...τέκνο της ανάγκης και ώριμο τέκνο της οργής

«Δεν δίνω λέξεις παρηγόρια, δίνω μαχαίρι σ' ολουνούς...»

Δεν υπάρχει δικαίωμα του λαού, που να μη βρήκε στο πρόσωπο και τη δράση του ΚΚΕ τον πιο αποφασιστικό υπερασπιστή. Το ΚKE συγκρούστηκε με τις πρόσθετες κοινωνικές και πολιτικές διακρίσεις σε βάρος της γυναίκας. Το ΚΚΕ έφερε και διέδωσε στην ελληνική κοινωνία νέα πολιτιστικά πρότυπα. Το ΚΚΕ δε συμφιλιώθηκε με την αστική ιδεολογία του εθνικισμού, αντιπαρατέθηκε μαζί της.

Το ΚΚΕ είναι ο σημαιοφόρος στην Ελλάδα της λαϊκής δράσης κατά του πολέμου και υπέρ της ειρήνης.

Δύσκολα βρίσκονται λέξεις που μπορούν να αποτυπώσουν την ζωή των λαϊκών στρωμάτων τις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα. Πόλεμος, τρομοκρατία, σκοταδισμός, φτώχεια, παιδική θνησιμότητα, τρομοκρατία.

Μια ολόκληρη εποχή ταξικών αγώνων εγκυμονούσε την ίδρυση του ΚΚΕ.

Οι κανονιές του «Αβρόρα» και η έφοδος των μπολσεβίκων στα χειμερινά ανάκτορα των τσάρων ήταν οι πόνοι της γέννας και η ιστορική αναγκαιότητα η μαμή που το ξεγέννησε.

Σαν «τέκνο της ανάγκης και ώριμο τέκνο της οργής» το ΚΚΕ μπήκε στο προσκήνιο δείχνοντας στην εργατική τάξη τον δρόμο για την απαλλαγή από τα αβάστακτα βάσανα.

Στην καρδιά του εργατικού Πειραιά, στη συμβολή των οδών Μιαούλη και Μπουμπουλίνας βρίσκεται το κτίριο που στεγαζόταν ο Ατμομηχανουργικός Σύνδεσμος «Ο Προμηθεύς».

Σε μία από της αίθουσές του πραγματοποιήθηκε, την Κυριακή 17 Νοέμβρη του 1918, το 1ο ιδρυτικό συνέδριο του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος Ελλάδας.

Στο συνέδριο εκπροσωπήθηκαν από τριάντα πέντε συνέδρους, χίλιοι οργανωμένοι σοσιαλιστές αλλά και σοσιαλιστικές εφημερίδες.

Η μέση ηλικία τους ήταν τα 35 χρόνια. Δέκα είχαν ηλικία 22 χρονών.

Στο Συνέδριο επικράτησαν επαναστατικές θέσεις και εγκρίθηκαν το ιδρυτικό ψήφισμα, οι αρχές, και το πρόγραμμα του κόμματος το οποίο αναφέρει:

«Η μεταβολή της παραγωγής από πλουτοκρατική εις σοσιαλιστική, διενεργουμένη δια της κοινωνίας και προς το καλόν ολόκληρης της κοινωνίας, δύναται να καταστήσει την μεγάλη παραγωγή από πηγή αθλιότητας και δουλείας των λαϊκών τάξεων εις πηγή ύψιστης και ατελειώτου ευημερίας. Η κοινωνική αυτή μεταβολή σημαίνει την απελευθέρωση όχι μόνο των προλεταρίων αλλά και ολοκλήρου της ανθρωπότητας που υποφέρει σήμερον».

Το συνέδριο ψήφισε μήνυμα αλληλεγγύης στη δημοκρατία των σοβιέτ και μια απόφαση που κατήγγειλε την πρόθεση των ιμπεριαλιστών να επέμβουν στο νεαρό εργατικό κράτος. Με ενθουσιασμό οι σύνεδροι υποδέχτηκαν τα επαναστατικά γεγονότα στη Γερμανία που διαδραματίζονταν εκείνες τις μέρες.

Έμπρακτα φανερώθηκε ο προλεταριακός διεθνισμός. Εγκρίθηκε επίσης πρόγραμμα σημερινών απαιτήσεων όπως ονομάστηκε στο οποίο περιλαμβάνονταν αιτήματα όπως:

-Εφαρμογή της υποχρεωτικής εκπαίδευσης.

-Δικαίωμα ψήφου στις γυναίκες, καθιέρωση του πολιτικού γάμου και του αυτόματου διαζυγίου.

-Χωρισμός κράτους - εκκλησίας

-Εισαγωγή της δημοτικής γλώσσας

-Εθνικοποίηση επιχειρήσεων και τσιφλικιών

-Ίδρυση ταμείων συντάξεων.

-Καθιέρωση της Κυριακής αργίας και του οχτάωρου.

Εφτά μέρες χτυπούσε η καρδιά του συνεδρίου στον Πειραιά.

Η κυβέρνηση Βενιζέλου έκανε ό,τι μπορούσε για να μην δοθεί δημοσιότητα στο γεγονός. Οι εφημερίδες της εποχής είτε το αποσιώπησαν είτε του απέδωσαν μικρή σημασία. Μάλιστα επιδόθηκε από αντιπροσωπεία των συνέδρων έντονη διαμαρτυρία στον τότε αντιπρόεδρο της κυβέρνησης Εμμανουήλ Ρέπουλη.

Όμως αυτό που γεννήθηκε εκείνες τις μέρες του 1918 στον Πειραιά ήταν πολύ μεγαλύτερο για να σβηστεί με μια αποσιώπηση.

Χιλιάδες κομμουνιστές και κομμουνίστριες κράτησαν ψηλά τη σημαία των ιδανικών του ΚΚΕ και με τεράστιο προσωπικό κόστος αρνήθηκαν να το αποκηρύξουν.

Συνέχισαν το παράδειγμα άλλων συντρόφων τους της προπολεμικής περιόδου, που μαρτύρησαν στις φυλακές και τις εξορίες των αστικών κυβερνήσεων, κοινοβουλευτικών και δικτατορικών επειδή έκαναν το καθήκον τους στον αγώνα για το μεροκάματο, για τις συνθήκες δουλειάς, για ένα καλύτερο αύριο, αλλά και επειδή αρνήθηκαν να υπογράψουν δήλωση μετανοίας.

Τον ίδιο δρόμο ακολουθεί το ΚΚΕ μέχρι σήμερα για να μπορεί να λέει, κοιτώντας στα μάτια τους εργαζόμενους, ότι δεν υπάρχει δικαίωμά τους όλα αυτά τα χρόνια που να μην βρήκε στο πρόσωπο και τη δράση του τον πιο αποφασιστικό υπερασπιστή.