Είναι κι αυτή μια διαφορά φιλοσοφίας, τελικά. Για κάποιους, συνέχεια έχει το κράτος: για παράδειγμα, μια μελλοντική κυβέρνηση διαφορετική απ' τη σημερινή δεν θα μπορεί να πουλάει τρέλα για όσα έχει συμφωνήσει η σημερινή, επειδή διακυβερνά το ίδιο κράτος, το ελληνικό καπιταλιστικό κράτος. Αυτό είναι σωστό: το κράτος, εφόσον παραμένει καπιταλιστικό, παραμένει το ίδιο κράτος, αλλά όταν το λέμε εμείς, δεν αρέσει καθόλου στους θιασώτες της "ελπίδας" και της "αλλαγής". Μάλλον επειδή δεν είμαστε όμορφοι.
Το ενδιαφέρον είναι ότι αυτοί που λένε ότι το κράτος έχει συνέχεια, λένε το αντίθετο για το κόμμα. Καμία συνέχεια δεν έχει για αυτούς το κόμμα. Άλλο ο ΣΥΝ, λένε, άλλο ο ΣΥΝ μετά τον ΣΥΡΙΖΑ, άλλο ο ΣΥΡΙΖΑ, άλλο ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, άλλο η ΑΚΟΑ, άλλο η Ρόζα, άλλο η ΚΟΕ, κι άλλο η ΔΕΑ. Άλλο ο Βίτσας, άλλο ο Δρίτσας, άλλο ο Στρατούλης κι άλλο ο Παπαδημούλης. Άλλο το City και το Brookings, άλλη η "Αυγή", άλλο το 'Ίσκρα", άλλο το "Κόκκινο", άλλο η "Νεολαία ΣΥΝ", άλλο η Δραπετσώνα, άλλο ο Δήμος Αριστοτέλη, κι άλλο το συνέδριο "Αριστερά και Εκκλησία." Όσο πιο πολύ πιστεύεις στην ανάγκη για συνέχεια του κράτους, φαίνεται, τόσο πιο πολύ διακηρύττεις την φαντασμαγορική ασυνέχεια του κόμματος. "Πολυτασικότητα" δεν το λέτε; Θεσπέσιο συνώνυμο του "ουδεμίαν ευθύνη αναλαμβάνουμε."
Με μας, ισχύει το αντίστροφο, τρόπον τινά. Η συνέχεια του κράτους είναι πράγμα σοβαρό, δεν το παίρνουμε ελαφρά, αλλά αυτή τη συνέχεια είναι που θέλουμε να σπάσουμε. Κι απ' την άλλη, το κόμμα, το κόμμα έχει συνέχεια. Δεν είναι "άλλο" το κόμμα του 1936 κι "άλλο" του 44, "άλλο" του 56 κι "άλλο" του 89, και πάλι "άλλο" του 98 κι "άλλο" του 2014. Όχι επειδή είναι τα ίδια, φυσικά. Όχι επειδή υπάρχει μια μεταφυσική και απαράλλαχτη ουσία του κόμματος. Επειδή είμαστε το ίδιο υπεύθυνοι για όλα σαν να 'ταν όλα, τα καλύτερα και τα χειρότερα, δικές μας πράξεις. Επειδή τα βαριά ονόματα είναι ονόματα με τα οποία δεν εισπράττεις απλώς χειροκρότημα (αλλιώς, σιγά τη δυσκολία!), αλλά χλεύη, ειρωνεία, απαξίωση, καχυποψία, ή και ξύλο, διώξεις, φυλακές, ό,τι τύχει στην κάθε γενιά. Κι εδώ που τα λέμε, αν εισπράξεις ποτέ το ένα (το χειροκρότημα) είναι επειδή εισέπραξες το άλλο μέχρι σκασμού. Και επειδή άντεξες. Και επειδή δεν φυγοδικείς απ' ό,τι μαγνητίζει σ' αυτό το όνομα όλο το μίσος και τη χολή του κόσμου. Δεν το αλλάζεις αναλόγως του αν είναι δημοφιλές ή όχι. Γι αυτό είναι βαρύ. Κι αυτή είναι η συνέχεια του κόμματος: κάθε γενιά θα σηκώσει το δικό της σταυρό, βαρύτερο ή ελαφρύτερο, και θα κριθεί στα μάτια της επόμενης. Τέτοια συνέχεια, έχει αποδειχτεί, δεν την θέλει κανένας απ' αυτούς που πίνουν νερό στη συνέχεια του κράτους. Γι αυτό επινοούν κάθε τρεις και λίγο ονόματα, αλλάζουν λογότυπα, διαφημιστικές εταιρείες, αλλάζουν σημαίες -- ενίοτε εμφανίζονται με λευκές, ενίοτε κάνουν πως δεν αναγνωρίζουν τις μαύρες, ενίοτε τις κάνουν εμπριμέ. Εμείς όμως λέμε: ΔΙΚΗ ΜΑΣ Η ΒΑΡΚΙΖΑ, ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ Ο ΕΛΑΣ, ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΚΙ Η ΚΑΖΕΡΤΑ ΚΑΙ Ο ΔΣΕ. Τα τρυπημένα στομάχια, τα χαλασμένα δόντια, η υψωμένη γροθιά, οι σύντροφοι στο κρεβάτι του νοσοκομείου που φεύγουν. Και όλα τα οικτρά λάθη, και η μαύρη απογοήτευση, και το παλαβό πείσμα, και όλος ο αδιανόητος ηρωισμός.
Με σας...με σας τι να πούμε;
Με σας...με σας τι να πούμε;
Όταν τολμήσετε κάποτε να αναμετρηθείτε με τη δική σας ιστορία (αυτή, ντε, που σβήνετε!), μπορεί να μπορέσετε να κρατήσετε, έστω, παρέα στον εαυτό σας. Αυτόν απ' τον οποίο όλο τρέχετε να γλιτώσετε, μα όλο σας προφταίνει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου