8:00 π.μ.
Στη Λεωφόρο Δημοκρατίας στον Κορυδαλλό περιμένω μέσ'στο ψιλόχιονο τον συνάδελφο και σύντροφο Αποστόλη, τον ελασματουργό και συνδικαλιστή, ετών 55, παλιό ναυτικό/λαδά, που μετά από μία παρέμβαση σε ένα καράβι με κρούσματα φυματίωσης στο πλήρωμα, πήγε για εξετάσεις και διαγνώστηκε με καρκίνο του πνεύμονα στο τελευταίο στάδιο. Πάνε 3 χρόνια από τότε, και οι γιατροί του είχαν δώσει 6 μήνες ζωής (γιατί οι μεταστάσεις δίνανε και παίρνανε). Το παλεύει ο Αποστόλης. Δεν ξέρει πως να τα παρατήσει. Και τον θαύμαζα πάντα για αυτό.
Όταν έφτασε και μπήκα στο αμάξι με καλημέρισε με ένα χαμόγελο γνήσιο, της χαράς της ζωής, που υπάρχει έτσι για να υπάρχει.
Κανονίσαμε να πήγαινα εγώ μαζί του σήμερα στην χημειοθεραπεία, μιας και δεν μπορούσε κανένας από τους συγγενείς του και, σαν μέλος του ΔΣ του συνδικάτου, τον έχω "αναλάβει" εγώ (για τις ενημερώσεις και τα κλαδικά θέματα).
Έμαθα πάνω στην κουβέντα και στο χύμα, σαν να είναι ένα θέμα σαν όλα τα άλλα, τί περνάει το σώμα σου κατά τη διάρκεια της "θεραπείας". Ότι αυτές οι 6-7 sessions της χημειοθεραπείας αξίζουν μόνο και μόνο γιατί μετά από αυτές για περίπου 1 χρόνο, αν ζήσει, θα ζήσει χωρίς αυτές. Ότι από την πρώτη στιγμή που μπαίνει το φάρμακο στη φλέβα αρχίζει να "μυρμιγκιάζει" το δέρμα και "θα δεις πόσο εύκολα φεύγουν οι τούφες, ούτε καν να τις τραβήξω δεν χρειάζεται. Τις χαϊδεύω και φεύγουν όλες. Μούσια, φρύδια, μαλλιά, όλα...". Ότι μετά από 2-3 μέρες από την κάθε χημειοθεραπεία η φαγούρα σε όλο του το σώμα δεν έχει προηγούμενο και φοράει γάντια της κουζίνας για να μην ξύνεται και πληγιάζει το δέρμα του. Ότι τα "τουμποφλό" που του βάζουν πριν και μετά το "φάρμακο" πονάνε όλο του το σώμα, αφού οι φλέβες του είναι ταλαιπωρημένες από τη συνεχή ροή χημικών μέσα και "πρέπει να έχουν γίνει κρόσια". Και όλα αυτά στην κουβέντα. Όπως μιλάγαμε για μπάλα και για γκόμενες. Με μία φυσικότητα που σοκάρει και συνεφέρει.
9:00 π.μ.
Φτάνουμε στο Σωτηρία. Υπομονετικά στην ουρά για εισαγωγή για κανένα μισάωρο. Αυτό δεν είναι τίποτα. Έχει κάτσει και μιάμιση ώρα στην ουρά για αυτό το χαρτί. Που τί είναι; Δίνει ένα χαρτί στο παλικάρι μέσα από τον γκισέ, βάζει μια σφραγίδα, του το δίνει και φεύγει. Ούτε βιβλιάρια ούτε τίποτα. Τον ξέρουν πλέον. Με το χαμόγελο και την καλημέρα του. Όση ώρα περιμέναμε πλακωθήκαν δύο γριές γιατί η μία πήγε να πηδήξει στον διπλανό γκισέ και "τί κάνεις εκεί κυρά μου; Εμείς νομίζεις δεν μπορούμε να πάμε από δίπλα;". Γελάγαμε. Μπήκε και μια πολύ όμορφη μελαχρινή. Μπουκιά και συχώριο. "Ντροπής πράματα! Να ψάχνεται τέτοιο θηλυκό για χαρτιά! Όλα έτοιμα υπογεγραμμένα έπρεπε να της τα πηγαίνουν, να τους έδινε ένα φιλάκι στο μάγουλο πεταχτό, και να ευχαριστούν το σύμπαν που τους έκανε τόσο τυχερούς!" Ρησπέκτ.
9:35 π.μ.
Μπαίνουμε στο ΚΑΑ (Κέντρο Αναπνευστικής Ανεπάρκειας). "Άραξε ψηλέ!" ο Αποστόλης. "Θα αργήσουμε!" λέει και πηγαίνει το χαρτί στην προϊσταμένη. Έρχεται και κάθεται δίπλα μου στην είσοδο, στο χώρο αναμονής. Μου λέει ιστορίες για άλλες φορές που έχει έρθει. "Ξέρεις τί; Τους παραδέχομαι! Μας γράφουν όλους στα' ρχίδια τους! Τώρα έδωσε σήμα αυτή στο φαρμακείο να στείλουν τα 'τουμποφλά' και το 'φάρμακο'. Και θα τα φέρει η άλλη σε 2-3 ώρες και θα πει 'συγνώμη που αργήσαμε αλλά δεν υπήρχε αμάξι για να τα φέρουμε!'. Τί αμάξι κοπέλα μ'; Εκτός Αττικής είναι το φαρμακείο; Άμα κάνεις 2 ώρες να έρθεις στο νοσοκομείο πάει να πει ότι τα φέρνεις τα φάρμακα από τη Χαλκίδα ή την Πάτρα. Αργόσχολοι όλοι! Του κερατά! Και δεν είναι να πεις ότι φταίνε οι γιατροί. Αυτοί είναι επιστήμονες, πες. Σπουδάσανε για να φορέσουνε τη ρόμπα την ξεκούμπωτη. Οι τριγύρω είναι οι εκνευριστικοί. Οι οδηγοί. Οι πασαδόροι. Το τεχνικό προσωπικό. Αυτοί που έχουν πιάσει εδώ με βύσματα...". Συγνώμη ρε Αποστόλη, τότε γιατί λες ότι τους παραδέχεσαι; "Γιατί άμα μπει παιδί, ή βρέφος εδώ μέσα, και σε όποιο άλλο νοσοκομείο έχω πάει, γίνονται όλοι κωλονέφτηδες!" Και έχει δίκιο. Κατά τις 10 και μισή μπαίνει μία μάνα με ένα βρέφος στην αγκαλιά. 2 νοσοκόμες της έχουν κάνει double-team πριν κάνει 3ο βήμα μέσα. Η μία της έχει πάρει το παιδί από τα χέρια και η άλλη την έχει πάρει παραμάσχαλα και τη ρωτάει τί έγινε και τί πρέπει να γίνει. Ο Αποστόλης γυρνάει μία και μου κλείνει το μάτι. Το δίκιο, δίκιο, και πρέπει να δίνεται. Έτσι περνάνε περίπου 3 ώρες, και κατά τις 12μιση έρχεται επιτέλους το αυτοκίνητο με τις 2 χαρτοσακούλες ορούς και φάρμακα για τον Αποστόλη. Πάμε μέσα στην προϊσταμένη. "Μόνο τα δικά μου είναι; Ναι;", γυρνάει και με κοιτάει, "Μόνοι μας θα είμαστε ψηλέ!". Δεν το ξέραμε ρε Αποστόλη να φέρω και το λάπτοπ να δούμε καμία ταινία. "Να σας ρωτήσω, ο χάρτης του νοσοκομείου που έχετε στην είσοδο σε τί κλίμακα είναι; Γιατί άμα δεν είναι ένα προς ένα εκατομμύριο δεν δικαιολογείται!" λέει. Του λέει κάτι αυτή. "Ναι, αλλά δεν είναι λογικό. Μπορούσα να πάω να τα πάρω εγώ ο ίδιος άμα είναι. Θα ήμουν μέσα από τις 10 παρά!" λέει με αφοπλιστικό χαμόγελο που μόνο συγνώμες και παρακάλια σηκώνει για απάντηση. Δεν τους γκρινιάζει. Απλά διαπιστώνει το μέγεθος της μλκίας τους. Καθώς πηγαίνουμε προς τα μέσα μου λέει με ειλικρίνεια "Τσαντίστηκα, αλλά δεν τους το δείχνω, γιατί κι αυτοί εργαζόμενοι είναι. Μέσ' στη μαλακία τους και μέσ' στην τεμπελιά τους και το δημοσιοϋπαλληλίκι τους παραμένουν συνάδελφοι!". Ωραίος ο Αποστόλης. "Ούτε να πεθάνουμε με την ησυχία μας δεν μας αφήνει αυτό το κράτος!" λέει λίγο πιο φωναχτά καθώς περνάμε από τα δωμάτια με τους άλλους ασθενείς στο ΚΑΑ...
12:45 μ.μ.
