινιστική ΝΕΠ διαρκείας καμμιά πενηνταριά χρόνια τώρα.
Και έτσι νάναι ωρέ παλληκάρια ... δεν υπολογίζεται δυό βασικούς παράγοντες.
Πρώτο ... κάνετε σοβαρό λάθος εαν κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της ανάπτυξης του ρώσικου ή του κινέζικου καπιταλισμού ... θεωρείτε οτι μπορεί κάτω από ορισμένες συνθήκες (και δεν εννοούμε συνθήκες παρέμβασης του λαικού παράγοντα, αλλά συνθήκες εξέλιξης των ενδοιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και συμμαχιών) ... να αναστρέψουν την πορεία προς την μονοπωλιακή ολοκληρωσή τους.
Δεύτερο ... δεν υπολογίζετε τις βέβαιες διακυμάνσεις παρέμβασης του λαικού παράγοντα σε κάθε χώρα ... με θετικό ή με αρνητικό πρόσημο. Και καλά ... σήμερα φαντάζει πως μιά τέτοια ευκαιριακή “συμμαχία” κινημάτων με ισχυρές αστικές τάξεις (USA-Ευρώπη) είναι απίθανη ή και απραγματοποίητη και απο την άλλη πιό πιθανή με εκείνη της Ρωσίας, της Κίνας ή και άλλων πόλων που θα αναδειχθούν.
Και ωρέ ... λέω εάν ... φτάσουμε σε μιά κατάσταση που τα ταξικά κινήματα σε κάποια ή κάποιες ισχυρές ιμπεριαλιστικές χώρες αδυνατίζουν σοβαρά τις αστικές εξουσίες (δεν είναι απίθανο π.χ. κάπου στην Ευρώπη) και η ρώσικη αστική τάξη π.χ. αναγκασθεί ή καταφέρει να μετατρέψει την ρώσικη κοινωνία (συμμαχώντας με άλλες αστικές εξουσίες ... λέω π.χ. USA ή ακόμα Κίνα ή και Ιαπωνία) σε ένα φασιστικό στρατόπεδο (απίθανο ??) ... τότε όλες οι θεωρίες πάνε κατά διαόλου.
Ο αδύναμος κρίκος ... θα υπάρξει. Η δουλειά του ταξικού κινήματος δεν είναι να τον βρεί απο τώρα. Δεν είναι δυνατόν να τον βρεί. Το ταξικό κίνημα ... δεν μπορεί να είναι χαρτορίχτρα. Εξάλλου στις χαρτορίχτρες καταφεύγουν παραλυμένες, άπραγες και άβουλες υπάρξεις για να ακούσουν αυτό που θέλουν. Το επικίνδυνο είναι πως ο αστός κάνει την δουλειά του μιά χαρά. Απραγοι και άβουλοι για την ώρα ... είναι μόνο οι λαοί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου