Μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο πόλεμο, έβγαζα τα προς το ζην στο Παρίσι, αρχικά ως ρετουσαριστής σε φωτογραφείο, μετά ως ζωγράφος "κινέζικων αρχαιοτήτων" (που φτιαχνόντουσαν στη Γαλλία!). Μοίραζα φυλλάδια που καταδίκαζαν τα εγκλήματα των Γάλλων αποικιοκρατών στο Βιετνάμ.
Τον καιρό εκείνο, η υποστήριξή μου στην Οκτωβριανή επανάσταση ήταν μόνο θέμα διαίσθησης. Δεν είχα ακόμα κατανοήσει εντελώς την πλήρη ιστορική της σημασία. Αγαπούσα και θαύμαζα τον Λένιν γιατί ήταν ένας μεγάλος πατριώτης που ελευθέρωσε τους συμπατριώτες του. Μέχρι τότε, δεν είχα διαβάσει κανένα βιβλίο του.
Ο λόγος που έγινα μέλος του Γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος ήταν πως αυτοί "οι κυρίες και κύριοι", όπως αποκαλούσα τότε τους συντρόφους μου, είχαν δείξει συμπάθεια για μένα, για την πάλη των καταπιεσμένων λαών. Αλλά δεν καταλάβαινα ούτε τι είναι ένα κόμμα, ένα συνδικάτο, ούτε τι ήταν ο σοσιαλισμός και ο κομμουνισμός.
Έλαβαν χώρα έντονες συζητήσεις εκείνο τον καιρό στα παρακλάδια του Σοσιαλιστικού Κόμματος, με θέμα το αν το Σοσιαλιστικό Κόμμα πρέπει να παραμείνει στη Δεύτερη Διεθνή, αν έπρεπε να ιδρυθεί μια Δεύτερη και μισό Διεθνής ή αν το Σοσιαλιστικό Κόμμα έπρεπε να εισέλθει στην Τρίτη Διεθνή του Λένιν. Πήγαινα τακτικά στις συνελεύσεις, δυο-τρεις φορές την εβδομάδα, και άκουγα τις συζητήσεις προσεκτικά. Στην αρχή, δεν καταλάβαινα καλά. Γιατί υπήρχε τόση ένταση στις συζητήσεις; Μπορούσε να γίνει επανάσταση είτε με Δεύτερη, είτε με Δεύτερη και μισό, είτε με Τρίτη Διεθνή. Τι νόημα είχε να μαλώνουμε λοιπόν; Όσο για την Πρώτη Διεθνή, τι είχε απογίνει;
Αυτό που περισσότερο ήθελα να μάθω, και αυτό ακριβώς δεν συζητιόταν στις συνελεύσεις, ήταν: ποια Διεθνής είναι με το μέρος των λαών των αποικιοκρατούμενων χωρών;
Έθεσα αυτό το ερώτημα, το πιο σημαντικό κατά την κρίση μου, σε μια συνέλευση. Κάποιοι σύντροφοι απάντησαν: Η Τρίτη και όχι η Δεύτερη Διεθνής. Κι ένας σύντροφος μου έδωσε τις "Θέσεις για το εθνικό και το αποικιακό ζήτημα" του Λένιν, που είχε δημοσιεύσει η Humanité, να τις διαβάσω.
Οι θέσεις περιείχαν πολιτικούς όρους που ήταν δύσκολο να κατανοήσω. Αλλά διαβάζοντάς το ξανά και ξανά, μπόρεσα επιτέλους να συλλάβω το βασικό μέρος. Τι συναίσθημα, ενθουσιασμό, διαύγεια και αυτοπεποίθηση μου χάρισαν! Με έπιασαν δάκρυα χαράς. Αν και καθόμουν μόνος μου στο δωμάτιό μου, φώναξα σαν να μιλούσα σε μεγάλα πλήθη: "Συμπατριώτες, αγαπημένοι μάρτυρες! Αυτό χρειαζόμαστε, αυτός είναι ο δρόμος για την λευτεριά μας!"
Μετά απ' αυτό είχα απόλυτη εμπιστοσύνη στον Λένιν, στην Τρίτη Διεθνή.
Παλιότερα, όταν γινόταν συνελεύσεις στην Κομματική Οργάνωση, άκουγα μονάχα τη συζήτηση. Είχα μια ασαφή πίστη ότι όλοι ήταν λογικοί, και δεν μπορούσα να ξεχωρίσω ποιοι είχαν δίκαιο και ποιοι άδικο. Αλλά από τότε, μπήκα και εγώ με ορμή στις συζητήσεις και μιλούσα με πάθος. Αν και μου έλειπε το γαλλικό λεξιλόγιο για να εκφράσω όλες μου τις σκέψεις, συνέτριψα τις κατηγόριες ενάντια στον Λένιν και την Τρίτη Διεθνή με μεγάλο σθένος. Το μόνο μου επιχείρημα ήταν: "Αν δεν καταδικάζετε την αποικιοκρατία, αν δεν παίρνετε το μέρος των αποικιοκρατούμενων, τι είδος επανάσταση κάνετε;"
Δεν έπαιρνα απλώς μέρος στις συνελεύσεις της Κομματικής μου Οργάνωσης, πήγα και σε άλλες Κομματικές Οργανώσεις για να θέσω υπόψη τη "θέση μου." Πρέπει να πω και πάλι ότι οι σύντροφοι Marcel Cachin, Vaillant Couturier, Monmousseau και πολλοί άλλοι με βοήθησαν να διευρύνω τις γνώσεις μου. Τέλος, στο Συνέδριο της Τουρ, ψήφισα μαζί τους για να μπούμε στην Τρίτη Διεθνή.
Στην αρχή ήταν ο πατριωτισμός, όχι ακόμα ο κομμουνισμός που με οδήγησε να έχω εμπιστοσύνη στον Λένιν, στην Τρίτη Διεθνή. Βήμα-βήμα, μέσα από την πάλη, μελετώντας τον Μαρξισμό-Λενινισμό μαζί με τη συμμετοχή στις πρακτικές δράσεις, ανακάλυψα σταδιακά ότι μονάχα ο σοσιαλισμός και ο κομμουνισμός μπορούν να λευτερώσουν τα καταπιεσμένα έθνη και τους εργάτες όλου του κόσμου απ' τη δουλεία.
Υπάρχει ένας μύθος στη χώρα μας όπως και στην Κίνα, για το θαυματουργό "Βιβλίο των σοφών." Όταν αντιμετωπίζει κάποιος μεγάλες δυσκολίες, το ανοίγει για να βρει διέξοδο. Ο Λενινισμός δεν είναι απλώς ένα θαυματουργό "βιβλίο των σοφών", μια πυξίδα για τους Βιετναμέζους επαναστάτες και το λαό μας. Είναι επίσης ο φωτεινός ήλιος που μας οδηγεί στην τελική νίκη, στο σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό.
(1960)
Πικραίνομαι, όταν βλέπω τη σημερινή κατάσταση στο Βιετνάμ!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή