Όσον αφορά τα παιδιά που δίνουν πανελλήνιες και καταλήγουν ολόκληρα γαϊδούρια σαν εμένα να βλέπουν εφιάλτες είκοσι χρόνια μετά.
Αφήστε τα να κάνουν ότι μπορούν και ότι θέλουν.
Ναι συμφωνώ,να δώσουμε μια συμβουλή, μια κατεύθυνση. Αλλά όχι να είμαστε παρεμβατικοί . Έχουνε και τα παιδιά δικά τους όρια.
Τα παιδιά σας δεν είναι προέκταση του εαυτού σας ούτε θα αναπληρώσουν τις δικές προσωπικές ανασφάλειες. Αφήστε τα..Θα τον βρουν το δρόμο τους.Κρατήστε τις τυχόν απογοητεύσεις για τον εαυτό σας. Κατανοήστε ότι δεν κάνατε παιδιά για να αυτοεκπληρώνεστε εσείς ως προσωπικότητα, αλλά εκείνα.
Έχουν δική τους υπόσταση, προσωπικότητα και όνειρα.
Αρκεί ένας γονέας ή ένας κακός εκπαιδευτικός να τα τσακίσει όλα.
Έχετε στο μυαλό σας σε τι ευαίσθητη ηλικία είναι, σε τι κόσμο ζούνε και σε τι εργασιακό κόσμο πάνε να βγούνε...To εκπαιδευτικό σύστημα πλέον θέλει να βγάζει μηχανές και όχι ανθρώπους. Να είστε περήφανοι για το τι άνθρωποι είναι πρωτίστως και δευτερευόντως για το που πέρασαν. Φυσικά να είστε πολύ περήφανοι που πέρασαν. Δεν αναιρεί το ένα το άλλο.
Οπότε μην τα πιέζετε,όχι δεν θα γίνουν όλα γιατροί και δικηγόροι. Άμα το χετε καημό, είναι δικό σας πρόβλημα.
Δώστε χώρο,χρόνο, αγάπη, επιβράβευση, κατανόηση.
Πιο πολύ στεναχωριούνται αυτά από σας αν δεν πάνε καλά...
Και πείτε στο κάτω κάτω και ένα " δεν έγινε και τίποτα" .
Κανείς δεν χάθηκε ποτέ.
Δανάη Καβουρίδη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου