Ο εργάτης μαθαίνει μεσα απο την εκμετάλλευση που την ζει στο πετσί του καθημερινά οτι ο ΜΟΝΟΣ τροπος να παλέψει και να βρει δίκιο ΔΕΝ είναι ούτε η αστική δικαιοσύνη ,ούτε ο "ευέλικτος" συνδικαλισμός ,ούτε το σκύψιμο και η καρπαζιά αλλά Ο ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΣ του αγώνας ΜΑΖΙ με τους άλλους συντρόφους του .
Αυτό είναι κάτι σαν ΦΥΣΙΚΟΣ νόμος στον καπιταλισμό ,γιατί είναι η φύση τέτοια των παραγωγικών σχέσεων του .Όταν το μάθει αυτό αρχίζει να χτίζεται η ταξική συνείδηση (συλλογική και ατομική) η οποία τον παει και παραπέρα σιγά σιγά (πχ "και τι τα θέλω τα αφεντικά τελικά?" ) .Ακόμα και ο ρουφιάνος του εργοδότη ,ακόμα και ο "κολλητός" του αφεντικού το μαθαίνει αργά ή γρήγορα αυτό ακριβώς γιατί η ίδια η φύση της εργοδοσίας είναι τέτοια που μπροστά στο κέρδος δεν μετρά φίλιες και συμμαχίες (ούτε καν συγγένειες) αλλά με αδίστακτο τρόπο αποκαλύπτεται "φάντης μπαστούνης" μια μέρα στα μάτια του κάθε πικραμένου εργάτη ,ακόμα και του πιο "απονήρευτου " .
Αυτό ο μικροαστός δεν πρόκειται να το ζήσει ποτέ στην πράξη ακριβώς γιατί είναι η φύση τέτοια του δικού του μοναχικού και ατομικού βίου .Μόνο εξ αντανακλάσεως και γνώσης μπορεί να συνταχθεί ο μικροαστός με την εργατική υπόθεση και μόνο αν πειστεί για το ΔΙΚΙΟ της
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου