ΣΤΑ ΑΕΤΟΠΟΥΛΑ ΜΑΣ ,ΣΤΗ ΝΕΑ ΓΕΝΙΑ

Σχολικές απεργίες το 1911

Από φυλλάδιο του Dave Marson, που εκδόθηκε από το History Workshop το 1973.

Μετάφραση και προσαρμογή της La Scapigliata από libcom.org

Το καταπληκτικό φυλλάδιο του 1973 τoυ Dave Marson για τις ελάχιστα γνωστές μαζικές αποχές μικρών μαθητών στο Ηνωμένο Βασίλειο και την  Ιρλανδία το 1911, την ίδια χρονιά, των μαζικών αναταραχών και απεργιών. Τα αιτήματα τους περιλαμβάνουν λιγότερες ώρες και το τέλος της σωματικής τιμωρίας, με τη βέργα και τη ζώνη.

Οι παιδικές απεργίες του 1911, όπως δείχνει ο Dave Marson στο φυλλάδιο του, ήταν μέρος του μεγαλύτερου ξεσηκωμού της εργατικής τάξης, του σημαδιακού έτους του 1911. Η αναταραχή στη βιομηχανία έχει περιγραφεί αρκετές φορές : οι σχολικές απεργίες είναι ανακάλυψη του ίδιου του Dave Marson. Έπεσε πάνω τους τυχαία, όταν ερευνούσε την ιστορία των δικών του ανθρώπων, τους λιμενεργάτες του Hull. Ερεύνησε το κίνημα σε όλη τη χώρα, και τα έθεσε μέσα σε σχολικό όσο και κοινωνικό πλαίσιο. Ο συγγραφέας είναι ένας εργαζόμενος λιμενεργάτης, που ήταν μαθητής στο Ruskin το 1970-2.

Πρόλογος: Σεπτέμβριος 2011

Βρήκα τυχαία τις παιδικές απεργίες του 1911. Ερευνούσα την απεργία των λιμενεργατών του Hull  το 1911, και διαβάζοντας τις εφημερίδες αυτής της χρονιάς, εντόπισα μια μικρή παράγραφο, σχετικά με την απεργία των παιδιών του Hull, που έλαβε χώρα το Σεπτέμβριο του 1911. Έμοιαζε με ευτράπελο, μια αντανάκλαση της έκτασης της εργατικής αναταραχής εκείνης της εποχής. Αυτό που μου έκανε πιο πολύ εντύπωση ήταν η ιστορία ενός αστυνομικού, που ανέβηκε στο ποδήλατο του και εφόρμησε στη πικετοφορία, που είχαν σχηματίσει οι μικροί μαθητές έξω από το σχολείο.

Παιδιά στην απεργία του Hull το 1911 “για λιγότερες ώρες και όχι βέργα”

Ψάχνοντας άλλη μια εφημερίδα του Hull ανακάλυψα ένα πρωτοσέλιδο. Η εφημερίδα απαριθμούσε όλες τις διαφορετικές ομάδες εργατών που απεργούσαν στο Hull εκείνο το καλοκαίρι – εργάτες τσιμέντου, εργάτριες εργοστασίου, ναυτικοί και λιμενεργάτες – και συνέδεε τις σχολικές απεργίες με αυτές. Μια φωτογραφία με επηρέασε πολύ – ήταν μια φωτογραφία των παιδιών που διαμαρτύρονταν με πανό στις πύλες του Δημοτικού Σχολείου της Courtney Street, το ίδιο σχολείο που είχα πάει και εγώ. Ταυτίστηκα με αυτούς τους απεργούς – κάποιοι από αυτούς μπορεί να ήταν γονείς των συμμαθητών μου.

Όταν έψαξα τους Times, βρήκα ότι οι παιδικές απεργίες έλαβαν μέρος σε όλη τη χώρα. Στην αρχή δεν το πίστευα – πώς μπορεί να έγινε τόσο γρήγορα και παντού – πάντα πίστευα ότι οι απεργίες είναι κάτι που πρέπει να οργανωθεί. Ένιωθα ότι αυτά τα παιδιά προσπαθούσαν να πουν κάτι.

Στο τέλος κατάφερα να φτιάξω μια λίστα με 62 πόλεις στις οποίες έγιναν παιδικές απεργίες το 1911.

Κάποιες από τις αναφορές μιλάνε για εκατοντάδες παιδιών, που κάνανε πορείες στους δρόμους και στο Dundee και στο Hull χιλιάδες μαθητών αψήφισαν τις σχολικές αρχές, αλλά δεν είναι δυνατόν να δοθεί ο ακριβής αριθμός των παιδιών που απείχαν από τις τάξεις τους. Η λίστα των τόπων, επίσης δεν είναι πλήρης : μόνο αν πήγαινα σε κάθε πόλη και έβλεπα αν είχε σωθεί κάποια τοπική εφημερίδα του 1911 θα μπορούσα να έχω πλήρη λίστα. Παρόλα αυτά μπορούν να βγουν κάποια συμπεράσματα.

1: Διαίρει και βασίλευε

Οι δικές μου αναμνήσεις από τη σχολική ζωή είναι με παιδιά, που δεν υποστήριζαν το ένα το άλλο, όταν έβλεπαν ένα παιδί να κακοποιείται από το δάσκαλο. Ο μαθητής, θα καθόταν εκεί, ανυπεράσπιστος μπροστά στο δάσκαλο και θα δεχόταν την τιμωρία του, χωρίς αμφισβήτηση ή διαμαρτυρία και κανένας δεν θα ερχόταν για να τον βοηθήσει.

Από την άλλη με τους λιμενεργάτες, αρκεί απλά να ακούσεις ότι σε κάποιον δεν συμπεριφέρονται καλά και θα έδινες τη συμπαράσταση σου σε κάθε πράξη υποστήριξης του. Όταν μία κατάσταση απαιτεί απεργία, οι λιμενεργάτες που δουλεύουν σε ένα καράβι, απλά αφήνουν τα πάντα και απομακρύνονται. Οι άντρες τότε πάνε πάνω κάτω στις προβλήτες για να φέρουν λιμενεργάτες από άλλα πλοία. Η συνταγή είναι : δεν πήραμε ποτέ τίποτα παρά μόνο μένοντας ο ένας δίπλα στον άλλο, ας το συνεχίσουμε έτσι. Στις αποβάθρες οι περισσότεροι άντρες ξέρουν ο ένας τον άλλο προσωπικά επειδή μεγάλωσαν μαζί. Ο όρος “αδερφός” είναι συνδικαλιστικός, αλλά στις αποβάθρες πράγματι σημαίνει κάτι : θα μπορούσε να ‘ναι ο αδερφός σου. Στο λιμάνι είναι σαν μια οικογένεια, που μεγάλωσε με δυσκολίες και δοκιμασίες, και οι άνθρωποι γνωρίζουν ότι ο άλλος είναι ακριβώς στην ίδια θέση που είναι ο εαυτός τους: αν συμβεί σε αυτόν, τότε σίγουρα θα συμβεί και σε εσένα. Πέρα από αυτό ήταν απλά ένα συναίσθημα. Ακόμα και οι παλιοί λιμενεργάτες δεν μπορούσαν να το εξηγήσουν : οι άνθρωποι σηκώνονταν στις συνελεύσεις και μιλούσανε – ανοίγοντας την καρδιά τους, και οι άλλοι τους ακολουθούσαν, γιατί ήξεραν ότι μιλούσαν την αλήθεια.

Όταν κάποιος φώναζε πάνω από τη μπουκαπόρτα, “Φεύγουμε όλοι” σταματούσες αμέσως. Ήταν ένα καθήκον παρά θέμα περηφάνιας ή κάτι άλλο. Οι οικονομικές ανάγκες της οικογένειας σου, ερχόντουσαν δεύτερες όταν ψήφιζες για απεργία. Οι λιμενεργάτες ήταν συνηθισμένοι στο να παίρνουν ρίσκα.

Στο σχολείο όταν ένας δάσκαλος πειθαρχούσε ένα αγόρι στην τάξη, πρώτα από όλα θα τον γελοιοποιούσε, θα τον έκανε να φαίνεται ηλίθιος. Ο δάσκαλος σε απομόνωνε. Τα έβαζε με ένα παιδί και όχι με όλη την ομάδα.

Όταν τα παιδιά τα βάζουν με το δάσκαλο όμως δεν κάνουν μια διαμαρτυρία όλοι μαζί. Όταν ένας από αυτούς πιάνεται, οι άλλοι δεν τον υποστηρίζουν. Στα σχολικά μου χρόνια δεν σηκωθήκαμε ποτέ να φύγουμε όλοι μαζί. Ατομικά κάποιος θα έφευγε και θα πήγαινε να φέρει τους γονείς του : κάποιοι θα απειλούσαν το δάσκαλο λέγοντας “Θα φέρω το μπαμπά μου”. Η τάξη τότε θα καθόταν αναπαυτικά και θα περίμενε το σκυλοκαβγά. Νομίζω ότι βλέπαμε αυτές τις καταστάσεις σαν διασκέδαση.

2: Μπες και ακολούθα με

Το Σεπτέμβριο του 1911, τα παιδιά των σχολείων σε όλη τη χώρα κατέβηκαν σε απεργία, οι μαθητές άφησαν τα θρανία τους και έκαναν πορείες στους δρόμους, ή πικετοφορίες στα σχολεία τους. Η πρώτη σχολική απεργία την οποία ανακάλυψα, έγινε στο  Hull στις 13 Σεπτεμβρίου – και αυτό που συνέβη εκείνη την ημέρα καταγράφηκε στην Hull Daily News:

Το Hull δεν ποτέ μακριά από φασαρίες, έτσι και εχτές εκατοντάδες άρρενες μαθητές κατέβηκαν σε απεργία. Έτσι το Hull έχει εμπλακεί σε κάθε φάση της αναταραχής που απασχολεί τη χώρα τους τελευταίους μήνες. Για μήνες υπάρχει αγωνία του τί θα ακολουθήσει. Πρώτα οι ναύτες και οι λιμενεργάτες, μετά οι μυλωνάδες, οι εργάτες τσιμεντοβιομηχανίας, επεξεργασίας ξύλου, οι σιδηροδρομικοί  οι εφημεριδοπώλες, οι εργάτριες των εργοστασίων και τώρα τα αγόρια των σχολείων.

Η απεργία άρχισε στο Ρωμαιοκαθολικό Σχολείο St. Mary, όταν 12 από τα μεγαλύτερα αγόρια οδήγησαν τους μικρότερους έξω από το προαύλιο κατά την ώρα του πρωινού διαλείμματος. Μόλις έγινε γνωστό ότι κατέβαιναν σε απεργία, τα νέα γρήγορα διαδόθηκαν στο σχολείο, και μέχρι τη στιγμή που τα απογευματινά μαθήματα θα έπρεπε να αρχίσουν, τα νέα της απεργίας έφτασαν σε πολλά άλλα σχολεία στην Ανατολική Πλευρά του Hull. Σύντομα υπήρχαν πλήθη αγοριών έξω από κάθε πόρτα σχολείου : φωνάζοντας “ελάτε έξω” και “μαυροπόδαροι”, στους μαθητές που γυρνούσαν στις τάξεις τους.

‘Έντονες σκηνές διαδραματίστηκαν έξω από το Ρωμαιοκαθολικό Σχολείο St. Charles στην οδό Pryme, κατά τις 1:30. Κάποια από τα μεγαλύτερα παιδιά οργάνωσαν συνελεύσεις  και ο τρόπος με τον οποίο μιμούνταν τους αρχηγούς των πρόσφατων απεργιών ήταν σημαντικός. “Υπάρχει πολύ μεγάλος φόρτος”, είπε ένα παλικάρι, και αμέσως επικροτήθηκε από μια φωνή. “Και πάρα πολύ ξύλο”, είπε κάποιος άλλος, και συμφώνησε άλλη δυνατότερη φωνή. Καπελά ανέμιζαν στον αέρα, και τότε ένας αστυνομικός μπήκε στη σκηνή, και κάποια από τα νεώτερα αγόρια έτρεξαν σοφά να κρυφτούν στο σχολείο. Αλλά όχι τα μεγαλύτερα αγόρια. Αυτά έτρεξαν σε διάφορες κατευθύνσεις.

Τα αγόρια αποφάσισαν τότε να επισκεφτούν άλλα σχολεία στην περιοχή, και σύντομα η πομπή τους μεγάλωσε και έγινε πιο θορυβώδης, καθώς ενσωματώνονταν σε αυτή απεργοί από άλλα σχολεία. Μέχρι τη στιγμή που έφτασαν την οδό Holderness  – που είναι η κύρια οδός του Ανατολικού Hull –  εκατοντάδες σχολιοπαίδες κουβαλούσαν πανό και μπουκάλια από γάλα : ένα πανό έλεγε “Απεργούμε, ποιος θα έρθει μαζί μας.” Καθώς προχωρούσεη μέρα περισσότερες αναφορές βίας έφταναν στην αστυνομία. Τα παιδιά απεργούσαν και ήθελαν όσο περισσότερη υποστήριξη γινόταν από τους υπόλοιπους μαθητές.

Στο πρωτοσέλιδο της Hull Daily News υπήρχαν κάποιες φωτογραφίες : ο τρόπος με τον οποίο ήταν ντυμένα τα παιδιά, με κολάρα και γραβάτες, αλλά καθόλου μπότες και κάλτσες, επίσης από τα πρόσωπα τους καταλαβαίνεις τη χαρά της περίστασης, αλλά τα βυθισμένα μάτια τους και τα ξυρισμένα κεφάλια τους μαρτυρούν τα βαθύτερα προβλήματα, τα οποία αντιμετώπιζαν. Το ρεπορτάζ συνέχιζε:

Ένα πλήθος παιδιών έγιναν δυσάρεστα έξω από το σχολείο St. Mark. Ο εφημέριος  ( Butler Cholmeley), του οποίου το σπίτι ήταν κοντά στο σχολείο, προσπάθησε να ηρεμήσει τον ενθουσιασμό των παιδιών, αλλά του πέταξαν πέτρες και χτυπήθηκε στο μέτωπο. Έγινε μια προσπάθεια να εισβάλλουν στο σχολείο, αλλά ανεπιτυχώς. Μαζεύτηκε ένας μεγάλος αριθμός γονέων, και τα αγόρια έκαναν μια βιαστική υπαναχώρηση. Πριν φύγουν όμως, έκαναν γνωστή την απαίτηση τους να καταργηθεί η βέργα. Σε μερικά σχολεία έσπασαν τα παράθυρα.  Τα παιδιά επισκέφτηκαν περισσότερα σχολεία, στις οδούς Buckingham, Escourt , Craven, Mersey και σύντομα ενώθηκαν με παιδιά από την οδό Lincoln, και Courtne. Έξω από το σχολείο  Charter House, ένας αστυνομικός πάνω στο ποδήλατο του εφόρμησε πολλές φορές εναντίον των παιδιών πριν εξαφανιστεί.Χιλιάδες άνθρωποι γέμισαν τον κύριο δρόμο για να δουν την πορεία των απεργών.

Έμποροι στα κατώφλια τους, γελούσαν με τις ασυνήθιστες σκηνές, αν και κάποιοι από αυτούς ρωτούσαν με ανησυχία για το πού βρίσκονται τα παιδιά για τα θελήματα.

Η πορεία των απεργών έφτασε μέχρι το “Corporation Field’, μια μεγάλη τσιμεντωμένη περιοχή στη Δυτική Πλευρά του Hull, όπου συνήθως λαμβάνουν χώρα οι συνελεύσεις των λιμενεργατών. Μετά από τη συνέλευση τα αγόρια έφυγαν για τις όχθες του ποταμού Humber για μια βουτιά.

Η εφημερίδα τα αναφέρει όλα αυτά με ένα σαρκαστικό τρόπο, μια στάση που επαναλαμβάνεται από τις εφημερίδες σε όλη τη χώρα .

Το κίνημα των απεργιών ξεκίνησε στο Llanelly στις 5 Σεπτεμβρίου 1911. ξεκίνησε (σύμφωνα με ένα άρθρο εφημερίδα), όταν ένας υποδιευθυντής σχολείου τιμώρησε ένα αγόρι επειδή έδωσε ένα χαρτάκι στους συμμαθητές του στην τάξη, με το οποίο τους καλούσε να απεργήσουν.

Πώς πρότειναν οι τοπικές εκπαιδευτικές αρχές του Llanelly να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα; Ο Joseph Roberts, πρώην πρόεδρος της Εκπαιδευτικής ΕΠιτροπής, σε μια συνέντευξη δήλωσε ότι : “Η απουσία από το σχολείο των παιδιών, θα επηρεάσει σοβαρά τα κυβερνητικά κονδύλια. Η απουσία του κάθε παιδιού, θα σήμαινε μία απώλεια μεταξύ μίας και μιάμισης δεκάρας για κάθε μισή μέρα, και προειδοποίησε τους γονείς να φροντίσουν έτσι ώστε τα παιδιά τους να πηγαίνουν τακτικά στο σχολείο.. Μειωμένα κονδύλια θα έπλητταν εμμέσως την εργατική τάξη, η οποία θα έπρεπε να πληρώνει περισσότερα δίδακτρα.”

Τώρα άρχιζε η σταδιακή εξάπλωση του απεργιακού πυρετού ανάμεσα στους σχολιοπαίδες. Την επόμενη ημέρα ξέσπασε μια απεργία στην περιοχή Edgehill του Λίβερπουλ. Εκεί τα παιδιά έδειξαν την πρωτοβουλία τους, και θυμήθηκαν πώς είχαν οργανωθεί οι πατεράδες τους. Οργάνωσαν μια απεργιακή επιτροπή, που παρουσίασε αιτήματα στους δασκάλους : να καταργηθεί η βέργα, και μια επιπλέον μισή μέρα ανάπαυσης τη βδομάδα. “Έχοντας απαιτήσει αρκετά προς την καταστροφική πλευρά στράφηκαν προς τη δημιουργική πολιτική. Επιβλέποντες είχαν κληθεί για να εκτελέσουν συγκεκριμένη εργασία. Αυτοί γιατί δεν πληρώνονταν;” Οι απεργοί έκαναν πορεία γύρω από τα σχολεία του Edgehill, καλώντας και άλλα αγόρια να έρθουν και να υποστηρίξουν τα αιτήματα τους. Πολλοί από τους πιστούς μαθητές είπαν ότι τους επιτέθηκαν και τους χτύπησαν με ραβδιά, όταν αρνήθηκαν να πάρουν μέρος στην απεργία. “Πράγματι αυτό ήταν το αποτέλεσμα όταν προτάθηκε να κληθεί μια ομάδα προσκόπων.”

Η απεργία τώρα διαδόθηκε στην περιοχή του Manchester : και εδώ πάλι τα αγόρια ξεσηκώθηκαν γιατί ένα αγόρι τιμωρήθηκε για ένα μικροπαράπτωμα.

Οι διευθυντές και οι εκπαιδευτικές αρχές, σε συνεντεύξεις σε ανταποκριτές, δήλωναν ότι ήταν απαραίτητο περισσότερο ξύλο και όχι λιγότερο στα δημοτικά σχολεία. Καθώς η απεργία άρχισε να διαδίδεται σε όλη τη χώρα, οι ίδιες αρχές άρχισαν να κατηγορούν το δημοφιλή φτηνό τύπο, ότι έβαζε ιδέες στους μαθητές. Επίσης κατηγορήθηκαν τα παιδιά των χαμηλότερων τάξεων – οι παρίες – όπως το έθεσε μια εφημερίδα τα δημοτικά σχολεία στις φτωχογειτονιές ήταν υπεύθυνα για την έλλειψη πειθαρχίας στους μαθητές τους.

Στα μέσα Σεπτεμβρίου, οι σχολικές απεργίες έφτασαν μέχρι το Πόρτσμουθ και το Σαουθάμπτον, και στο Βορρά και στα σχολεία της Σκωτίας στη Γλασκώβη και στο Leith. Σε όλη τη χώρα παιδιά διαδήλωναν στους δρόμους. Κανένας δεν άκουγε τα αιτήματα τους, οι μεγαλύτεροι γελούσανε μαζί τους. Αν και απέτυχαν να κλείσουν οποιοδήποτε σχολείο εντελώς, κατάφεραν να δημιουργήσουν αρκετές αναταράξεις, έτσι ώστε η αστυνομία να είναι μονίμως έξω από τις σχολικές θύρες.

Οι προσπάθειες τους ήταν αρκετά σημαντικές, έτσι ώστε να καταγραφούν σε αυτές τις εφημερίδες, που συνήθως ο μόνος χώρος, που είχαν να διαθέσουν για αυτά ήταν στις στήλες ποίησης και γρίφων.

Σε όλη τη χώρα, αυτά τα παιδιά, από ότι φαίνεται χωρίς καθόλου οργάνωση, κατάφεραν να δημιουργήσουν αναταραχές αρκετές στο να αναγκάσουν αστυνομικούς και σε κάποιες περιπτώσεις άντρες με πολιτικά να έρθουν να τα συγκρατήσουν.

Στο Montrose, τα αγόρια έφτιαξαν λίστα που περιελάμβανε:

Σώματα θέρμανσης
Όριο ηλικίας 14
Λιγότερες ώρες
Αργίες για τις μέρες μεταφοράς της πατάτας
Όχι μαθήματα στο σπίτι
Κατάργηση του ξύλου με τη λωρίδα
Δωρεάν μολύβια και γόμες.

Υπήρχαν και άλλες τιμωρίες για αυτά τα παιδιά, γιατί οι συστάσεις για τον χαρακτήρα τους θα σπιλώνονταν, οι οποίες θα τους χρειάζονταν, όταν θα πήγαιναν να ζητήσουν δουλειά. Για κάποια σήμαινε ότι αποχαιρετούσαν την ευκαιρία τους, να κερδίσουν ένα μετάλλιο παρακολούθησης, το οποίο ήταν κάτι που λαχταρούσαν πολλοί γονείς της εργατικής τάξης – τόσο πολύ που κάποια παιδιά εξαναγκαζόντουσαν να πάνε στο σχολείο, ακόμα και άρρωστα. Έπρεπε να πήγαινες 4 χρόνια στο σχολείο χωρίς απουσίες για να πάρεις ένα χάλκινο μετάλλιο, 6 για ασημένιο και 10 για χρυσό.

