ΦΟΒΑΜΑΙ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ....

Φοβάμαι την πολιτική, τους πολιτικούς και τις πολιτικές τους

Οι ανελέητες επιθέσεις στο λαϊκό εισόδημα είναι ατέλειωτες. Το νέο μεγάλο χαράτσι, που βαφτίστηκε ΕΝΦΙΑ, το νέο αντιλαϊκό φορολογικό σύστημα, οι νέες περικοπές σε μισθούς, συντάξεις, παιδεία, ιατρική περίθαλψη και πρόνοια, η ανεργία, η υποβάθμιση της ζωής, όλα αυτά λογικά θα έπρεπε να ξεσηκώσουν σύσσωμο το λαό σε οργανωμένη αντίσταση. Όμως ένα μικρό μόνο τμήμα του λαού αντιστέκεται. Το μεγαλύτερο παρακολουθεί όσα κακά του συμβαίνουν απογοητευμένο, αμήχανο, σαστισμένο, φοβισμένο.

Διαβάζουμε από το διαδίκτυο:“...ΦΟΒΑΜΑΙ την πολιτική. Κάνει τον άνθρωπο θηρίο. Άλλοτε με άγριο, άλλοτε με “πολιτισμένο τρόπο” προσπαθεί να επιβάλει τις δικές του “αλήθειες”. Τι μένει στην ιστορία; ΘΑΝΑΤΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ...Φοβάμαι όμως όταν νυχτώνει και σφίγγω τα μάτια να χαθώ. Φοβάμαι κυρίως για τους “πολιτικούς” και τις “πολιτικές” τους”.

Εργαζόμενοι, άνεργοι και συνταξιούχοι φοβούνται. Αμφισβητούν όχι μόνο την ηθική των πολιτικών αλλά γενικότερα την ηθική της πολιτικής. Δεν έχουν χάσει την εμπιστοσύνη τους μόνο στους ανθρώπους αλλά αμφισβητούν την ύπαρξη ηθικής μέσα στην ίδια την πολιτική. Άραγε ο φόβος για την πολιτική και τους πολιτικούς είναι φαινόμενο μόνο της εποχής μας; Τι κρύβεται πίσω από το φόβο;

Ο φόβος για την πολιτική από την Αρχαία Ελλάδα μέχρι σήμερα

Η αντίθεση πολιτικής και ηθικής είναι γνωστή από την Αρχαία Ελλάδα. Ο Θρασύμμαχος στο διάλογό του με το Σωκράτη έλεγε: “... είναι αληθές ότι η αδικία όταν φθάσει εις ένα τοιούτο βαθμόν, είναι ισχυροτέρα και ελευθερωτέρα από την δικαιοσύνην, και όπως εξ αρχής έλεγα, δίκαιον μεν είναι το συμφέρον του ισχυροτέρου, άδικον δε εκείνον το οποίο ωφελεί και συμφέρει τον εαυτόν του...” (Πλάτωνος Διάλογοι. Απολογία του Σωκράτη). Η αντίθεση εξουσίας- αδικημένων είναι ξεκάθαρη

Η εποχή που ακολούθησε μέχρι και το Μεσαίωνα είναι γεμάτη ιστορίες τρόμου από την πολιτική και θρησκευτική εξουσία. Στις αρχές του 16ου αιώνα η αντίθεση ανάμεσα στην ηθική και την πολιτική διαμορφώνεται σε θεωρία: Ο Μακιαβέλι υποτάσσει την ηθική στην πολιτική. Θεωρεί ότι όλα εξαρτώνται από την πολιτική σκοπιμότητα. Στο έργο του “Ηγεμόνας” υπάρχουν οδηγίες, που χρησιμοποιούνται και από τους σημερινούς πολιτικούς για τη χειραγώγηση του λαού..

Στη Γαλλική Επανάσταση ο Μαρά ρωτούσε οργισμένα: “Γιατί θα πρέπει οι κυβερνήτες να μη δικάζονται όπως και οι απλοί θνητοί;... στη στραβωμάρα μας πολλές φορές τους στεφανώνουμε με δάφνες για πράξεις, που θα μπορούσαν να επισείουν ακόμα και την θανατική ποινή”.

Στον 20ο αιώνα η αστική τάξη κατάφερε θανάσιμα χτυπήματα ακόμα και στις αστικές φιλελεύθερες ιδέες του Διαφωτισμού, που ήταν δικό της δημιούργημα. Ο Μπ. Ράσσελ πέφτει στην υπερβολή και στην απαισιοδοξία θεωρώντας ότι ο σύγχρονος άνθρωπος παρά τις επιστημονικές και τεχνολογικές του επιτυχίες από άποψη ηθικής “έμεινε στο επίπεδο των ανθρώπων που ζουν στις σπηλιές”!...

Ένας από τους βασικότερους εκπροσώπους των μεταφροϋδικών αντιλήψεων, ο Έριχ Φρομ καταδικάζει γενικά όλες τις μορφές της πολιτική ανηθικότητας αλλά δεν βλέπει τις ικανές δυνάμεις που θα μπορούσαν να συντρίψουν τον πολιτικό Μακιαβελισμό. Οι απόψεις του χαρακτηρίζονται από ευχολόγια και απαισιοδοξία. Ο Αλμπέρ Καμί καταγγέλλει ότι η επιδημία του φόβου είναι παράλογη αλλά δεν αναζητά την αιτία της εμφάνισής του. Θεωρεί ότι ο άνθρωπος δεν έχει πιθανότητα επιτυχίας, όμως παρά την τελική του ήττα πρέπει να ενεργεί σύμφωνα με τους ...ευγενικούς του σκοπούς. Οδηγεί δηλαδή τους αναγνώστες του σε πλήρες αδιέξοδο και τους εγκαταλείπει στο έλεος της δήθεν αόρατης εξουσίας.

Σύγχρονοι ανθρωπιστές όπως ο Φράνσις Ουίλιαμς προτείνουν να πάψουν οι άνθρωποι να σκέφτονται σαν καπιταλιστές ή κομμουνιστές, σαν Χριστιανοί η Μουσουλμάνοι, αλλά να σκέφτονται σαν ανθρωπιστές. Ο ανθρωπισμός τους είναι νεφελώδης και μετέωρος, μακρυά από την υλική βάση και την κοινωνική εξέλιξη. Οι αντιλήψεις τους είναι ένα ευχολόγιο για εξάλειψη των αντιθέσεων και των ελαττωμάτων του καπιταλιστικού συστήματος, χωρίς όμως την καταστροφή των κοινωνικών και οικονομικών αιτιών που τα προκαλούν. Αποτέλεσμα όλων αυτών των θεωριών: Ο φόβος όχι μόνο δεν εξαλείφεται αλλά χρησιμοποιείται και σαν ένα από τα σημαντικότερα εργαλεία του Ψυχολογικού Πολέμου.

Η δημιουργία και η εκμετάλλευση του φόβου.

Η σύντομη αυτή αναδρομή στην ιστορία του φόβου μπροστά στην πολιτική εξουσία φανερώνει ότι και στα τρία κοινωνικά συστήματα ολόκληρο το κράτος και η πολιτική δραστηριότητα της άρχουσας τάξης διατηρεί τον ίδιο ανήθικο χαρακτήρα.

Χρησιμοποιεί το φόβο για την εφαρμογή της πολιτικής της. Ποια είναι η αντίδραση του καταπιεσμένου; Όσο το ξεχωριστό άτομο νοιώθει βολεμένο, όσο απολαμβάνει τη ζεστασιά των ευνοουμένων της άρχουσας τάξης δεν αισθάνεται φόβο. Μόλις όμως σπάσουν τα αποστήματα του συστήματος και εκδηλωθούν μέσα από κάποια κρίση, πολιτική βία, πόλεμο ή άλλης μορφής επίθεση της άρχουσας τάξης τότε αναδύεται μέσα του ο φόβος. Οι φοβισμένοι αποδέχονται τα απαισιόδοξα συμπεράσματα που τους σερβίρουν οι μαέστροι της χειραγώγησης, καταριούνται τη μοίρα τους και μιλάνε γενικά και αόριστα για ηθική κατάρρευση της κοινωνίας. Άλλο που δε θέλει η άρχουσα τάξη. Όσο περισσότεροι φοβισμένοι υπάρχουν τόσο ευκολότερα μπορεί να συνεχίσει το εκμεταλλευτικό έργο της.

Ο κρίκος που συνδέει και τα τρία εκμεταλλευτικά συστήματα, το δουλοκτητικό, το φεουδαρχικό και το καπιταλιστικό, είναι η εκμετάλλευση της ανθρώπινης εργασίας. Στο δουλοκτητικό σύστημα η εκμεταλλευόμενη τάξη είναι οι δούλοι και το φτωχό τμήμα των ελεύθερων. Στο φεουδαρχικό είναι οι κολίγοι. Στο καπιταλιστικό οι εργάτες. Η ασήμαντη μειοψηφία των εκμεταλλευτών τους επιδιώκοντας την αύξηση του πλούτου της επιβάλλει την πολιτική εξουσία της. Η μεγάλη πλειοψηφία του λαού στο βαθμό που αντιλαμβάνεται τις δυνάμεις που εξασκούν τη φυσική βία πάνω της (στρατός, δυνάμεις ασφαλείας, φασιστικά στοιχεία) αντιστέκεται κατά κάποιο τρόπο, αλλά είναι παγιδευμένη στη λογική του μηχανισμού της εκμετάλλευσης και εξακολουθεί να ψάχνει λύση μέσα στα πλαίσιά του ίδιου εκμεταλλευτικού συστήματος.

Στη σύγχρονη εποχή ο κοινός άνθρωπος υφίσταται καθημερινά τόσο μεγάλη πλύση εγκεφάλου, που δεν πιστεύει στα μάτια του... αν δε δει και στην τηλεόραση αυτό που... έχει δει με τα μάτια του!... Δεν βλέπει αυτόν που τον εκμεταλλεύεται επειδή εργάζεται κάτω από διαταγές ενός απρόσωπου Διοικητικού Συμβουλίου και συμπεραίνει ότι για όλα φταίνε οι κακοί διευθυντές. Δε συμμετέχει στους λαϊκούς αγώνες απογοητευμένος από μια κοινωνία, που ηθικά διαφθείρει, δωροδοκεί και παραλύει ένα μέρος της πολιτικής και συνδικαλιστικής ηγεσίας.

Υπάρχει τελικά τρόπος να απαλλαγεί κανείς από το φόβο;

Η ιστορική ανάλυση δείχνει ότι η ηθική και η πολιτική δεν θεωρούνται από όλους διαμετρικά αντίθετες. Αντίσταση στον ηθικό αμοραλισμό αποτελεί το αγωνιστικό ανάστημα εκείνων που διώχνουν το φόβο από μέσα τους με την οργανωμένη δράση τους. Απεργούν, ενώ γνωρίζουν ότι κινδυνεύουν να χάσουν τη δουλειά τους. Αρνούνται να υπογράψουν δηλώσεις μετάνοιας, γνωρίζοντας ότι κινδυνεύει η ζωή τους. Εμπνέονται και συμμετέχουν στους αγώνες για μια νέα κοινωνία που δεν θα υπάρχει εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

Αυτή την ηθική μπορεί κανείς να την αναγνωρίσει στο γαρύφαλλο του Μπελογιάννη πριν την εκτέλεσή του. Στην κομματική ηθική του Πλουμπίδη που όταν του ανακοίνωσαν ότι το ΚΚΕ τον θεώρησε χαφιέ υπερασπίστηκε το ΚΚΕ λέγοντας πως αυτό ήταν ένα λάθος που το προκάλεσε η ασφάλεια πασάροντας ψεύτικα στοιχεία στο ΚΚΕ. Δε φοβήθηκε ούτε το θάνατο ούτε την προσωρινή του ατίμωση. Πρόβλεψε ότι το ΚΚΕ θα αποκαταστήσει μια μέρα την υπόληψή του όταν ανακαλύψει την απάτη, όπως πράγματι δεν άργησε να γίνει. Ταυτόχρονα με την αποκατάστασή του αναδείχτηκε σε σύμβολο θάρρους και πίστης στα ιδανικά των σύγχρονων κοινωνικών αγώνων

Αυτή η ηθική βρίσκεται στους κομμουνιστές που σάπισαν στις φυλακές και στις εξορίες, σ΄ αυτούς που στήθηκαν στον τοίχο γιατί δεν απαρνήθηκαν την ιδεολογία τους, σ΄ αυτούς που σήμερα πρώτοι από όλους αντιμετωπίζουν τις συνέπειες της κρίσης. Αυτή η ηθική που εξοστρακίζει το φόβο δεν είναι ατομική. Έχει επιστημονική ιδεολογική βάση και βάζει πλάτη στην αντικειμενική πορεία του ανθρώπου.

Πάνω σ΄ αυτή την ηθική “κακιά σκουριά δεν πιάνει” όπως λέει ο ποιητής. Γι αυτό σήμερα διώκεται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο επειδή είχε το θάρρος να ρίξει το γάντι στην άρχουσα τάξη, επειδή αποκαλύπτει τη μήτρα της κοινωνικής αδικίας και όλους τους μηχανισμούς της. Γι αυτό το λόγο δεν διώκεται μόνο σαν πρακτική αλλά και σαν ιδέα.

Η ΕΕ σπέρνει το φόβο επειδή η ίδια νοιώθει ανασφάλεια, επειδή φοβάται αυτούς που εκφοβίζει. Προωθεί μεθοδικά και σταθερά την άρνηση της δημοκρατίας, γενικά όλης της δημοκρατίας. Θωρακίζει τον αντικομμουνισμό σε όλα τα κράτη-μέλη της. Τα Κομμουνιστικά κόμματα που είναι αποφασισμένα να δράσουν σαν κόμματα “παντός καιρού” είναι ο μόνιμος εφιάλτης της, επειδή αποτελούν τη μόνη δύναμη που πιστεύει ότι ο φόβος δεν αντιμετωπίζεται με αμπελοφιλοσοφίες του καναπέ και αυταπάτες αλλά με μαζικούς και καλά οργανωμένους λαϊκούς αγώνες.

Οι κομμουνιστές δεν είναι υπεράνθρωποι. Είναι κι αυτοί απλοί άνθρωποι, εργαζόμενοι και άνεργοι, γραμματισμένοι και αγράμματοι, που αγωνίζονται για το δίκιο και την αλήθεια. Για ένα νέο κόσμο. Γι αυτό θεωρούνται από την αστική τάξη επικίνδυνοι. Έχουν το θάρρος να ονομάζουν την ήττα ήττα και τη νίκη νίκη. Καταλαβαίνουν ότι οι εθνικές και διεθνείς καταστάσεις είναι περίπλοκες και οι σχέσεις ανάμεσα σε τάξεις και σε κόμματα παρουσιάζουν μεγάλες δυσκολίες. Όμως η πολυπλοκότητα και η αντιφατικότητα μιας πολιτικής κατάστασης δεν χρησιμοποιείται σαν δικαιολογία για την άρνηση του αγώνα που αποσκοπεί στην επικράτηση των σύγχρονων ανθρωπιστικών αξιών. Δεν αναλώνονται σε μια στείρα και ανώφελη ηθικολογία, ούτε πέφτουν στην παγίδα του ηθικού μαξιμαλισμού “ή όλα ή τίποτα”.

Οι κομμουνιστές δεν είναι μάντεις. Μόνο ένας ονειροπόλος ή ένας δημαγωγός μπορεί να έχει την απαίτηση από τους κομμουνιστές να ξέρουν προκαταβολικά τι θα συμβεί. Είναι απλοί άνθρωποι του λαού, με όλα τα προβλήματα και τις αδυναμίες που έχει κάθε άνθρωπος του λαού. Δεν ανέχονται όμως να χρεώνονται την ηθική χρεοκοπία της αστικής τάξης. Ξέρουν καλά ότι δεν υπάρχει κανενός είδους αφηρημένη και υπερταξική ηθική. Ο αγώνας τους υπερασπίζεται την πνευματική και ψυχική υγεία όλου του λαού.

Ο αγώνας αυτός διώχνει από μέσα τους το φόβο που προσπαθεί να επιβάλλει η άρχουσα τάξη. Στυλώνουν τα πόδια σαν ατίθασα άλογα και δεν υποχωρούν μπροστά στο φάντασμα του φόβου. Δεν φοβούνται την πολιτική, τους πολιτικούς και τις πολιτικές τους. Αντιλαμβάνονται την ουσία της αστικής πολιτικής και την αντιπαλεύουν.

dioti.gr