Μπαίνει η νοσοκόμα με τους πρώτους ορούς. Αυτούς τους "τουμποφλό", που κάνουν την προεργασία για το "φάρμακο". Κάθε 10 λεπτά περίπου που τελειώνουν σηκώνομαι από την καρέκλα και πηγαίνω να φωνάξω τη νοσοκόμα για να τους αλλάξει. "Μπορώ και μόνος μου αλλά γκρινιάζουνε!" λέει με χαμόγελο. Σε περίπου μισή ώρα έχει τελειώσει με τα "τουμποφλό" και ο γιατρός φέρνει το "φάρμακο". Λένε τα διαδικαστικά. Η επόμενη χημειοθεραπεία πέφτει Μεγάλη Βδομάδα. "Θα πας στην Εκκλησία και μετά θα έρθεις από εδώ..." λέει ο γιατρός και κρατιέμαι να μην πω καμιά μλκία. Δεν πειράζει. Την λέει ο Αποστόλης. "Άκου γιατρέ. Άμα είναι να πάω σε εκκλησία να το παρατήσουμε το άθλημα. Αυτές τις παπαριές, τα 'εμείς κάναμε ό,τι μπορούσαμε! Τώρα είναι στο χέρι του θεού!' δεν τις μπορώ. Άμα ήτανε θα πήγαινα κατ'ευθείαν στο θεό και θα του έλεγα να κανονίσει, αλλά μάλλον δεν υπάρχει.". Ο γιατρός χαμογελάει. "Ρε Αποστόλη, κι εσύ δικός μας είσαι; Τί να κάνουμε; Αφού τέτοια θέλουνε να ακούνε οι ασθενείς και οι συγγενείς!", λέει με ανακούφιση ο γιατρός που βρήκε έναν δικό του. "Ααααα, έτσι γιατρέ. Χαϊδεύουμε αυτάκια! Για ωριλάς έπρεπε να πας!" και όλοι ξέσπασαν σε γέλια.
Μεγάλη μορφή ο Αποστόλης. "Αυτός ο εργολάβος που λες/ γύρναγε σε όλους και έλεγε/ ότι δεν με συμπαθούν οι ίδιοι μου οι συνάδελφοι/ και ότι αν με πάρει για δουλειά θα έδιωχνε το καράβι/ και το άκουσε ένας φίλος μου από παλιά απ' τα γκαζάδικα/ που έχει τώρα γίνει αρχιμηχανικός σε εταιρία/ και λέει αποκλείεται/ και με έπαιρνε τηλέφωνο/ και τί έγινε ρε Αποστόλη/ και τί λέει αυτό το κάθαρμα για εσένα/ και τό'να και τ'άλλο". Τί είχε γίνει τελικά ρε Αποστόλη και σε είχε τόσο πολύ στη μπούκα; "Α, τίποτα, απλά με τον πατέρα σου είχαμε πάει και τον είχαμε πιάσει να δουλεύει ένα καράβι με Ρουμάνους ανασφάλιστους και πήγαμε τα παιδιά να τα γράψουμε στο σωματείο και αυτόν τον συνέλαβε το λιμενικό και είχε κάτσει αυτόφωρο σαββατοκύριακο!". Α, κατάλαβα! Τίποτα!
"Στη ράδα στο Μπουένος Άιρες, βαράει η ΠΕΜΕΝ με τον τηλέγραφο απεργία διαρκείας για τη σύμβαση. Τότε δεκαετία του 70 κλείνανε όλα! Και κρατάει ο γραμματικός το σήμα και δεν το έχουμε πάρει χαμπάρι 2 μέρες! Ακούς εκεί το κάθαρμα να με κάνει εμένα απεργοσπάστη! Ο μπινές! Ευτυχώς και πως έκατσε και έστειλε τον φαγάνα το λοστρόμο που είχαμε μέσα στο γραφείο να πάρει κάτι και ο φαγάνας ήξερε από μορς και πήρε το αυτί του το σήμα! Τον κερατά! Στη θάλασσα τον πετάξαμε και είχε και σκυλόψαρα, αλλά που να τον φάνε τον αχώνευτο!". Το παίρνω πίσω το "μεγάλη μορφή". Φτάνει σε επίπεδα συν άπειρο.
Με ιστορίες από παλιά, απ'τα 7 χρόνια στη θάλασσα και τα 28 στο λιμάνι, με μπάλα, γκόμενες, κοσμολογία και αστροφυσική, πολιτική και αναμνήσεις πέρασε το 3ωρο του "φάρμακου" σαν 10λεπτο.
Ο Αποστόλης "έπεφτε" όσο πέρναγε η ώρα. Για αυτό με ήθελε εκεί. Για να τον κρατάω με την κουβέντα στα καλά του. Δεν είχε ανάγκη από αντικαταθλιπτικά. Από παρέα είχε ανάγκη.
Μόλις έχει τελειώσει και η δεύτερη γύρα από "τουμποφλά". Τον βοηθάω να σταθεί. "Μπορείς να οδηγήσεις εσύ μέχρι να συνέλθω;" ρωτάει με ύφος μισοτσατισμένο. Τα βάζει με τον εαυτό του που δεν μπορεί να οδηγήσει. Καθώς επιστρέφουμε η κουβέντα συνεχίζεται. Αρχίζει σιγά σιγά να επανέρχεται και από το χιόνι η κουβέντα πάει στα λιμάνια της Νορβηγίας που "δεν τα έχω δει ποτέ μέρα! Όλο νύχτα ήτανε!" και καταλήγει στα νερά της ανατολικής Αφρικής, "αλλά εκεί έχει πολλούς πειρατές και άμα δεν κάνεις την πάπια σε ξεκοιλιάζουνε και σε πετάνε στα ψάρια." Τα μάτια του γυαλίζουν όταν περιγράφει τα νησιά του Ειρηνικού. Είναι λέει, να φωνάζεις κράτει στον καπετάνιο και να ρίξει άγκυρα και να βουτάς με κεφάλι από πάνω. "Πάτα μια αλάρμ. Κάνε δεξιά και άσε, θα το πάρω εγώ." λέει. Σταματάω και αλλάζουμε. Πριν με αφήσει εκεί, κάτω από τις φυλακές μου λέει "Ξέρεις τί; Θα ήθελα να είμαι στη Μάκρη και να πηγαινοέρχομαι με το ποδήλατο, αλλά το πρωΐ αν δεν πάω στο Πέραμα, κάτι μου φαίνεται στραβό". Ά, ρε Καββαδία, κουφάλα ποιητή. Ξέρεις εσύ. Όλο τον κόσμο γύρισες και τίποτα δεν είδες. "Το μπουφάν σου μην ξεχάσεις..." μου λέει και με αφήνει στα φανάρια. Με ευχαριστεί για όλα.
5:00 μ.μ.
Μόλις μπαίνω στο σπίτι τον παίρνω τηλέφωνο. "Καλά ρε μαλάκα; Τί είναι αυτά στην τσέπη του μπουφάν;" του λέω τσατισμένος. "Σκάσε ρε, που θα μου πεις τί είναι αυτά! Τί είναι; Το μεροκάματο που έχασες για να έρθεις μαζί μου σήμερα είναι! Από πότε έχεις να δουλέψεις ρε! Από τον Αύγουστο δεν έχεις να κάνεις μεροκάματο; Πάρε τα και πες ότι πήγα για δουλεία και ήρθες βοηθός μου..." μου λέει στην κόντρα. "Ρε Αποστόλη, ξέρεις ότι δεν μπορώ να τα κρατήσω. Όποτε σε ξαναδώ θα σου τα δώσω..." του απαντάω ήρεμα. "Άν δεν τα κρατήσεις, πάει να πει ότι σήμερα ήρθες μαζί μου επειδή με λυπάσαι." μου λέει ήρεμος κι αυτός. "Με σκλάβωσες ρε Αποστόλη..." του λέω. "Δεν πειράζει. Καλύτερα να σε σκλαβώνω εγώ, παρά οι κουφάλες!" μου απαντάει. Δεν πήγα μαζί του επειδή τον λυπάμαι. Πήγα μαζί του επειδή είναι συνάδελφος. Επειδή είναι σύντροφος.
Την επόμενη φορά όμως δεν θα πάω μαζί του για αυτό.
Πάντα όταν με ρωτάγανε "πόσους φίλους έχεις;" σήκωνα 2 δάχτυλα. Την Καταστροφή και τον Λυκάνθρωπο.
11/10/2014
9 παρά κάτι ψιλά.
Μόλις έμαθα ότι ο Αποστόλης πέθανε.
Καλό ταξίδι ρε μπαγάσα.
Συνεχίζουμε τον αγώνα και για 'σένα...
"Όλο τον κόσμο γύρισες, και τίποτα δεν είδες..."
Ο Λύχνος του Αλαδίνου - Χάρης και Πάνος Κατσιμίχας
(ο Αποστόλης Κιτσάκης ήταν μέλος της ΚΟΒ Μετάλλου και του Συνδικάτου Μετάλλου Πειραιά για περισσότερα από 30 χρόνια).
Totem (κείμενο που ανέβηκε στον λογαριασμό του στο facebook).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου