ΤΑΞΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

απο το diesbruma.blogspot.gr

"Αν δεν σας αρέσει να έρχονται πρόσφυγες στη χώρα σας, τότε σταματήστε να υποστηρίζετε πολιτικούς που βομβαρδίζουν τις χώρες τους"!
......γράφει έξω από τη σκηνή του ο πρόσφυγας! 

                   Εντάσεις και διαμαρτυρίες στο λιμάνι του Πειραιά, Ειδομένη, Χίο κλπ. παντού όπου βρίσκονται πρόσφυγες, οι οποίοι  ουσιαστικά  ζητούν ν’  ανοίξουν τα σύνορα προς Β. Ευρώπη και όσο περνά ο καιρός η οργή τους και η αποφασιστικότητά τους αρχίζουν και εκδηλώνονται. Τις προηγούμενες ημέρες η εικόνα του άντρα που σε έξαλλη κατάσταση σηκώνει ψηλά και κραδαίνει ένα μωρό γίνεται κυρίαρχη στα μέσα ενημέρωσης με ανάλογα σχόλια για τον πολιτισμό, το ήθος κλπ. όλων αυτών που έρχονται από την ανατολή (πβ. σκίτσο Χατζόπουλου).  Κι ενώ στο δελτίο ειδήσεων του ΑΝΤ1 στα ρεπορτάζ από την Ειδομένη γεμάτοι ανησυχία οι απεσταλμένοι  του μιλούν για το φόβο των κατοίκων των γύρω χωριών  από τους πρόσφυγες και την αύξηση αγοράς όπλων εξαιτίας αυτού του φόβου.

              

                    Συγχρόνως με όλο και μεγαλύτερο θράσος η Χρυσή Αυγή κάνει αισθητή την παρουσία της με εμφανή παρουσία του Ν. Μιχαλολιάκου, Γ. Λαγού, Ηλ. Κασιδιάρη με το ΣΥΡΙΖΑ να εκδίδει ανακοινώσεις με βολές κατά της Χ.Α και αιχμές για τη στάση της αστυνομίας στις συμπλοκές με μέλη της Χρυσής Αυγής και ομάδας συμμετεχόντων στο αντιρατσιστικό συλλαλητήριο στο κέντρο του Πειραιά. Την ίδια στιγμή που τα ΜΑΤ της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ –ΑΝΕΛ συγκρούονται κάνοντας χρήση χημικών με λιμενεργάτες που διαδήλωναν ««ενάντια στις φιέστες και τα πανηγύρια που οργανώνουν κυβέρνηση και ΤΑΙΠΕΔ για το ξεπούλημα των λιμανιών», όταν «άλλα έλεγαν και άλλα διαβεβαίωναν πριν από έναν χρόνο τους εργαζόμενους και τον πειραϊκό λαό και άλλα πράττουν σήμερα»

               

            Προσφυγικό, συμπλοκές με αστυνομία, οικονομική εξαθλίωση, ανεργία πυροδοτούν φόβους, ανασφάλεια, προδιάθεση για εμφάνιση κάθε είδους προκαταλήψεων και καλλιέργειας μιας φασιστικής, έστω και καλυμμένης, εναλλακτικής λύσης.

               

                    Μετά από μήνες αλληλεγγύης και ευσπλαχνίας προς τους κακόμοιρους με τα μωράκια τους,  τον τελευταίο καιρό σταδιακά κι ίσως υπαινικτικά,  αλλά συστηματικά, αρχίζει να επικρατεί η κλασική εικόνα που έχουμε για τους μελαψούς από την ανατολή. Η εικόνα του άντρα με το μωρό ήρθε να «τεκμηριώσει» την εικόνα που ήδη διαμορφώνεται γι’  αυτούς. Είναι αυτή η εικόνα που δημιούργησε η αποικιοκρατία και ο ευρωκεντρισμός. Οι αξιολογικές θέσεις σχετικά με τον πρωτογονισμό, την υπανάπτυξη, την οπισθοδρόμηση, τον ανορθολογισμό, τον σεξισμό των κοινωνιών της Ανατολής που είχαν σχηματοποιηθεί  σταδιακά, λαμβάνοντας την τελική τους μορφή τον 19ο αιώνα με την αποικιοποίηση της περιοχής και την διαμόρφωση της πεποίθησης για την ανωτερότητα του δυτικού πολιτισμού βρίσκουν και στη χώρα μας  γόνιμο έδαφος να καρπίσουν μετά από τόσες δεκαετίες επίσημης προπαγάνδας για την ανωτερότητα της Ευρώπης. Και τελικά τα ίδια τα προβλήματά των προσφύγων μέσα από τη συναισθηματική μόνο προσέγγιση εύκολα μπορούν να αναπαρασταθούν από τον κυρίαρχο λόγο κατά το δοκούν διαμορφώνοντας γι’  αυτούς ανάλογες εικόνες που θα χρησιμοποιηθούν για τη διαχείριση των δικών μας προβλημάτων. Κι είναι εδώ ακριβώς που από άλλη οδό, του προσφυγικού τώρα, αναθαρρώντας μετά την δικαστική τους ασυλία, οι φασίστες της Χρυσής Αυγής και κάθε είδους φασίστες εμφανίζονται με διάφορα προσωπεία, ανακινώντας πάθη και ενισχύοντας συλλογικές μορφές ταύτισης γύρω από το έθνος που απειλείται από τους 50.000 πρόσφυγες της Ειδομένης, του Πειραιά και των νησιών.

               

                     Κι επειδή η συναισθηματική προσέγγιση του προσφυγικού είναι πολύ ευάλωτη στη μεταστροφή της ακόμα και σε ρατσιστική η συνειδητοποίηση πως για την  έσχατη ένδεια και τον πόλεμο που αναγκάζει τους ανθρώπους να εγκαταλείπουν τη γενέτειρα γη τους  ο καπιταλισμός δεν είναι άμοιρος ευθυνών και για τα δυο, όπως και για τη δική μας εξαθλίωση, μπορεί να σφυρηλατήσει ταξικούς δεσμούς αλληλεγγύης με τους πρόσφυγες που να μας συνενώσει σε κοινούς αγώνες.

               

                      Βέβαια, για να φτάσουμε η πλειοψηφία  σε μια τέτοια ταξική αλληλεγγύη θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πως η κριτική των αριστερών, που εκφράζονται από κόμματα και κομματίδια με προεξάρχοντα τον ΣΥΡΙΖΑ, για την πολιτική εις βάρος και λαϊκών τάξεων,  δεν γινόταν στην αιτία που την προκαλούσε, τον καπιταλιστικό τρόπο οργάνωσης της παραγωγής, αλλά το πολύ  σε κάποιες  καθυστερημένες  κι αναχρονιστικές μορφές του που δεν συγχρονιζόντουσαν μ’  αυτές της Ευρώπης. Τώρα όμως πια,  εν μέσω βαθιάς οικονομικής κρίσης  η διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ αποκαλύπτει το μέγεθος της παραπλάνησης  αυτής της κριτικής  που αφήνοντας άθικτη την οικονομική δομή προσπαθούσε να πείσει πως με μια μερική αναδιανομή του εισοδήματος και την εφαρμογή κοινωνικής πρόνοιας μέσω του αστικού κράτους ο καπιταλισμός θα αποκτούσε ανθρώπινο πρόσωπο. Κι αν πριν από την καπιταλιστική κρίση θριάμβευαν οι ευρωπαϊκές «αριστερές» δυνάμεις που δεν τις απασχολούσε το πρόβλημα για την ταξική σκοπιά με την οποία πολιτεύονται, ήρθε η κρίση για ν’ αποκαλύψει το ρόλο τους, της υπονόμευσης και διάλυσης του εργατικού κινήματος. Γίνεται πια κατανοητό πως δεν είναι δυνατό να αναπτυχτούν εστίες αντίστασης που ν’ αντιπαραθέτουν πνευματικές αξίες γενικές και αόριστες όπως δίκαιο, δικαιώματα, πολιτισμό κλπ. σε «αγορές» που εξαθλιώνουν και απειλούν ολόκληρους λαούς με την επιβίωσή τους. Έρχονται πια στο προσκήνιο όλο και  πιο ξεκάθαρα οι ταυτότητες της τάξης και των αντίστοιχων συμφερόντων, παρόλο που καταβάλλεται τόση προσπάθεια να φαίνονται ότι είναι εξαφανισμένα.

      Γι’  αυτό και η πορεία Πάτρα –Αθήνα που οργάνωσε ο κομμουνιστής δήμαρχος της Πάτρας Πελετίδης, απαιτώντας «από την κυβέρνηση τη λήψη άμεσων μέτρων για την ανακούφιση των ανέργων, ενώ με τη συμμετοχή μας στην πορεία, στέλνουμε ελπιδοφόρο μήνυμα ότι δεν περνά η πολιτική που μας θέλει άβουλους, θεατές, πρόβατα έτοιμα να θυσιαστούν χωρίς να πουν λέξη» γιατί «Ήρθε η ώρα να ακουστεί η φωνή των ανέργων, η φωνή των εργαζομένων, των συνταξιούχων, της νεολαίας», είναι τόσο σημαντική, επειδή συσπειρώνει δίνοντάς φωνή και ταξική ταυτότητα σε κείνα τα κομμάτια της κοινωνίας που είναι εκτός εργασίας, έξω από την παραγωγή, χωρίς κοινωνική υπόσταση, χωρίς ταξική συνείδηση, έρμαια της αστικής ιδεολογίας που τους ωθεί να κινούνται σε ένα επίπεδο υποκειμενικών επιθυμιών και ενοχών, ενισχύει την αγωνιστικότητα  και  προωθεί την ενότητα στη βάση για ανάπτυξη ταξικής αλληλεγγύης εργαζομένων και ανέργων.