Ας κάνουμε λίγο χώρο για τον Σαιντού!!!!!

 «Κατάγομαι από τη Γουινέα. Όσο ζούσε η μητέρα μου με προστάτευε. Όταν πέθανε, έμεινα μόνος μου, καθώς δεν γνώριζα τα στοιχεία του πατέρα μου. Πήγα να μείνω με τη θεία μου. Ο σύντροφος της με κακοποιούσε συχνά. Με πίεζε να γίνω μουσουλμάνος. Δέχτηκα πολλές επιθέσεις γι’ αυτόν το λόγο. Αποφάσισα να φύγω από το σπίτι. Ήμουν άστεγος και είχα αρκετά προβλήματα. Ο κόσμος έξω και ειδικά οι φανατικά θρησκευόμενοι δε με αντιμετώπισαν καλά. Κάποιος προσπάθησε να με σκοτώσει και τότε σκέφτηκα να φύγω για να σωθώ. Πήγα στη Σενεγάλη, μετά έφτασα Τουρκία, δούλεψα και ύστερα, μέσω θάλασσας, στην Κάλυμνο. Δεν περίμενα έτσι το ταξίδι. Αλλιώς μας τα είχαν υποσχεθεί. Μας είχαν πει ότι θα είναι 25 λεπτά, μείναμε πέντε ώρες στο νερό και όταν σταμάτησε η μηχανή φοβήθηκα πάρα πολύ, ήμουν σε πανικό. Στην Ελλάδα ζήτησα άσυλο. Η επιθυμία μου ήταν να είμαι ασφαλής και να μη βιώνω κίνδυνο. Άρχισα να ονειρεύομαι τη ζωή μου, έκανα πολλούς φίλους από την Ελλάδα, έμαθα τη γλώσσα κι ακόμα μαθαίνω, πηγαίνω κανονικά σχολείο, προχωράω βήμα - βήμα. Ψυχικά τραυματίστηκα από την απόρριψη και τώρα προσπαθώ να ανακάμψω. Αυτό όμως με κράτησε πίσω από το να δώσω πανελλήνιες που ήταν ο στόχος μου. Δε θέλω με τίποτα να γυρίσω στη Γουινέα. Αν υπήρχε ασφάλεια για μένα, δεν θα έφευγα. Σκέφτομαι τον εαυτό μου εκεί σαν νεκρό. Η συγκέντρωση μου καταστράφηκε. Ονειρεύομαι και δε θέλουν να μ’ αφήσω να ονειρεύομαι. Κατά την άποψη μου κανείς δεν πρέπει να σταματάει ένα νέο άνθρωπο από το να ονειρεύεται. Έχω τόσα πολλά να κάνω. Εδώ έχω καλές σχέσεις, υπάρχουν άνθρωποι που με στηρίζουν σα να είναι οικογένεια μου, νιώθω ευπρόσδεκτος. Τώρα με ενδυναμώνουν να συνεχίσω να προσπαθώ. Με συγκινεί που το κάνουν αυτό. Δεν ήταν αυτονόητο. Έχω δει τη σκοτεινή πλευρά του κόσμου και νιώθω ευγνωμοσύνη για την αλληλεγγύη που εισπράττω»