Η 12η Νοέμβρη και οι "ντελάληδες" της ήττας ...

Το συνδικαλιστικό κίνημα από τότε που άρχισε η κρίση εκτός από την ανετοιμοτητα του ,έδειξε να κυριαρχείται από τρία χαρακτηριστικά  αλληλοσυγκρουόμενα μεταξύ τους .Η κυρίαρχη τακτική του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού που προϋπήρχε τα προηγούμενα χρόνια,του «κοινωνικού διαλόγου» ,της υποταγής , του μικρότερου κακού , που κατέληγαν πάντα στο να βάζει πλάτη το κίνημα στην σφαγή του , η λογική δλδ του να χάσουμε όσο γίνεται λιγότερα που οδήγησε και στην θνησιγενή κατάσταση όλων των δικαιωμάτων που είχαν κατακτηθεί από παλιά . Αυτή η τακτική δύσκολα παλευόταν τα προηγούμενα χρονιά της «ευμάρειας» ,γιατί ο εργαζόμενος ένοιωθε «ασφαλής» σε ένα τέτοιο επίπλαστης ειρήνης  περιβάλλον και έτσι έμαθε να κάθεται και να απολαμβάνει επιδοματακια , παροχούλες ,δανειάκια (στην ουσία δηλαδη εξαγορασμο της αδράνειας του ) .Καμιά εγρήγορση καμιά προετοιμασία από την ηγεσία του για αυτά που έρχονταν από το Μάαστριχτ και μετά,αντίθετα καλλιεργούμενος εφησυχασμός "κεντρικά σχεδιασμένος" ! .Όσοι πάλευαν να ξυπνήσουν τους εργάτες σ αυτή τη βάση έμοιαζαν γραφικοί και «εκτός τόπου και χρόνου».Έτσι μπήκε στην κρίση το ΕΚ ανέτοιμο , συμβιβασμένο και εφησυχασμένο  …παραδομένο πλήρως επί της ουσίας στο μέγεθος της επίθεσης που δεχόταν . Οποιοι αγώνες έγιναν ηταν κατω από την πιεση των ταξικών δυνάμεων αλλα οι «παρέες» που ηγούνταν στα Τριτοβάθμια ,επίτηδες τους άφησαν ασυντόνιστους ,χωρίς κλιμάκωση και σύνδεση μεταξύ τους ,ακριβώς για να να είναι αναποτελεσματικοί και να προάγουν την απογοήτευση στο κίνημα .

Μετά την κρίση και την ολομέτωπη επίθεση ,που αρκετός κόσμος αποσβολωμένος ,αγανακτισμένος αλλά και άπειρος από ταξική πάλη παρακολουθούσε ,έκανε την εμφάνιση του μια άλλη τάση το ίδιο και περισσότερο ίσως καταστροφική από την πρώτη . Μια τάση που έμοιαζε στον αντίποδα των ξεπουλημένων που προείπαμε αλλα στην πράξη στον ιδιο ρυθμό βαραγαν το νταούλι .Ο «επαναστατικός»  ,αριστερίστικος τυχοδιωκτικός συνδικαλισμός , του τάχα «ντου από παντού» που από την πλατεία πέρασε μέσω τέτοιων γκρουπούσκουλων και σε συνδικάτα .Η εκλογικίστικη νοοτροπία : Όσο πιο «επαναστατικούς» αγώνες προτείνω ,τόσο πιο «επαναστάτης» φαντάζω στην κοινωνία ! Αδιαφορώντας πλήρως για την κατάσταση που υπάρχει σε ένα χώρο ,την διάθεση  των εργαζομένων ,την συνειδητοποίηση τους ,τις αντοχές τους κλπ τον καθοδηγώ να κυνηγά ανεμόμυλους ,αδιαφορώντας αν βρεθεί κρεμασμένος στο τέλος ψηλά στα φτερά τους. Δυνάμεις όπως η ΑΝΤΑΡΣΥΑ , η ΑΠ , τα αναρχοπαραρτηματα τους κλπ ,οδήγησαν τμήματα εργαζομένων –όπου ηγήθηκαν – στην ήττα και την απογοήτευση .Κυρίαρχα παραδείγματα οι «απεργίες διάρκειας» των καθηγητών και των συγκοινωνιών της Αθηνάς .Οι μεν πρώτοι δεν απείργησαν παρά ελάχιστες μέρες (μια και ο κάθε καθηγητής μόλις άκουσε «διαρκείας» άρχισε να μετρά πόσα χάνει για κάθε εβδομάδα σε εποχές μάλιστα που του έκοψαν 30 και 50% του μισθού !) ,οι δε δεύτεροι οδηγηθήκαν σε μια «περήφανη» ΕΠΙΣΤΡΑΤΕΥΣΗ για 3 –κοντά - χρόνια ….βούτυρο στο ψωμί των ξεπουλημένων ηγεσιών που βρήκαν μια καλή δικαιολογία για να αποκρούουν τους όποιους εργαζόμενους ανησυχούσαν για το τι θα κάνουν και πως θα αντιδράσουν στην λαίλαπα που βιωναν  . Όλα τούτα επέτειναν μια ήδη διαμορφωθείσα απο πριν το 10 κατάσταση ,οδήγησαν στην απογοήτευση , στην «αναποτελεσματικότητα των αγώνων » ,στην παραίτηση και την εθελουσία υποταγή έναν κόσμο , στην περαιτέρω απαξίωση του συνδικαλισμού ,στην πλήρη απομαζικοποιηση των συνδικάτων του ακόμα περισσότερο από πριν .Eπισης οδήγησαν σε ξεδιάντροπη αναδίπλωση ολους αυτους τους «υπερεπαναστάτες¨με ΟΧΙ και Λευκα εσχατως σε απεργιες ….τώρα που την επιθεση στην εργ.ταξη ανελαβαν  «φιλιες» και «αδερφες» δυναμεις τους ( σημερινη κυβερνηση )

Η απάντηση στον κυβερνητικό – εργοδοτικό συνδικαλισμό ΔΕΝ είναι η «απελπισμένη» έφοδος σε ανάκτορα , ούτε τα γιουρουσια με τάγματα απελπισμένων πλην ηρωικών απεργών ,δεν είναι να «την βγούμε» από αριστερά στους Παμιτες και να δείξουμε εμείς πιο «επαναστάτες» από αυτούς προτείνοντας μια μέρα παραπάνω απεργία …αλλά πως θα ΟΡΓΑΝΩΣΟΥΜΕ ξανά στην βάση το ΣΚ να περάσει στην αντεπίθεση .Είναι ο σχεδιασμός ,η επίγνωση της κατάστασης κάθε φορά  ,η βήμα βήμα τακτική δουλεια στις συνειδήσεις των εργατών ,η συμπαρασταση ,η συμπαραταξη και η αλληλεγγυη με την κοινωνια και τα αλλα τμηματα των εργαζόμενων ,ο ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΣ των αγώνων ,ώστε να τονώνεται η αυτοπεποίθηση τους, να ανακτά την ψυχολογία των μαζικών αγώνων ,να ξαναπιστεύει στη δύναμη του ,να ξανακάνει κύτταρα αντίστασης τα συνδικάτα μαζικοποιώντας τα κάθε μέρα . ΝΑ ΞΑΝΑΠΙΣΤΕΨΕΙ στον εαυτό του το ΣΚ και τότε μέσα από μεγάλες και μικρές νίκες θα φτάσει και στο ανώτερο επίπεδο να δει πόσο άχρηστα είναι τα αφεντικά στην επιχείρηση ,στο εργοστάσιο ,στην κοινωνία και ΤΙ ΜΠΟΡΕΙ να καταφέρει το ιδιο .

Αυτός είναι ο τρίτος πόλος στο  εργατικό κίνημα ,ο ΤΑΞΙΚΟΣ πόλος που όμως παλεύει ακόμα με τις συμπληγάδες της απογοήτευσης και της παραίτησης , των ταξικων προδοτων με την υπουλη και υπογεια «δουλειά» τους στο ΕΚ, ....αλλά και γι αυτό γίνεται και πιο δυνατός κάθε μέρα που περνά . Όσοι ονειρεύονται πολύμηνους αγώνες ,εργάτες σαν μια γροθιά ενωμένους καλό θα ήταν να σκύψουν πάνω στον 9μηνο αγώνα των Χαλυβουργιών (ανεξαρτήτως αποτελέσματος γιατί αυτό κρίθηκε και από εξωγενείς παράγοντες πχ : έλλειψη αλληλεγγύης από το υπόλοιπο κίνημα και μάλιστα απο  τις κεφαλές ) και να βγάλουν τα σωστά συμπεράσματα  .Ποιος από όλους αυτούς τους «ινστρούχτορες της επανάστασης» ξέρουν ότι οι εργάτες εκεί εφτασαν σε τόσες μέρες απεργίας μετά το τελεσίγραφο του Μανεση, κάνοντας ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ συνελεύσεις ,επανεξεταζοντας την κατάσταση ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ,μετρώντας τις δυνάμεις τους ,την αλληλεγγύη από την κοινωνία (τις σακούλες με τα τρόφιμα ,τα χρήματα των απλών ανθρώπων …πρακτικά πράγματα δλδ που κάποιοι παραγνωρίζουν ) ,τις αντοχές τους ,επανεκτιμώντας και συνέχιζοντας με νέα 24ωρη ?

Δεν πάτησε κανένα κουμπάκι το ΚΚΕ ή το ΠΑΜΕ και εκαναν τέτοιο πολύμηνο αγώνα οι ηρωικοί αυτοι εργάτες…ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΟΙ ΕΡΓΑΤΕΣ ΕΙΧΑΝ ΠΑΡΕΙ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥΣ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ,τους αγκάλιασε η κοινωνία από την πρώτη στιγμή και άφησαν σοβαρή παρακαταθήκη αγώνων γι αυτά που έρχονται .ΚΑΙ έχουν ήδη ΝΙΚΗΣΕΙ γιατί ΜΑΣ ΔΙΔΑΞΑΝ ακριβως τον τρόπο να αγωνιζόμαστε …Θα είχαν και τυπικά νικήσει  αν στο εργατικό κίνημα τότε σε επίπεδο Τριτοβάθμιο και Δευτεροβάθμιο κυριαρχούσαν οι ταξικές δυνάμεις .Αυτές οι δυνάμεις αν κυριαρχούσαν δεν θα είχαν περάσει όχι μνημόνια ,αλλά ούτε ένα νομοσχέδιο από το 10 και μετά . Γιατί το ταξικό κίνημα ξέρει να αγωνίζεται ,εχει τεραστια εμπειρία και πάνω απ όλα έχει στόχους που παν πολύ μακρύτερα από μια 24ωρη  .Εχει την ικανότητα στην προσπάθεια αυτή να συσπειρώνει κόσμο ξανά στα συνδικάτα , να χτίζει συμμαχίες ,να βλέπει ο λαός πως κάτι κινείται ,κάτι αλλάζει ,να παίρνει τα πάνω του η ψυχολογία του ,να ξεθαρρεύει ,να βλέπει την δύναμη του και έτσι σταθερά να ανοίγει δρόμους και σε άλλα επίπεδα γενικότερα …Το ραντεβού της τάξης μας στις 12 Νοέμβρη θα θορυβήσει αρκετούς από τους «πωλητές απογοήτευσης» αλλα και τα κέντρα που τους τροφοδοτούν .