ΤΑ ΜΥΤΕΡΑ ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΚΡΕΜΑΣΤΑ ΡΟΛΟΓΙΑ...

Μην γελάτε έτσι τρανταχτά...
είναι πραγματικά ενοχλητικό...

Πηγαίνετε και ερχόσαστε,
με κοιτάτε και γελάτε...

Πέστε μιά λέξη μοναχά επιτέλους,
να μάθω και εγώ τον λόγο...

Το ξέρω πως είμαι γραφικός τύπος
και πως ακόμα και το παρουσιαστικό μου
προκαλεί ευθυμία...
Με έχουν παρατηρήσει πολλές φορές
ακόμα και για τα ρούχα μου...
Δεν αρέσουν, πια, τα ρετρό,
ούτε τα κρεμαστά ρολόγια...

Το παραδέχομαι, πως έχω μιά εμμονή με τα γιλέκα,
τα τσεπάκια και τα αναθεματισμένα
τα κρεμαστά ωρολόγια...

Ίσως, γιατί θεωρώ, πως ο χρόνος κρέμεται
πάνω από το κεφάλι μου,
σπαθί τεράστιο...

Με απειλεί ο Δαμοκλής με την σπάθη του...
Και η ειρωνεία είναι,
πως εγώ δεν είμαι ο ήρωας...

Μα, σταματήστε, επιτέλους, αυτό το γέλιο...
Δεν ξέρω, πια, πώς να φερθώ...
Προσπαθώ να σας συγκινήσω,
όμως, μάταια...
Γιατί κοιτάτε τα παπούτσια μου ;
Δεν κρύβουν μαχαίρια στις μύτες...
Απλώς, νοιώθω ασφάλεια
με τα μυτερά παπούτσια...
Μπορώ να αμυνθώ εύκολα...
Έχω κάνει ολάκερο σχέδιο...
Έτσι θα αντιμετωπίσω και εσάς
αν συνεχίσετε την κοροϊδία...
Όμως παραιτούμαι...
με σφίγγει τόσο πολύ ο σβέρκος μου...
Και το κεφάλι μου αρχίζει και στριφογυρνά...

Πέστε μου, επιτέλους,
ποιά είστε κυρία μου ;
Σκύβω το κεφάλι με σεβασμό και σας παρακαλώ...

Τί θόρυβος είναι αυτός ;
Ατσάλι που σβουρίζει στον αγέρα ;
Είστε η σπάθη ;
Μην γελάτε...

Δεν είμαι ήρωας, ούτε ο Δαμοκλής...
Δεν είμαι έτοιμος ακόμα...
Δώστε μου πίσω το ρολόι που μου κλέψατε...
Μην μου σταματάτε τον χρόνο...
Θέλω να ζήσω...

Αγγελική Ραυτοπουλου...2013....Θεατρικό, " Το τίποτα πάει πάντα στον Παράδεισο "

(κατοχυρωμενο)

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΔΙΑΒΑΖΟΥΝ ΠΟΙΗΣΗ, ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΑΡΕΣΚΟΝΤΑΙ ΣΤΙΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ...ΤΙ ΝΑ ΣΑΣ ΚΑΝΟΥΝ ΟΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ; ΒΑΖΕΤΕ ΞΑΝΑ ΚΑΙ ΞΑΝΑ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΣΑΣ...ΚΑΙ ΛΟΙΠΟΝ; ΘΑ ΚΕΡΔΙΣΕΤΕ ΤΗΝ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ Η ΜΗΠΩΣ ΘΑ ΠΕΤΥΧΕΤΕ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ;