Τα «δημοκρατικά» κράτη του ΝΑΤΟ και της ΕΕ στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο

 

«Στη μάχη μεταξύ δημοκρατίας και αυταρχισμού, τα δημοκρατικά κράτη ορθώνονται στο ύψος των απαιτήσεων της στιγμής, και ο κόσμος τίθεται ξεκάθαρα με την πλευρά της ειρήνης και της ασφάλειας».

Η παραπάνω φράση του Προέδρου των ΗΠΑ, Τζο Μπάιντεν, από πρόσφατη ομιλία του στο Κογκρέσο, αποτυπώνει με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο μια από τις βασικές αιχμές της ΝΑΤΟικής προπαγάνδας στην αντιπαράθεση με τη Ρωσία για τον πόλεμο που μαίνεται στην Ουκρανία, η οποία αιχμή υιοθετήθηκε αυτές τις μέρες και από ηγέτες καπιταλιστικών κρατών και στελέχη της ΕΕ, καθώς και από το σύνολο σχεδόν των αστικών ΜΜΕ.

Διακηρύσσουν ότι τα γεγονότα στην Ουκρανία είναι αποτέλεσμα της επιδίωξης των «αυταρχικών καθεστώτων της Ανατολής» να ταράξουν την «ειρήνη που είχαν επιτύχει οι δυτικές δημοκρατίες». Οπως χαρακτηριστικά ανέφερε σε συνέντευξή του αναλυτής με έδρα τη Μ. Βρετανία:

«Σε έναν κόσμο όπου ο αυταρχισμός εξελίσσεται ως το αντίπαλο δέος της δημοκρατικής διακυβέρνησης της Δύσης σε παγκόσμιο επίπεδο, η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία αναδεικνύει τον κίνδυνο που ελλοχεύει για την Ευρώπη από απολυταρχικούς ηγέτες τύπου Πούτιν και αναθεωρητικά οράματα για επιβολή μιας ισχυρής μετασοβιετικής "τσαρικής" Ρωσίας και αλλαγής συνόρων. Η μεγάλη μάχη μεταξύ αυταρχισμού και δημοκρατίας διεξάγεται πλέον με στρατιωτικά μέσα».

Με αυτόν τον τρόπο επιχειρείται να συσκοτιστεί η αιτία του ιμπεριαλιστικού πολέμου και να αποδοθεί στις επιλογές «απολυταρχικών ηγετών» και όχι στην όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών για το μοίρασμα αγορών, τον έλεγχο εδαφών με οικονομική σημασία και σφαιρών επιρροής. Να στοιχηθούν οι λαοί με τις επιλογές του ΝΑΤΟ και της ΕΕ και να προβληθεί η αστική δημοκρατία των κρατών - μελών τους ως «παράγοντας σταθερότητας».

Δεν ήταν τυχαίο που αυτό το εκβιαστικό δίλημμα διακηρύχθηκε με παραλλαγές και από το αστικό πολιτικό σύστημα και τα αστικά ΜΜΕ στην Ελλάδα. Χαρακτηριστική η δήλωση του πρωθυπουργού στην πρόσφατη συνεδρίαση της Βουλής ότι «στο δράμα της Ουκρανίας δοκιμάζονται σήμερα δυνάμεις του αυταρχισμού, της βίας, της ηγεμονίας, με αυτές της ελευθερίας, της ανεξαρτησίας και της δημοκρατίας». Επίσης ο ΣΥΡΙΖΑ αλλά και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα ενίσχυσαν με τον δικό τους τρόπο αυτό το κίβδηλο δίπολο, είτε μιλώντας για σύγκρουση «Δύσης - Ανατολής» είτε αναμασώντας την προπαγάνδα ότι ο πόλεμος προκαλείται από τις επιλογές ενός «απολυταρχικού ηγέτη».

Η αστική δημοκρατία πρωταγωνιστής πολέμων και ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων

Οσο όμως κι αν προσπαθούν να προβάλουν την αστική δημοκρατία των κρατών του «δυτικού κόσμου» ως τον παράγοντα διασφάλισης των «διεθνών Συνθηκών» και της «ειρήνης», η πραγματικότητα τους διαψεύδει πλήρως. Η αλήθεια είναι ότι η διπλωματία, οι ιμπεριαλιστικές συμφωνίες και η ιμπεριαλιστική «ειρήνη» που διαμορφώνουν οι αστικές «δημοκρατικές» κυβερνήσεις προετοιμάζουν τη φρίκη του ιμπεριαλιστικού πολέμου με τον ίδιο - και πολλές φορές ακόμα πιο αποτελεσματικό - τρόπο, όπως γίνεται και στις συνθήκες κάθε μορφής διακυβέρνησης της εξουσίας του κεφαλαίου.

Τα αστικά κοινοβούλια και οι κυβερνήσεις των κρατών - μελών της ΕΕ και του ΝΑΤΟ είναι που ψηφίζουν τους πολεμικούς εξοπλισμούς σε καιρό ιμπεριαλιστικής «ειρήνης», για να είναι έτοιμοι για τη διεξαγωγή του ιμπεριαλιστικού πολέμου. Οι αστικές κυβερνήσεις εκπονούν και υλοποιούν σχέδια για την αναβάθμιση της θέσης της αστικής τους τάξης στον διεθνή ανταγωνισμό. Οι αστικές δημοκρατίες επικυρώνουν ιμπεριαλιστικές στρατιωτικές και οικονομικές συμφωνίες, διμερείς και πολυμερείς συμμαχίες που έχει προετοιμάσει η «πολιτισμένη δυτική διπλωματία» για να φτιαχτούν σε συνθήκες «ειρήνης» τα στρατόπεδα του πολέμου. Οπως φυσικά κάνει κάθε καπιταλιστικό κράτος σε όλο τον κόσμο, ανεξάρτητα από τη μορφή διακυβέρνησης της δικτατορίας του κεφαλαίου.

Χρειάζεται να θυμηθούμε ότι ο πόλεμος και οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στη Γιουγκοσλαβία, στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, στο Κόσοβο, στη Συρία, στη Λιβύη, στο Μάλι, έγιναν από τις «δυτικές φιλελεύθερες δημοκρατίες» του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, που σήμερα «διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους» ενάντια στον πόλεμο. Ηταν τα κοινοβούλια και οι κυβερνήσεις της αστικής δημοκρατίας αυτών των καπιταλιστικών χωρών που ψηφίζοντας υπέρ του πολέμου έδωσαν την άδεια να σκοτωθούν εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι ανά την υφήλιο, με το πρόσχημα ότι τους σώζουν από «δικτάτορες και ανελεύθερα καθεστώτα» που «απειλούσαν την ανθρωπότητα». Ηταν οι διεθνείς θεσμοί της ΝΑΤΟικής και ευρωενωσιακής Δύσης που απένειμαν κατόπιν βραβεία Νόμπελ Ειρήνης στους σφαγείς των λαών.

Στη χώρα μας οι ιμπεριαλιστικές Συμφωνίες με ΗΠΑ και Γαλλία, και οι διμερείς, τριμερείς και τετραμερείς Συμφωνίες με καπιταλιστικά κράτη της περιοχής, όπως το Ισραήλ, προωθήθηκαν από όλες τις κυβερνήσεις, ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ, τώρα και τα προηγούμενα χρόνια, και επικυρώθηκαν με όλες τις «διαδικασίες» που προβλέπει το αστικό κοινοβούλιο. Οι ΝΑΤΟικές βάσεις επεκτάθηκαν απ' άκρη σ' άκρη στην Ελλάδα όχι επειδή τις «επέβαλε» ένα «απολυταρχικό καθεστώς», αλλά σε συνθήκες αστικής δημοκρατίας, με ιμπεριαλιστικές συμφωνίες που προετοίμασε η προηγούμενη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και ολοκλήρωσε η τωρινή της ΝΔ.

Η επέκταση του ΝΑΤΟ προς την Ανατολική Ευρώπη επικυρώθηκε από το ελληνικό κοινοβούλιο διαχρονικά, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα τη Συμφωνία των Πρεσπών επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, που άνοιξε τον δρόμο για την ένταξη της Βόρειας Μακεδονίας στο ΝΑΤΟ. Εξάλλου, ήταν η αστική δημοκρατία - η δικτατορία του κεφαλαίου δηλαδή - στην Ελλάδα που με την κυβέρνηση της ΝΔ στέλνει τώρα όπλα στην Ουκρανία, και με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ έδωσε έδαφος από τη βάση της Σούδας για να εκτοξευτούν οι πύραυλοι που βομβάρδισαν τη Συρία.

Πόσο διαφέρουν οι «φιλελεύθερες δημοκρατίες της Δύσης» από τα «απολυταρχικά καθεστώτα της Ανατολής»;

Το δίπολο «δυτική δημοκρατία ή αυταρχισμός της Ανατολής» είναι έντεχνα φτιαγμένο για να κρύψει τον πραγματικό ταξικό χαρακτήρα της αστικής δημοκρατίας, που δεν είναι άλλος από τη διασφάλιση της δικτατορίας του κεφαλαίου και της δυνατότητάς του να εκμεταλλεύεται την εργατική τάξη και τον λαό σε ολοένα πιο διευρυμένη κλίμακα.

Η προσπάθεια αυτή δεν είναι τυχαία. Αποσκοπεί, μέσω της μεγαλύτερης οικειοθελούς αποδοχής της αστικής δημοκρατίας από την εργατική τάξη και τον λαό, στην επίσης μεγαλύτερη αποδοχή των πολεμικών σχεδιασμών των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ στον ανταγωνισμό τους με Ρωσία και Κίνα. Είναι η επίκαιρη μορφή που παίρνει η επιδίωξη για διασφάλιση «κοινωνικής συνοχής» σε καιρό ιμπεριαλιστικής «ειρήνης», για να επιτευχθεί η «ταξική συνεργασία» σε καιρό ιμπεριαλιστικού πολέμου.

Γι' αυτό και χτίζεται επί της ουσίας ένα σκιάχτρο, ένας βολικός αντίπαλος: Τα λεγόμενα «αυταρχικά καθεστώτα» που «επιλέγουν τον συγκεντρωτισμό, διαστρεβλώνουν τις αρχές της δημοκρατίας προς όφελος ορισμένων ολιγαρχών», για να παρουσιαστεί η αστική δημοκρατία «δυτικού τύπου» ως «προοδευτική» επιλογή «για να διασφαλιστούν η ελευθερία και η ισότητα, η σταθερότητα και η ειρήνη».

Στην πράξη, κάθε καπιταλιστικό κράτος διασφαλίζει με όλους τους θεσμούς και τις λειτουργίες του να προχωρά απρόσκοπτα η κερδοφορία της τάξης των καπιταλιστών, είτε αυτοί στην αστική προπαγάνδα ονομάζονται «ολιγάρχες» είτε «επενδυτές με επιχειρηματικό πνεύμα».

Στα κράτη - μέλη της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, που θέλουν να αυτοπροβάλλονται ως το αντίπαλο δέος του «αυταρχισμού», παίρνονται μέτρα ενάντια στο εργατικό κίνημα, περιστέλλονται συνδικαλιστικές ελευθερίες και δικαιώματα, απαγορεύονται απεργίες, οι δυνάμεις καταστολής χτυπούν εργαζόμενους, φοιτητές και μαθητές που βρίσκονται κατοπινά καταδικασμένοι από την αστική Δικαιοσύνη, οι προϋπολογισμοί διασφαλίζουν την αύξηση της καπιταλιστικής κερδοφορίας και από παντού διακηρύσσονται οι αξίες και οι ιδέες της αστικής τάξης.

Σε όλες τις αστικές δημοκρατίες της «Δύσης» η ψήφος των εργαζομένων είναι μόνο τυπικά ίση με εκείνη της αστικής τάξης, που έχει στα χέρια της τα «κλειδιά» της οικονομίας, τα ΜΜΕ και πολλούς ακόμα τρόπους για να προπαγανδίσει τις στρατηγικές της επιλογές και να εκβιάσει για την υποταγή στον καπιταλιστικό μονόδρομο, με τον φόβο της ανεργίας. Σε πολλές «ελεύθερες δημοκρατίες» της ΕΕ είναι απαγορευμένα Κομμουνιστικά Κόμματα και παίρνονται μέτρα «ενάντια στον ριζοσπαστισμό», ενάντια δηλαδή και στην παραμικρή υπόνοια αμφισβήτησης της δικτατορίας της αστικής τάξης.

Εξάλλου ήταν αυτά τα «δυτικά φιλελεύθερα κράτη» της ΕΕ και του ΝΑΤΟ που παρενέβησαν στην Ουκρανία ήδη από το 2004, προκαλώντας μια «πορτοκαλί επανάσταση» για να την εντάξουν στη δική τους σφαίρα επιρροής, και σ' αυτό το πλαίσιο απαγορεύτηκε άμεσα από το νέο «δυτικού τύπου καθεστώς» η δράση των κομμουνιστών και ενισχύθηκε η φρικιαστική δράση των φασιστικών ταγμάτων.

Τέλος, η σαπίλα της αστικής δημοκρατίας, που δεν είναι τίποτε άλλο παρά ο καλύτερος τρόπος για να μασκαρεύεται το αποκρουστικό πρόσωπο της αστικής εξουσίας, φαίνεται και από τους «όρους διεξαγωγής» των ενδοαστικών ανταγωνισμών. Ο ανταγωνισμός μεταξύ τμημάτων της αστικής τάξης λύνεται και στις αστικές δημοκρατίες με την εμφάνιση οικονομικών και πολιτικών σκανδάλων. Ενώ όταν πρέπει να προταχθεί το γενικό συμφέρον της αστικής τάξης, δεν υπάρχει δισταγμός για να παρθούν μέτρα προσωρινής περιστολής και βασικών αστικών ελευθεριών. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι τα όσα έγιναν πριν λίγα χρόνια στις ΗΠΑ, όπου η ορκωμοσία του νέου Προέδρου γινόταν με δρακόντεια μέτρα του αστικού κράτους, με δεκάδες χιλιάδες στρατιώτες παρατεταγμένους στον δρόμο και με κλείσιμο των λογαριασμών των μέσων κοινωνικής δικτύωσης του απερχόμενου Προέδρου. Εμβληματικό παράδειγμα αποτελεί η τωρινή απαγόρευση στην ΕΕ μέσων ενημέρωσης που προωθούν την αντίπαλη «ρωσική προπαγάνδα», την ώρα που σωστά κατηγορούν τη ρωσική κυβέρνηση για τον ίδιο ακριβώς λόγο.

Σοσιαλισμός, η απάντηση στη φρίκη του ιμπεριαλιστικού πολέμου

Υπάρχει επιλογή για την εργατική τάξη, τον λαό και τη νεολαία ενάντια στη φρίκη του πολέμου. Είναι ο δρόμος της πάλης για να σταματήσει η εμπλοκή της Ελλάδας στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, για την αποδέσμευση από τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, για να κλείσουν τώρα οι αμερικανοΝΑΤΟικές στρατιωτικές βάσεις στη χώρα μας. Είναι ο δρόμος της πάλης ενάντια στις στρατηγικές επιλογές του κεφαλαίου και των κυβερνήσεών του, ώστε οι εργαζόμενοι και ο λαός ταυτόχρονα με τα παραπάνω να διεκδικήσουν τα ίδια τα «κλειδιά» της οικονομίας, τον πλούτο που παράγουν, με το πέρασμα της εξουσίας στα δικά τους χέρια.

Γιατί αυτή είναι η πραγματική διέξοδος σήμερα. Η εργατική εξουσία και ο σοσιαλισμός είναι η μοναδική απάντηση ενάντια στην εξουσία του κεφαλαίου και όλες τις μορφές διακυβέρνησης που έχει, είτε με αστική δημοκρατία είτε όχι, που φέρνει μαζί της τη φρίκη του πολέμου. Η εμπειρία της οικοδόμησης του σοσιαλισμού στη Σοβιετική Ενωση είναι το φωτεινό παράδειγμα ότι οι λαοί (Ουκρανοί και Ρώσοι, Αρμένιοι και Αζέροι) που σήμερα θρηνούν από την πολεμική σύγκρουση των ιμπεριαλιστών, έζησαν ειρηνικά επειδή είχαν οι ίδιοι την εξουσία στα χέρια τους και όχι οι εκμεταλλευτές τους.

Απέναντι στην ιμπεριαλιστική «ειρήνη» με το πιστόλι στον κρόταφο υπάρχει η ειρήνη της εργατικής εξουσίας και του σοσιαλισμού, η ειρήνη που προϋποθέτει την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, που είναι και το πραγματικό διεθνιστικό καθήκον κάθε λαού!

• Ο Λ. Αναστασόπουλος είναι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και υπεύθυνος της Ιδεολογικής Επιτροπής της ΚΕ

Αναδημοσιεύεται από τον «Ριζοσπάστη» του Σαββατοκύριακου 5-6 Μάρτη