Νοέμβρης 2011. Εργοστάσιο Χαλυβουργίας Ελλάδος. Ο ήχος των μηχανών πλέκεται με τις έντονες συζητήσεις των εργατών. Απολύσεις. Οι μηχανές παγώνουν και οι χαλυβουργοί μαζεύονται για τη γενική τους συνέλευση.
Δύο προτάσεις τίθενται: Απολύσεις ή πενθήμερο πεντάωρο με μείωση των αποδοχών;
Επιλέγουν: Τίποτα από τα δυο και αποφασίζουν να κατέβουν σε απεργία.
Κανείς δε περίμενε να κρατήσει τόσο.
Κανείς δεν περίμενε τόση αλληλεγγύη από τον κόσμο.
Κάνεις δε περίμενε ότι θα έβγαινε πιο δυνατός από αυτή τη μάχη.
Σχεδόν όλοι όμως αισθάνθηκαν απολυμένοι.
Σχεδόν όλοι συνειδητοποίησαν ότι δεν πάλευαν μόνο για τον εαυτό τους, για τα αιτήματα τους στο εργοστάσιο, αλλά για όλη την εργατική τάξη.
Και η πύλη της ελληνικής χαλυβουργίας για τους επόμενους εννιά μήνες που θα κράταγε η απεργία τους θα γινόταν φάρος.
Η αλληλεγγύη του κόσμου ήταν αυτή που τους έδινε δύναμη μέχρι το τέλος.
«NON OMNIS MORIAR», δηλαδή δεν θα πεθάνω ολόκληρος, κάτι θα μείνει από εμένα.
Αυτό θέλει να αναδείξει το ντοκιμαντέρ που ακολουθεί την εξέλιξη της εννιάμηνης απεργίας στην «Χαλυβουργία Ελλάδος». Εννιά μήνες απεργία, εννιά μήνες καταγραφής...
Το ντοκιμαντέρ «NON OMNIS MORIAR» ολοκληρώθηκε μετά από δυο χρόνια προσπάθειας από την κολεκτίβα «Λοκομοτίβα», σε σκηνοθεσία της Θεοδοσίας Γραμματικού. Το σενάριο υπογράφει ο Φώτης Μιχαλόπουλος. Την επιμέλεια του σεναρίου έχουν κάνει η Θεοδοσία Γραμματικού και ο Κώστας Σταματόπουλος. Διεύθυνση φωτογραφίας: Θεοδοσία Γραμματικού - Χρήστος Γιάννου. Διεύθυνση παραγωγής: Κώστας Σταματόπουλος. Μοντάζ:Σωτήρης Γκέκας - Γιώργος Διδυμιώτης.
Μπορείτε να δείτε το trailer EΔΩ.
Το ντοκιμαντέρ θα προβάλλεται από τις 8 Γενάρη 2015 στους δυο θρυλικούς, ανακαινισμένους αθηναϊκούς κινηματογράφους «Αλκυονίς - new star art cinema» (Ιουλιανού 42-46, δίπλα στην πλατεία Βικτωρίας) και «Στούντιο - new star art cinema» (Σπάρτης και Σταυροπούλου 33).
Εργατιά μπροστά!
Εχουν πολύ - πολύ - πολύ μεγάλο πρόβλημα.
Οσες ψήφους κι αν πήραν στη Βουλή, όσο κι αν φλόμωσαν την Αθήνα στο δακρυγόνο, όσους εργατοπατέρες κι αν έχουν για να καταστέλλουν την εργατική αντίδραση. Οσους προβοκάτορες κι αν κινητοποιούν για να συκοφαντήσουν το εργατικό κίνημα, προσβλέποντας στα οφέλη ενός σύγχρονου «Ράιχστακγκ»..
...Προδίδονται, όταν φτάνουν στο σημείο να ανεβάζουν στο βήμα της Βουλής την Μπακογιάννη να απειλήσει όσους σκέφτονταν να ψηφίσουν «όχι», ότι με την ψήφο τους «πάτε σε ένα καθεστώς Στάλιν».
Εχουν τρισμέγιστο πρόβλημα!
Ομολογούν ευθέως ότι ο τρόμος της αστικής τάξης είναι η εργατική εξουσία.
Ομολογούν ευθέως ότι ο πανικός της αστικής τάξης είναι μην και το πολιτικό προσωπικό της μπροστά στην ογκώδη λαϊκή αντίδραση κάνει πίσω και τότε ποιος μαζεύει τους εργάτες που θα τα σαρώσουν όλα...
Οι ομολογίες τους δίνουν - εκπέμπουν στίγμα για το πού πρέπει να συγκεντρωθούν τα βόλια της εργατικής τάξης: Στο τσάκισμα αυτής καθαυτής της αστικής εξουσίας.
Την ώρα που - χτες το απόγευμα - χιλιάδες και χιλιάδες εργατών διαδήλωναν στους δρόμους, στο επιτελείο της αστικής τάξης είχε αρχίσει η συζήτηση: «Με τις διαρροές που έχει το ΠΑΣΟΚ χάνει τη δεδηλωμένη», δηλαδή δεν έχει πλειοψηφία στη Βουλή να περάσει τα μέτρα χωρίς την άμεση και καθαρή στήριξη της ΝΔ (πρώτο θέμα στο ηλεκτρονικό ΒΗΜΑ).
Δείγμα του πώς σκέφτεται πάντα με το μυαλό στην πολιτική εξουσία η αστική τάξη.
Δείγμα γιατί η εργατική τάξη πρέπει να λειτουργεί πάντα με το μυαλό στην εξουσία.
Αυτό καθορίζει και τις κινήσεις στο πεδίο της μάχης.
Ρώταγε με αγωνία ο παρουσιαστής τον επιτόπου ρεπόρτερ: «Ασε την περιγραφή για το Σύνταγμα, πες μου πού είναι το ΠΑΜΕ, τώρα!»
Αυτή ήταν η αγωνία τους χτες. Την ώρα που η κρατική καταστολή με στολή και η κρατική καταστολή με κουκούλα έστηναν το γνωστό σκηνικό στο Σύνταγμα, ώστε να μην μπορέσει η εργατική τάξη να διαδηλώσει, η αγωνία των επιτελείων ήταν: Πού είναι το ΠΑΜΕ, τ ώ ρ α !
Το ΠΑΜΕ ανέβαινε ταυτόχρονα από Σταδίου και Πανεπιστημίου κι ανάλογα με την κίνησή του, έκαναν κινήσεις και οι κουκουλοφόροι της κρατικής καταστολής.
Η κουκουλοφόρα κρατική καταστολή έστησε παράλληλα μέτωπα στη Σταδίου και στην Πανεπιστημίου στο ύψος της Κοραή, ώστε να εμποδίσουν την προσέγγιση των εργατών στη Βουλή.
Για να μείνει ως εικόνα αυτή που έστησε η κυβέρνηση: Ο Βενιζέλος μέσα στη Βουλή (με την κρατική τηλεόραση - παράλληλα - να δείχνει εικόνες από τον Εμφύλιο) να παριστάνει μαζί με την Μπακογιάννη τον πατριώτη που σώζει την πατρίδα από τους κομμουνιστές και κάποιοι «αναρχικοί» (δηλαδή οι κουκουλοφόροι της κρατικής καταστολής) να «αντιδρούν» απ' έξω, βάζοντας φωτιά με τη συνδρομή των ΜΑΤ, όλοι μαζί σε ρόλο εγγυητή της έννομης τάξης.
Κακοστημένο σκηνικό, ανάλογο της αισθητικής ενός γουρουνιού που γρυλίζει την ώρα που έχει χάσει τη μάχη.
Δε ξεπλένονται με τίποτα.
Τα συνθήματα της διαδήλωσης που προσπάθησαν να πνίξουν είναι πεντακάθαρα:
- «Εδώ, εδώ, μ' αγώνα ταξικό».
- «Τωρα με το ΠΑΜΕ, μη μένεις φοβισμένος, ντροπή για τον εργάτη να ζει υποταγμένος».
- «Μη ματώνεις άλλο για την πλουτοκρατία, αγώνας τώρα για άλλη κοινωνία».
Ολα εκείνα που έρχονται σα συμπλήρωμα του πανό που στήθηκε στην Ακρόπολη από το ΚΚΕ: «Κάτω η δικτατορία μονοπωλίων - Ευρωπαϊκής Ενωσης».
Το φόβο της αστικής τάξης που ενωμένη (μ' όλα της τα κόμματα σε ενιαίο μπλοκ) επιτίθεται στο λαό, να τον κάνουμε εφιάλτη.
Να τους κόψουμε κάθε τροφοδοσία.
Να καταλάβουν τι πα' να πει «χωρίς κέρδη».
Να κάνουμε πράξη το σύνθημα της διαδήλωσης:
«Εργατια μπροστά, τώρα μια γροθιά, γκρέμισε μνημόνια και αφεντικά».
Η αστική τάξη μ' ένα κείμενο καρμπόν που παπαγάλιζαν δυο συνεχόμενες μέρες σε διακαναλική σύνδεση ο Παπαδήμος, ο Παπανδρέου, ο Σαμαράς, από κοντά και αυτοί που δήθεν διαφωνούν, αλλά λένε στο λαό «αλίμονο μη βγεις από το ευρώ», έφτυναν κατάμουτρα την εργατική τάξη:
- Για το «κρέας που θα λείψει». Το κρέας που εδώ και πέντε χρόνια - όσο κρατά η τελευταία επίθεση στο εργατικό εισόδημα - δεν μπορεί πια να αγοράσει ο εργάτης.
- Για τις «αποταμιεύσεις», όταν ο εργάτης έχει μόνο χρέη.
- Για τα «φάρμακα», όταν τα έχουν ήδη κάνει φαρμάκι για το λαϊκό εισόδημα.
- Για τις «συντάξεις», που ισοδυναμούν πλέον μ' ένα πιάτο ρύζι (κι αυτό, αν δεν υπάρχει και νοίκι στο εξοδολόγιο του συνταξιούχου).
- Για τους «μισθούς», που εδώ και μήνες όχι μόνο δεν καταβάλλονται ολόκληροι στους εργαζόμενους, αλλά σε πολλές των περιπτώσεων καλούνται οι εργαζόμενοι ειδικά στο Δημόσιο να επιστρέψουν στο ταμείο και χρωστούμενα!
Είμαστε ήδη στο «και πέντε».
Ο αστικός πολιτικός κόσμος έχει στο οπλοστάσιό του έναν ακόμα νόμο - το δεύτερο Μνημόνιο - για να αντιμετωπίσει την εργατική τάξη. Ενα νόμο που διατάσσει πως δεν υπάρχουν Συλλογικές Συμβάσεις, δεν υπάρχουν κατώτεροι μισθοί, δεν υπάρχει ασφαλιστική κάλυψη, ότι ο εργάτης είναι μόνος του απέναντι στο εκτελεστικό απόσπασμα που έχει στήσει το αφεντικό του.
Η εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα βρίσκονται μπροστά σε μια νέα περίοδο αγώνων, εκεί ακριβώς που πονάει την αστική τάξη: Σε κάθε επιχείρηση, σε κάθε κλάδο.
Σ' έναν αγώνα για να μην περάσει ο μεσαίωνας, να μην περάσουν οι αλυσίδες.
Σ' αυτόν τον αγώνα, οι εργάτες δεν είναι άοπλοι. Εχουν το Κόμμα τους, το ΚΚΕ!
Σ' αυτόν τον αγώνα, οι εργάτες δεν είναι ξεμοναχιασμένοι. Εχουν το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο.
Σ' αυτόν τον αγώνα, τα λαϊκά στρώματα δεν είναι ανυπεράσπιστα. Εχουν τις λαϊκές επιτροπές σε κάθε γειτονιά.
Διά ταύτα:
Καλή οργάνωση, απόφαση, αντοχή είναι τα όπλα μας.
Ωστε από σήμερα να υπάρχουν και νέες Χαλυβουργίες...
Οι αστοί πήραν την ψήφο στη Βουλή, να χάσουν απόλυτα και όποια λαϊκή στήριξη.
Οι εργάτες έχουν σήμερα πιο καθαρή την εικόνα.
Στο χέρι τους είναι - με μπροστάρη το Κόμμα τους, το ΚΚΕ - να σηκωθούν...
γραφτηκε στον Ριζοσπαστη απο τον Θανάση ΛΕΚΑΤΗ στις 13 Φλεβάρη του 2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου