Κοινωνικοποίηση και παραγωγή στην ΕΣΣΔ-Μορφές κοινωνικής ιδιοκτησίας στο Σοσιαλισμό

Του Φ.Α απο ΕΔΩ

Η κοινωνική ιδιοκτησία στο σοσιαλισμό ανταποκρίνεται στο επίπεδο ανάπτυξης που έχουν φτάσει οι παραγωγικές δυνάμεις, γι αυτό έχει ορισμένα γνωρίσματα και ιδιομορφίες, που χαρακτηρίζουν την πρώτη φάσης της κομμουνιστικής κοινωνίας, το σοσιαλισμό. 
Μία από τις ιδιομορφίες αυτές είναι ότι η κοινωνική ιδιοκτησία σε αυτό το στάδιο δεν έχει ενιαία μορφή. 

Τόσο στην ΕΣΣΔ όσο και στις Λαϊκές Δημοκρατίες, έχει δύο μορφές, 
Την παλλαϊκή (κρατική) και την κολχόζνικη (συνεταιριστική) κοινωνική ιδιοκτησία. 


- Η παλλαϊκή ιδιοκτησία στο σοσιαλισμό είναι κρατική ιδιοκτησία , γιατί η κοινωνία σαν σύνολο, στην οποία ανήκουν τα μέσα παραγωγής εκπροσωπείται σε αυτό το στάδιο από το κράτος, που κατευθύνει όλη την κοινωνική παραγωγή σα μια ενιαία λειτουργία. Στον αγροτικό τομέα έχουμε σαν παράδειγμα τα σοβχόζ. 

- Η κολχόζνικη ιδιοκτησία είναι η συλλογική ιδιοκτησία που προέρχεται από τη συνετεριστικοποίηση των μικροεμπορευματικών νοικοκυριών. Είναι η ιδιοκτησία των αγροτικών αρτέλ (κολχόζ), των βιοτεχνικών καρτέλ και των άλλων συνεταιριστικών ενώσεων. Στην αρχή η συνεταιριστικοποίηση αρχίζει με την απλή συνένωση των μέσων παραγωγής που ανήκουν στους αγρότες: ζώα για την εργασία, άροτρα, σβάρνες, μερικά κτίρια για παραγωγικούς σκοπούς. Ύστερα πολλαπλασιάζεται με τη γενική εργασία των αγροτών και τη βοήθεια που δίνει η κρατική βιομηχανία. Οι συνεταιρισμοί έτσι αποκτούν σύγχρονη μηχανική τεχνική. 

Συνενώνοντας τις προσπάθειές τους δημιουργούν ηλεκτροσταθμούς, αρδευτικά συστήματα, υδροφράχτες, δρόμους , σχολεία, νοσοκομεία, έργα με παλλαϊκό χαρακτήρα 

Σε σύγκριση με την παλλαϊκή η συνεταιριστική είναι η λιγότερο ώριμη μορφή σοσιαλιστικής ιδιοκτησίας.  Σε αυτή τα μέσα παραγωγής και τα έτοιμα προϊόντα δεν ανήκουν σε όλη την κοινωνία, αλλά στη συγκεκριμένη ομάδα. Ωστόσο και η κολχόζνικη και η παλλαϊκή ιδιοκτησία αποκλείουν την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και προϋποθέτουν εργασία πάνω σε συλλογικές συμβάσεις για το συμφέρον των εργαζομένων. Και οι δύο οδηγούν στην αδιάκοπη ανάπτυξη της παραγωγής και την άνοδο του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων. 

Κατά την "Σταλινική" περίοδο η υπάρχει συνεχής ανύψωση της κολχόζνικης ιδιοκτησίας, με σκοπό να φτάσει το επίπεδο της παλλαϊκής ιδιοκτησίας. Κολχόζ συνενώνονται διαρκώς και η εμπορευματική κυκλοφορία μειώνεται και αντικαθίσταται με σύστημα ανταλλαγής προϊόντων ανάμεσα στην παλλαϊκή ιδιοκτησία και τα κολχόζ. Στόχος είναι βαθμιαία εξάλειψη της κολχόζνικης ιδιοκτησίας με σκοπό να παραμείνει μόνο η παλλαϊκή καθώς και ο συνεχής περιορισμός των εμπορευματοχρηματικών σχέσεων. 

Αυτή όμως η πολιτική ΑΝΑΤΡΕΠΕΤΑΙ το 1956, στο 20ο συνέδριο του ΚΚΣΕ από το Ν. Χρουτσόφ, τον εκπρόσωπο της καταπιεσμένης αστικής τάξης, των υποψήφιων κομματικών γραφειοκρατών που τόσο αλύπητα δίωκε ο Στάλιν, των όσων είχαν παράνομες εμπορευματοχρηματικές σχέσεις και των όσων ονειρεύονταν την αναζωπύρωση των κεφαλαιοκρατικών σχέσεων. 

Η ΕΜΠΟΡΕΥΜΑΤΙΚΗ ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΣΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ

Η εμπορευματική παραγωγή στο σοσιαλισμό δεν είναι συνηθισμένη εμπρευματοχρηματική παραγωγή, αλλά αποτελεί εμπορευματική παραγωγή ιδιαίτερου είδους. Είναι εμπορευματική παραγωγή χωρίς ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, χωρίς κεφαλαιοκράτες, που γίνεται βασικά από τους ενωμένους σοσιαλιστικούς παραγωγούς. Η εμπορευματική κυκλοφορία περιορίζεται μόνο στα είδη ατομικής κατανάλωσης. Στη σοσιαλιστική κοινωνία η εργατική δύναμη δεν είναι εμπόρευμα. Η γη και το υπέδαφός της αποτελεί παλλαϊκή ιδιοκτησία και δεν μπορεί να γίνει αντικείμενο αγοραπωλησίας ή μίσθωσης. 
Τα μέσα παραγωγής ΔΕΝ ΠΩΛΟΥΝΤΑΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΑΓΟΡΑΖΟΝΤΑΙ αλλά ακόμα και αυτά που παρέχονται για χρήση στους συνεταιρισμούς συνεχίζουν να αποτελούν ΠΑΛΛΑΙΚΗ ιδιοκτησία. 
(Κάτι που άρχισε να αλλάζει από το 1956 και μετά, με τη Χρουτσοφική αντεπανάσταση) 

Οι εμπορευματοχρηματικές σχέσεις στο σοσιαλισμό είναι λοιπόν περιορισμένες και περιορίζονται συνεχώς (μέχρι το 1956). Επίσης ο νόμος της αξίας δρα μέσα στις συνθήκες της σχεδιασμένης, αναλογικής ανάπτυξης της σοσιαλιστικής οικονομίας και δεν είναι αυθόρμητος ρυθμιστής της ανάπτυξης της σοσιαλιστικής οικονομίας. Η αξία των εμπορευμάτων σε αντίθεση με τον καπιταλισμό εκφράζει ισοδύναμο πληρωμένων ωρών εργασίας. 

Έτσι λοιπόν το προϊόν της κοινωνικοποιημένης παραγωγής είναι και αυτό κοινωνικοποιημένο. Ο εργαζόμενος σε αντίθεση με τον καπιταλισμό δε νιώθει ξένος προς το προϊόν της εργασίας του. Νιώθει άμεσα την άνοδο του δικού του βιοτικού επιπέδου μέσα από την αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας. Γι αυτό δημιουργούνται από "τα κάτω" κινήματα για την αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας, που ανεβάζουν τις τεχνικές νόρμες, όπως το Σταχανοφικό κίνημα, ή το κίνημα της εθελοντικής υπερεργασίας. Στην αρχή το Σταχανοφικό κίνημα συναντά αντιδράσεις που προέρχονται από κομματικά στελέχη που φοβούνται την καινοτομία και έχουν γραφειοκρατικές τάσεις. Οι αντιλήψεις αυτές όμως καθώς και η γραφειοκρατία συντρίβονται από τις προσπάθειες του ίδιου του Στάλιν και των υπόλοιπων διακεκριμένων μαθητών του Λένιν, που βρίσκονται στην καθοδήγηση του ΚΚΣΕ 

Το ΚΚΣΕ μαζικοποιείτε, τα μέλη του ξεπερνάνε τα 8 εκατομμύρια το 1958. Το Ανώτατο Σοβιέτ αποτελείται στο συντριπτικά μεγαλύτερο ποσοστό του από απλούς καθημερινούς εργάτες/αγρότες και αυτό είναι που διορίζει την κυβέρνηση, εκλεγόμενο από τη βάση των εργατών αγροτών. Οι εξουσίες των τοπικών Σοβιέτ και των εργοστασιακών επιτροπών διευρύνονται συνεχώς, η λήψη των αποφάσεων αποκεντρώνεται σε μεγάλο βαθμό. Αρκετά νομοσχέδια συζητούνται και ΔΙΑΜΟΡΦΩΝΟΝΤΑΙ στη βάση, στα Σοβιέτ των εργατών. Η διάκριση μεταξύ πνευματικής και χειρονακτικής εργασία μειώνεται συνεχώς. 

Αυτά είναι ελάχιστες αναφορές για την πραγματική ιστορική κατάσταση στην ΕΣΣΔ όταν πέθανε ο Στάλιν και όχι αυτά που έγραφε ο Χίτλερ στην προπαγάνδα του στο Β παγκόσμιο πόλεμο, όχι οι Χρουτσοφικές αντικομουνιστικές διαστρεβλώσεις, όχι η επίσημη προπαγάνδα των μοναρχοφασιστικών καθεστώτων και του ιμπεριαλισμού. 

Ο οποιοσδήποτε επικαλείται τον Μαρξ, μπορεί να δει ότι οι κύριες πηγές της πληροφόρησης είναι σήμερα απόλυτα ελεγχόμενες από το μεγάλο κεφάλαιο. Έτσι σήμερα η παραχάραξη της ιστορίας και η συκοφάντηση του Σοσιαλισμού λύνουν και δένουν με σκοπό βέβαια τη χειραγώγηση των εργαζομένων και την παράταση ζωής του καπιταλιστικού συστήματος.

Ο Λέων Τρότσκι, μετά από την αποτυχία του να ικανοποιήσει τις ατομικές του φιλοδοξίες και να ηγηθεί μιας σοσιαλδημοκρατικής ΕΣΣΔ, (γιατί όπως έλεγε αφού η επανάσταση δε νίκησε παγκόσμια έπρεπε η ΕΣΣΔ να κάνει συμβιβασμούς με τα καπιταλιστικά κράτη), προσπάθησε να συκοφαντήσει τα επιτεύγματα του Σοσιαλισμού, κατασκευάζοντας μια σειρά από μύθους, διαστρεβλώσεις της ιστορικής πραγματικότητας. Οι μύθοι αυτοί αναπαράχθηκαν αργότερα και από τον αστικό κόσμο και κατάφεραν να διαδοθούν ευρέως, επηρεάζοντας και άλλους χώρους της Αριστεράς πέρα από τον Τροτσκιστικό. Οι μύθοι αυτοί βασίζονται στην δυσκολία των ευρύτερων μαζών που γίνονται αποδέκτες τους, στην πρόσβαση σε ιστορικές πηγές για την ανακάλυψη της ιστορικής αλήθειας. Μια προσπάθεια καταγραφής όλων των μύθων αυτών έχει γίνει και με κάποια άρθρα που δημοσιεύονται (στα Αγγλικά προς το παρόν) στο URL http://antitrot.tripod.com/articles.htm