Η τάξη που ματώνει, αυτή θα πει την τελευταία λέξη.

"Στον άγνωστο εργάτη"

Θάλασσά μου ανοιχτή, ποια σκαριά να σ’ έχουν πιει;
Ποια καρίνα, ποια ποδιά στο καρνάγιο ξαγρυπνά;
Ποιος ιδρώνει, ποιος ματώνει, ποιος νικάει τη σκουριά; 

Ουρανέ μου, ουρανέ, ποιος σε ξύνει γαλανέ;
Πύργος ποιος σε ακουμπά, ποιου το χέρι τον κρατά;
Ποιος ιδρώνει, ποιος ματώνει, τίνος είναι η δουλειά; 

Απ’ το βράδυ ως το πρωί ποιος σ' οργώνει, μάνα γη;
Ποιος το χώμα σου πονά και με δάκρυ το φιλά;
Ποιος ιδρώνει, ποιος ματώνει, τον καρπό σου ποιος ζητά;
Ποιος ιδρώνει, ποιος ματώνει, ποιος στα σπλάχνα σου βουτά;

Ποταμέ μου ορμητικέ, ποιος το φράγμα σου μωρέ;
Ποιον το γιόμα ξεδιψάς, ποιος μοχθεί όπου ξεσπάς;
Ποιος ιδρώνει, ποιος ματώνει, τίνος είναι η δουλειά; 

Γυαλισμένη μηχανή, ποιος το ατσάλι σου δονεί;
Ποιος σου δίνει την καρδιά, τα γρανάζια σου γυρνά;
Ποιος ιδρώνει, ποιος ματώνει, ποιου η θυσία σε κερνά; 

Πολιτεία σκοτεινή, ποιος σ’ ανάβει το πρωί;

Ποιος στη δύση σου γερνά, δίχως βλέμμα και μιλιά;
Ποιος ιδρώνει, ποιος ματώνει, ποιος ψωμί αγωνιά; 

Θάλασσά μου κι ουρανέ, μάνα γη και ποταμέ,

μηχανή αστραφτερή, πολιτεία σκοτεινή,
είναι του άγνωστου εργάτη όλη τούτη η δουλειά,
απ’ το αίμα του, το αίμα, όλα τα θεμέλια.

υπεραστικοί
Ιούνης 2015