Απεργοί στο Σχολείο Bigyn , Llanelly – 1911

Οι πιο ενεργοί απεργοσπάστες φάνηκαν να είναι σε πολλές περιπτώσεις οι μανάδες. Όχι μόνο ασκούσαν πίεση στα παιδιά όταν γυρνούσαν σπίτι, την πρώτη μέρα της απεργίας, αλλά σε κάποιες περιπτώσεις επενέβησαν πιο ενεργά, σέρνοντας τα παιδιά τους στο σχολείο την άλλη μέρα, και κάποιες φορές οργανώνοντας αντι-πικετοφορίες στις σχολικές θύρες.

Τα αγόρια μπορεί να είχαν λίγη κατανόηση από τους πατεράδες τους, που καταλάβαιναν τα συναισθήματα τους, αλλά δεν επενέβαιναν ποτέ στα σχολικά θέματα. Και στο Λονδίνο οι μητέρες δρούσαν σαν απεργοσπάστες.

Σε όλα τα μέρη πορείες γυναικών σε καθόλου καλή διάθεση οδηγούσαν τα καμάρια τους χωρίς τη θέληση τους πίσω στο σχολείο, και έτσι έγινε φανερό ότι η μεγάλη απεργία κατέρρευσε.

Τα κορίτσια, επειδή ελέγχονταν πιο στενά από ότι τα αγόρια, από τις μητέρες τους, έπαιξαν μικρό ρόλο στις απεργίες. Μόνο δύο ανταποκρίσεις τα αναφέρουν. Στο Πόρτσμουθ, περίπου 150 αγόρια και κορίτσια έκαναν πορεία στους δρόμους και γύρισαν όλα τα σχολεία ψάχνοντας για πρόθυμους να συμμετάσχουν.Και στη Σκωτία τα κορίτσια στο Kirkcaldy και Cambuslang απεδείχθησαν πιο μαχητικές από τα κορίτσια σε Αγγλία και Ουαλία.

Αστυνομία και απεργοί στο Shoreditch, Λονδίνο- Σεπτέμβριος 1911

3: Ελευθερία με γυμνά πόδια

Είναι δύσκολο να φανταστείς ή να ανακατασκευάσεις πώς συμπεριφέρονταν αυτά τα παιδιά στα μαθήματα. Η πλειοψηφία ήταν από φτωχά νοικοκυριά και απλά περιγράφονταν σαν οι “τάξεις-παρίες”, ή παιδιά από τις “φτωχές” γειτονιές της πόλης. Τα μαθήματα τους αποτελούνταν από ώρες μονότονης επαναλαμβανόμενης ψαλμωδίας πινάκων με αριθμούς και στίχους. Η ατομικότητα καταπιεζόταν από δασκάλους, χωρίς φαντασία, οι οποίοι προφανώς φέρονταν στα παιδιά ως κατώτερα πλάσματα, λόγω της κοινωνικής τους καταγωγής.

Η απεργία ήταν ένα μέσο με την οποία εξέφρασαν τα συναισθήματα τους με έναν ενεργητικό σωματικό τρόπο, πώς αλλιώς; Ίσως νόμιζαν ότι οι απεργίες θα τα έφερναν όλα μπροστά τους, αλλά μόνο κατά τη διαδικασία έμαθαν πόσο δύσκολο πράγμα είναι να το υποστηρίξεις.

Πώς επηρεάστηκαν τα παιδιά από αυτό; Λίγες ώρες ελευθερίας κάνοντας ακριβώς αυτό που ήθελαν να κάνουν; Οι φωτογραφίες δείχνουν χαρούμενα χαμογελαστά πρόσωπα, που διασκεδάζουν, πέραν από τις επιπτώσεις που θα έπρεπε να αντιμετωπίσουν, όταν θα επέστρεφαν στο σχολείο. Αν και οι εφημερίδες είναι προκατειλημμένες, στις ανταποκρίσεις τους δίνουν πραγματικά γεγονότα, περιγράφοντας με γλαφυρότητα τη συμπεριφορά των παιδιών κατά τη διάρκεια των διαμαρτυριών.

Στο Sunderland, τα παιδιά (τα οποία όλα ήταν ξυπόλητα) κουβαλούσαν ένα τεράστιο κλαδί δέντρου, το οποίο το Illustrated Chronicle φαίνεται ότι πιστεύει ότι μάλλον θα έπρεπε να έχει κάποια μυστικιστική σημασία για αυτά. Τα σχολιαρόπαιδα στο Pollokshaws, στη Γλασκώβη, επίσης παρήλασαν στους δρόμους με κλαδιά από δέντρα και χτυπώντας κονσερβοκούτια.

Στις βιομηχανικές περιοχές τα παιδιά έγραφαν με κιμωλία στα πεζοδρόμια και στους τοίχους γύρω από το σχολείο για να δημοσιοποιήσουν τις θλίψεις τους. Έγιναν πιο επιθετικοί όταν άλλοι μαθητές αρνήθηκαν να έρθουν να υποστηρίξουν. Σε ακραίες περιστάσεις “πιστοί μαθητές” χτυπήθηκαν με ραβδιά και κλήθηκε η αστυνομία για να προστατέψει τη σχολική περιουσία. Μοιράστηκαν φυλλάδια στους δασκάλους, με την απαίτηση να καταργηθεί το ξύλο.  Στο Bray, της κομητείας Wicklow, οι δάσκαλοι παρέλαβαν ένα τελεσίγραφο, με το οποίο απαιτούσαν λιγότερες σχολικές ώρες και περισσότερη ώρα για παιχνίδι. Η στάση των παιδιών απέναντι στις σχολικές αρχές σε διάφορες περιοχές της χώρας ποίκιλλε από άμεση παράδοση στην εμφάνιση του διευθυντή μέχρι το λιθοβολισμό και την παρενόχληση ενάντια σε οποιονδήποτε που έμοιαζε να εκπροσωπεί εξουσία και καταστολή.

Μακριά από τις τάξεις τους τα ενθουσιασμένα παιδιά άρχισαν να εκφράζονται με διάφορους τρόπους. Για κάποια με “θέατρο δρόμου”, για άλλα το απλό συναίσθημα της ελευθερίας τα ζωντάνευε αρκετά έτσι ώστε να απευθύνονται στα πλήθη των αγοριών σαν ρήτορες του δρόμου. Για τις εφημερίδες ήταν “παρίες”, “παιδιά από τις φτωχότερες περιοχές”. Αυτή η στάση μαρτυρεί πώς τους αντιμετώπιζαν οι αξιοσέβαστες τάξεις. Σε όλη τη χώρα τα παιδιά άρχισαν να δείχνουν πρωτοτυπία και ανεξαρτησία.

Δεν ήταν όλες οι απεργίες βίαιες. Στο Hartlepool τα αγόρια κατέβηκαν στην παραλία και έκαναν πικ νικ, εκμεταλλευόμενα τον καταπληκτικό καιρό του καλοκαιριού, που δεν είχε φύγει ακόμα. Σε άλλα μέρη πήγαν για κολύμπι ή απλά κάθονταν και συζητούσαν γενικά θέματα : έπαιξαν τους στρατιώτες και έκαναν παρέλαση, κάποια τραγουδούσαν πατριωτικά τραγούδια.

Στο  Northampton οι απεργοί πήγαν να μαζέψουν μούρα. Αλλά πιο σημαντικό διασκέδασαν με τη δικιά τους μουσική, βάζοντας στίχους σε τραγούδια. Αυτά τα παιδιά, παρά το ασφυκτικό σχολικό περιβάλλον, έδειξαν ότι το μυαλό τους δεν είχε γεμίσει με τη γκρίζα μονοτονία της τάξης. Διατηρούσαν ακόμα τη φαντασία τους με ιδέες, όπως τα χρώματα σε ένα κουτί με μπογιές.

Μικρούλης σύνδεσμος : http://wp.me/p1lzKi-oc

ΠΗΓΗ