Η αγροτιά στο «απόσπασμα»

Του Γεωργίου Παπασίμου, Δικηγόρου, Twitter: @PapasimosG

Οι νέες αγροτικές κινητοποιήσεις σε όλη την Ελλάδα έρχονται να υπενθυμίσουν, σε μια σώρα που είναι βυθισμένη στην καθημερινή της κατάπτωση, το ατιμώρητο «εθνικό έγκλημα» του «ξεκληρίσματος» της μικρομεσαίας αγροτιάς, η οποία υπήρξε ο βασικός πυλώνας της ελληνικής περιφέρειας, αλλά και της παραπαίουσας ελληνικής οικονομίας.

Ο μνημονιακός «οδοστρωτήρας» και η άγρια φοροεισπρακτική επέλαση έχουν δραματικές επιπτώσεις στον αγροτικό τομέα, παγιώνοντας τις συνθήκες της οξύτατης «νεοκολληγοποίησης» της πλειονότητας της αγροτικής τάξης.

Ο κεντρικός πυρήνας της εξάρτησης της χώρας, από το ξένο διεθνές κεφάλαιο, «καθρεφτίζεται», καλύτερα από οπουδήποτε αλλού, στην υπόθεση του πρωτογενούς τομέα στην Ελλάδα. Μια χώρα, με μεγάλο αγροτικό πληθυσμό και συγκριτικά πλεονεκτήματα, έχει φθάσει να έχει τεράστιο ετήσιο έλλειμα 2 δισ. στο αγροτικό της ισοζύγιο, θυμίζοντας εξαρτημένες χώρες του Τρίτου Κόσμου.

Αυτό το αγροτικό παράδοξο όχι μόνο δεν περιορίσθηκε κατά την περίοδο που η χώρα εισήλθε στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά αντίθετα γιγαντώθηκε, αφού αφενός, υπήρξαν περιορισμοί από την ΚΑΠ σε βασικής βαρύτητας προϊόντα (κτηνοτροφικά, γάλα κ.λπ.), και αφετέρου, καταδείχθηκε το ανεπαρκές του πολιτικού προσωπικού, που κυβερνά όλα αυτά τα χρόνια (ειδικότερα, κατά την ύστερη Μεταπολίτευση), σε συνδυασμό με τους κλεπτοκρατικούς μηχανισμούς της παρασιτικής οικονομικής ολιγαρχίας, που ενθυλάκωσε μεγάλο μέρος των ευρωπαϊκών κονδυλίων. Κονδυλίων που θα έπρεπε να οδηγηθούν σε αύξηση των ανταγωνιστικών δομών, μιας σύγχρονης αγροτικής οικονομίας.

Θα πρέπει, τέλος, να προστεθεί στα παραπάνω και η εύκολη πελατειακή χρησιμοποίηση σχεδόν του συνόλου της αγροτικής τάξης, από το σύστημα παρακμής που οδήγησε τη χώρα στο σημερινό βάραθρο και την αγροτική τάξη στην εξαθλίωση.

Αυτό το σύστημα παρακμής έχοντας εκχωρήσει τα κυριαρχικά δικαιώματα στον ξένο παράγοντα, όχι μόνο δεν έχει, έστω και κατ’ ανάγκη, λόγω της χρεοκοπίας στρατηγική για την ενίσχυση και ύπαρξη της ελληνικής γεωργίας και κτηνοτροφίας, αλλά, ως «θεραπαινίδα» των διεθνών τοκογλύφων δανειστών, μετατρέπεται σε καταστροφέα και των τελευταίων υπολειμμάτων της πρωτογενούς αγροτικής παραγωγής μας. Είναι ο «νεκροθάφτης» της όποιας ελπίδας για ανάπτυξη της δευτερογενούς «χρυσοφόρας» διατροφικής βιομηχανίας, που θα μπορούσε να αποτελέσει βασικό πυλώνα αναστροφής της χρεοκοπίας και της απαξίωσης της Ελλάδας.

Γι’ αυτό, οι ευθύνες των μνημονιακών κυβερνήσεων είναι τεράστιες, αγγίζοντας τα όρια του «εθνικού εγκλήματος», αφού δεν έκαναν, έστω και σ’ αυτή την ιστορικά καταστροφική φάση για την Ελλάδα, το αυτονόητο εθνικό καθήκον για την ελληνική οικονομία και τη σωτηρία του λαού: Να ενισχύσουν, δηλαδή, στοχευμένα τον πρωτογενή αγροτικό τομέα, δημιουργώντας συνθήκες καταπολέμησης της τρομακτικής ανεργίας του 30%, με ανάπτυξη μικρομεσαίων ανταγωνιστικών βιομηχανιών διατροφικών προϊόντων, με πρώτο στόχο την κάλυψη των διατροφικών αναγκών του ελληνικού λαού και τη μείωση του αγροτικού ελλείμματος.

Το ιστορικό δε αυτό εθνικό καθήκον, που όφειλε να θέσει σε προτεραιότητα και να υλοποιήσει η σημερινή κυβέρνηση ΣΥ.ΡΙΖ.Α. – ΑΝ.ΕΛ., όπως είχε δεσμευθεί προεκλογικά, «εξαϋλώθηκε» μέσα στα «απόνερα» της μνημονιακής κυβερνητικής μετάλλαξης του ΣΥ.ΡΙΖ.Α.

Γι’ αυτό, περισσότερο από ποτέ, απαιτείται σήμερα η δημιουργία ενός νέου πολιτικού υποκειμένου, έξω από το υπάρχον πολιτικό προσωπικό εξουσίας, το οποίο θα συγκροτήσει και θα υλοποιήσει ένα συνεκτικό εθνικό στρατηγικό σχέδιο για τη γεωργική παραγωγή στην Ελλάδα, με σύγχρονες υποδομές, με προτεραιότητα στα ποιοτικά και βιολογικά προϊόντα, τη σύνδεση της παραγωγής και του χωραφιού με τη μεταποίηση, μέσω ισχυρών συνεταιρισμών και άλλων μορφών συλλογικής δράσης, τη μετατροπή της Ελλάδος σε Κέντρο Γενετικού Παραγωγικού υλικού και την αποτροπή της «νεοκολληγοποίησης», μέσω της συλλογικής αξιοποίησης της δημόσιας γης (εκκλησιαστική – μοναστηριακή περιουσία, διακατεχόμενες εκτάσεις, δάση και ερημοποιημένα τμήματα).

Σε αυτή τη μεγάλη πρόκληση, η αγροτική τάξη οφείλει, μετά από τη χρόνια πολιτική χειραγώγησή της από τα διάφορα κόμματα που ανήλθαν στην εξουσία, να πρωτοστατήσει στη δημιουργία και συμμετοχή αυτού του νέου πολιτικού υποκειμένου, ανακαλύπτοντας, έστω και τώρα, που βρίσκεται «στο απόσπασμα», τις επαναστατικές ρίζες της. Ρίζες που ξεκινούν από το Κιλελέρ, με «πυξίδα» την αναφορά του Νίκου Καζαντζάκη στην «Ασκητική»: «Να λες εγώ μονάχος θα σώσω τη γη, αν δεν σωθεί εγώ θα φταίω», επαναπροσδιορίζοντας έτσι το καθήκον απέναντι στον εαυτό της και την πατρίδα.

απο το www.gpapasimos.gr