Ιστοριούλες φασιστών

ενα Ιστορικό νομίζουμε πόνημα απο τον Cogito ergo sum





Επειδή αύριο (γράφτηκε στις 20) ξημερώνει 21η Απριλίου, σκεφτόμουν τι λογής κείμενα θα μπορούσα να ετοιμάσω για να τιμήσω κατά πώς πρέπει αυτή την ημέρα. Για να μη κοροϊδεύω τους αναγνώστες, θα έπρεπε να βρω κάτι που να μην έχει χιλιοειπωθεί και κάτι τέτοιο δεν είναι καθόλου εύκολο. Τελικά, αποφάσισα να κρατήσω ως κεντρικό άξονα το αντιφασιστικό μήνυμα της ημέρας και να διηγηθώ κάποιες ιστοριούλες που θα μπορούσε να άρχιζαν με το κλασσικό "μια φορά κι έναν καιρό" αλλά που το φινάλε τους ερωτοτροπεί με το παρόν...








Ιστοριούλα πρώτη 

Το 1938, ο υπουργός κατασκευών των ναζί Φριτς Τοτ δημιουργεί την μεγάλη κατασκευαστική οργάνωση που έμεινε στην ιστορία με το όνομά του: Οργάνωση Τοτ. Αν και από το 1935 ο Τοτ είχε στήσει πολλές υπηρεσίες προκειμένου να κατασκευάσει το δίκτυο αυτοκινητοδρόμων που ήθελε ο Χίτλερ, το 1938 ένωσε όλες αυτές τις υπηρεσίες σε μια ενιαία οργάνωση που θα μπορούσε να αναλάβει την εκτέλεση οποιουδήποτε έργου, όπως π.χ. την περίφημη Γραμμή Ζήγκφριντ (ή Δυτικό Τείχος), ανάλογη της γαλλικής Γραμμής Μαζινό αλλά και τα περισσότερα από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Οι εργαζόμενοι στην Οργάνωση απαρτίζονταν κατά 1% από γερμανούς ακατάλληλους για στρατιωτική θητεία, κατά 2% από κρατούμενους των στρατοπέδων συγκέντρωσης και κατά 97% από καταναγκαστικά εργαζόμενους που μεταφέρονταν από κατακτημένες χώρες.

Τον Αύγουστο του 1944, οι γερμανοί στέλνουν από την Ελλάδα στο Μάιντς την τελευταία "φουρνιά" ελλήνων, προορισμένων να δουλέψουν καταναγκαστικά για την Τοτ. Την συγκεκριμένη ιστορία διηγείται με έναν εξόχως γλαφυρό τρόπο στο βιβλίο του "«Αποστολή» στο Μπίμπλις" (εκδόσεις Ποντίκι, 1988, σελ. 280) ένας από εκείνους που βρέθηκαν σ' εκείνη την "αποστολή", ο Μιχάλης Βασιλείου. Ο Βασιλείου είχε συλληφθεί το καλοκαίρι από τους ταγματασφαλίτες και, αφού πρώτα βασανίστηκε απ' αυτούς στου Γουδή, παραδόθηκε μαζί με καμμιά εκατοστή συντρόφους του στους γερμανούς, οι οποίοι τους έκλεισαν στο Χαϊδάρι και λίγο αργότερα τους έστειλαν στην Γερμανία.

Στο βιβλίο του, ο Βασιλείου περιλαμβάνει μια ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια. Ανάμεσα στους βασανιστές του ήταν κι ένας κοντός, χοντρός, φαλακρός, μουσάτος, που υπηρετούσε στην "Ειδική Ασφάλεια" του διαβόητου Λάμπου και λεγόταν Παναγιώταρος. Προφανώς, ο Βασιλείου αναφέρεται στον πρωτοστατούντα στα μπλόκα των γερμανών και γνωστό για την σκληρότητά του βασανιστή τού δεύτερου τάγματος ευζώνων Γιώργο Παναγιώταρο, ο οποίος μάλλον εκτελέστηκε από την ΟΠΛΑ (βρέθηκε νεκρός στις 11/8/1944 με μια σφαίρα στο κεφάλι).

Δεν κατάφερα να διασταυρώσω την πληροφορία ότι ο Γιώργος Παναγιώταρος ήταν θείος τού Κωνσταντίνου Παναγιώταρου, πατέρα του σημερινού χρυσαυγήτη βουλευτή. Παρά ταύτα, είναι ενδιαφέρουσα η ομοιότητα του βασανιστή με τον βουλευτή. Αν κάποιος (γιατί όχι ο ίδιος ο κύριος Παναγιώταρος, αν μας διαβάζει;) μπορεί να επιβεβαιώσει την ύπαρξη ή μη οποιασδήποτε σχέσης, είναι καλοδεχούμενος.

