Δεν αποτελεί μειωτικό χαρακτηρισμό του σημαντικότερου, στις δυτικές κοινωνίες, σύγχρονου αντιπολεμικού και αντι-ιμπεριαλιστικού κινήματος --αυτού κατά του πολέμου στο Βιετνάμ-- να παρατηρήσει κανείς ότι τα γεννεσιουργά του αίτια, και ταυτόχρονα, τα αίτια του αφανισμού της μαζικότητας και της μακρόπνοης φύσης τουστα επόμενα χρόνια, περιλαμβάνουν σε περίοπτη θέση την συνείδηση του ανθρώπινου κόστους του πολέμου για τον ίδιο τον λαό των ιμπεριαλιστών. Αντιθέτως, τόσο η απήχηση του κινήματος σε μια σειρά κοινωνικών στρωμάτων στις ΗΠΑ (και διεθνώς, βέβαια), όσο και η στρατευμένη του φύση επιφυλάσσουν για μας ένα πρώτο και βασικό μάθημα σε ό,τι αφορά τη σχέση των λαών των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων με την πραγματικότητα του ιμπεριαλισμού: ο ιμπεριαλισμός δεν γίνεται λαϊκό πρόβλημα για "ηθικούς" λόγους, επειδή ο λαός συνειδητοποιεί τάχαμου μαζικά και αυθόρμητα πως είναι τερατώδες να σκοτώνονται άλλοι λαοί από τα "δικά του" μονοπώλια. Ο ιμπεριαλισμός γίνεται λαϊκό πρόβλημα, πρόβλημα που ριζοσπαστικοποιεί σημαντικό τμήμα του λαού, μόνο από τη στιγμή που χύνεται λαϊκό αίμα, μόνο από τη στιγμή που έχει σημαντικό, μαζικό κόστος στις τάξεις των λαϊκών στρωμάτων.
Η παρατήρηση είναι σημαντική επειδή, βρίσκοντας προσχήματα στην αναμφισβήτητη δύναμη του αντιπολεμικού και αντι-ιμπεριαλιστικού κινήματος του Βιετνάμ, η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα δυτική "αριστερά" έπεισε μεγάλη μερίδα κόσμου με εντελώς παραπλανητικά συμπεράσματα, περί της δήθεν επάρκειας μιας ηθικής κριτικής του ιμπεριαλισμού, της δήθεν επάρκειας μιας αφηρημένης "συνειδητότητας", ως βάσεων μαζικής και αποτελεσματικής κινητοποίησης κατά του ιμπεριαλιστικού πολέμου -- με τα γνωστά αποτελέσματα της σταδιακής αλλά σταθερής παρακμής και εκφυλισμού των αντι-ιμπεριαλιστικών κινημάτων σε όλες τις δυτικές χώρες ανεξαιρέτως.
Αφήνοντας κατά μέρος την στείρα ηθικοπλασία, απ' την άλλη, το Αμερικανικό Κογκρέσο, πήρε, το 1973, εν μέσω των συνεχιζόμενων διαδηλώσεων κατά του πολέμου αλλά και στην απαρχή της κρίσης συσσώρευσης που "εξερράγη" το 2008, την κρίσιμη και άκρως βοηθητική για τη διαιώνιση της ιμπεριαλιστικής βίας απόφαση: τηνκατάργηση της υποχρεωτικής στρατιωτικής θητείας, και κατά συνέπεια, την πλήρη επαγγελματοποίηση του στρατού. Επρόκειτο για μια εξαιρετικά οξυδερκή αντίδραση στην πρόκληση του αντι-ιμπεριαλιστικού κινήματος και στην απειλή που αυτό εκπροσωπούσε για ευρύτερη αποσταθεροποίηση της καπιταλιστικής εξουσίας στην μετά τον Β Παγκόσμιο Δύση. Στους πολλούς και διάφορους πολέμους στους οποίους ενεπλάκησαν από τότε οι ΗΠΑ σκοτώθηκαν αρκετοί αμερικανοί στρατιώτες, αλλά αυτό δεν αποτέλεσε ποτέ ξανά βάση μαζικής διαμαρτυρίας της έντασης που είχε το κίνημα από τα μέσα του 1960 στα μέσα του 1970. Ο θρήνος της οικογένειας του στρατιώτη που γυρίζει σε φέρετρο παρέμεινε έκτοτε μια κατά βάση ιδιωτική υπόθεση, οι προσπάθειες σύνδεσής της με την ευρύτερη δημόσια σφαίρα δεν βρήκαν ποτέ ξανά την ίδια ή έστω παραπλήσια απήχηση, και τα μεταγωγικά με φέρετρα πηγαινοέρχονται την στιγμή που η συντριπτική πλειοψηφία του λαού ψωνίζει στα mall ή βλέπει τον τελικό του NFL: ο ιμπεριαλισμός στην κυρίαρχη ιμπεριαλιστικά χώρα βρήκε κυριολεκτικά την ησυχία του.
Το ίδιο όμως συνέβη και σε όλες τις δυτικο-ευρωπαϊκές χώρες, παρά την μαζικότητα των αρχικών αντιδράσεων στον πόλεμο κατά του Ιράκ στις αρχές του εικοστού πρώτου αιώνα. Τι έφταιξε και οι εκατοντάδες χιλιάδες Ισπανών, Άγγλων, Γερμανών κλπ που κατέβηκαν στους δρόμους ενάντια στον πόλεμο εξαφανίστηκαν όταν ο πόλεμος άρχισε πραγματικά; Τίποτε εκτός από το γεγονός ότι εξέφραζαν ακριβώς την "ηθική" αντίθεση στον πόλεμο που δεν περνά μέσα από τον προσωπικό φόβο του θανάτου, απ' τον φόβο ότι θα χάσεις τα δικά σου παιδιά, το δικό σου σπίτι, τη δική σου οικογένεια, τη δική σου ζωή. Οι διαδηλωτές των τότε μαζικών διαδηλώσεων διατράνωναν μια ηθική βούληση αλλά τίποτε παραπάνω από μια ηθική βούληση· και η πολεμική μηχανή των κρατών τους τρώει την ηθική βούληση, την έκφραση της αφηρημένης ανθρωπιάς αυτού που δεν κινδυνεύει ο ίδιος απ' την απανθρωπιά, για πρωϊνό.
Η Ελλάδα δεν αποτελεί εξαίρεση στον πιο πάνω κανόνα, αλλά η παγερή της αδιαφορία στο κυρίαρχο ζήτημα της εποχής, στο ζήτημα της πολεμικής στροφής του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού, η νηφάλια νιρβάνα της απέναντι στο γεγονός ότι αυτή είναι ακριβώς η εποχή επιβεβαίωσης της αναγκαιότητας της λενινιστικής ρήξης με το ιμπεριαλιστικό σφαγείο, απαιτεί και περαιτέρω εξηγήσεις.
Λίγο έχει απασχολήσει την εντόπια συζήτηση για το θέμα η σημασία του γεγονότος ότι η Ελλάδα, όπως και τα άλλα κράτη της ΕΕ, δεν ασκεί ιμπεριαλιστική πολιτική ως έθνος-κράτος, δεν εμπλέκεται σε πολεμικές αντιπαραθέσεις για "δικό της" λογαριασμό: το τραύμα της Μικρασιατικής καταστροφής ως συνέπειας του επεκτατικού τυχοδιωκτισμού της ελληνικής αστικής τάξης (τραύμα απ' το οποίο αναδύθηκε τι άλλο, τοΚομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας!) ήταν τέτοιο και επειδή η Μικρασιατική εκστρατεία ήταν "εθνική υπόθεση", υπόθεση που αναγκαστικά συντάραξε την πολιτική κατάσταση στη χώρα· η συμμετοχή όμως της Ελλάδας σε εκστρατείες στην Αφρική και την Μέση Ανατολή, ή, όπως βούλεται η κυβέρνηση της χώρας, στην Ανατολική Ευρώπη, δεν βιώνεται καθόλου ως "εθνική υπόθεση". Και αυτό δεν οφείλεται σε κάποια ιδεολογική παραμόρφωση αλλά στην κυνική αποδοχή μιας πραγματικότητας: ως μέλος της διακρατικής ιμπεριαλιστικής συμμαχίας του ΝΑΤΟ, η Ελλάδα δεν αναλαμβάνει ποτέ το ρίσκο της μαζικής στρατιωτικής συμμετοχής στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Σε όσους πολέμους έχει εμπλακεί, αυτοί που ενεπλάκησαν ήταν επαγγελματίες στρατιωτικοί, που ζύγισαν το οικονομικό όφελος έναντι του ρίσκου, όπως κάνουν και οι συνάδελφοί τους στους ιμπεριαλιστικούς στρατούς όλου του κόσμου. Ο ρόλος της Ελλάδας είναι κατά βάση επικουρικός και υποστηρικτικός και όχι ρόλος παροχής μαζικής στρατιωτικής δύναμης, όπως άλλωστε είναι λογικό λόγω του συγκριτικού της μεγέθους και των στρατιωτικών της δυνατοτήτων σε σχέση με το νατοϊκό μεγαθήριο των ΗΠΑ και τις ισχυρότερες ευρωπαϊκές χώρες. Παρέχουμε βάσεις, υποστήριξη στις μεταφορές, στρατηγεία, κέντρα επικοινωνίας, κλπ, δεν "πληρώνουμε" όμως με ποτάμια αίμα το κόστος της συμμετοχής μας στη συμμορία των αρπακτικών. Ποτάμια αίμα χύνουν άλλοι λαοί, οι λαοί εναντίον των οποίων εκστρατεύει η συμμορία της οποίας είμαστε μέλη.
Ο συνδυασμός λοιπόν του "διακρατικού ιμπεριαλισμού" ως δομής που αντικατέστησε μεταπολεμικά και ολοκληρωτικά τον ιμπεριαλισμό του έθνους-κράτους, καθώς και της επαγγελματοποίησης τμημάτων ή και του συνόλου των στρατιωτικών δυνάμεων, είναι ο σιγαστήρας της άηχης και ακόμα απαρατήρητης δολοφονίας των αντι-ιμπεριαλιστικών ανακλαστικών στη Δύση. Εγγυάται α) την ειρήνη ανάμεσα στους συμμέτοχους στη συμμορία· β) το μοίρασμα της λείας όχι απλώς στην κυνική βάση της ισχύος του ισχυρότερου αλλά και στην κυνικο-ηθική βάση της αρχής "τα περισσότερα στα μονοπώλια αυτού που επωμίζεται και το περισσότερο ανθρώπινο ρίσκο και κόστος για τη λεηλασία"· γ) όχι απλώς τον εκφυλισμό των αντι-ιμπεριαλιστικών κινημάτων αλλά και την όλο και εντονότερη στήριξη του ιμπεριαλισμού από τις λαϊκές μάζες των δυτικών καπιταλιστικών χωρών. Και αυτό, γιατί οι μάζες αυτές αντιμετωπίζουν, ιδιαίτερα στην παρούσα φάση παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης, το εξής πανεύκολο προς επίλυση ερώτημα: "προτιμάτε να πεινάτε ή να φάτε και λίγο απ' αυτά που θα βγάλουμε σκοτώνοντας άλλους με μηδενικό για σας ρίσκο;" Προς μεγάλη απογοήτευση μιας αριστεράς που μπέρδεψε την επαναστατική πολιτική με την εκ του άμβωνος ηθικοπλασία, οι λαϊκές μάζες προτιμούν το δεύτερο χωρίς δευτερόλεπτο προβληματισμού. Και τούτο δεν πρόκειται να αλλάξει με παροτρύνσεις να γίνουν "ηθικότερες" και να προβληματίζονται περισσότερο όσο δεν αλλάζει η γυμνή πραγματικότητα του πόσο συμφέρει τις ίδιες η στήριξη στον ιμπεριαλιστικό κανιβαλισμό με τους ιδιαίτερα άνετους όρους που εμφανίζονται να διατίθενται στο μεφιστοφελικό συμβόλαιο σήμερα.
Περιττεύει να παρατηρήσουμε ότι, για όσους από μας πιστεύουν ακόμα στην θεμελιακότητα της σκέψης του Λένιν στα 1914-17, τα παραπάνω σημαίνουν βεβαίως ότι καμία επαναστατική προοπτική στις δυτικές κοινωνίες δεν διαγράφεται όσο οι όροι του παιχνιδιού στη Δύση παραμένουν αυτοί που προαναφέρθηκαν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου