Η προσπάθεια αξιοποίησης και διαστρέβλωσης της Ιστορίας του παγκόσμιου εργατικού κινήματος δεν αποτελεί φυσικά κάτι το καινούργιο. Από το 2015 κεντρικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ επιχειρούν προκλητικά να «συγκρίνουν» την αστική διαχείριση και την αστική τους κυβέρνηση, πολιτική μορφή της δικτατορίας του κεφαλαίου, με μια «επαναστατική διαδικασία». Προσπαθούν να εξομοιώσουν τη διαχειριστική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ στο έδαφος του καπιταλισμού, την υπογραφή μνημονίων και τη στήριξη επενδυτικών σχεδίων των μονοπωλίων με τις προσωρινές και σαφώς οριοθετημένες υποχωρήσεις που έκανε η σοβιετική εξουσία τα πρώτα χρόνια μετά την ανατροπή του καπιταλισμού.
Αντίστοιχα, ο Τσίπρας, προσπαθώντας να εξαπατήσει το λαϊκό κόσμο και να συντηρήσει ένα κλίμα προσμονής απέναντι στη βάρβαρη πολιτική που ακολουθεί η κυβέρνησή του, δήλωσε, με περισσό κομπασμό, σε πρόσφατο συνέδριο: «Το πρώτο που πρέπει να κάνουμε, είναι να πιστέψουμε ότι τα πράγματα αλλάζουν (...) Κάποτε ο Λένιν, μιλώντας σε νέους σοσιαλιστές στην εξορία, είπε ότι η επανάσταση θα γινόταν, αλλά η δική του γενιά δεν θα την προλάβαινε. Ηταν Ιανουάριος του 1917. Εννιά μήνες αργότερα, ο Λένιν βρισκόταν στην Πετρούπολη και η επανάσταση ήταν γεγονός. Το λέω αυτό για να αποδείξω ότι η δυναμική εξέλιξη των πραγμάτων δεν είναι πάντα γραμμική».
Πρόκειται για μια ακόμα μεγάλη απάτη από αυτές που μας έχουν συνηθίσει.
Προκειμένου να οδηγηθεί τελικά στην επανάσταση, ο Λένιν δεν σχημάτισε κυβέρνηση στο έδαφος του καπιταλισμού και δεν υπέγραψε «μνημόνια» με το διεθνές και το εγχώριο κεφάλαιο, αντίθετα έδινε τα πάντα για την οργάνωση ενός επαναστατικού κινήματος ενάντια στον καπιταλισμό και τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Ο Λένιν και οι μπολσεβίκοι δεν αγωνίζονταν για «να αποκτήσει νέο περιεχόμενο η [αστική] δημοκρατία». Εθεταν ξεκάθαρα το δίλημμα: Αστική ή προλεταριακή δημοκρατία;
Επισημαίνουμε ότι και μια σειρά ΚΚ επιχειρούν να θεωρητικοποιήσουν την παρέκκλισή τους στα ζητήματα της πολιτικής οικονομίας του σοσιαλισμού, υποστηρίζοντας και αυτά ότι η ΝΕΠ είχε δήθεν μακρόπνοο και υποχρεωτικό για κάθε χώρα και χρονική συγκυρία χαρακτήρα, ότι οι μηχανισμοί της αγοράς και των εμπορευματοχρηματικών σχέσεων πρέπει να αποτελούν βασικό και μακροπρόθεσμο εργαλείο στη σοσιαλιστική οικοδόμηση. Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι εδώ το ίδιο το ΚΚΣΕ στα χρόνια της λεγόμενης «περεστρόικα», αλλά και το ΚΚ Κίνας σήμερα. Η σωστή κατανόηση του χαρακτήρα της ΝΕΠ, όπως αυτός είχε προσδιοριστεί με σαφήνεια από τον Λένιν και την ηγεσία του Μπολσεβίκικου Κόμματος, αποτελεί αναντικατάστατο θεωρητικό όπλο προκειμένου να αποκρούονται παρόμοιες αντιλήψεις.
