Το 2017 δεν είναι 1917. Αλλά…

Του  Στελιου Κανάκη απο τον Ημεροδρομο

«Χρόνια που πέσαν πάνω μας, σαν προβολείς.
Μας τουφεκίζουν έναν έναν
σαστισμένους λαγούς».*

Εκατό χρόνια! Της επιστήμης, των τεχνών, των κοινωνικών αγώνων, της επανάστασης, αλλά και της γέννησης του φασισμού, των πολέμων, των γενοκτονιών.

Ο αιώνας της Οχτωβριανής Επανάστασης, της ΕΣΣΔ, των Λαϊκών Δημοκρατιών. Της ψήφου των γυναικών. Του Ισπανικού Εμφύλιου και του Λόρκα. Του Μπεζαντάκου. Του εξευτελισμού των Γάλλων και Αμερικάνων ιμπεριαλιστών στο Βιετνάμ. Της Σοσιαλιστικής Κούβας, του Κάστρο και του Τσε.

Του Συμφώνου του Μονάχου. Του Τσάμπερλεν και του Νταλαντιέ. Του 2^ου Παγκόσμιου Πολέμου, του απαράμιλλου ηρωισμού στο Στάλινγκραντ, στο Λένινγκραντ, στη Μόσχα. Των εκατομμυρίων νεκρών. Της ήττας του φασισμού. Των εγκλημάτων πολέμου. Της Δρέσδης, της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι. Της σφαγής του Μπάμπι Γιαρ. Του Ολοκαυτώματος. Των Άουσβιτς, Νταχάου, Μπέργκεν-Μπέλζεν, Μπούχενβαλντ. Της διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας.

Ο αιώνας του Λένιν και του Στάλιν, του Δημητρώφ, της Ρόζας και του Καρλ Λίμπκνεχτ. Του Μπελογιάννη και του Πλουμπίδη. Του Χαρίλαου. Της λεβεντιάς της Μπέλλου.

Του Αϊνστάιν αλλά και του  Αϊζενστάιν. Του Τσάπλιν. Του Οσίμα και του Κουστουρίτσα. Του Πικάσο, του Νερούδα και του Μάρκες. Του Γκόρκι, του Μαγιακόφσκι, του Σοστακόβιτς, του Προκόφιεφ, αλλά και του Γκαρμπάρεκ  και του Γκλας. Του Λούις Άρμστρονγκ. Του Στάινμπεκ, του Λόντον, του Χέμινγουεϊ, του Τενεσί Ουίλιαμς, του Άρθουρ Μίλερ, του Μέιλερ, του Γκορ Βιντάλ. Του Ρίτσου και του Ελύτη. Του Μίκη. Του Ελυάρ και του Εμπειρίκου. Του Αραγκόν. Του Μπρεχτ και του Έκεχαρτ Σαλ.

Του Διαστήματος, της Λάικα και του Γκαγκάριν. Της Βαλεντίνα Τερέσκοβα. Του Μιρ.

Ο αιώνας που δάκρυσε ο Μίσα. Η πόλη μέσα σε ξένη χώρα, το Τείχος και ο αλαλαγμός των ανόητων. Ο αιώνας της πλύσης εγκεφάλου. Η πτώση του Σοσιαλισμού και η διάλυση της ΕΣΣΔ. Το πισωγύρισμα. Η καπιταλιστική λαίλαπα. Οι άνεργοι, οι υποσιτισμένοι, οι ξοφλημένοι. Η αναπόληση. Η νοσταλγία.

Ένας αιώνας προόδου, ελπίδων, επαναστάσεων, πραγμάτωσης ανθρώπινων δικαιωμάτων, αλλά και παλινωδιών και πισωγυρισμάτων. Ο μακρόσυρτος ρόγχος του καπιταλισμού.

Η γενιά αυτών που δεν φανταζόταν τον κόσμο χωρίς Σοβιετική Ένωση και η γενιά αυτών που αγνοεί τον κόσμο με Σοβιετική Ένωση.

Έτσι σκούρα φάνταζαν τα πράγματα και τον Ιανουάριο του 1917. Σ’ εννιά μήνες, όμως, ξημέρωσε ο Οχτώβρης!

*  Μιχάλης Γκανάς