Σαραντάρισες, αγάπη μου

Σαραντάρισες…… 

Σαραντάρισες, αγάπη μου 
Κι όταν τα εκατοστίσεις, όταν τα χιλιάσεις 
Δεν θα υπάρχει τίποτα από μένα… 
Χώμα αφράτο και καρπερό οι ιδέες που μου χάρισες απλόχερα, τις έσπειρα αφειδώλευτα γύρω μας κι αυτές κάρπισαν σε μυαλά και καρδιές νεανικές και γέρικες, γέρικες καρδιές με χτύπο μικρού παιδιού, σε πείσμα πολλών...

Καθαροκουτελάτη, αγάπη μου διάβηκες δρόμους δύσβατους παράνομους και νόμιμους…. 
Εσύ, αγάπη μου, μακρινή θυγατέρα του Οχτώβρη που συγκλόνισε τον κόσμο, εγγόνα κόκκινη της Κομσομόλ, 
Εσύ, αγάπη μου, τρυφερή αλλά κι αμείλιχτα σκληρή με τους εχτρούς της νεολαίας, διαδέχτηκες τη μυθική ΟΚΝΕ, επάξια… και τιμημένα διαφύλαξες ΟΛΗ της την κληρονομιά.

Σαραντάρισες;… ποιος το λέει αυτό; 
Άλλα εφτά πρέπει να σου προσθέσουν, 
Εφτά χρόνους απ’ το 68 και δώθε, 
μέχρι τη μέρα που χωρίς τυμπανοκρουσίες και πανηγύρια αλαζονικά, άπλωσες τις σημαίες και τα σφυροδρέπανά σου σ’ όλη την Ελλάδα, σε κάθε γωνιά του κόσμου. 
Άλλα εφτά χρόνους πρέπει να σου δώσουν, το δικαιούνται οι βασανισμένοι σου ήρωες, στα μπουντρούμια, τις φυλακές, τις εξορίες κρυφά σε σπίτια, έκανες χιλιάδες προφεστιβαλικές κάθε σημάδι στο κορμί των ηρώων σου κι ένα πανηγύρι, μια νίκη. 
Πότισαν οι ΗΡΩΕΣ σου με αίμα τοίχους, γυμνά πατώματα, στρώματα, αίμα τιμής κι αξιοπρέπειας. 
Κάθε σταγόνα, κάθε πληγή 
Κι ένα Φεστιβάλ. 

Κρυφά σε σπίτια, μας μάζευε ο παράνομος ΥΜΝΟΣ σου, 
κρυφά διαβάζαμε την ΠΑΝΣΠΟΥΔΑΣΤΙΚΗ 
και του ΟΔΗΓΗΤΗ είχαμε μάθει όλους τους στίχους και τους απαγγέλαμε. 
Κάθε μέρα κι ένα Φεστιβάλ  
Τράφηκες με όλη τη σοφία του Μαρξ και του Ένγκελς, του Βλαδίμηρου τη σιγουριά, των μπολσεβίκων του Ιωσήφ τους δύσκολους χειμώνες της πολιορκίας, ζήλεψες, εσύ, αγάπη μου, τις δάφνες. 
Ευδοκίμησες σε καρδιές και μυαλά ανυπότακτα. 
Αναπτύσσεσαι γοργά και θα μακροημερεύσεις, θα εμπνέεις, θα καθοδηγείς, μέχρι τη μέρα που η φτωχολογιά θα πάρει αυτό που της ανήκει. 

Αλλά, ΕΣΥ, αγάπη μου, 
δεν θα σταματήσεις ούτε για ένα λεπτό, 
μέχρις ότου κι ο τελευταίος εργάτης 
ξυπνήσει ένα πρωί χωρίς αλυσίδες, 
χωρίς δεσμά.. 
ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚH ΝΕΟΛΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑΣ, 
Σ’ αγαπώ με πάθος. 

Ρωμύλος Αβδής

Ω, νεκρά παλληκάρια, παιδιά του λαού, 
Που το αίμα σας στάζει στις πέτρες του βουνού, 
Σηκωθείτε κι αρπάξτε τουφέκι ξανά, 
Χαίρε ω χαίρε χρυσή λευτεριά!

Περπατά και βροντά και τα σκότη σκορπά 
Η κομμουνιστική νεολαία!
Των ανόμων εχθρός και του κόσμου φρουρός
Δυνατή, ενωμένη κι ωραία!
Κόκκινος ήλιος γαρούφαλο στο πέτο μου
Σπίτι και φίλος το κόμμα της δουλειάς,
Κόκκινος ήλιος γαλάζιο το κασκέτο μου
Σύντροφος ίσκιος η μάνα η εργατιά.

Απ’ τον Πίνδο στην Γκιώνα και στον Αξιό,
Το ποτάμι θα πνίξει το μαύρο φασισμό,
Μεγαλώνει το δέντρο κι απλώνει κλαριά,
Στην απέραντη γη την πλατιά.

Περπατά και βροντά και τα σκότη σκορπά
Η κομμουνιστική νεολαία!
Των ανόμων εχθρός και του κόσμου φρουρός
Δυνατή, ενωμένη κι ωραία!
Κόκκινος ήλιος γαρούφαλο στο πέτο μου
Σπίτι και φίλος το κόμμα της δουλειάς,
Κόκκινος ήλιος γαλάζιο το κασκέτο μου
Σύντροφος ίσκιος η μάνα η εργατιά.

Θ’ ανταμώσουμε αδέρφια μια μέρα ξανά,
Σε μια νέα Ελλάδα σε πόλεις και χωριά,
Οικοδόμοι κι εργάτες της νέας ζωής,
Χέρι χέρι της γης οι λαοί.

Περπατά και βροντά και τα σκότη σκορπά
Η κομμουνιστική νεολαία!
Των ανόμων εχθρός και του κόσμου φρουρός
Δυνατή, ενωμένη κι ωραία!
Κόκκινος ήλιος γαρούφαλο στο πέτο μου
Σπίτι και φίλος το κόμμα της δουλειάς,
Κόκκινος ήλιος γαλάζιο το κασκέτο μου
Σύντροφος ίσκιος η μάνα η εργατιά...

το ποιημα ειναι του Ρωμυλου Αβδη απο ΕΔΩ και η φωτογραφια διπλα στον Υμνο μας του νεκρου μας συντρόφου Vadim απο την επιθεση των Φασιστών στο Κτίριο των Συνδικάτων στην Οδησσό