Το συχνότερο λάθος των κομμουνιστών

Ένα κρίσιμο ζήτημα της επαναστατικής τακτικής που καθορίζει την επαναστατική δράση του Κομμουνιστικού Κόμματος είναι η ανάπτυξη ισχυρού λαϊκού κινήματος με πρωτοπόρο το κίνημα της Εργατικής Τάξης που θα στηρίζεται από τους κοινωνικούς σύμμαχους της, τους αυτοαπασχολούμενους επαγγελματίες και φτωχομεσαίους αγρότες.
Η πρωτοπορία της Εργατικής Τάξης δεν είναι κάποια δογματική αντίληψη, αλλά προκύπτει από την αντικειμενική πραγματικότητα, από το γεγονός δηλαδή ότι η Εργατική Τάξη, λόγω της κοινωνικής θέσης της, είναι η άμεσα εκμεταλλευόμενη και καταπιεζόμενη τάξη στους χώρους παραγωγής προϊόντων και υπηρεσιών, ενώ τα άλλα σύμμαχα κοινωνικά στρώματα είναι με έμμεσο τρόπο εκμεταλλευόμενα από τους καπιταλιστές και το αστικό κράτος.

Επομένως το ζήτημα κλειδί για αποτελεσματική επαναστατική δράση είναι η ανάπτυξη και ο ταξικός προσανατολισμός του εργατικού κινήματος. Τα ταξικά εργατικά Σωματεία, ως αιχμή του δόρατος απέναντι στην καπιταλιστική βαρβαρότητα, πρέπει να είναι μαζικά, οργανωμένα κατά κλάδο και επιχείρηση, να δρουν συντονισμένα, να έχουν επίγνωση του ταξικού αντίπαλου και των μορφών εκμετάλλευσης, να έχουν διεκδικήσεις που απαντούν στις σημερινές ανάγκες και ανοίγουν την προοπτική αλλαγής τάξης στην εξουσία για κατοχύρωση και διεύρυνση των εργατικών κοινωνικών δικαιωμάτων, έχοντας την αλληλεγγύη και στήριξη από τους κοινωνικούς συμμάχους που έχουν κοινό συμφέρον να αντιπαλέψουν την καπιταλιστική εκμετάλλευση και την ληστεία του πλούτου που παράγουν.

Για την επίτευξη του κρίσιμου αυτού καθήκοντος που μπαίνει επιτακτικά μπροστά στο Κομμουνιστικό Κόμμα, οι κομμουνιστές πρέπει να έχουν ενιαία αντίληψη ότι η επαναστατική διαδικασία δεν είναι δυνατό να διεκπεραιωθεί μόνο από αυτούς. Πρέπει να διεκπεραιωθεί από το ταξικό εργατικό κίνημα.
Όσο οι κομμουνιστές ανταποκρίνονται σ΄αυτό το κρίσιμο καθήκον, τόσο το εργατικό κίνημα θα χειραφετείται από την διαλυτική επιρροή των στελεχών των αστικών κομμάτων, τόσο θα απελευθερώνεται από τις αυταπάτες που καλλιεργούν τα αστικά κόμματα, τόσο θα αναπτύσσει και συντονίζει τη δράση του, τόσο θα μαζικοποιείται, τόσο θα αποκτάει μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση στη δύναμη του και συνείδηση του κοινωνικού του ρόλου, της ιστορικής του αποστολής να καταργήσει την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Ταυτόχρονα τα σύμμαχα κοινωνικά στρώματα θα ενθαρρύνονται να βάλουν όλο και περισσότερο πλάτη στη διεξαγωγή της ταξικής πάλης ή τουλάχιστον να ουδετεροποιούνται, ξεφεύγοντας από την επιρροή της αστικής ιδεολογίας.

Επομένως η ευθύνη και το καθήκον των κομμουνιστών απέναντι στην Εργατική Τάξη είναι να πρωτοστατήσουν στην ανασύνταξη και στον ταξικό προσανατολισμό του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, προωθώντας παράλληλα την κοινή αντικαπιταλιστική, αντιμονοπωλιακή δράση και συμμαχία του με τα άλλα καταπιεζόμενα κοινωνικά στρώματα των αυτοαπασχολούμενων, των φτωχών αγροτών, των γυναικών, της νεολαίας.
Η συνειδητοποίηση και η εφαρμογή στην πράξη αυτού του καθήκοντος από τους κομμουνιστές καθορίζει τη νικηφόρα έκβαση της επαναστατικής διαδικασίας, γιατί έτσι αποφεύγονται οπορτουνιστικές παρεκκλίσεις που μπορεί να διαμορφωθούν κάτω από την επίδραση μικροαστικής ανυπομονησίας και αυταπατών που καλλιεργεί ο ταξικός αντίπαλος με στόχο την παραίτηση από την ταξική πάλη.

Η πείρα των κοινωνικών ταξικών αγώνων έχει δείξει ότι οι παρεκκλίσεις από το καθήκον αυτό οδήγησαν είτε σε αριστερίστικες πρακτικές ξεκομμένες από το εργατικό κίνημα, χωρίς αποτέλεσμα και εύκολα αντιμετωπίσιμες από τον ταξικό αντίπαλο, είτε σε αδιέξοδους δρόμους καπιταλιστικής συνδιαχείρισης και διαιώνισης της καπιταλιστικής βαρβαρότητας με την διαμόρφωση λαθεμένων αντιλήψεων που θεοποιούν τους σάπιους αστικούς θεσμούς και πρεσβεύουν το ουτοπικό "ειρηνικό" κοινοβουλευτικό πέρασμα.
Οι παρεκκλίσεις ελλοχεύουν πάντα και εμφανίζονται σε περιόδους κάμψης των αγώνων και υποχώρησης του εργατικού λαϊκού κινήματος, γιατί τότε βρίσκει πιο πρόσφορο έδαφος η αστική προπαγάνδα να αναπτύξει τα ιδεολογήματα της ταξικής συνεργασίας, του «κοινωνικού διαλόγου» ληστή και θύματος, της «εθνικής ομοψυχίας» εκμεταλλευτών και εκμεταλλευόμενων, της «ανταγωνιστικότητας» για παραγωγή καπιταλιστικού υπερκέρδους σε βάρος μισθών και δικαιωμάτων κ.λπ.

Ο πρωταρχικός επαναστατικός στόχος δεν μπορεί να είναι άλλος από το να διαμορφωθεί η ταξική πλειοψηφία μέσα στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, γιατί μόνο αυτή είναι ικανή να συμπαρασύρει στον αγώνα τα σύμμαχα κοινωνικά στρώματα, να συμβάλλει καθοριστικά με τον επαναστατικό αγώνα της στην ανάπτυξη της Λαϊκής Συμμαχίας, στην διαμόρφωση της αντικαπιταλιστικής, αντιμονοπωλιακής πλειοψηφίας και στο λαϊκό κίνημα συνολικά. Για να επιτευχθεί αυτός ο πρωταρχικός επαναστατικός στόχος χρειάζεται η ακούραστη και με αυτοθυσία πάλη των κομμουνιστών στην εμπροσθοφυλακή της Εργατικής Τάξης, μέσα στα εργατικά Σωματεία.

Πολύ εύστοχα λοιπόν ο σ. Λένιν στο έργο του «Για τη σημασία του μαχόμενου υλισμού» το 1922, προσδιόρισε το καθήκον των κομμουνιστών ως γνήσιων επαναστατών, να ηγούνται ως εμπροσθοφυλακή του κινήματος της πρωτοπόρας Εργατικής Τάξης, να μην αποσπώνται ποτέ από αυτή και να την καθοδηγούν με αυτοθυσία, αναδεικνύοντας το δίκιο της, τη δύναμη της, τις διεκδικήσεις της, βοηθώντας την να συνειδητοποιήσει τον πρωτοπόρο ρόλο της και την ιστορική της αποστολή για την κατάκτηση της Λαϊκής Εξουσίας.

Ευαγγελος Δανεζης