Η Κρίση και οι Καπιταλιστικές συνταγές

Του Βαγγέλη Δανέζη 

Οι καπιταλιστικές συνταγές για αντιμετώπιση της κρίσης από τις αστικές κυβερνήσεις, παραμένουν αναλλοίωτες στο πέρασμα του χρόνου.
Η συρρίκνωση μέχρι εξαφάνισης των κονδυλίων για κοινωνικές ανάγκες, τα φορολογικά χαράτσια και η κατάργηση εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων είναι οι κλασσικές συνταγές για αντιμετώπιση της κρίσης σε όφελος του κεφαλαίου.

Στόχος πάντα είναι να παραμένουν ανέπαφα τα συσσωρευμένα καπιταλιστικά κέρδη κατά την φάση της ανάπτυξης και να εξοικονομούνται νέοι κρατικοί πόροι για χρηματοδότηση της καπιταλιστικής ανάκαμψης μέσω απαλλαγής των καπιταλιστών από χρέη σε τράπεζες και στο δημόσιο και μέσω χρηματοδοτήσεων και φοροαπαλλαγών από τον κρατικό προϋπολογισμό.

Τα μόνιμα θύματα αυτής της πολιτικής είναι τα λαϊκά στρώματα που στενάζουν από την ανεργία την οποία επιβάλλουν οι καπιταλιστές με την συρρίκνωση της παραγωγής, λόγω μη ικανοποιητικού ποσοστού κέρδους που οφείλεται στην μειωμένη αγοραστική δύναμη των εργαζόμενων η οποία διαμορφώθηκε στη φάση της καπιταλιστικής ανάπτυξης (των κερδών).

Στα πλαίσια αυτά οι αστικές κυβερνήσεις επιδιώκουν να αμβλύνουν την λαϊκή δυσαρέσκεια με ημίμετρα που όμως αξιοποιούν, νομιμοποιούν και επεκτείνουν το καθεστώς εργασιακού μεσαίωνα με μισθούς πείνας στο δημόσιο και στα δημόσια έργα. Απασχολώντας έτσι ένα ελάχιστο ποσοστό από τα εκατομμύρια των ανέργων, δίνoυν το παράδειγμα και ανάβουν το πράσινο φως στους καπιταλιστές να προχωρήσουν σε γενικευμένη επίθεση για την νέα ανάπτυξη (ληστεία), σε βάρος των εργαζόμενων με μισθούς πείνας και εργασιακό καθεστώς γαλέρας.

Στη φωτογραφία (κάτω) εργαζόμενοι σε δημόσιο πρόγραμμα εργασίας στις ΗΠΑ την δεκαετία του 1930. Την ίδια ακριβώς μεθοδολογία χρησιμοποιεί και σήμερα η Ε.Ε. αντιγράφοντας τις ΗΠΑ με το πρόγραμμα κοινωνικής εργασίας που προώθησε πρόπερσι μέσω των κυβερνήσεων των χωρών μελών για έργα και υπηρεσίες στους δήμους που αφορά μόνο λίγες χιλιάδες εργαζόμενων, για διάρκεια εργασίας 5 μηνών και με μηνιαίο μισθό τα 500 ευρώ που καθιέρωσε η τότε κυβέρνηση και συνεχίζει η σημερινή....

Της Αγγελικής Τσιαδήμη 

Τι σημαίνει κρίση; Πέρα από όλα τα άλλα σημαίνει και καταστροφή των παραγωγικών δυνάμεων, άρα και ενός τμήματος του κεφαλαίου, το οποίο έχει υπερτιμηθεί και πρέπει να επανέλθει στην ισορροπία του. Αυτό θα επιτευχθεί με την κρίση, ωθώντας παράλληλα καιστη συγκεντροποίηση του κεφαλαίου. 

Τις συνέπειες της κρίσης που είναι οδυνηρές, θα τις επωμισθεί η εργατική τάξη, τα φτωχά λαϊκά στρώματα στα οποία ρίχνουν τα βάρη της κρίσης οι αστικές κυβερνήσεις. Δε λείπουν κάθε φορά οι απολογητές του καπιταλιστικού συστήματος, περιλαμβανομένων και των οπορτουνιστών, οι οποίοι δεν παραλείπουν να ανάγουν την αιτία της οικονομικής κρίσης στη μορφή διαχείρισης, αφαιρούν ή συγκαλύπτουν το έδαφος στο οποίο εκδηλώνεται, δηλαδή τον ίδιο τον καπιταλισμό. Επίσης, παραλείπουν να επισημάνουν το γεγονός ότι η εκδήλωσή της είναι νομοτελειακή, αντικειμενικό γεγονός, πέρα και έξω από τη θέληση των ανθρώπων. Διότι, αιτία της οικονομικής κρίσης είναι η βασική αντίθεση του καπιταλισμού ανάμεσα στην κοινωνική παραγωγή και στην ατομική - καπιταλιστική ιδιοποίηση των αποτελεσμάτων της. 

Με τον τρόπο αυτό εκδηλώνεται η τυχοδιωκτική πολιτική των οπορτουνιστών: συγκαλύπτοντας την αιτία που γεννά την κρίση, την εξαφάνιση της αντικειμενικότητας της εμφάνισής της, με προβολή πολιτικής διαχείρισης του καπιταλισμού για την αντιμετώπισή της, συσκοτίζουν στη συνείδηση της εργατικής τάξης το δρόμο για την αντιμετώπιση της κρίσης σε όφελος των συμφερόντων της, που σημαίνει ταξική πάλη για την ικανοποίηση όλων των αναγκών της στη ρότα κατάργησης της αιτίας που δημιουργεί και αναπαράγει την κρίση. Πρόκειται για κατάργηση της αντίθεσης ανάμεσα στην κοινωνική παραγωγή και στην ατομική ιδιοποίηση των αποτελεσμάτων της. 

Η κατάσταση αυτή οδηγεί ευθέως στην αναγκαιότητα της κοινωνικής ιδιοποίησης των αποτελεσμάτων της, άρα και στην κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής, και στην αντικατάστασή της από την κοινωνική ιδιοκτησία. Δηλαδή, στην κατάργηση του καπιταλισμού και στο επαναστατικό πέρασμα στο σοσιαλισμό. Ετσι, αστοί αναλυτές, και ιδιαίτερα οι οπορτουνιστές καλούν την εργατική τάξη από κοινού με τους καπιταλιστές να αντιμετωπίσουν την κρίση. Δηλαδή, οδηγούν στη διαιώνιση της υποταγής της στο κεφάλαιο.

Η οικονομική κρίση πρέπει να οδηγήσει σε μαχητική ταξική δράση την εργατική τάξη, η οποία ταυτόχρονα πρέπει να βγάλει σωστά πολιτικά συμπεράσματα. Με βασικό το ότι μπορούν να στηρίζονται με μεγαλύτερη πεποίθηση στο ΚΚΕ, να το τροφοδοτούν με τη δική τους συμμετοχή στην οργανωμένη πάλη ενάντια στους καπιταλιστές, με αντίσταση και απειθαρχία στα καλέσματα της ταξικής συνεργασίας από τον κυβερνητικό και εργοδοτικό συνδικαλισμό, από τις αστικές ρεφορμιστικές και οπορτουνιστικές δυνάμεις και από τους κυβερνητικούς και ευρωενωσιακούς μηχανισμούς, όπως και από τα κόμματα του «ευρωμονόδρομου». 

Το ΚΚΕ μίλησε για το αναπόφευκτο της οικονομικής κρίσης για όλες τις καπιταλιστικές οικονομίες, ακόμη πρόβλεψε την κρίση, το αναπόφευκτο μιας βαθιάς και απότομης όξυνσης όλων των κοινωνικών αντιθέσεων και των ενδοϊμπεριαλιστικών. Οι σημερινές συνθήκες επιβάλλουν να επιταχυνθούν οι διεργασίες ανάλογης ανασύνταξης του εργατικού κινήματος σε ταξική κατεύθυνση.
Αυτό που έχει σημασία είναι, με τη δική μας ιδεολογική και πολιτική παρέμβαση, να συμβάλουμε ώστε η εργατική τάξη να μπορεί να διαμορφώνει όσο γίνεται βαθύτερη αντικαπιταλιστική συνείδηση, να οξύνει παραπέρα την ταξική πάλη, να επαγρυπνά ώστε να μην πισωγυρίζει.


Να μην υποταχθεί στην άποψη ότι μπορεί να μπει φραγμός στην αναρχία της αγοράς με την προγραμματισμένη παρέμβαση και ρύθμιση σε όφελός της, αν αλλάξει η διαχείριση.