Στον Καπιταλισμο μια Ιδιοκτησια ειναι ΙΕΡΗ ....! Του Καπιταλιστη

Ο «ρεαλισμός» του κεφαλαίου...

Την «υπεύθυνη» και «ρεαλιστική στάση» των εγχώριων τραπεζικών ομίλων γύρω από τα ζητήματα των «κόκκινων» στεγαστικών δανείων πρώτης κατοικίας των λαϊκών νοικοκυριών «διαφημίζουν» τα αστικά επιτελεία, προβάλλοντας ως τέτοια στάση τους ισχυρισμούς των τραπεζιτών ότι δεν πρόκειται να αξιοποιήσουν σε μαζική κλίμακα το μέτρο των κατασχέσεων και των πλειστηριασμών, στο πλαίσιο της «συζήτησης» για την άρση κάθε παρεχόμενης προστασίας στην πρώτη κατοικία.

Στην πραγματικότητα, βέβαια, οι τραπεζικοί όμιλοι δε διακατέχονται από καμία «υπεύθυνη στάση», ούτε απέκτησαν ξαφνικά καμιά ευαισθησία απέναντι στα λαϊκά νοικοκυριά. Αλλες είναι οι αιτίες που καθορίζουν τη στάση τους απέναντι στους μαζικούς πλειστηριασμούς: Σύμφωνα με την Τράπεζα της Ελλάδας, οι εμπορικές τιμές των ακινήτων έχουν υποχωρήσει τα τελευταία χρόνια κατά 35% και διαμορφώνονται πολύ χαμηλότερα από την αξία της υποθήκης που έχουν εγγράψει για τα δάνεια οι τραπεζίτες. Είναι, δηλαδή, φανερό ότι σε περίπτωση μαζικών πλειστηριασμών, αφενός, οι τράπεζες δε θα μπορούσαν να βρουν αγοραστές που θα κατέβαλλαν το ύψος της αρχικής υποθήκης και του δανείου και, αφετέρου, θα έπεφταν ακόμη περισσότερο οι εμπορικές τιμές, σε μια εξέλιξη που θα οδηγούσε σε μεγαλύτερη διόγκωση τις επισφάλειες των τραπεζών και στη συνέχεια σε νέες «κεφαλαιακές ανάγκες».

... και η «δεοντολογία» του

Το γεγονός βέβαια ότι, όπως είπε πρόσφατα και ο τραπεζίτης Μ. Σάλλας, «οι τράπεζες σε καμία περίπτωση δε θα θέλανε να φορτωθούν χαρτοφυλάκιο των 100, των 50, των 70 χιλιάδων», δε σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι θα εκλείψουν οι εκβιασμοί απέναντι σε εργατικές - λαϊκές οικογένειες που αδυνατούν να αποπληρώσουν τα στεγαστικά τους δάνεια. Αυτήν ακριβώς την αντιλαϊκή κατεύθυνση, την προσπάθεια να εισπράξουν όσο περισσότερα γίνεται από το λαό, υπηρετούν έτσι και αλλιώς οι προωθούμενες νομοθετικές ρυθμίσεις, τις οποίες οι... «υπεύθυνοι» τραπεζικοί όμιλοι έχουν ήδη καλωσορίσει.

Ο «Κώδικας Δεοντολογίας» των τραπεζών θα ισχύσει από το 2015, ανεξάρτητα μάλιστα από την όποια έκβαση των παζαριών ανάμεσα στη συγκυβέρνηση και την τρόικα σχετικά με τους πλειστηριασμούς. Με αυτόν συμπληρώνεται το σχετικό νομοθετικό οπλοστάσιο, ενώ ταυτόχρονα κλιμακώνονται οι εκβιασμοί απέναντι σε ανήμπορα λαϊκά νοικοκυριά, τα οποία, μέσω του «Κώδικα», θα στριμώχνονται σε νέες λεόντειες συμφωνίες με τις τράπεζες, ακόμη και με την παραχώρηση του σπιτιού τους σε αυτές και με τη διαμονή τους σε αυτό με την πληρωμή ενοικίου, «συνήθως για μια ελάχιστη περίοδο τριών ετών»!

Η συγκεκριμένη ρύθμιση δεν έχει «διαχειριστικό κόστος» για τις τράπεζες, ενώ όλα τα παραπάνω, σε συνδυασμό με τη συνολική αντιλαϊκή επίθεση και τα μόνιμα πλέον χαράτσια στη λαϊκή στέγη και σε κάθε σπιθαμή γης, συνθέτουν το πεδίο για τη συγκέντρωση γης και περιουσίας σε ολοένα και λιγότερα χέρια.

«Κουτσαίνει» και η Γερμανία

Η λεγόμενη «επιτροπή σοφών», συμβουλευτική επιτροπή στη γερμανική κυβέρνηση συνεργασίας Χριστιανοδημοκρατών και Σοσιαλδημοκρατών, κατεβάζει τους ρυθμούς ανάπτυξης για το τρέχον έτος στο 1,2% αντί 1,9% που υπολογίζει η κυβέρνηση και για το 2015 κάτω από το 1%, δηλαδή αντί 1,2% που προϋπολογίζει η κυβέρνηση. Η στασιμότητα αυτή αποδίδεται στις δυσκολίες ανάκαμψης της Ευρωζώνης, που βέβαια έχει σχέση με τις δυσκολίες διαχείρισης της καπιταλιστικής κρίσης και τη γενικότερη κρίση στην παγκόσμια οικονομία. Οι «σοφοί» βρίσκουν ευκαιρία να ζητήσουν μεγαλύτερη απελευθέρωση της αγοράς και επικρίνουν την πρόταση για καθιέρωση κατώτατου μισθού από το 2015, που έτσι κι αλλιώς είναι παραπλανητική και αφορά λίγους εργαζόμενους, όταν «τσακίζει κόκαλα» η ελαστική απασχόληση των «μίνι τζομπς» των 400 ευρώ το μήνα. Και με το παράδειγμα της Γερμανίας καταρρίπτεται το δήθεν επιχείρημα ότι οι εργαζόμενοι μπορούν να ωφεληθούν από την καπιταλιστική ανάπτυξη. Οι εργάτες στη Γερμανία εδώ και 15 χρόνια έχουν παγωμένους μισθούς, είναι εγκλωβισμένοι στη λεγόμενη «κοινωνική ειρήνη» και την ταξική συνεργασία από τις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες και θα είναι και πάλι τα θύματα της ύφεσης ή της όποιας αναιμικής ανάπτυξης.

Η πραγματικότητα αποδεικνύει περίτρανα ότι βάση της κρίσης δεν είναι η μία ή άλλη μορφή της αστικής διαχείρισης. Οσο κριτήριο της παραγωγής και της ανάπτυξης είναι τα κέρδη των μονοπωλίων, θα συνεχίζονται τα αντιλαϊκά μέτρα.

«Κλάμα» για το ποσοστό κέρδους

«Κλάμα» στις ναυτιλιακές: Στα πλοία ξηρού φορτίου της κατηγορίας «capesize» (πρόκειται για τη μεσαία κατηγορία και παίρνει το όνομά της από το μέγεθος που επιτρέπει στα συγκεκριμένα πλοία να περνάνε τη διώρυγα του Παναμά) την τρέχουσα βδομάδα τα ναύλα κυμαίνονται σε λιγότερα από 24.000 δολάρια τη μέρα, ενώ ένα μήνα πριν ήταν στα 10.000 δολάρια τη μέρα. Το κλάμα προκύπτει από το γεγονός ότι τα ναύλα, ενώ είχαν αυξηθεί την πρώτη βδομάδα του Νοέμβρη, τη δεύτερη σημείωσαν πτωτική τάση. Το γεγονός ότι αυτά είναι ήδη 250% πάνω από τον προηγούμενο μήνα προσπερνιέται ως αυτονόητο. Καταγράφουμε την εξέλιξη ως μια ακόμα ένδειξη του πώς βλέπει ο καπιταλιστής το θέμα ποσοστό κέρδους και πώς η παραμικρή μείωσή του γι' αυτόν εκλαμβάνεται ως καταστροφή. Δε συμβαίνει, βέβαια, το ίδιο όταν η κουβέντα αφορά τους μισθούς των ναυτεργατών, που, κατά τον εφοπλιστή, πρέπει να ακολουθούν την πορεία που επιβάλλει ο ανταγωνισμός, δηλαδή να έχουν την τάση να μειώνονται τουλάχιστον ως το επίπεδο που έχει επιβάλει ο ανταγωνισμός.