Αΐντα και… άιντα

Ζουν ανάμεσά μας. 
Πολλοί, λίγοι, ποιος τους μέτρησε; 
Τριακόσιες λέξεις λεξιλόγιο. Λειτουργικά αναλφάβητοι. Αμόρφωτοι κι ακαλλιέργητοι. Θύματα, κατ’ αρχήν, μιας ύπουλης διαδικασίας απανθρωποποίησης και θύτες στη συνέχεια των υπολοίπων. Κι επειδή η γλώσσα συνδέεται με την ευφυΐα, ανόητοι. Εθισμένοι στην υποκουλτούρα, στην κακογουστιά και στην μετριότητα, αδυνατούν να αναγνώσουν και να εκτιμήσουν την ποιότητα, την ομορφιά, το υψηλό, το πολύτιμο. Κάποτε, στη «νιότη που ‘δειχνε…», ίσως να ανέτειναν στιγμιαίως – πως να είναι κανείς σίγουρος πια. Τα μόνα σκιρτήματα σήμερα οι… αρρυθμίες που ενδεχομένως να θυμίζουν πως διάγουν την πέμπτη ή την έκτη δεκαετία, μιας ζωής χαμένης. Ζωή στη μούχλα και στη μιζέρια. Ευτελισμός. Ούτε μυρωδικά, ούτε σεντέφια. Ούτε κι ένα μικρό, ποθητό «λάθος». Περιφέρονται «αναζητώντας τον χαμένο χρόνο» τους. Όλη τους η ζωή το απόκοσμο παράθυρο της τηλεοπτικής τους ανυπαρξίας.



Περνάνε απ’ τα σβησμένα μάτια τους, χυδαία πρωινάδικα, τηλεοπτικά σκουπίδια που βιάζουν και στρεβλώνουν την πραγματικότητα, γονείς που εκπορνεύουν παιδιά, «καλλιτέχνες» που εμπορεύονται τα τηλεοπτικά σκουπίδια έως ότου εξοικειωθούμε, ειδησεογραφικό ξέπλυμα (κι άλλο) του εγκεφάλου, τζόγος κι έπειτα η ώρα του μαλάκα με τα 090. Ελάχιστοι φαίνεται να ενοχλούνται απ’ όλα αυτά. Ευπροσάρμοστες αισθήσεις η ακοή και η όραση. Παλιότερα άκουγα ηλικιωμένους να λένε εμφαντικά:
-Έτσι είναι, τόπε η τηλεόραση!
Σήμερα, απλώς, πολλοί επαναλαμβάνουν ό,τι είπε η τηλεόραση. Κι ότι άρπαξαν απ’ τις φόλες της εφημερίδας του θύτη τους.
Κοντά στα άλλα τους πέταξαν κι ένα fb για να τους αποτελειώσουν. Εκεί, βρίσκουν συνομιλητές, πελάζοντας ομοίους. Αμιλλώνται στους παπαγαλισμούς και στις αντιγραφές. «Ανεβάζουν» και Πικάσο χωρίς να γνωρίζουν το ρηθέν του:
«Η προσχώρησή μου στο κομμουνιστικό κόμμα είναι λογική συνέπεια όλης της ζωής μου, όλου μου του έργου…» 
Αναρτούν Μπρεχτ έχοντας μεσάνυχτα για τον ορισμό του για την τέχνη:
«Είναι (η τέχνη) μια σταθερή ανάκληση του γίγνεσθαι της «εξανθρωπισμένης» από τον άνθρωπο πραγματικότητας, όπως έγραφε ο Μαρξ και της δύναμης του ανθρώπου όχι μονάχα να την ερμηνεύσει, αλλά και να την μεταβάλει».
Υποστηρίζουν πως έχουν διαβάσει και… Ντοστογιέφσκι, αλλά ο μεγάλος συγγραφέας στάθηκε «προφήτης» της Οκτωβριανής Επανάστασης:
«...αν γίνει αθεϊστής (ο Ρώσος), θ' αρχίσει το δίχως άλλο να απαιτεί το ξερίζωμα της πίστης στο Θεό με τη βία, δηλαδή ακόμα και με το ξίφος... δε γίνονται μονάχα από κακά ματαιόδοξα αισθήματα οι Ρώσοι αθεϊστές μα από πόνο ψυχικό, από ψυχική δίψα, από νοσταλγία για ένα ιδανικό, για μια στέρεη όχθη, για μια πατρίδα… όποιος δεν έχει έδαφος κάτω απ' τα πόδια του, δεν έχει μήτε Θεό».
Εξευτελίζουν κι άλλους αναρτώντας τους. Πιάνουν στα πλαδαρά και λιγδερά χέρια τους τον Τσε, τον Κάστρο, αναφέρονται στον Μαρξ, στον Λένιν, που φυσικά αγνοούν παντελώς, σκυλεύουν ήρωες της εργατικής τάξης και του Κομμουνιστικού Κινήματος. Ό,τι μισούν ουσιαστικά, διότι καταδεικνύει την γύμνια τους, την ολοσχερή ανέχειά τους. «Πουλάει» όμως και θεωρούν πως χτίζουν το προφίλ τους. Κάλπικο, αλλά τι πειράζει. Ψεύτικη ήταν κι ολάκερη η ζωή τους. Δεν βλέπουν την τύφλα τους, αλλά καμώνονται πως ξέρουν τα πάντα. Αυτοδιασύρονται καθ’ έξιν και κατά συρροήν. Κοινώς δε νογάνε! 


Προοδευτικός αλλά και φεμινίστρια. Λάβρες υποστηρίκτριες των μειονοτήτων. Δίπλα τους όμως νιώθουν αμήχανα και τις αποφεύγουν. Κατά βάθος μισογύνηδες και μίσανδροι. Αμφότεροι μισάνθρωποι και μισόζωοι. Έχουν λησμονήσει (αν το έπραξαν), πότε πρόσφεραν τελευταία φορά το σώμα τους τρόπαιο σ’ ένα πάθος, έστω, της στιγμής. Αν γεύτηκαν ποτέ εκστατικά, ένα άλλο σώμα. Πατρίς, θρησκεία, οικογένεια!


Αλλά δεν μπορούν τη… στρατευμένη τέχνη… τη στράτευση γενικώς. Χλευάζουν το σοσιαλιστικό ρεαλισμό με ένταση ανάλογη της άγνοιάς τους για τα υπόλοιπα ρεύματα της τέχνης. Αν τους ρωτήσεις βεβαίως τί είναι τέχνη παθαίνουν ναυτία. Επιμένουν όμως:
-Να σου λέει ο… ινστρούχτορας τι να κάνεις…
Είναι ανεξάρτητοι! Αγράμματοι, ανίδεοι, ολιγόνοες, πεινασμένοι, εξευτελισμένοι, βιασμένοι, εξοφλημένοι, αλλά… ελεύθεροι! Ηλίθιοι! Δυστυχώς, όχι του Ντοστογέφσκι.
Κι αναρριχώνται στα τραπέζια των σκυλάδικων εις μνήμην του άγριου… παρελθόντος τους. Και κομπάζουν για το μπόι του ίσκιου τους. «Σκιάς όναρ γαρ» η ζωή τους. Αλλά ο ήλιος δύει.
Άιντααα!

Αναδημοσιευση απο Στελιο Κανακη