οι δύο "φυλές"

Κάποιοι με ρωτούν γιατί δεν γράφω πια, όπως τουλάχιστον έκανα παλαιότερα. Οταν πρωτοάνοιξα αυτή τη σελίδα το φβ είχε την γοητεία του αγνώστου, μου έδεινε μικρές χαρές συναντώντας παιδικούς φίλους, παλαιούς συμαθητές, ανθρώπους που είχα χρόνια να συναντησω και οι αποστάσεις εκαναν αδύνατο το να διασταυρωθούν κάπου οι δρόμοι μας, και αυτό γιατί ενώ οι περισσότεροι έμειναν εκεί γύρω στην κοιτίδα εμενα οι προσωπικές αναζητήσεις μου με οδήγησαν σε μακρινούς τόπους. Παιδιώθεν άλλωστε ονειρευόμουν ολόκληρη τη ζωή μου σ ένα δισάκι.



Μέσα από αυτη τη σελίδα "έζησα" και τα γεγονότα της Μαρφίν και από εκεί και πέρα όλη την ιστορία των τελευταίων ετών όπως αυτή ξετυλίχτηκε μέσα από το κίνημα αλλά και τις προσωπικές ιστορίες έτσι οπως τις γνώρισα εδώ μεσα.
Οταν λοιπόν ξεκίνησε η ιστορία, κι εγω όπως και πάρα πολλοί εδώ μέσα, δεν ήμασταν τίποτα περισσότερο από μικροαστοί, με το στεγαστικό μας να τρέχει, δυο παιδιά κι ένα σκύλο, έτσι για να ζούμε το αμερικάνικο όνειρο, το αυτοκινητάκι μας και τις βόλτες μας. Επετειακά θυμόμασταν και τα φοιτητικά επαναστατικά μας χρόνια, πετούσαμε καμιά μαρξιστική κορώνα στη δουλειά και θεωρούσαμε τον εαυτό μας Τσε να μην πω τον υπερΤσε του γραφειου.


Κάποιοι που το είχαν με την πένα άρχισαν να γραφουν φλογερά επαναστατικά κείμενα και αυτα να αναμεταδίδονται από σελίδα σε σελίδα, να γραφονται διθύραμβοι από κάτω, επί στης ουσίας τόσο ανούσιοι όσο και τα κείμενα, γεμάτα πάθος αλλά σαθρά από παντού.
Κάπου εκεί κάποιοι ξέθαψαν τα σκονισμένα αρβυλάκια τους και ξαναπήραν τους δρόμους, τα εργοστάσια, χτύπησαν πόρτες γνωστών που στην πορεία τους ειχαν ξεχάσει, οι περισσότεροι όμως από τους καλαμαράδες του φβ με τα φλογερά καταγγελτικά κείμενα, που ουδεμία σχέση δεν είχαν με τους επαναστάτες που επικαλούνταν, ήθελαν την επανάσταση και την ηθελαν εκείνη τη στιγμή και φυσικά να την κάνουν οι άλλοι αυτοί που ήταν ήδη στο δρόμο. Οι ίδιοι είχαν δουλειά να κάνουν πίσω από τις οθόνες και τα πληκτρολόγια κρυμμένοι στην ανωνυμία, άλλωστε αυτοί είχαν παιδιά, οικογένεια να σκεφτούν, πάντα αναρωτιόμουν οι άλλοι δεν είχαν;


Κάπως έτσι συνειδητοποίησα οτι είμασταν δύο φυλές. Οι υπερεπαναστάτες του φβ με τα εμφάνταστα ονόματα και αυτοί που πάντα κάναν λάθος τακτικής άσχετα αν ήταν στην πρώτη γραμμή του πυρός, απολύονταν από την δουλειά τους, τους έσερνε η εργοδοσία στα δικαστήρια καταδικαζόντουσαν και οι οικογένειά τους έμεναν χωρίς μεροκάματο, ιατρική περίθαλψη, χωρίς ψωμί χωρίς τίποτα. Και όμως αυτοί οι άνθρωποι που εμείς κρίναμε και κατακρίναμε για τα λάθη τακτικής τους ήταν εκεί ενώ εμείς βάζαμε μια ταμπέλα στις οθόνες μας τύπου "απεργία" και είχαμε καθαρίσει. 
Κάπου εκεί σταμάτησα να γράφω τα φλογερά κείμενα και τις προτροπές προς άλλους. Δεν έχει νόημα η κριτική και τα μεγάλα λόγια. Το ζητούμενο είναι να είσαι εκεί και να παλεύεις. Εδώ είναι να είχαμε νε λέγαμε και αφορμές να βρίσκουμε για να σχολιάζουμε και ενίοτε να πλακωνόμαστε και στις σφαλιάρες, διαδυκτιακά πάντα.


Δεν απαξιώνω το φβ έχει και αυτό την δυναμική του. Η ζωή όμως δεν είναι εικονική και δεν προσφέρεται για ξεχαρμάνιασμα. Η ζωή είναι εκεί έξω. ο γονέας που το παιδί του πεινάει είναι εκεί έξω, η απελπισία είναι εκεί έξω, ο θάνατος είναι εκεί έξω. Εδώ ανοίγουμε εικονικές σαμπάνιες εις υγείαν του κορόιδου και πετάμε τις κορώνες που μας βολεύουν κάθε φορά. Εικονικά πάντα μην ιδρώσουμε κι όλας.

Θεοδώρα Μουλαδένιου 
(άνεργη μετανάστρια γράφει στο facebook)