Ο εκτροχιασμός της ΤΡΑΙΝΟΣΕ

του Πανου Ζαχαρη 

Ο τραγικός απολογισμός από το χτεσινό δυστύχημα και τον εκτροχιασμό του τρένου στο Άδενδρο Θεσσαλονίκης, σύμφωνα με τις επίσημες ανακοινώσεις, είναι: δύο νεκροί, τρεις σοβαρά τραυματίες – ο ένας διασωληνωμένος σε κρίσιμη κατάσταση- τέσσερις ελαφρά τραυματίες. Και μια σοκαρισμένη κοινή γνώμη, που βλέπει τραγικές εικόνες, σχετικά άγνωστες -μέχρι τώρα- στη χώρα μας: τρένα να περνούν μέσα από σπίτια, ανακριβείς ανακοινώσεις αρχών που δίνουν λανθασμένα στοιχεία για τον αριθμό των θυμάτων, κοκ.

Κάποιοι θα… “αναζητήσουν ευθύνες” (για να κρύψουν τις δικές τους), θα μιλήσουν για την κακιά στιγμή και το κακό το ριζικό μας. Ακόμα και μια πρόχειρη ανάλυση της πραγματικότητας, ωστόσο, οδηγεί σε τελείως διαφορετικά συμπεράσματα.

Το τρένο θεωρείται από τα πιο ασφαλή μέσα μεταφοράς, ένα σύγχρονο μεταφορικό μέσο που ανακτά σταδιακά τον πρωταγωνιστικό του ρόλο κι εξελίσσεται στο “μέσο του 21ου αιώνα”. Την ίδια στιγμή, στη χώρα μας, υπάρχει ένα απαρχαιωμένο σιδηροδρομικό δίκτυο. Οι εργασίες εκσυγχρονισμού του χρονίζουν, σαν το γεφύρι της Άρτας, ενώ οι συγκρίσεις με το πρόσφατο παρελθόν δείχνουν πως τα πράγματα δε μένουν απλώς στάσιμα, αλλά γίνονται βήματα προς τα πίσω, με τη διακοπή πολλών δρομολογίων και της σιδηροδρομικής σύνδεσης σε πολλές περιοχές της χώρας (χαρακτηριστικό παράδειγμα η Πελοπόννησος). Χώρια οι πάγιες καθυστερήσεις στα δρομολόγια, η αναχρονιστική αλλαγή μηχανής στο βασικό δρομολόγιο Αθήνα-Θεσσαλονίκη, η “καθιερωμένη” ταλαιπωρία σε μέρες αιχμής (τα Σαββατοκύριακα και τις γιορτές).
Ο παλιός ΟΣΕ εκτροχιάζεται συστηματικά, σε καθημερινή βάση, από το σκοπό που θα έπρεπε να έχει η λειτουργία του: να εξυπηρετεί το κοινό και να καλύπτει ικανοποιητικά τις ανάγκες του.

Η κυβέρνηση αξιοποίησε αυτή τη συστηματική απαξίωση της ΤΡΑΙΝΟΣΕ και προχώρησε στο επόμενο βήμα (την ιδιωτικοποίηση), πουλώντας την έναντι πινακίου φακής σε ένα ιταλικό μονοπώλιο. Αρχίζουμε πλέον να δρέπουμε τους καρπούς αυτής της πορείας, που είχε “θαυμαστά αποτελέσματα” στην Αγγλία παλιότερα, ως χαρακτηριστικό παράδειγμα, αλλά και στη γειτονική Ιταλία -όπου εμπλέκεται το ίδιο μονοπώλιο που ανέλαβε την ΤΡΑΙΝΟΣΕ- με τα πρόσφατα πολύνεκρα δυστυχήματα.

Το χειρότερο είναι πως μπορεί να ενεργοποιηθούν, με κεκτημένη ταχύτητα, υστερικά αντανακλαστικά και στερεότυπα για την αναποτελεσματικότητα του δημοσίου τομέα, και την ανάγκη να “πουληθούν όλα σε ιδιώτες, για να λειτουργήσουν σωστά επιτέλους…”! Μόνο που η ιδιωτικοποίηση είναι ήδη εδώ κι έχει αρχίσει να μας δείχνει τα δόντια της. Κι είναι στα δικά μας χέρια αν θα μείνουμε απαθείς για να μας δαγκώσει ή θα αντιδράσουμε συλλογικά, χτυπώντας τη ρίζα του προβλήματος.

Απο το ΚΑΤΙΟΥΣΑ