Είμαι κι εγώ μία από τους χιλιάδες νέους που τέλειωσαν με δυσκολίες τις σπουδές της και εδώ και τρία χρόνια είμαι άνεργη. Προσπάθησα να βρω μια δουλειά, αλλά παντού ζητούσαν εργασιακή εμπειρία!!! (Πώς γίνεται ένας απόφοιτος βέβαια να έχει εργασιακή εμπειρία είναι μια άλλη συζήτηση…). Έτσι πέρυσι άκουσα για τα λεγόμενα προγράμματα voucher. Δεν ζητούσαν εμπειρία, παρά μόνο πτυχίο ή απολυτήριο και πολλών χρόνων ανεργία.
Η σύμβαση
Επιλέχτηκα κι έτσι, αφού βρήκα το ΚΕΚ, πήρα τα χαρτιά της σύμβασής μου (ποια είναι δηλαδή η συμφωνία μου με την επιχείρηση). Το πρώτο που έκανα ήταν να διαβάσω καλά τη σύμβαση…
Δεν υπάρχει κανένας λόγος απουσίας, και αν υπάρξει μόνο υγείας με χαρτί γιατρού, ενώ ταυτόχρονα θα αφαιρείται το μεροκάματο.
Η πληρωμή γίνεται 3 μήνες μετά την ολοκλήρωση του 5μήνου, πέρα από τα 300 ευρώ της επιμόρφωσης που μπαίνουν τον 3ο μήνα.
Δύο πράγματα σκέφτηκα: «Αφού δεν θα πληρώνομαι, πώς θα πάω στη δουλειά;», αλλά «και να αρρωστήσω, ποιος θα πληρώσει το γιατρό αφού είμαι ανασφάλιστη;».
Η επιμόρφωση
Με τα πολλά ξεκίνησε η επιμόρφωση. Ο τίτλος της επιμόρφωσης ήταν “στελέχη επιχειρήσεων”. Απ’ ότι έμαθα υπήρχαν κι άλλοι τίτλοι επιμορφώσεων, όπως γραμματειακή υποστήριξη κ.ά. Τα μαθήματα ξεκίνησαν τη στιγμή που, όπως μας είπαν, συμπληρώθηκαν τα τμήματα, και μέσα σε αυτά ήμασταν: απόφοιτοι ΤΕΙ νοσηλευτικής, φιλόλογοι, μηχανικοί κ.ά., γύρω στα 15 άτομα. Μας έδωσαν το πρόγραμμα των μαθημάτων των 80 ωρών και το πρώτο που μας είπαν είναι να μην κάνουμε απουσίες γιατί θα αφαιρούνται από τα χρήματα που μας αντιστοιχούν. Όλοι σχολιάσαμε «πόσο περισσότερο να κόψουν;». Κόβουν για τον φόρο 23% και τώρα κι αυτό; Στη συνέχεια όμως καταλάβαμε την τόσο μεγάλη “ανησυχία” τους. Το ΚΕΚ παίρνει ποσοστά από τα λεφτά που αντιστοιχούν σε εμάς για κάθε ώρα παρουσίας στην πρακτική. Γι’ αυτό ανά μία ώρα υπογράφαμε παρουσιολόγιο ότι είμαστε εκεί. Αν καμιά φορά λείπαμε π.χ. λόγω ασθένειας, μας έβαζαν τις παρουσίες αυτοί χωρίς πρόβλημα.
Οι καθηγητές μας ήταν πολλών ειδικοτήτων: πληροφορικάριοι, ψυχολόγοι, δικη-γόροι και διαχειριστές management. Κατά τη διάρκεια των μαθημάτων άρχισα να προβληματίζομαι αν αυτά που μας έλεγαν πατάνε καθόλου στην πραγματικότητα. Μας έλεγαν για το πόσο σημαντικό είναι να είσαι νέος επιχειρηματίας και ότι οι καινοτόμες ιδέες επιβραβεύονται. Μας έβαζαν και δύο φορές την εβδομάδα να δούμε συνεντεύξεις νέων αλλά και παλαιότερων επιχειρηματιών και πώς εκείνοι τα έχουν καταφέρει. Εγώ αυτό που βλέπω όλα αυτά τα χρόνια πάντως είναι ολοένα και περισσότερες μικρές και μικρομεσαίες επιχειρήσεις, ακόμα και …καινοτόμες να κλείνουν κάτω από τον ανταγωνισμό με τις μεγάλες αλυσίδες εταιρειών και βιομηχανιών που επενδύουν και στη χώρα μας. Εκεί δε που όλοι μείναμε άφωνοι ήταν όταν μας έλεγαν απροκάλυπτα ότι αν θέλουμε να μας κρατήσουν μετά με πρόσληψη, είναι σημαντικό να «διατηρούμε ήρεμο και συνεργάσιμο κλίμα για να μας εμπιστευτούν» και ότι για το καλό μας πρέπει «να δεχόμαστε να κάνουμε ό,τι μας ζητήσουν για να δείξουμε πόσο νοιαζόμαστε για την επιχείρηση, καθώς μόνο έτσι μπορεί να πάει μπροστά και μαζί με αυτήν και εμείς». Η πραγματικότητα βέβαια είναι άλλη. Για να “πάει η επιχείρηση μπροστά” σημαίνει ότι θα πρέπει να βγάζει κέρδη, και εδώ τα βγάζει από τη δικιά μας τζάμπα δουλειά. Άρα όφελος ως εργαζόμενη δεν θα έχω…
Το 5μηνο
Απ’ όσο έμαθα και από τα υπόλοιπα άτομα που ήμασταν στο τμήμα, στις μεγάλες επιχειρήσεις μας ζητούσαν με τρόπο “φιλικό”, χτυπώντας στο φιλότιμο, αν μπορούμε να κάτσουμε παραπάνω από τις 6 ώρες που προβλέπονται από τη σύμβαση, για να τελειώσουμε όποια δουλειά. Πολλοί το κάνανε με την ελπίδα ότι θα τους κρατήσουν μετά στη δουλειά (δεν τους κράτησαν βέβαια). Παρ’ όλα αυτά, τα προβλήματα ξεκίνησαν από την πρώτη κιόλας μέρα. Υπήρχαν αρκετοί που δεν είχαν να πληρώσουν ούτε το εισιτήριο για να φτάσουν στην επιχείρηση. Κάθε μέρα υπογράφαμε ένα χαρτί (παρουσιολόγιο) που μας είχαν δώσει από το ΚΕΚ και υπογράφαμε την ώρα που φτάναμε και την ώρα που φεύγαμε. Μία φορά ήρθε και έλεγχος που μας ρωτούσαν πώς μας φαίνεται η επιχείρηση, όπως επίσης ρωτούσαν και τον εργοδότη αν έχει να επισημάνει κάτι. Στις 9 Νοέμβρη πέρυσι είχε προκηρυχτεί πανελλαδική, πανεργατική απεργία. Όταν ενημέρωσα το ΚΕΚ ότι θα απεργήσω μου είπαν με επιμονή ότι θα βάλουν ότι είμαι άρρωστη. Έπρεπε αρκετές φορές να δηλώσω ότι θέλω να φαίνεται απεργία. Το ΚΕΚ με την απεργία θα έχανε το ποσοστό των χρημάτων που του αναλογούσε και γι’ αυτό η τόση επιμονή.
Ο δρόμος που τραβάμε δεν έχει τελειωμό…
Φέτος μπήκαμε σε άλλο πρόγραμμα και με νέα δεδομένα. Φέτος στέλνονται τα βιογραφικά μας στις επιχειρήσεις και αν τους αρέσουν, μας καλούν σε συνέντευξη. Αν τους κάνουμε, ξεκινά η σύμβαση.
Το σίγουρο πάντως είναι ότι φέτος δεν θα είμαστε έτσι ανοργάνωτα όπως πέρυσι. Εμείς όλοι στα 5μηνα να μην φοβηθούμε να παλέψουμε μαζί με αυτούς που έχουν τα ίδια προβλήματα με εμάς. Να αγωνιστούμε με αξιοπρέπεια, να μάθουμε από την πείρα των σωματείων και να οργανωθούμε σε αυτά. Ώστε να διεκδικήσουμε από καλύτερη θέση μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους. Η ζωή μας δε χωράει σε 5μηνα.
(Απο τον "Οδηγητή" του Νοέμβρη ,τεύχος 1019)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου