Κυβέρνηση για όλες τις βρωμοδουλειές…

Η φετινή κυβερνητική πρωταπριλιάτικη φάρσα ήταν τελικά «διαρκείας», θα μας κρατήσει φαίνεται συντροφιά μέχρι τον Μάη. Συναγωνίζεται σε κακογουστιά τις πασχαλινές «σκυλοδιαφημίσεις» πολυκαταστημάτων. Συναγωνίζεται σε γελοιότητα τις δηλώσεις του Υπουργού Ναυτιλίας εναντίον των ιδιωτικοποιήσεων που υπογράφει και τις στολές που προβάρει ο Υπουργός Άμυνας την ώρα που δίνει γη και ύδωρ στο ΝΑΤΟ…

Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ όρθωσε –λέει- αίφνης «ανάστημα» στους ανάλγητους και αδηφάγους ΔΝΤ και Σόιμπλε. Καταθέτει –ως «κυβέρνηση κυρίαρχου κράτους» παρακαλώ!- στη Βουλή τα δύο νομοσχέδια για φορολογικό και ασφαλιστικό. Είναι λίγο χειρότερα από τα σχέδια που γνωρίζαμε πριν δυο μήνες, αλλά ίσως έτσι σταματήσουν να πιέζουν για …ακόμη χειρότερα (!).

Μήπως να οργανωθούν συγκεντρώσεις «στήριξης» σαν τις περσινές; Μήπως να κατεβούμε όλοι, εργαζόμενοι και συνταξιούχοι, στις πλατείες, να δώσουμε ηχηρή απάντηση στην ιταμότητα των πιέσεων που δεχόμεθα απαιτώντας τη …γρηγορότερη ψήφιση των νομοσχεδίων που μας σφαγιάζουν; Θα ήταν πράγματι μια νέα πρωτότυπη μορφή πάλης αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, ένα είδος δημόσιας μαζικής αυτοχειρίας!

Δεν ξέρουμε τι θα βγάλει αυτή η νέα υπαρξιακή κυβερνητική κωμωδία. Τα αδιέξοδα, όχι μόνο της κυβέρνησης αλλά και ολόκληρου του αστικού πολιτικού συστήματος, ενόψει των μνημονιακών μέτρων που μένει να εφαρμοστούν, είναι τεράστια. Ζορίζονται -είναι φανερό- και γιατί εκφράστηκε ισχυρή λαϊκή αντίδραση με τις πρόσφατες κινητοποιήσεις, αλλά και γιατί με πολλά μνημονιακά μέτρα ανατρέπονται οι κοινωνικές συμμαχίες των ελληνικών μονοπωλίων αλλά και οι μεταξύ τους ισορροπίες. Ωστόσο -είτε έχουμε τελικά πολιτικές εξελίξεις, είτε η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ εντυπωσιάσει με νέα «κωλοτούμπα»- η φάρσα παραμένει φάρσα και πρέπει να την παίρνουμε πάντα στα σοβαρά…

Παρόμοια συμβαίνουν και στο άλλο μέτωπο των ημερών, στο προσφυγικό, μόνο που εκεί δεν μπορεί κανείς να χρησιμοποιήσει τον όρο «φάρσα» για να χαρακτηρίσει τα κυβερνητικά καμώματα. Το απαγορεύει η οσμή του θανάτου των πνιγμένων και η απειλή νέων τραγωδιών. Η κυβέρνηση συνεχίζει να ποζάρει σαν «προστάτης» των προσφύγων/μεταναστών τους οποίους μαντρώνει και εξαθλιώνει. Με την ευκαιρία της επίσκεψης του Πάπα και του Πατριάρχη στη Λέσβο, ο κ. Τσίπρας προσπάθησε πάλι να κρυφτεί πίσω από την αλληλεγγύη της πλειονότητας του ελληνικού λαού.

Την ίδια στιγμή η εφαρμογή της συμφωνίας ΕΕ-Τουρκίας οδηγεί σε απελπισία και σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις. Η απόσταση που χώριζε τους «ανθρωπιστές» του ΣΥΡΙΖΑ από τον ρόλο του τοποτηρητή-Πόντιου Πιλάτου έχει ήδη διανυθεί. Το επόμενο στάδιο θα είναι να αναλάβουν ανοιχτά τον ρόλο του ανθρωποφύλακα χιλιάδων ψυχών σε κέντρα κράτησης, του δημίου των ελπίδων τους και του διεκπεραιωτή υποχρεωτικών και ανεπιθύμητων επαναπροωθήσεων. Πίσω από την «ανθρωπιστική» κυβερνητική ρητορική, προετοιμάζονται επικίνδυνες εξελίξεις, καλλιεργείται το έδαφος να αναμιχθεί ο στρατός σε κατασταλτικό ρόλο, ενώ οι φασιστικές ναζιστικές συμμορίες ακονίζουν σε πολλές «πλάτες» τα εγκληματικά μαχαίρια τους.

Κοινό σημείο και των δύο αυτών τομέων «λαμπρής» κυβερνητικής δραστηριότητας είναι ένα: με την παρούσα συγκυβέρνηση, μέτρα και πολιτικές μέχρι πρότινος αδιανόητα, αντιλαϊκά, βίαια και δυσεφάρμοστα από άλλη αστική κυβέρνηση, πλασάρονται ως κάτι «φυσιολογικό» ή πάλι ως δυσάρεστες επιλογές, πλην όμως σχετικά ανεκτές και καλύτερες από άλλες…

Αυτό κάνουν, θα πει κανείς, όλες οι κυβερνήσεις, όμως οι συγκεκριμένοι διεκδικούν μια πρωτότυπη αποτελεσματικότητα. Ποντάρουν ανοιχτά στις αριστερές και «αγωνιστικές» τους περγαμηνές –μερικοί μάλιστα διεκδικούν να τις πουν και «κομμουνιστικές» τρομάρα τους…- για να παραλύσουν τις αντιδράσεις απέναντι στα σφαγιαστικά για τον λαό μέτρα. Με παρόμοιο τρόπο ποντάρουν και στις «αντιρατσιστικές», «φιλομεταναστευτικές» τους περγαμηνές για να παραλύσουν τις αντιδράσεις στην εφαρμογή της πιο σκληρής μεταχείρισης των προσφύγων και μεταναστών. Για μια ακόμη φορά αποδεικνύεται πως έχουμε να κάνουμε με μια κυβέρνηση έτοιμη να κάνει όλες τις βρωμοδουλειές του κεφαλαίου, όση «αντικαπιταλιστική» φρασεολογία κι αν χρησιμοποίησε ή χρησιμοποιεί.

Ουσιαστικά ανώδυνο θα ήταν να χαρακτηριστούν «κοινοί πολιτικοί απατεώνες». Τον όρο «απατεώνας» τον χρησιμοποιούν αφειδώς στους μεταξύ τους σκυλοκαβγάδες τα αστικά κόμματα, με αποτέλεσμα η «απάτη» να διαιωνίζεται. Όσο ο λαός κραυγάζει ηχηρά – και πάντα κατόπιν εορτής- «απατεώνες», τόσο καταδικάζει τον εαυτό του στον ρόλο του μόνιμα «απατημένου»…

Κόντρα σε προτροπές, επιθέσεις και ειρωνείες το ΚΚΕ επέμενε όλα αυτά τα χρόνια να «χωρίζει τα τσανάκια» του πολιτικά από τον «αριστερό πολτό» (ΣΥΡΙΖΑ και συν αυτώ), που πότε έδινε όρκους πίστης στην «αγορά», πότε διακρινόταν για τη ρητορική του στα «ριζοσπαστικά» εκείνα φόρουμ εναντίον της «παγκοσμιοποίησης».

Κόντρα σε ψευδεπίγραφες ηθικολογίες περί «ενότητας», οι ταξικές δυνάμεις του ΠΑΜΕ στο συνδικαλιστικό κίνημα επέμεναν να χωρίζουν τα τσανάκια τους από τις δυνάμεις εκείνες που -με «πραγματιστική» ή με «ριζοσπαστική» φρασεολογία- οδηγούσαν τους εργαζόμενους να διεκδικούν τη μια ή την άλλη εκδοχή «ήπιου» και «ανθρώπινου» καπιταλισμού.

Δεν ήταν μάντεις για να ξέρουν ότι σίγουρα οι συγκεκριμένοι άνθρωποι θα καταντήσουν μια μέρα να διαχειρίζονται τη βάρβαρη καπιταλιστική κρίση (με μέτρα μάλιστα που η βαρβαρότητά τους θα φάνταζε παλιότερα ασύλληπτη). Ούτε γνώστες της ανθρώπινης ψυχολογίας ήταν, για να καυχιούνται τώρα ότι οι σημερινοί «απατεώνες» είχαν πρόθεση να εξαπατήσουν…

Απλώς βασίζονταν στη γνώση των νομοτελειών του καπιταλισμού, της επιθετικότητας που παράγει η σημερινή ιμπεριαλιστική του σήψη. Βασίζονταν στην ιστορική πείρα από τον οπορτουνισμό –«αριστερής» ή «δεξιάς» ρητορικής- στο εργατικό κίνημα. Ήξεραν ότι σε καιρούς κρίσης του μονοπωλιακού καπιταλισμού και έντονης λαϊκής δυσαρέσκειας αυξάνονται οι ανάγκες του αστικού πολιτικού συστήματος για «βρωμοδουλειές» και για «ελιγμούς». «Ειδικοί» και στα δύο εξ αντικειμένου οι οπορτουνιστές… Έτσι, όταν έρχονται στην κυβέρνηση, και τη «δουλειά» του κεφαλαίου κάνουν, και τη «βρωμιά» πάνω στις εργατικές και κομμουνιστικές ιδέες ρίχνουν…

Αφήνουμε λοιπόν τα «άσφαιρα» περί «απατεώνων» στους φασίστες και σε όσους σήμερα ετοιμάζονται να ξαναζεστάνουν την παγωμένη «αντιμνημονιακή σούπα».

Με ταξική-κοινωνική συμμαχία ενάντια στη σάπια κοινωνία της εκμετάλλευσης δίνουμε τέλος στη διαρκή εξαπάτηση.

Κανένας αγώνας μας να μη γίνεται πια άλλοθι για τις σημερινές και αυριανές βρωμοδουλειές του κεφαλαίου!

Νίκος Ζαρταμόπουλος

Εφημερίδα Νέο Εμπρός, φ. 1127, 20-4-2016, σελ. 7