Ταξικά ναυάγια

Κοίταγα ένα άρθρο των πρώην κομμουνιστών Καλαματιανού και Αραβανή, στην πάντα πρόθυμη να φιλοξενήσει οποιεσδήποτε απόψεις σπέρνουν την σύγχυση και καλλιεργούν τα διασπαστικά, εντός των κομμουνιστών, φαινόμενα, ΕΦ.ΣΥΝ. 

Κανονικά δεν θα ασχολιόμουνα αλλά ο καιροσκοπισμός και η διαστρέβλωση πάντα με βγάζουν από τα ρούχα μου. Και ειδικά όταν οι φορείς κάποιων απόψεων αντί να έχουν τα κότσια να τις εκφράσουν ρητά και να τις υπερασπιστούν, επιλέγουν να εκφράζονται με ψίθυρους και υπονοούμενα. 
Παρακάτω θα δείξω τι ακριβώς εννοώ. 

Τα «περίεργα» λοιπόν αρχίζουν από την πρώτη κιόλας παράγραφο όπου οι συντάκτες κάνουν λόγο για κάποια «κομμουνιστική αριστερά». 

«...Ανέδειξαν όμως και τις σοβαρές ανεπάρκειες της Αριστεράς, ιδιαίτερα της κομμουνιστικής Αριστεράς, αφού κυρίως η κομμουνιστική Αριστερά και η προοπτική της μας απασχολεί...»

Η περίφραση μάλιστα «κομμουνιστική αριστερά» χρησιμοποιείται 7 φορές στο κείμενο, ενώ η λέξη «ΚΚΕ» μόλις 3. Από τα συμφραζόμενα μάλιστα φαίνονται να ταυτίζονται: 

«...Οι πολιτικές συνέπειες για την Αριστερά ήταν μεγάλες. Στις εκλογές του Ιουνίου του 2012 ο ΣΥΡΙΖΑ, εκμεταλλευόμενος τα λάθη του ΚΚΕ με επιδέξια τακτική, παρά τη δεξιά και συμβιβαστική στροφή που επιχειρούσε, εκτινάχθηκε από το 4-5% στο 26% και η κομμουνιστική Αριστερά υπέστη βαριά ήττα....»

Έτσι λοιπόν, με μια απλή περίφραση, το ΚΚΕ μετατράπηκε από Κομμουνιστικό Κόμμα στην «Κομμουνιστική συνιστώσα» μιας ευρύτερης «αριστεράς» στην οποία περιλαμβάνεται μάλιστα ρητά και ο ...ΣΥΡΙΖΑ. (κολιός με κολιό από το ίδιο βαρέλι ένα πράγμα...) 

Όμως αυτή η παράγραφος έχει πολύ ακόμη ψωμί, αφού μας πληροφορεί πως το ’12 ο ΣΥΡΙΖΑ «εκμεταλλευόμενος τα λάθη του ΚΚΕ (τα οποία φυσικά αποφεύγουν να κατονομάσουν όπως ο διάολος το λιβάνι)» εκτινάχθηκε από το 4,5% στο 26% «παρά τη δεξιά και συμβιβαστική στροφή που επιχειρούσε». 

Εάν αυτοί οι κύριοι θεωρούν λάθος την απόρριψη κάθε προοπτική συνεργασίας με τον ΣΥΡΙΖΑ ήδη από το ’12 ας το πούνε στα ίσια. Γιατί αν κάποιος δικαιώθηκε για αυτό περίτρανα, αυτό είναι το ΚΚΕ. Αν εννοούν κάποιο άλλο «λάθος» ας το κατονομάσουν για να μην δημιουργούνται και συγχύσεις. Εκτός εάν αυτό ακριβώς είναι που επιδιώκουν, φυσικά.

Και στις λίγες αυτές γραμμές χώρεσε και μια ακόμη τροφαντή αυθαιρεσία,τουλάχιστον. Η εκτίμηση πως «ο ΣΥΡΙΖΑ εκτινάχθηκε παρά την δεξιά του στροφή», όταν κάθε λογική ανάλυση λέει πως δεν εκτινάχθηκε «παρά», αλλά ακριβώς χάρη σε αυτή, σε μια κοινωνία ραγδαία συντιρητικοποιούμενη από την ώρα της κρίσης (σχετικά στοιχεία εδώ). 

Οφείλουμε σε αυτό το σημείο να υπογραμμίσουμε την πολιτική δειλία που διακατέχει τους συντάκτες των παραπάνω, αφού αντί να επιχειρηματολογήσουν επάνω στις παραπάνω –κάθε άλλο παρά δεδομένες- απόψεις τους αυτές, απλά επιχειρούν να τις περάσουν ως αυτονόητες και πλαγίως. 
-Είπαμε κάτι για τυχοδιωκτισμό; Γιατί έχει κι’άλλο... 

Λίγο πιο κάτω μαθαίνουμε λοιπόν πως 

«...(Ο ΣΥΡΙΖΑ) Μετά από επτά μήνες διακυβέρνηση περνά στην πλευρά του μνημονίου, υποτάσσεται στον ευρωενωσιακό ιμπεριαλισμό και το μονοπωλιακό κεφάλαιο της χώρας...»

-Σοβαρά ρε παιδιά; Τον έβδομο μήνα της διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ έγιναν όλα αυτά; 

Από το ’12 μέχρι τώρα, εσείς για τα ταξίδια στο Τέξας, τα κομπρεμί με τον ΣΕΒ, τους «εθνικούς ευεργέτες εφοπλιστές», τα «δεν είμαστε τρελοί να βγούμε από το Ευρώ», τα «70% του μνημόνιου είναι σωστά» και άλλα πολλά, δεν ακούσατε και δεν μάθατε τίποτα; Ούτε την κομματική σας εφημερίδα (που υποτίθεται πως ήταν ο Ριζοσπάστης) δεν διαβάζατε; 

Το συγκεκριμένο κείμενο βέβαια είναι κάθε πρόταση και μαργαριτάρι: 

«(το 2012)... Ο συσχετισμός, με δραματικό τρόπο έγειρε, ιστορικά για πρώτη φορά, προς την πλευρά του μικροαστισμού και του διαφαινόμενου ολοκληρωτικού συμβιβασμού με την αστική τάξη.»

Το 2012 έγινε αυτό για πρώτη φορά! Μέχρι τότε ο συσχετισμός δεν ήταν «υπερ του μικροαστισμού και του συμβιβασμού με την αστική τάξη». Τα 90%+, προφανώς σε άλλη χώρα τα έπαιρναν ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, και σε άλλη χώρα οι ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ είχαν καθαρές πλειοψηφίες στην ΓΣΕΕ και το εργατικό κίνημα εδώ και δεκαετίες. Δεν συνέβαιναν στην χώρα μας αυτά, αλλά κάπου αλλού, σε κάποιο άγνωστο στον χωροχρόνο σημείο.... 

(Για τις τελευταίες εκλογές): «...760 χιλιάδες ψηφοφόροι επιπλέον, αντιδρώντας, απέχουν από τις κάλπες, μια στάση βαθιά πολιτική,...» 

Προφανώς δεν τους πέρασε από το μυαλό το πόσοι άνθρωποι απλά δεν είχαν χρήματα για να μετακινηθούν για δεύτερη φορά σε ένα εξάμηνο και εν μέσω τραπεζικών ελέγχων, αλλά ούτε και θεώρησαν απαραίτητο να τεκμηριώσουν το πόσο «βαθιά πολιτική στάση» είναι το «κάντε ότι θέλετε, εγώ θα πάω για ούζα.... 

Αλλά εκτός από αυτά λέγονται και άλλα, πιο σοβαρά και σαφώς πολύ πιο επικίνδυνα, όπως π.χ την «ανεπάρκεια» της «κομμουνιστικής αριστεράς» (που λέγαμε παραπάνω) σε σχέση με την: 

«Την ιδεολογία και την επεξεργασία της στρατηγικής στο δεδομένο επίπεδο ανάπτυξης της χώρας, στο πλαίσιο της Ε.Ε., και γενικότερα και στη σύνδεσή της με τη συγκυρία.»

Επεξεργασία ιδεολογίας και στρατηγικής «στο πλαίσιο της ΕΕ» λοιπόν. Ασχολίαστο... 

Βέβαια το ΣΥΡΙΖΑίικο κρεσέντο συνεχίζεται παρακάτω, με την γνωστή λαθροχειρία ο καπιταλισμός να βαφτίζεται σε «παρόν»: 

«Η κομμουνιστική Αριστερά θα δώσει στον λαό άμεσα διέξοδο από το σημερινό τέλμα και θα σταματήσει να τα παραπέμπει όλα στο σοσιαλιστικό μέλλον ή δεν μπορεί να έχει προοπτική» μας λένε.

Μεταφράζω από τα ΣΥΡΙΖΑίικα: 
«Το ΚΚΕ πρέπει να βρει να την λύση να ξεπεράσει ο καπιταλισμός την κρίση του χωρίς να βλαφτεί ο λαός (δεν μας λένε όμως πως θα γίνει αυτό) και να σταματήσει να λέει πως το σύστημα αυτό γιατρειά δεν παίρνει και πρέπει να αλλάξει, αλλιώς «δεν έχει προοπτική» εκλογικής εκτόξευσης» 

Συνεχίζουν όμως και παρακάτω και σχολιάζοντας την πολιτική του ΚΚΕ: 

«Πολιτική που εφαρμόζεται χρόνια και αποδεδειγμένα δεν αποδίδει εγκαταλείπεται. Η επιμονή σ’ αυτήν είναι τουλάχιστον ακατανόητη και καταστροφική για το κίνημα»

Εδώ βέβαια ξεχνάνε να μας πουν ένα-δύο πραγματάκια. Όπως το τι σημαίνει «αποδίδει» (εννοούν εκλογικά μόνο;), και το με ποια κριτήρια βαθμολογείται αυτή η απόδοση, σε πιο ακριβώς πλαίσιο γίνεται, τι αντικειμενικές απαιτήσεις και προσδοκίες μπορούν να υπάρξουν κλπ. Και όχι μόνο αυτό, αλλά σπεύδουν να αποστομώσουν προκαταβολικά όποιον τολμήσει να κάνει κουβέντα για την εξέταση των παραπάνω παραγόντων: 

«Η επιμονή σε επιχειρήματα του τύπου «παρά τις ήττες έχουμε σωστή πολιτική και ευθύνονται οι δύσκολες συνθήκες» ή ακόμη χειρότερα «ο λαός δεν αντιλαμβάνεται τις θέσεις μας» ή ότι «κυριαρχεί ο μικροαστισμός και αυτό αποτελεί ανυπέρβλητο εμπόδιο» είναι απαράδεκτη.»

Τόσο διαλεκτικά, τόσο κομμουνιστικά... 
Όμως, σιγά μην σταμάταγαν εδώ. Έχουν βλέπεις και προτάσεις (τρομάρα τους). Για να τις δούμε λίγο: 

«Πλατιά κινητοποίηση των εργαζομένων σε ενιαίο μέτωπο χωρίς διαιρέσεις και διακρίσεις, με κορμό την εργατική τάξη και τα συνδικάτα της, ξεπερνώντας τα εμπόδια της εργατικής αριστοκρατίας και του κυβερνητικού συνδικαλισμού.Στόχος πρέπει να είναι η αμφισβήτηση του μνημονίου και η ανατροπή του, συνολικότερα η ανατροπή της κυρίαρχης πολιτικής. Η δημιουργική Πλατιά κινητοποίηση των εργαζομένων σε ενιαίο μέτωπο χωρίς διαιρέσεις και διακρίσεις, με κορμό την εργατική τάξη και τα συνδικάτα της, ξεπερνώντας τα εμπόδια της εργατικής αριστοκρατίας και του κυβερνητικού συνδικαλισμού. Στόχος πρέπει να είναι η αμφισβήτηση του μνημονίου και η ανατροπή του, συνολικότερα η ανατροπή της κυρίαρχης πολιτικής. Η δημιουργική συνεισφορά όλων των δυνάμεων της Αριστεράς είναι αναγκαία προϋπόθεση»

Μόνο εγώ βλέπω την αντίφαση από την μία να καταφέρεσαι ενάντια στον κυβερνητικό συνδικαλισμό και μετά να ζητάς την «δημιουργική συνεισφορά όλων των δυνάμεων της Αριστεράς»; Ποιές είναι δηλαδή αυτές εκτός από το κυβερνητικό ΜΕΤΑ και όσους είναι κώλος και βρακί με τις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ τόσα χρόνια στα συνδικάτα; 

Και συνεχίζουν ακάθεκτοι:

• «Η ανάπτυξη αποτελεσματικού ιδεολογικού μετώπου που θα αποκαλύπτει τον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα της Ε.Ε., θα αποδομεί τα πολιτικά και ιδεολογικά επιχειρήματα των αστικών δυνάμεων, διαμορφώνοντας σταθερή βάση για την ανάπτυξη του κινήματος και την αποφυγή συντηρητικών πισωγυρισμάτων.
• Η ενιαία δράση θα διαμορφώσει τις ­προϋποθέσεις για τη δημιουργία κοινωνικοπολιτικού μετώπου εναντίον των μονοπωλίων και του ιμπεριαλισμού, που θα κατατείνει στην επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού.»

Από την μία δηλαδή πρέπει να «αποκαλυφθεί ο ιμπεριαλιστικός χαρακτήρας της ΕΕ» και από την άλλη να υπάρξει «εννιαία δράση» με αυτούς που πίνουν νερό στο όνομα της, ενώ ταυτόχρονα (όπως μας είπε στην αρχή) οι όποιες προτάσεις θα πρέπει να λαμβάνουν ως δεδομένη την ένταξη της χώρας στην ΕΕ. Σαν κάτι να μην πηγαίνει καλά εδώ.... 

Και το καλύτερο για το τέλος: 

«Το περιεχόμενο της δράσης, πέρα από την ανατροπή του μνημονίου και την ικανοποίηση των βασικών λαϊκών αναγκών, θα περιλαμβάνει πλαίσιο στόχων που συγκρούονται και αμφισβητούν την αστική κυριαρχία. Κυριότεροι τέτοιοι στόχοι είναι η αποδέσμευση από το ευρώ και την Ε.Ε., η διαγραφή του χρέους, αντιμονοπωλιακά μέτρα και κυρίως εθνικοποιήσεις επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας, αρχής γενομένης από τις τράπεζες, αντιμετώπισης του καθεστώτος της εξάρτησης της χώρας κ.λπ. Με μοχλό τη δράση αυτή θα διαμορφωθεί το μέτωπο που θα παίρνει με τον χρόνο πιο μαζικά χαρακτηριστικά και πιο βαθύ ταξικό περιεχόμενο. Καμία αυταπάτη δεν πρέπει να υπάρχει ότι όλοι αυτοί οι στόχοι και τα αιτήματα είναι δυνατόν να υλοποιηθούν στο έδαφος του καπιταλισμού. Η διεκδίκηση αυτών των στόχων θα είναι το όχημα μέσω του οποίου η εργατική τάξη και το κίνημά της θα προσεγγίσουν τον σοσιαλισμό.»

Δεν θα σταθώ εδώ στο αυτονόητο, στο πόσο είναι δυνατόν να υλοποιηθούν τα παραπάνω στο έδαφος του καπιταλισμού (αν είναι δυνατόν σοβαροί υποτίθεται άνθρωποι να ξεστομίζουν τέτοια πράγματα), αλλά σε δύο «λεπτομέρειες» της σχετικής παραγράφου. 

Η πρώτη είναι αυτή που μιλάει για «καθεστώς εξάρτησης της χώρας» και που όλοι καταλαβαίνουμε που ακριβώς πηγαίνει την βαλίτσα, και που δεν θα εκπλαγούμε καθόλου εάν ζητήσουν και συμμαχία με κάποια υποτιθέμενη «εθνική αστική τάξη» όταν το επιτρέψουν τελικά οι συνθήκες (καθώς τώρα θα πέσει γιαούρτι). 

Το δεύτερο είναι το κομμάτι που λέει «Καμία αυταπάτη δεν πρέπει να υπάρχει ότι όλοι αυτοί οι στόχοι και τα αιτήματα είναι δυνατόν να υλοποιηθούν στο έδαφος του καπιταλισμού.» 

Καλά ρε παιδιά, εσείς δεν λέγατε παραπάνω πως «Η κομμουνιστική Αριστερά θα δώσει στον λαό άμεσα διέξοδο από το σημερινό τέλμα και θα σταματήσει να τα παραπέμπει όλα στο σοσιαλιστικό μέλλον ή δεν μπορεί να έχει προοπτική»; 

Τι από τα δύο ισχύει τελικά; 

Προφανώς τίποτε και το όλο κείμενο είναι καθαρά προσχηματικό. Ο νοών νοήτω... 

Και επειδή κάθε τούρτα, όσο κακόγευστη και αν είναι αυτή, πρέπει να έχει και το κερασάκι της, οι κ.κ. Αραβανής και Καλαματιανός υπογράφουν τα παραπάνω ως 
«ιστορικά ηγετικά στελέχη του ΚΚΕ» 
Ουδέν αναληθέστερο τούτου φυσικά. Ιστορικά ηγετικά στελέχη του ΚΚΕ είναι ο Χαλβατζής και η Παπαρήγα π.χ. 

Οι παραπάνω κύριοι, όπως και οι Λαφαζάνης, Δραγασάκης, Δαμανάκη, Ανδρουλάκης, κλπ, δεν είναι «ιστορικά ηγετικά στελέχη του ΚΚΕ» αλλά πρώην μέλη του ΚΚΕ, και δεν συνεχίζω παραπάνω. 

Θλίψη μόνο...

Υ.Γ.1
"...είναι η ώρα να ανοίξει η συζήτηση για το επαναστατικό κόμμα στην εποχή μας, κόμμα που καθοδηγείται από τον μαρξισμό-λενινισμό, συνδέεται στενά με την εργατική τάξη, αξιοποιεί την πείρα ενός αιώνα του ΚΚΕ και του Κομμουνιστικού Κινήματος, αντιλαμβάνεται ολοκληρωμένα τον καπιταλισμό της εποχής μας και τη συγκυρία που επικρατεί στη χώρα..."
Κοίτα να δεις οι υπόλοιποι μπερδευτήκαμε και νομίσαμε πως αυτή η ώρα ήταν στο πρόσφατο συνέδριο, ενώ τώρα είναι η ώρα της υλοποίησης των αποφάσεων του...

ΥΓ 2 :
"Πολιτική που δεν αποδίδει, πρέπει να αλλάζει" μας λένε.
Μια και αυτά που προτείνουν οι ίδιοι δεν είναι παρά copy-paste το "μεταβατικό πρόγραμμα" της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, δεν ρίχνουν μια ματιά στα τελευταία εκλογικά αποτελέσματα και στην επιρροή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στα συνδικάτα, για να δουν πόσο "απέδωσε" τελικά;
Ή μήπως για εκεί ισχύουν άλλα κριτήρια;





απο τον fadomduck2