Η υιοθέτηση της ΝΕΠ από το 10ο Συνέδριο του ΚΚΡ (μπ.) σηματοδότησε έναν αναγκαστικό, προσωρινό ελιγμό της πολιτικής του εργατικού κράτους. Ο μακρόχρονος εμφύλιος πόλεμος και η ιμπεριαλιστική επέμβαση, σε συνδυασμό με την αποδιοργάνωση που είχε προκαλέσει ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος, είχαν καταβαραθρώσει την αγροτική παραγωγή στο μισό της προεπαναστατικής. Μια ανάλογη κατάσταση στη σοσιαλιστική βιομηχανία φανέρωνε την προσωρινή αδυναμία της εργατικής εξουσίας να εξασφαλίσει τον αναγκαίο όγκο προϊόντων για μια άμεση (κομμουνιστική) κατανομή στο χωριό. Τα μέτρα αναγκαστικής παράδοσης όλης της αγροτικής παραγωγής στη σοβιετική εξουσία δεν μπορούσαν να συνεχιστούν, έτσι αντικαταστάθηκαν από το «φόρο σε είδος», έτσι ώστε ένα μεγαλύτερο κομμάτι της παραγωγής να μένει στη διάθεση του αγρότη.
Η ΝΕΠ σήμαινε αντικειμενικά τη διατήρηση των εμπορευματοχρηματικών σχέσεων στην πόλη και την ύπαιθρο, κάτω από τον καθοδηγητικό έλεγχο της σοβιετικής εξουσίας. Οι μπολσεβίκοι στις επεξεργασίες τους δεν θεωρούσαν τη ΝΕΠ ως κάποιο ενδιάμεσο κοινωνικοοικονομικό σύστημα, ως νομοτελειακό χαρακτηριστικό της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, αλλά ως μια προσωρινή, σύντομη περίοδό της, που έδινε ένα πολύτιμο χρονικό περιθώριο για την ανάκαμψη της σοσιαλιστικής βιομηχανίας. Μια τέτοια ανάκαμψη θα επέτρεπε στην εργατική εξουσία να δώσει στη μικρομεσαία αγροτιά εκείνη την υλικοτεχνική υποδομή (τρακτέρ, θεριζοαλωνιστικές μηχανές, λιπάσματα κ.τ.λ.) που θα την έπειθε, μέσα από την ίδια της την πείρα, να περάσει στο δρόμο της μεγάλης, συλλογικής καλλιέργειας της γης. Ο διακηρυγμένος απώτερος στόχος ήταν να διευκολυνθεί στην πράξη η επέκταση των κομμουνιστικών σχέσεων παραγωγής.
Ομως, από την ίδια της τη φύση (επέκταση των μηχανισμών της αγοράς), η ΝΕΠ περιέκλειε αντιφάσεις και δημιουργούσε σημαντικούς κινδύνους για πισωγύρισμα της επανάστασης, μέσα και από την ενίσχυση κοινωνικών στρωμάτων που θα είχαν άμεσο υλικό συμφέρον να υπονομεύσουν και να ανατρέψουν την εργατική εξουσία. Τα προβλήματα αυτά, που από την αρχή επισημάνθηκαν από τον Λένιν, δεν μπορούσαν να αντιμετωπιστούν αυθόρμητα, μέσα από τη λειτουργία των νόμων της αγοράς, αλλά απαιτούσαν την ταξική πολιτική του εργατικού κράτους και την επιδέξια κλιμάκωση της ταξικής πάλης. Οι μπολσεβίκοι κατανοούσαν τις στοχεύσεις και τους κινδύνους της ΝΕΠ. Ενα μόλις χρόνο μετά την εφαρμογή της, στο 11ο Συνέδριο του Κόμματος το 1922, ο Λένιν ήδη μιλούσε για «σταμάτημα της υποχώρησης» και για «προετοιμασία (οικονομική) της επίθεσης ενάντια στο ιδιωτικό κεφάλαιο».2
Το σύντομο χρονικό διάστημα πλήρους εφαρμογής της ΝΕΠ (1921-1927) έδωσε, σύμφωνα με τους σχεδιασμούς των μπολσεβίκων, το κρίσιμο περιθώριο για την ανόρθωση και αναδιοργάνωση της σοσιαλιστικής βιομηχανίας. Επέτρεψε το στέριωμα της συμμαχίας της εργατικής τάξης με τη μικρή και μεσαία αγροτιά, υπό τον καθοδηγητικό ρόλο της πρώτης. Ταυτόχρονα, όμως, σηματοδότησε και μια όξυνση της πάλης ανάμεσα στα καπιταλιστικά και τα σοσιαλιστικά στοιχεία της οικονομίας, με σημείο καμπής τα χρόνια 1926-1927. Το 15ο Συνέδριο του Κόμματος των Μπολσεβίκων έκανε την εκτίμηση ότι «το προτσές ανάπτυξης των καπιταλιστικών στοιχείων στην ύπαιθρο έχει αισθητά ενισχυθεί τα τελευταία χρόνια (...) το θεμελιώδες ζήτημα της οικονομικής ανάπτυξης του χωριού έγκειται στο γεγονός ότι τα οφέλη της μεγάλης κλίμακας οικονομίας βρίσκονται σήμερα από τη μεριά των εύπορων - κουλάκικων στοιχείων... Αυτή είναι η βασική οικονομική αντίφαση στο χωριό, από την οποία πρέπει να βρούμε μια διέξοδο για τους φτωχούς και μεσαίους αγρότες»3.
Πάνω σε αυτό το έδαφος έγινε οξυμένη και πολύπλευρη διαπάλη στις γραμμές του Κόμματος μεταξύ της επαναστατικής πτέρυγας που βρισκόταν στην ηγεσία και διάφορων οπορτουνιστικών αντιλήψεων, που με τον έναν ή τον άλλο μανδύα αντανακλούσαν τη μικροαστική πίεση στις γραμμές του Κόμματος.
Τόσο οι τροτσκιστές που υποτιμούσαν τις δυνατότητες συμπόρευσης της εργατικής τάξης με τα εργαζόμενα στρώματα της αγροτιάς, υπερτιμώντας τα προβλήματα καθυστέρησης, όσο και η λεγόμενη δεξιά παρέκκλιση που υποστήριζε ανοιχτά τις εμπορευματοχρηματικές σχέσεις και την ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, συνέκλιναν από διαφορετικούς δρόμους στην άρνηση της δυνατότητας οικοδόμησης του σοσιαλισμού στη χώρα. Και οι δύο αντέδρασαν στις αποφάσεις άρσης των μέτρων της ΝΕΠ.
Η ηγεσία του Κόμματος εντόπισε με ενάργεια το βασικό πρόβλημα (ότι η κατατεμαχισμένη αγροτική παραγωγή δεν είχε τα πλεονεκτήματα που έδινε η μεγάλη ενωμένη κοινωνικοποιημένη βιομηχανία) και τη διέξοδο από αυτό, με «τη βαθμιαία σταθερή συνένωση των μικρών και πολύ μικρών αγροτικών νοικοκυριών» - όπως σημείωνε ο Στάλιν στο 15ο Συνέδριο του ΠΠΚ (μπ.) - μέσω της πολιτικής της κολεκτιβοποίησης. Προσφέροντας στα κολχόζ γεωργικά μηχανήματα, τρακτέρ και επιστημονικές μεθόδους παραγωγής. Ετσι μεθοδικά και αποφασιστικά κόπηκε ο «γόρδιος δεσμός» των αντιφάσεων της ΝΕΠ.
Η κολεκτιβοποίηση, βάζοντας το έδαφος της συλλογικής καλλιέργειας της γης και στη βάση της κοινωνικής ιδιοκτησίας πάνω στη γη και στα μέσα παραγωγής, ήταν βήμα προς τα μπρος. Επέτρεψε την ανάπτυξη της παραγωγικότητας, την καλύτερη τροφοδοσία των πόλεων με αγροτικά προϊόντα, οδήγησε στην εξάλειψη των πλούσιων αγροτών που δυνάστευαν τα χωριά (κουλάκοι) και αποτελούσαν μια από τις βασικές εχθρικές δυνάμεις προς τη σοβιετική εξουσία.
Οι λαθροχειρίες σχετικά με το χαρακτήρα και τους στόχους της ΝΕΠ αξιοποιούνται συχνά για να υποστηριχτεί η αναγκαιότητα μιας «μεταβατικής» εποχής - κοινωνίας, που θα προετοιμάζει δήθεν το πέρασμα στο σοσιαλισμό. «Eίναι λαθεμένη η προσέγγιση, που υποστηρίζει την ύπαρξη "μεταβατικών κοινωνιών", με ξεχωριστά χαρακτηριστικά, τόσο σε σχέση με τον καπιταλισμό, όσο και σε σχέση με το σοσιαλισμό. Στη βάση αυτής της θεώρησης ερμηνεύεται λαθεμένα η ανάπτυξη των καπιταλιστικών σχέσεων στην Κίνα και το Βιετνάμ ως μεταβατική "πολυτομεακή κοινωνία"».4 Ανάμεσα στον καπιταλισμό και την ανώριμη φάση του κομμουνιστικού σχηματισμού (σοσιαλισμός) δεν μπορεί να μεσολαβήσει κάποιο αυτοτελές στάδιο με τα δικά του χαρακτηριστικά και νομοτέλειες, μια «μεταβατική περίοδος», ως ιστορική φάση πλήρως διακριτή και ξέχωρη τόσο από τον καπιταλιστικό, όσο και από τον κομμουνιστικό σχηματισμό. Τέτοιες αντιλήψεις και πρακτικές ανοίγουν διάπλατα τις πόρτες στην ενίσχυση των εμπορευματοχρηματικών σχέσεων, στην ανάπτυξη και το γιγάντωμα αστικών στρωμάτων και τελικά στην πλήρη επικράτηση της αντεπανάστασης. Αντιβαίνουν στη λενινιστική αντίληψη που τόνιζε την αναγκαιότητα πάλης ενάντια στη μικροεμπορευματική παραγωγή, την οργάνωση της παλλαϊκής καταγραφής και του ελέγχου της παραγωγής και της κατανομής. Τα καθήκοντα αυτά εντάσσονταν από τον Λένιν (ήδη από το 1918) «στον τομέα της οικονομικής οικοδόμησης του σοσιαλισμού».5
Παραγνωρίζουν όμως κατάφωρα και την ίδια την ιστορική πείρα από την ανάπτυξη και την τελική επικράτηση της αντεπανάστασης στη Σοβιετική Ενωση και στις άλλες χώρες του σοσιαλισμού, με χαρακτηριστικό σημείο οπορτουνιστικής στροφής το 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ το 1956. Το γεγονός ότι «η όλο και μεγαλύτερη ανάμειξη των στοιχείων της αγοράς στην άμεσα κοινωνική παραγωγή του σοσιαλισμού την αποδυνάμωνε. Οδήγησε σε πτώση της δυναμικής της σοσιαλιστικής ανάπτυξης. Ενισχύθηκε το βραχυπρόθεσμο ατομικό και ομαδικό συμφέρον (με αύξηση της διαφοροποίησης του εργασιακού εισοδήματος μεταξύ των εργαζομένων σε κάθε επιχείρηση, αυτών και του μηχανισμού διεύθυνσης, μεταξύ διαφορετικών επιχειρήσεων) σε βάρος των γενικών κοινωνικών συμφερόντων. Δημιουργήθηκε στην πορεία το κοινωνικό έδαφος για να ανδρωθεί και να επικρατήσει, τελικά, η αντεπανάσταση με όχημα την περεστρόικα».6
Σήμερα, φυσικά, οι αντικειμενικές συνθήκες στην Ελλάδα είναι σημαντικά διαφορετικές από αυτές στην προεπαναστατική Ρωσία ή στη Σοβιετική Ενωση της δεκαετίας του 1920. Η σημαντική ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων στο πλαίσιο του καπιταλισμού εξασφαλίζει μια βιομηχανική παραγωγική βάση που θα μπορεί να τροφοδοτήσει, σε συνθήκες εργατικής εξουσίας, με πολύ μεγαλύτερη επάρκεια τις ανάγκες της εκμηχανισμένης και συλλογικά οργανωμένης μεγάλης αγροτικής παραγωγής. Η αγροτιά συνιστά ένα συντριπτικά μικρότερο ποσοστό του πληθυσμού. Επιπλέον, όπως τονίζεται και στο Πρόγραμμα του ΚΚΕ, «η ελληνική πραγματικότητα δεν απαιτεί αναδιανομή της γης. Οι μη κατέχοντες γη καλλιεργητές θα εργάζονται στις σοσιαλιστικές μονάδες αγροτικής, γεωργικής και κτηνοτροφικής παραγωγής. Το μέτρο της κοινωνικοποίησης της γης αποκλείει τη δυνατότητα συγκέντρωσης της γης, την αλλαγή χρήσης και εμπορευματοποίησή της από τους ατομικούς ή συνεταιρισμένους αγροτοπαραγωγούς».
Παραπομπές:
1. Χ. Κεφαλής, «Η επαναστατική σκέψη και το έργο του Λένιν»
2. Β. Ι. Λένιν, «Πολιτική Εκθεση Δράσης της ΚΕ του ΚΚΡ (μπ.)», Απαντα, τόμος 45, σελ. 86, 413.
3. Β. Μολότοφ, εισήγηση στο 15ο Συνέδριο.
4. «Εκτιμήσεις και συμπεράσματα από τη σοσιαλιστική οικοδόμηση στον 20ό αιώνα με επίκεντρο την ΕΣΣΔ. Η αντίληψη του ΚΚΕ για το σοσιαλισμό», Απόφαση του 18ου Συνεδρίου του ΚΚΕ.
5. Β. Ι. Λένιν, «Εξι θέσεις για τα άμεσα καθήκοντα της Σοβιετικής εξουσίας», Απαντα, τόμος 36, σελ. 278.
6. Οπως στο 4.
*Ο Βασίλης Οψιμος είναι μέλος του Τμήματος Οικονομίας της ΚΕ του ΚΚΕ
Προσέχτε και το σύνθημα της ΝΕΠ, που το εξέφρασε αυθεντικά ο (ποιός άλλος;) "πολύς" Μπουχάριν, απευθυνόμενος στους κεφαλαιοκράτες:
ΑπάντησηΔιαγραφή"Πλουτίστε!"
Αντί του ορθού, "εκμεταλλευτείτε τους εργάτες μας"...
Ακριβώς με την ίδια λέξη έδωσε και ο Ντεγκ Χσιάο Πινγκ, to '78, δηλαδή μισό αιώνα μετά, το σύνθημα για την πλήρη παράδοση της Κίνας στην Κεφαλαιοκρατία, και την πρωτότυπη θεμελίωση του κινέζικου ιμπεριαλισμού με ...σφυροδρέπανα και αστέρια.
Εφτάψυχο το κομμουνιστικό κίνημα με τέτοια καθοδήγηση
http://tsak-giorgis.blogspot.com/2022/03/2007.html Καραμπινάτος οπορτουνιστής αντεπαναστάτης πέρασε ανοιχτά με τον καπιταλισμό το 1990. Φωτίζεται πεντακάθαρα με προβολείς η εγκληματική θεωρία πολιτικών μετώπων και σταδίων της οποίας ο ΑΘΛΙΟΣ είναι γέννημα θρέμμα. Μία γραμμή που ταλαιπώρησε το ΚΚΕ απο το 1935 μέχρι το 1991 με τραγικά αποτελέσματα φτάνοντας ένα βήμα απο την καταστροφή το 1991. Ευτυχώς για τον λαό και τους κομμουνιστές το 15ο συνέδριο του 1996 είναι σταθμός στην ιστορία του κόμματος. Καταργήθηκε αυτή η εγκληματική θεωρία που αποτελεί το καλύτερο εργαλείο του Καπιταλισμού φτιάχτηκε το ΠΑΜΕ και η Κοινωνική συμμαχία ΣΟΣΙΑΛΦΑΣΙΣΜΟΣ το 1999 με τα επόμενα συνέδρια να συμπληρώνουν τον εμπλουτισμό του προγράμματος πετώντας έξω και τα κεντρίστικα οπορτουνιστικά βαρίδια του Κάουτσκι τους Μανιαδάκηδες για πρώτη φορά στην ιστορία ξεβρομίζοντας ο τόπος. Ετσι αντέξαμε και δεν εγκλωβιστήκαμε σε κυβέρνηση στο έδαφος του καπιταλισμού το 2012 με τα οπορτουνιστικά σκατά ...εσωτερικού συνασπισμού σύριζα.... ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπό την άλλη, η «Αυγή», σε πρόσφατο άρθρο της, διατείνεται ότι η ΝΕΠ «έχει θεμελιώδη σημασία για τις δυνατότητες της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, όταν η επανάσταση επικρατεί σε σχετικά καθυστερημένες χώρες» και υποστηρίζει ότι ο Λένιν προειδοποιούσε «ενάντια στην πρόωρη εισαγωγή του σοσιαλισμού στο χωριό, με μια πολιτική καταναγκαστικής κολεκτιβοποίησης, την οποία θα εφαρμόσει αργότερα ο Στάλιν»1. Και οι δυο πλευρές σκιαμαχούν «σε ξένο αχυρώνα», συκοφαντώντας το σοσιαλισμό............ χαχαχαχαχαχα όλος ο οπορτουνιστικός συρφετός παρέα με τους φασίστες με τους δεύτερους να μοιάζουν μπροστά τους αγγελούδια. ΑΛΗΤΕΣ ΣΟΣΙΑΛΦΑΣΙΣΤΕΣ. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΑπάντησηΔιαγραφή.... Η βασική θέση του συγγραφέα είναι ότι παρά την ευεργετική επίδραση της παρέμβασης της κομιντέρν, το κόμμα δεν απαλλάχτηκε κατευθείαν από τις στρεβλώσεις της προηγούμενης περιόδου και διόρθωσε σταδιακά τα λάθη του. Σύμφωνα με το σάρλη το κκε ακολουθούσε μέχρι το 33 αριστερίστικη, σεχταριστική πολιτική, στο πνεύμα της γραμμής του σοσιαλφασισμού. Το 34 με την 6η ολομέλεια καθόρισε για πρώτη φορά σωστά – κατά το σάρλη πάντα- το στρατηγικό του στόχο και τον χαρακτήρα της επικείμενης επανάστασης ως αστικοδημοκρατικό. Αλλά μόνο μετά το 7ο συνέδριο της κομιντέρν το 35 και τη θεωρητική της επεξεργασία για τα αντιφασιστικά μέτωπα, προσάρμοσε όλες τις πτυχές της πολιτικής του σύμφωνα με τη στρατηγική του και την τακτική που απέρρεε από αυτήν, καθορίζοντας σωστά το βασικό εχθρό του μετώπου και τις κοινωνικές δυνάμεις που το αποτελούν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαράλληλα ο σάρλης ασκεί κριτική σε μερικά δεξιού χαρακτήρα λάθη του κόμματος, όπως η υποτίμηση της δυναμικής της συγκυρίας μετά τα γεγονότα στη θεσσαλονίκη το μάη του 36 (για την οποία θεωρεί βασικό υπεύθυνο το ζαχαριάδη) και τη συγχώνευση των κομματικών οργανώσεων της υπαίθρου με τις αντίστοιχες οργανώσεις του αγροτικού κόμματος που οδήγησαν σε μερική απώλεια της οργανωτικής αυτοτέλειας του κκε. http://sfyrodrepano.blogspot.com/2012/09/blog-post_7.html....... ΟΥΥΥΥΥΥΥΦΦΦΦΦΦΦΦ....ΟΒΕΡ....... ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
https://www.kordatos.org/an-h-ellada/ Ο Κύριος Καλτσώνης με τις πασιφιστικές του μπαρούφες κάτω απο την σημαία του Ρώσικου ιμπεριαλισμού. Αυτός είναι ο οπορτουνισμός πότε δεν είναι η ώρα για την Σοσιαλιστική επανάσταση πάντα μεσολαβούν ...στάδια.... όπως τον ΟΚΤΩΒΡΗ ΤΟΥ 1944 με το ΕΑΜ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ ΛΑΟΚΡΑΤΙΑ ΕΥΡΩΚΟΜΟΥΝΙΣΜΟΣ ....ΑΞΙΟΣ.... ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήhttps://iskra.gr/meta-vomvardismo-servias-stin-oukrania-i-defteri-epithesi-nato-kata-giougkoslavias/ Το 1999 η καπιταλιστική Ρωσία του Γέλτσιν δεν ήταν έτοιμη να παίξει τον ιμπεριαλιστικό της ρόλο σε αντιπαράθεση με ΗΠΑ ΝΑΤΟ Ε.Ε στον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας και έτσι βρέθηκαν σε πλεονεκτική θέση οι δυτικοί ιμπεριαλιστές. Σήμερα 23 χρόνια μετά η ιμπεριαλιστική Ρωσία παίζει με ίσους όρους στον Ιμπεριαλιστικό πόλεμο στην Ουκρανία. Αυτή είναι η μόνη διαφορά με την Γιουγκοσλαβία του 1999. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΑπάντησηΔιαγραφή24/03/1960
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε Έκθεσή του προς το ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ ο Παντελής Καραγκίτσης (Σίμος) καταγράφει τις αντιδράσεις των φυλακισμένων και εξορίστων γύρω από τις αποφάσεις της 6ης Πλατιάς Ολομέλειας της ΚΕ του ΚΚΕ.
Σύμφωνα με την Έκθεση, οι σημαντικότερες από αυτές σημειώθηκαν στον Αϊ-Στράτη και περιστράφηκαν κυρίως στις αποφάσεις του 20ου Συνεδρίου, καθώς και τα εξής ζητήματα:
«α) Την κριτική, καθαίρεση και διαγραφή του Νίκου Ζαχαριάδη. Συγκεκριμένα εκφράστηκαν απόψεις, γνώμες και ενστάσεις, όπως "τα φόρτωσαν όλα στο Νίκο", "ο Ζαχαριάδης αποτελεί κεφάλαιο για το Κόμμα μας", "δεν μπορούμε να βγάλουμε τενεκέ τον Ζαχαριάδη, γιατί τότε αυτοί θα πρέπει να’ ναι ο πάτος του τενεκέ" κοκ.
β) Την κριτική που έγινε για την αποχή από τις εκλογές του 1946 και την έναρξη του ένοπλου αγώνα του ΔΣΕ ("μα δεν καταδικάζουμε - έτσι - και τον ηρωικό ένοπλο αγώνα του ΔΣΕ;").
γ) Στην εκτίμηση του συσχετισμού δυνάμεων και στον προσδιορισμό του χαρακτήρα της επανάστασης στην Ελλάδα». (βλ. Δοκίμιο Ιστορίας ΚΚΕ, Β’ τόμος, εκδ. Σύγχρονη Εποχή, σελ.365). ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΑΣΠΡΟ~ΜΑΥΡΟ20 Μαρτίου 2022 - 2:54 μ.μ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυμφωνώντας συνολικά σχεδόν σε όλα που αναρτάς για το Ουκρανικό στο twitter θέλω να επισημάνω, για μια φορά ακόμα, την ανικανότητα συσπείρωσης του προοδευτικού-δημοκρατικού κόσμου ταξικής αναφοράς -είτε με τη σημαία του κουμουνιστή είτε του αναρχικού, είτε κομμάτων και οργανώσεων (πχ ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, οι διασπάσεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, κτλ)- στο προφανές για εμάς πως εδώ ΔΕΝ μπορούμε να κρατήσουμε ίσες αποστάσεις και να μιλάμε για σύγκρουση ιμπεριαλισμών.
Όπως γράφω και σε ένα από τα blog μου:
«Φυσικά και ΔΕΝ είμαι με τον Πούτιν. Είμαι με τους Ρώσους που αυτοί τη στιγμή παλεύουν με το ΝΑΤΟ διαμέσου των Ναζί που έχουν καταλάβει την κεντρική εξουσία στην Ουκρανία. Απλά τυχαίνει ο 8ετής πόλεμος με τους ΝΑΤΟ/Ναζί να αφορά/συμπίπτει και/με τους γεωστρατηγικοοικονομικούς σχεδιασμούς του επίσημου καπιταλιστικού κράτους της Ομοσπονδιακής Ρωσίας που πάνω από όλα φροντίζει τους σχεδιασμούς της αστικής του τάξης.
Ο πόλεμος που διεξάγεται στην Ουκρανία με τους ΝΑΤΟ/Ναζί είναι γεωστρατηγικοοικονομικός από την πλευρά του Ρωσικού καπιταλιστικού κράτους, απελευθερωτικός από την πλευρά του Ρώσικου Λαού και αμυντικός (μέσω της επίθεσης) από την πλευρά ΚΑΙ των δύο. Ο πόλεμος στην Ουκρανία ΔΕΝ είναι ιμπεριαλιστικός από την πλευρά του επίσημου Ρωσικού κράτους και του Λαού της.
Όπως και ο πόλεμος στη Συρία είχε διχάσει τον προοδευτικό κόσμο με ταξική προοπτική έτσι και πάρα πολύ περισσότερο αυτός ο πόλεμος μας διχάζει στο έπακρο. Η συντριπτική πλειοψηφία του προοδευτικού-δημοκρατικού κόσμου με ταξική αναφορά, για μια ακόμα φορά, κατώτερη των περιστάσεων που επιβάλλουν οι καιροί.»
https://anentaxtoipolites.blogspot.com/2022/03/blog-post.html
(Είμαι ο Κώστας από το account https://twitter.com/aspro_mauro )http://fadomduck2.blogspot.com/2022/02/blog-post_27.html Το ΚΚΕ δεν έχει καμία σχέση με όλο τον οπορτουνιστικό συρφετό που βρίσκεται κάτω απο την σημαία του Ρωσικού Ιμπεριαλισμού εκτός το σύριζα που είναι με τους δυτικούς ιμπεριαλιστές. Ο Πόλεμος είναι Ιμπεριαλιστικός και οι κομμουνιστές δεν διαλέγουμε ιμπεριαλιστή όπως την δεκαετία του 40 με το ΕΑΜ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ ΛΑΟΚΡΑΤΙΑ ΕΥΡΩΚΟΜΟΥΝΙΣΜΟΣ. ΤΑΞΗ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΕ ΤΑΞΗ. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
https://www.ergatikosagwnas.gr/kinisi-ea/14-anakoinosis-ea/2897-ekdilosi-tis-kk-ergatikos-agonas-i-stasi-ton-kommouniston-apenanti-ston-polemo-video Φρέσκο πράγμα σπαρταράει. Το Κεντρίστικο οπορτουνιστικό βαρίδι του Κάουτσκι ο Μανιαδάκης Αραβανής εξηγεί την θέση του Οπορτουνισμού για τον Ιμπεριαλιστικό πόλεμο κάτω απο την σημαία του Ρώσικου Ιμπεριαλισμού όπως την δεκαετία του 1940 με το ΕΑΜ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ κάτω απο την σημαία του Αγγλικού. ...ΑΞΙΟΣ... ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΑπάντησηΔιαγραφή