Ο καλύτερος των καλύτερων

ΑNTIKEIMENIKA MIΛΩΝΤΑΣ...





απο το "ΑΤΕΧΝΩΣ "

Τις προάλλες ο Βραζιλιάνος Πελέ έκλεισε 75 χρόνια ζωής. Την ίδια μέρα περίπου, ανακοινώθηκε στα ΜΜΕ πως ο 68χρονος ιπτάμενος Ολλανδός, Γιόχαν Κρόιφ, διαγνώστηκε με καρκίνο στους πνεύμονες, μανιώδης καπνιστής γαρ. Κάπως έτσι, από σπόντα, δόθηκε η αφορμή για να ανοίξει ξανά η κουβέντα για τον καλύτερο παίκτη όλων των εποχών. Στην οποία κανονικά έχει θέση κι ο Νίκος Τσιαντάκης, που είχε κι αυτός γενέθλια την περασμένη βδομάδα, κλείνοντας τα 52, αλλά η θρυλική χαίτη του και το μουστάκι, ως σήμα κατατεθέν, βγαίνουν εκτός συναγωνισμού, για λόγους δικαιοσύνης προς τους υπόλοιπους.

Ποιος είναι λοιπόν ο καλύτερος άσος όλων των εποχών; Και με τι κριτήρια θα αναδειχτεί; Ο Κρόιφ πχ έφτασε ως τον τελικό, αλλά δεν πανηγύρισε ποτέ την κατάκτηση ενός Μουντιάλ. Ο Πελέ το πήρε τρεις φορές, ενώ ο Μαραντόνα μία, αλλά σχεδόν μόνος του.

Από την άλλη, ο Πελέ έφτασε τα χίλια γκολ στην καριέρα του, σε μια εποχή με κάπως αμφίβολα στατιστικά, χωρίς να παίξει ποτέ στο κορυφαίο επίπεδο, δηλ σε κάποιο ευρωπαικό σύλλογο. Ο Μαραντόνα κατάφερε μεν να πάρει από το χέρι τη Νάπολι, μια ομάδα του φτωχού ιταλικού νότου, και να την κάνει μεγάλη, αλλά δεν απέδωσε καλά στον ανταγωνισμό και την πίεση της Βαρκελώνης. Το ακριβώς αντίστροφο δηλ από το διάδοχό του Λιονέλ Μέσι, που ψάχνει ακόμα ένα μεγάλο τίτλο με την Αργεντινή, ενώ πολλοί αναρωτιούνται αν θα τα πήγαινε εξίσου καλά κι έξω από το περιβάλλον-γυάλα της Μπαρτσελόνα.

Μπορεί όμως να συμπεριληφθεί στους κορυφαίους, πριν καν ολοκληρώσει την καριέρα του; Και ποιος άλλος θα μπορούσε να είναι υποψήφιος σε αυτά τα ποδοσφαιρικά καλλιστεία; Ο Πλατινί, ο Ζιντάν; Μήπως ο Ρονάλντο; Ο κανονικός όμως ή ο σύγχρονος -που οι γονείς του το βάφτισαν Ρονάλντο, γιατί ήταν θαυμαστές του Ρόναλντ Ρίγκαν;

Αυτή η πολιτική διάσταση βάζει μια άλλη ενδιαφέρουσα οπτική ως προς τα κριτήρια ανάδειξης, που θέτει ο καθένας. Όπως είχε παρατηρήσει κάποτε ο Πανούτσος, οι αριστεροί προτιμούν συνήθως το Μαραντόνα, τον επαναστάτη που τα έβαλε με το κατεστημένο της ΦΙΦΑ, χτύπησε τατουάζ στο μπράτσο τον Τσε κι έκανε μέρος της αποθεραπείας του στην Κούβα, ενώ οι δεξιοί τον Πελέ, με το ατσαλάκωτο ντύσιμο, τους γυαλιστερούς χορηγούς, την πολιτική καριέρα, κοκ. Οι πιο μποέμ εναλλακτικοί τύποι προτιμούν το φιλοσοφημένο “χίπι” Κρόιφ, οι πιο αυτοκαταστροφικοί τον Μπεστ, οι ποζεράδες κάγκουρες τον (σύγχρονο) Ρονάλντο, κι οι πιο μικροί το Μέσι, γιατί δεν είναι απλός Μεσσίας, αλλά ο μόνος ποδοσφαιρικός που έχουν προλάβει να δουν.

Πάνω από όλα όμως η σύγκριση αυτή είναι ίσως ο πιο εύκολος τρόπος για να καταλάβει ένας φίλαθλος τι σημαίνει διαλεκτική και τι είναι αντιδιαλεκτική σκέψη. Γιατί είναι εξόχως αντιδιαλεκτικό να παίρνεις έναν παίκτη έξω από την ομάδα και την εποχή που τον γέννησε, να αποκόπτεις δηλ με άλλα λόγια τον υποκειμενικό παράγοντα από τις αντικειμενικές συνθήκες και να το συγκρίνεις με άλλους παίκτες που έπαιξαν σε άλλα χρόνια, με τελείως διαφορετικό αγωνιστικό στιλ και φιλοσοφία.

Αλλά οι ποδοσφαιρικές κουβέντες δε χρειάζεται να είναι διαλεκτικές. Χωράνε ακόμα και τις πιο διαφορετικές υποκειμενικές απόψεις, ακόμα και παιδιάστικα πείσματα ή κολλήματα. Για αυτό ίσως ασκούν τόση γοητεία, μεταμορφώνοντας και τους πιο σοβαρούς, μετρημένους τύπους, που ψάχνουν ένα διάλειμμα, για να ξεσπάσουν.

Για αυτό κι όποιος ψηφίζει Πελέ δεν έχει ιδέα από μπάλα. Αντικειμενικά μιλώντας…