...και η δική μας πολιτειολογία

1. Ποιος έχει την οικονομική εξουσία και την πολιτική εξουσία σε ένα κράτος; Η μειοψηφία των ιδιοκτητών των μέσων παραγωγής και εκμεταλλευτών της εργατικής δύναμης ενός λαού, ή οι ίδιοι οι παραγωγοί; Στην πρώτη περίπτωση το κράτος έχει αστική δικτατορία ή αστική εξουσία· στη δεύτερη προλεταριακή δικτατορία ή λαϊκή εξουσία.

2. Σε ένα κράτος στο οποίο την πολιτική και οικονομική εξουσία την έχει η μειοψηφία των εκμεταλλευτών, ποιος είναι ο βαθμός ελευθερίας 

α) στο συνδικαλίζεσθαι συγκρουσιακά ως προς τα συμφέροντα της αστικής τάξης

β) στην αυτόνομη από το κράτος πολιτική οργάνωση και δράση των κομμάτων, ειδικά (αλλά όχι μόνο) κομμάτων με πρόγραμμα που αντιτάσσεται στην κυριαρχία της αστικής τάξης

γ) στο δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι σε ό,τι αφορά κομματικές οργανώσεις, ειδικά (αλλά όχι μόνο) αυτές που προτάσσουν τα εργατικά δικαιώματα και την εργατική εξουσία; 

3. Αν ο βαθμός της ελευθερίας στα τρία παραπάνω είναι ανύπαρκτος, αν αυτά απαγορεύονται και διώκονται ποινικά μετά από αναθεώρηση ή κατάργηση θεμελιωδών τμημάτων του αστικού συντάγματος, τότε η αστική δικτατορία έχει γίνει ανοιχτή δικτατορία, στρατιωτικού τύπου αναγκαστικά, αφού για να εκφράσει την ανοιχτή βία πρέπει επίσης να βασιστεί στα τμήματα εκείνα της κοινωνίας τα οποία έχουν ως επαγγελματική ειδίκευση την άσκηση βίας. Αν περιστέλλονται με διάφορες μεθόδους χωρίς όμως να καταργούνται, τότε η αστική δικτατορία επιδεικνύει μικρότερες ή μεγαλύτερες (αναλόγως βαθμού) τάσεις αυταρχοποίησης, χωρίς όμως να έχει ακόμα ολοκληρώσει το πέρασμα στην ανοιχτή, στρατιωτική δικτατορία ως ειδική μορφή.

Έπεται ότι:

α) Η εξέγερση του Πολυτεχνείου το 1973 ήταν μια λαϊκή και φοιτητική εξέγερση ενάντια στην ειδική μορφή της ανοιχτής δικτατορίας της αστικής τάξης και όχι ενάντια στην αστική δικτατορία γενικά, ήταν μια εξέγερση με κυρίαρχο στόχο την αποκατάσταση της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και όχι με στόχο την προλεταριακή δικτατορία ή τη λαϊκή εξουσία.

β) Τιμάται και αναγνωρίζεται από τους κομμουνιστές επειδή ήταν μεγάλης αξίας στην αποκατάσταση των δικαιωμάτων εκείνων που έχουν ουσιώδη σημασία για την ελεύθερη από την άμεση κρατική καταστολή οργάνωση της εργατικής τάξης συνδικαλιστικά και πολιτικά, και όχι επειδή ήταν "επανάσταση", διότι δεν ήταν τέτοια, ούτε επειδή είχε "σοσιαλιστικό χαρακτήρα", διότι δεν είχε τέτοιο. Η ένταση της τρομοκρατίας και της καταστολής κατά των κομμουνιστών και του δικαιώματος οργάνωσής τους μειώνεται σημαντικά μετά το 1974 και για αυτό το λόγο οι κομμουνιστές θα είναι πάντα ευγνώμωνες προς όσους, ανεξάρτητα από την πολιτική τους ιδεολογία, βοήθησαν να ανατραπεί η δικτατορία (συγκεκριμένα, η εικόνα της ως πανίσχυρης και ανίκητης) με συλλογικούς αγώνες και προσωπικές θυσίες.

γ) Οι κομμουνιστές αναγνωρίζουν τη σημασία που έχει η μετάβαση από την κοινοβουλευτική δημοκρατία στην ανοιχτή δικτατορία και αντίστροφα, χωρίς όμως να επιτρέπουν σ' αυτή την αναγνώριση να δημιουργήσει σύγχυση ως προς το γεγονός ότι ούτε στη μία ούτε στην άλλη περίπτωση δεν αλλάζει ο χαρακτήρας της εξουσίας σε σχέση με την τάξη που την ασκεί, αλλά μόνο σε σχέση με τα δικαιϊκά και υλικά μέσα της (άλλο είναι να είναι όχημα του αντικομμουνισμού τα ΜΜΕ, πχ, και άλλο το πιστόλι στον κρόταφο).

Πολύπλοκο, ε; Ξύλινη γλώσσα που λέμε. Πιο σαφές το "ηδημοκρατίαδενείναιδημοκρατίαειναιχούνταδηλαδήπρέπειναεκτιμάτετηδημοκρατίακαιοχινατηλέτεδικτατορίαπείτερετηναλήθειαρε".

αναδημοσίευση απο Leninreloated