"Πάμε καλά για ΛαΪκή Εξουσία " ?

Ορισμένες Θεωρητικές προσεγγίσεις ...

Μεταξύ του Καπιταλισμού και του Σοσιαλισμού δεν υπάρχει για τους κλασικούς κάποιο ενδιάμεσο στάδιο ή αν θέλετε σκαλοπάτι. Από εδώ πηγάζει ότι οι επαναστάσεις της εποχής μας θα είναι σοσιαλιστικές και φορέας τους θα είναι το σύγχρονο προλεταριάτο.



Την έννοια της λαϊκής εξουσίας-οικονομίας μπορούμε να την δεχτούμε μόνο σαν σοσιαλιστική εξουσία-οικονομία. Οτιδήποτε άλλο,  παραπέμπει στο ιδεολόγημα των σταδίων (πρώτα αστικοδημοκρατική επανάσταση, μετά σοσιαλιστική επανάσταση). Στην εποχή μας οι αστικοδημοκρατικές επαναστάσεις έχουν "ολοκληρωθεί", έχουν πραγματωθεί. Το προλεταριάτο δεν θα χρειαστεί στην πατρίδα μας να προωθήσει την αστική επανάσταση (ο καπιταλισμός είναι εδώ ως ιμπεριαλισμός και έχει παρασαπίσει). Η μόνη επανάσταση για την οποία πρέπει να παλεύει το προλεταριάτο είναι η σοσιαλιστική. Βεβαίως, για την κατάληψη της εξουσίας θα χρειαστεί να αλλάξει ο συσχετισμός στο επίπεδο των κοινωνικών δυνάμεων και εδώ κάπου υπεισέρχεται ο ρόλος του κοινωνικού μετώπου που θα συσπειρώσει γύρω από την εργατική τάξη κοινωνικά στρώματα από τον χώρο των μικρομεσαίων και της αγροτιάς.


Μπορεί σε μια πορεία να εμφανιστεί στο κοινοβούλιο μια αντιιμπεριαλιστική αντιμονοπωλιακή κυβέρνηση? Η ιστορία δείχνει πως αυτό είναι εφικτό. Πρόσφατο παράδειγμα είναι η περίπτωση της Βενεζουέλας και της Βολιβίας. Παλαιότερο παράδειγμα είναι η Χιλή του Αλιέντε. Μπορούμε ομως να περιμένουμε να υπερβούμε τον Καπιταλισμό, πολύ περισσότερο να περάσουμε στον Σοσιαλισμό μέσα από το αστικό κοινοβούλιο? Η απάντηση εδώ πρέπει να είναι ένα κατηγορηματικό όχι. Η κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας από το προλεταριάτο δεν μπορεί παρά να γίνει επαναστατικά. Αναπόφευκτα, τα στηρίγματα και οι θεσμοί του αστικού κράτους πρέπει να τσακιστούν και την θέση τους να πάρει η δικτατορία του προλεταριάτου, δηλ. η μορφή οργάνωσης του κράτους των εργατών και των κοινωνικών του συμμάχων που αποτελεί όρο και προϋπόθεση για να ξεκινήσει ο Σοσιαλιστικός μετασχηματισμός της κοινωνίας. Όσο το επαναστατικό πέρασμα στο Σοσιαλισμό «αργεί», τα μέτρα μιας «φιλολαϊκής» κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας θα περιορίζονται από τους οικονομικούς νόμους του Καπιταλισμού και από την πολιτική βούληση της άρχουσας τάξης (η αστική τάξη σε μια τέτοια περίπτωση εξακολουθεί να ελέγχει την οικονομία έχοντας τα μέσα παραγωγής υπό τον έλεγχο της και άρα μπορεί να δυσκολεύει, να περιορίζει την εφαρμογή, και σε μια ευνοϊκή για αυτήν συγκυρία να αναιρεί τις φιλολαϊκές κυβερνητικές πολιτικές ).


Το πέρασμα στο σοσιαλισμό απαιτεί διαλεκτικό άλμα (επανάσταση). Επαναστάσεις μέσα από τα κοινοβούλια ή άλλους αστικούς θεσμούς (πχ τοπική αυτοδιοίκηση) ποτέ και πουθενά δεν έγιναν. Δεν πρέπει να υπάρχουν αυταπάτες ότι μπορούμε να κατακτήσουμε το αστικό εποικοδόμημα και να το χρησιμοποιήσουμε ως όχημα για να αλλάξουμε με μεταρρυθμίσεις την οικονομική βάση. Χωρίς επανάσταση, τσάκισμα του αστικού κράτους, εγκαθίδρυση της δικτατορία του προλεταριάτου, είναι φαιδρό να μιλάμε για «θεμελίωση» πολύ περισσότερο οικοδόμηση του σοσιαλισμού. Η λαϊκή εξουσία αν δεν είναι προλεταριακή εξουσία, η λαϊκή οικονομία αν δεν είναι σοσιαλιστική οικονομία τότε τι άλλο μπορεί να είναι? Μόνο το αντίθετό της, αστική εξουσία. Μια άλλη μορφή διαχείρισης του καπιταλισμού που στην καλύτερη των περιπτώσεων θα προσπαθεί να αμβλύνει της κοινωνικές αντιθέσεις που οξύνονται στο έπακρο σε περιόδους οικονομικής κρίσης.

Δάμος