Συστήματα γνώσης

Ίσως ένα από τα πραγματικά δομικά χαρακτηριστικά ενός συστήματος γνώσης να είναι ότι εμπεριέχει πάντα έναν αδήλωτο καταμερισμό εργασίας, σύμφωνα με το οποίο η πιο συγκεντρωμένη και κοπιώδης εργασία σε κάποιες περιοχές μπορεί να εξαγοράζεται με την απόκτηση άδειας στην πιο ανέμελη οκνηρία σε άλλες. Έτσι, για να πιάσουμε ένα απτό παράδειγμα της εποχής, είναι αναμενόμενο από έναν ερευνητή στις ανθρωπιστικές επιστήμες να σπαζοκεφαλιάζει ατελείωτα με τα εξαιρετικά δυσνόητα γραπτά του Λακάν, αλλά είναι εξίσου επιτρεπτό να αποδέχεται, ακόμα και αν η περιοχή έρευνάς του είναι η ψυχαναλυτική θεωρία, τα πιο ξεκαρδιστικά παιδαιριώδη αφηγήματα σχετικά με βασικά ζητήματα στην ιστορία των δεκαετιών που προηγήθηκαν. Έχω συναντήσει ανθρώπους που είναι ικανοί να εξηγήσουν τα πιο περίπλοκα εδάφια φιλοσοφίας, για να δώσω ένα άλλο παράδειγμα, αλλά που θεωρούν εντελώς αναμφισβήτητη τη λογική της "Φάρμας των ζώων", ή που τρώνε τη ζωή τους στα αρχεία για να μελετήσουν έναν σχετικά άγνωστο συγγραφέα του 18ου αιώνα αλλά δεν έχουν ποτέ ερωτήματα για την αξιοπιστία πηγών όταν διαβάζουν Robert Conquest

Στο υφιστάμενο σύστημα γνώσης, η άδεια για οκνηρία αφορά πάνω από όλα δύο αλληλένδετα πράγματα: α) την ιστορία της ΕΣΣΔ και β) την σχέση της πρώτης με την ιστορία της ανάπτυξης της σύγχρονης "αριστερής" σκέψης. 

Αξίζει να πειραματιστεί κανείς ρωτώντας ακαδημαϊκούς αν ο Όργουελ και ο Ντόιτσερ, για να δώσω ένα παράδειγμα, είναι αμφότεροι "αντισταλινικοί" διανοούμενοι· πάω στοίχημα ότι απειροελάχιστοι θα ρωτήσουν τι σημαίνει αυτό τη στιγμή που ο Όργουελ κατέδωσε τον Ντόιτσερ ως "κρυπτοκομμουνιστή" στις βρετανικές μυστικές υπηρεσίες. Ή να τους ρωτήσει αν η Άρεντ ήταν "αντιφασίστρια"· πάω στοίχημα ότι ελάχιστοι θα βρουν λόγο να πουν ότι είναι κάπως προβληματικό το ερώτημα με δεδομένο τον θαυμασμό της για τον Μάρτιν Χάιντεγκερ, και τις ενεργητικές προσπάθειές της να τον "ξεπλύνει" από τα πεπραγμένα του· ή να τους ρωτήσει τι σημαίνει ότι ο Καρλ Σμιτ αντικατέστησε τον Καρλ Μαρξ στον ορίζοντα ενδιαφερόντων των "μεταμαρξιστών" Μπαλιμπάρ, Μουφ, και άλλων και πώς αυτό σχετίζεται με την υποτιθέμενη αφοσίωσή τους στη "χειραφέτηση", για την οποία ο Σμιτ δεν είχε ποτέ το παραμικρό ενδιαφέρον.

Την ίδια στιγμή, η κυρίαρχη ιδεολογία επιτάσσει την αποδοχή της ιδέας ότι ο φασισμός είναι ζήτημα ελείμματος παιδείας. Αλήθεια, ποιος θα "μορφώσει" τους φασίστες όταν οι "μορφωμένοι" έχουν μάθει ότι ακριβώς για αυτό το ζήτημα και τις μυριάδες εκφάνσεις του σε όλη την περίοδο από το τέλος του Β Παγκοσμίου ως σήμερα επιτρέπεται στους ίδιους ο μεγαλύτερος βαθμός πνευματικής οκνηρίας και ανέμελης υιοθέτησης των πιο δηλητηριωδών απλουστεύσεων; 

αναδημοσίευση απο leninreloaded