Κάρτα (αριστερά) και βιβλιάριο (δεξιά) αλλοδαπού [ausländer] εργαζομένου στην Οργάνωση Τοτ.

Ιστοριούλα δεύτερη

Στις 29/12/1943, φτάνει στην Χαλκίδα ο νέος νομάρχης Εύβοιας, ο στρατηγός Δημήτρης Λιάκος, με συνοδεία 80 ευζώνους (δηλαδή, ταγματασφαλίτες). Η Εύβοια τελούσε υπό ιταλική κατοχή αλλά, μετά την συνθηκολόγηση των ιταλών στις 9/9/1943, οι αντάρτες του ΕΛΑΣ την πήραν υπό τον έλεγχό τους. Φυσικά, αυτό δεν μπορούσαν να το επιτρέψουν ούτε οι γερμανοί ούτε οι ντόπιοι συνεργάτες τους. Έτσι, μέχρι τον Απρίλιο του 1944, στο νησί είχαν στηθεί τρία τάγματα ευζώνων με συνολικά οκτώ λόχους (Χαλκίδα, Ψαχνά, Αλιβέρι, Αμάρυνθος, Βασιλικό, Γούβες). Ανάμεσα σ' αυτούς τους τσολιάδες ήταν κι ένας εύελπις που καταγόταν από τα Ψαχνά και άκουγε στο όνομα Αθανάσιος Επιτήδειος.

Στο βιβλίο του "Οι ταγματασφαλίτες" (εκδόσεις Αφοί Τολίδη, 1980, σελ. 292), ο ερευνητής Γιάννης Δουατζής παρουσιάζει ντοκουμέντα για την ενδιαφέρουσα δράση τού Επιτήδειου, ο οποίος καθ' όλη την παραμονή του στην Εύβοια συμμετείχε στο "καθάρισμα" της υπαίθρου από τα "αντεθνικώς δρώντα στοιχεία". Σε ελεύθερη μετάφραση, η προηγούμενη φράση σημαίνει ότι συμμετείχε στο πλιάτσικο στο οποίο επιδίδονταν οι ταγματασφαλίτες σε βάρος των χωρικών. Είναι χαρακτηριστική η διαταγή του αρχηγού τους στρατηγού Παπαθανασόπουλου, με ημερομηνία 16/7/1944:

"Πας πολίτης ευρισκόμενος κατά την πορείαν των αποσπασμάτων είτε κατά την νύκτα είτε κατά την ημέραν θα συλλαμβάνεται. Επίσης δέον να συλληφθώσιν άπαντες οι ποιμένες και τα μικρά ακόμη ποιμενόπαιδα, τα δε ποίμνια να κατάσχωνται εξ ολοκλήρου, καθ’ όσον έχει ήδη αποδειχθή ότι ούτοι είνε οι πολυτιμώτεροι βοηθοί, συνεργάται, τροφοδόται και σύνδεσμοι των ληστοσυμμοριτών. Επίσης δέον όπως κατάσχωνται άπαντα τα ζώα άτινα θα ανευρεθώσι εντός του κλοιού, εις οιονδήποτε και αν ανήκουσι ταύτα. [...] Οι Διοικηταί των αποσπασμάτων θα μεριμνήσωσι διά την συγκέντρωσιν ζώων προς φόρτωσιν του βαρέως οπλισμού των Γερμανικών τμημάτων και πυρομαχικών αυτών".

Εκτός από το πλιάτσικο, το κάψιμο ολόκληρων χωριών κλπ, ανάμεσα στα "κατορθώματα" του Επιτήδειου και των ομοϊδεατών του ξεχωρίζουν δυο: οι ομαδικές εκτελέσεις συνολικά 110 κομμουνιστών στην Χαλκίδα (64 τον Απρίλιο και 46 τον Μάιο) και το σούβλισμα της εβραίας δασκάλας του χωρού Στρόπωνες Μέντυς Μόσχοβιτς, μετά από ομαδικό βιασμό της, στις 7 Μαρτίου 1944.

Πλατεία Συντάγματος, 12/3/1944: Το Α' Ευζωνικό Σύνταγμα Αθηνών τιμά την γερμανική "Ημέρα των Ηρώων"!

Για όλα τα παραπάνω, ο Αθανάσιος Επιτήδειος επιβραβεύθηκε από την πατρίδα, φτάνοντας μέχρι Α' υπαρχηγός ΓΕΣ με ταυτόχρονη προαγωγή του σε αντιστράτηγο την περίοδο Ιωαννίδη (10/6/1974). Με την μεταπολίτευση, η υπό τον Καραμανλή κυβέρνηση εθνικής ενότητας, αναγνωρίζοντας κι αυτή την αξία του ("η πατρίς ευγνωμονούσα", που λέμε...), του ανέθεσε την προετοιμασία των δυνάμεων που θα στέλνονταν στην Κύπρο αν το επέβαλαν οι συνθήκες.

Ο Αθανάσιος Επιτήδειος αποστρατεύθηκε στις 4/3/1975, μετά το αποτυχημένο "πραξικόπημα της πυτζάμας" των ιωαννιδικών. Τον Ιούλιο της ίδιας χρονιάς θα ονομαζόταν ανθυπολοχαγός ο γυιος του Γεώργιος, ο οποίος έφτασε κι αυτός στον βαθμό τού αντιστράτηγου. Δυστυχώς, ο Αθανάσιος πέθανε το 2003 και δεν πρόλαβε να καμαρώσει τον κανακάρη του να μπαίνει στην ευρωβουλή ως βουλευτής τής φασιστικής Χρυσής Αυγής...






Ιστοριούλα τρίτη

Το 1939, ιδρύεται στον Κορυδαλλό το -πρωτοποριακό, για την εποχή του- Άσυλο Αλητοπαίδων, προορισμός του οποίου ήταν να προσφέρει στέγη, τροφή και εν γένει περίθαλψη στα ορφανά και άστεγα παιδιά της Αττικής. Επειδή βρισκόταν κοντά στα σύνορα με την Κοκκινιά (έτσι λεγόταν τότε η σημερινή Νίκαια), το ίδρυμα έμεινε γνωστό ως Άσυλο Κοκκινιάς.

Σύμφωνα με μαρτυρίες και στοιχεία που αναφέρει ο Μενέλαος Χαραλαμπίδης στο βιβλίο του"Δεκεμβριανά 1944 - Η μάχη της Αθήνας" (εκδόσεις Αλεξάνδρεια, 2014, σελ. 376), στην ύστερη περίοδο της κατοχής η πολιτοφυλακή του ΕΛΑΣ μετέτρεψε το Άσυλο σε χώρο κράτησης και ανάκρισης αλλά και στρατωνισμού των μελών της. Τον Ιούνιο του 1945, το μεταβαρκιζιανό κράτος έσυρε σε δίκη 26 κομμουνιστές, με την κατηγορία ότι, κατά την διάρκεια των Δεκεμβριανών, εκτέλεσαν μέσα στο Άσυλο 400 αθώους εθνικόφρονες πολίτες.

Στην δίκη εμφανίστηκαν 70 μάρτυρες κατηγορίας και 100 υπερασπίσεως. Επειδή και η κατηγορία ήταν φτιαχτή και οι 26 κατηγορούμενοι κάθε άλλο παρά εκτελεστές ήσαν, η κατηγορούσα αρχή χρησιμοποίησε σωρεία ψευδομαρτύρων. Γράφει χαρακτηριστικά ο Ριζοσπάστης στις 27/6/1945: "Ο μάρτυρας Ηλ. Δημητριάδης, που είναι και πρόεδρος του Συλλόγου των Ομήρων, για να συμπληρώσει τις ψεύτικες καταθέσεις εναντίον των κατηγορουμένων, συμβουλευόταν κάθε τόσο σημειώσεις που του είχαν υπαγορεύσει. (...) Σε συνέχεια ο μάρτυρας ομολόγησε ότι δεν είδε κανένα να εκτελεί. Η υπεράσπιση ρώτησε το μάρτυρα, που είχε καταθέσει ότι όσοι έμπαιναν στο Άσυλο δεν έβγαιναν ζωντανοί, πώς συμβαίνει τότε να ζει αυτός. (...) Τέλος ο κ. πρόεδρος αναγνώρισε ότι ο μάρτυς υπερβάλλει".

Ανάμεσα στους ψευδομάρτυρες, ο κατηγορούμενος Γιώργος Αρχοντόπουλος αναγνώρισε τρεις χαφιέδες από εκείνους που είχαν πάρει μέρος στο μπλόκο της Κοκκινιάς τον προηγούμενο Αύγουστο. Ο ένας ήταν ο διαβόητος Θόδωρος Σαραντάρης, παλιός συνεργάτης της Γκεστάπο, τον οποίο χρησιμοποιούσαν οι ταγματασφαλίτες ως βασανιστή. Οι άλλοι δυο ήσαν ξαδέλφια, που ανήκαν στην "ειδική ασφάλεια" του Λάμπου από την περίοδο της κατοχής ως συνεργάτες των γερμανών. Τα ονόματα τους: Λουκάς και Δημήτριος Κασιδιάρης.

Όπως προκύπτει από την κατάθεση του Λουκά Κασιδιάρη, στην "ειδική ασφάλεια" υπηρέτησαν και άλλα δυο ξαδέλφια του Κασιδιαραίοι, ο Ιωάννης (αδελφός του Δημήτρη) και ο Σωτήριος, ο οποίος ως χωροφύλακας υπηρετούσε στο σταθμό τού Λιτόχωρου που χτύπησε ο ΕΛΑΣ το 1946. Όλοι κατάγονταν από το χωριό Λάγια της Μάνης κι έμεναν στα Μανιάτικα του Πειραιά, όπου γεννήθηκε και ο Παναγιώτης Κασιδιάρης αλλά και ο γυιος του Ηλίας.

Η "δίκη του Ασύλου" στον Ριζοσπάστη της εποχής (αριστερά 27/6/1945, δεξιά 30/6/1945) (*)

Ιστοριούλα τέταρτη

Μακρόνησος, πρωί Κυριακής, 29 Φεβρουαρίου 1948. Προσκλητήριο και έπαρση σημαίας. Λόγω Κυριακής, ακολουθεί θρησκευτική ομιλία στο θέατρο. Έξι από τους επτά λόχους τού Α' Ειδικού Τάγματος Σκαπανέων (ο 5ος λόχος θα έμενε πίσω ως λόχος αγγαρείας) κινούνται προς το θέατρο, όπου θα γίνει η ομιλία.

Καθώς κινούνται οι 4.000 εξόριστοι προς το θέατρο, διαπιστώνουν ότι οι αλφαμίτες έχουν βγάλει από το αναρρωτήριο τους άρρωστους και τους σπρώχνουν με κλοτσιές προς το θέατρο, για να ακούσουν κι αυτοί την ομιλία. Αρχίζουν οι διαμαρτυρίες που όσο πάει και εντείνονται. Ο λόχος ασφαλείας τραβάει όπλα και ρίχνει στο ψαχνό για να αποκαταστήσει την τάξη. Πέφτουν κορμιά. Η τάξη αποκαθίσταται και ο διοικητής του στρατοπέδου υπόσχεται ότι θα γίνουν ανακρίσεις και οι υπαίτιοι του μακελειού θα τιμωρηθούν παραδειγματικά.

Το επόμενο πρωί, πλησιάζει στην ακτή ένα περιπολικό τού Βασιλικού Ναυτικού και μια φωνή ακούγεται από τον τηλεβόα: "Στρατιώται, σας ομιλεί ο συνταγματάρχης Μπαϊρακτάρης. Συλλάβατε και απομονώσατε τους δολοφόνους που δημιούργησαν τα χθεσινά γεγονότα! Αποδοκιμάσατε τους αρχηγούς σας και συγκεντρωθείτε εις τον 7ον λόχον... Σας δίνω 5 λεπτά προθεσμία ν’ αποχωριστείτε από τους κομμουνιστάς".

Μόλις πέρασε το πεντάλεπτο, ένοπλοι και ροπαλοφόροι στρατιώτες ρίχτηκαν στους εξόριστους του Α' ΕΤΟ. Καθώς γύρω είχαν στηθεί τέσσερα πολυβόλα, οι εξόριστοι δεν είχαν άλλη διέξοδο παρά να πέσουν στην θάλασσα. Εκεί, όμως, τους περίμεναν τα πολυβόλα του περιπολικού... Το φινάλε της ιστοριούλας το γράφει με τον δικό του τρόπο ο καϊκτσής Μίμης Βρονταμίτης:

Ο στρατός μας με είχε επιταγμένο με το καΐκι μου "Αγιος Νικόλαος", επί μισθώ οκτώ χιλιάδες δραχμές το μήνα. Κουβαλούσα από το Λαύριο πέρα στη Μακρόνησο φαντάρους, πολιτικούς υπόδικους, νερό σε βαρέλια και άλλα. Στο φοβερό ντουφεκίδι του Μάρτη 1948 ο Σκαλούμπακας μου κόλλησε το πιστόλι στο κεφάλι και με απειλές με διέταξε να κουβαλάω σκοτωμένους πέρα μακριά στον Κάβο Ντόρο, στο ξερόνησο Σαν Τζιόρτζιο. Στο Γ' Τάγμα φόρτωνα τους νεκρούς φαντάρους, που τους εξέταζε ο γιατρός Μαλάμης, κι έγραφε στο πιστοποιητικό θανάτου, τη λέξη "νεκρός". (...) Τους σκοτωμένους φαντάρους τους τακτοποιούσανε στριμωχτά στο αμπάρι δυο αλφαμίτες. Σ’ ένα μόνο δρομολόγιο φορτώσαμε 185 νεκρούς φαντάρους. (...) Ανοιγόμασταν τη νύχτα στον Κάβο Ντόρο. Εκεί στο Σαν Τζιόρτζιο περίμενε καράβι πολεμικό. Οι ναύτες παίρνανε τους σκοτωμένους φαντάρους και τους χώνανε μέσα σε συρμάτινα δίχτυα με βαρίδια και τους φουντάρανε στο βυθό της θάλασσας. Αυτό ξανάγινε. Οι νεκροί όλοι – όλοι ήταν 350 κοντά, τους μέτραγα έναν – έναν και ήταν 350 φαντάροι νεκροί. Αυτή ήταν η πιο τραγική περιπέτεια που έζησα στη ζωή μου. (**)

Ο ένας από τους δυο αλφαμίτες που φόρτωναν τα πτώματα στο καΐκι του Βρονταμίτη ήταν κάποιος Χούμης, πιθανώς αδελφός ή εξάδελφος του Μίμη Χούμη που έπαιζε τότε επιθετικός στον Απόλλωνα Αθηνών. Ο άλλος λεγόταν Δημητρός Λαγός. Είχε το ίδιο όνομα με έναν θείο τού Ευάγγελου Λαγού, πατέρα του σημερινού χρυσαυγήτη βουλευτή Γιάννη Λαγού, χωρίς να είναι σίγουρο πως πρόκειται για το ίδιο πρόσωπο.

Μακρόνησος: Το θέατρο

--------------------------------------------------------
(*) Τα αποκόμματα "βγήκαν" από το ψηφιοποιημένο αρχείο εφημερίδων της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Ελλάδος (http://efimeris.nlg.gr/ns/main.html).

(**) Από τον συλλογικό τόμο (σε επιμέλεια Φίλιππα Γελαδόπουλου) "Μακρόνησος - Η μεγάλη σφαγή του 1948", εκδόσεις Αλφειός, 1994, σελ. 238.




Ιστοριούλα πέμπτη

Στις 15 Μαρτίου 2014, ο χρυσαυγήτης βουλευτής Χρυσοβαλάντης Αλεξόπουλος ταράζει τα πολιτικά πράγματα της χώρας, δηλώνοντας ότι αποχωρεί από την Χρυσή Αυγή και ανεξαρτητοποιείται λόγω της εγκληματικής δράσης που εν αγνοία του είχε αναπτύξει η οργάνωση. "Δεν μου επιτρέπει πλέον η συνείδηση μου να συνδέω τις πατριωτικές και εθνικιστικές μου ιδέες με τέτοιου είδους ενέργειες και πρακτικές", συμπληρώνει με έμφαση.

Στην σχετική επιστολή που στέλνει στον πρόεδρο της βουλής Ευάγγελο Μεϊμαράκη, ο Αλεξόπουλος γράφει κάτι πολύ ενδιαφέρον: "Κατάγομαι από κεντρώα οικογένεια. Όσο για τα περί «ναζισμού», αυτά δεν έχουν καμία σχέση με μένα και την οικογένειά μου. Ο παππούς μου, Ελευθέριος Αλεξόπουλος, συνελήφθη σε ηλικία 33 χρόνων έπειτα από ενέδρα, το 1944 στη Γιάννουλη γιατί μετέφερε εφόδια και τρόφιμα στους αντάρτες. Οι Γερμανοί προς παραδειγματισμό τον κρέμασαν στην πλατεία του χωριού, αφήνοντας το πτώμα του να αιωρείται για έξι ημέρες". Ας πάμε, λοιπόν, μερικά χρόνια πίσω, να δούμε τα βάσανα που τράβηξε ο "κεντρώος αντάρτης" Ελευθέριος Αλεξόπουλος, ο παππούς τού Βαλάντη.

Βόλος, Απρίλιος 1944. Ο Δημήτρης (Τάκης) Μακεδόνας ή "Μαύρος", ένας αγριάνθρωπος πρώην υπαξιωματικός της χωροφυλακής με φήμη σαδιστή, στέλνεται από τον ΕΔΕΣ Βόλου στον ΕΔΕΣ Αθήνας για να ζητήσει βοήθεια ώστε να συγκροτηθεί στην Θεσσαλία ένα ένοπλο σώμα ως αντίπαλο δέος του ΕΛΑΣ. Στον δρόμο, ο "Μαύρος" αποφασίζει να σηκώσει δικό του μπαϊράκι. Έτσι, παίρνει μεν την βοήθεια που ζητούσε αλλά ανεξαρτητοποιείται από τον ΕΔΕΣ και στήνει ένα ιδιότυπο, δικό του "τάγμα ασφαλείας", τον ΕΑΣΑΔ (Εθνικός Αγροτικός Σύνδεσμος Αντικομμουνιστικής Δράσης). Στον σύντομο βίο του (διαλύθηκε τον Σεπτέμβριο του 1944), ο ΕΑΣΑΔ κατάφερε να μισηθεί από το σύνολο σχεδόν των θεσσαλών αγροτών. Οι εασαδίτες έμειναν στην συλλογική μνήμη ως "κατακάθια της κοινωνίας", εξ αιτίας των εγκλημάτων τους, το μικρότερο των οποίων ήταν το πλιάτσικο. "Συνιστώσα" τού ΕΑΣΑΔ ήταν και η συμμορία τού διαβόητου εγκληματία Γρηγόρη Σούρλα.
Τον Ιούνιο του 1944, ένα εασαδίτικο απόσπασμα περνάει από το χωριό Γιάννουλη, έξω από τηνΛάρισα. Για κακή του τύχη, εκείνη την ώρα διαλέγει ο γερμανόφιλος πρόεδρος του τοπικού συνεταιρισμού (διορισμένος από τον κολλητό του γερμανό φρούραχο) Δημήτρης Τζανίδης να πάει να αγοράσει θεριστικό σπάγγο για τον συνεταιρισμό. Χαιρετιέται με τους εασαδίτες αλλά εκείνοι, μόλις ακούνε ότι πάει για ψώνια, καταλαβαίνουν ότι πάνω του κουβαλάει πολύ χρήμα και τον σκοτώνουν για να τον ληστέψουν. Με τις τσέπες γεμάτες, οι εασαδίτες τραβάνε για το Καζακλάρ (τουρκική ονομασία του Αμπελώνα Τυρνάβου), όπου μεθάνε και μετά το ρίχνουν στο πλιάτσικο και στους βιασμούς.

Τα νέα μαθαίνονται γρήγορα. Φτάνουν και στ' αφτιά τού "στρατιωτικού διοικητή" του ΕΑΣΑΔ Κώστα Καραγιώργου, ο οποίος βγάζει αφρούς όταν μαθαίνει ότι και ο δολοφονημένος πρόεδρος και οι βιασμένες γυναίκες ήσαν εθνικόφρονες. Και καθώς η φήμη της οργάνωσης κινδυνεύει, αποφασίζει να τιμωρήσει με την εσχάτη των ποινών ένα από τα μέλη εκείνου του αποσπάσματος, που είχε την ατυχία να βρεθεί μπροστά του. Κι αυτός έτυχε να είναι ο παππούς τού Βαλάντη: ο "κεντρώος αντάρτης" Ελευθέριος Αλεξόπουλος!

Επιμύθιο της ιστοριούλας, έτσι, για να γελάσουμε λίγο. Όταν ο Βαλάντης Αλεξόπουλος έφυγε από την Χρυσή Αυγή, οι μέχρι τότε "συναγωνιστές" του τα πήραν στο κρανίο. Κι επειδή το κρανίο τους, ως γνωστόν, δεν ξεχειλίζει από μυαλό, η φυλλάδα τους Στόχος κυκλοφόρησε στις 19/6/2014 με την παραπάνω ιστοριούλα και πηχυαίο κεντρικό τίτλο: "Βίαζε και σκότωνε έλληνες!". Κανένας τους δεν σκέφτηκε ότι έτσι μπορεί να ξεφτίλιζαν τον Αλεξόπουλο αλλά ταυτόχρονα ομολογούσαν ότι οι εασαδίτες ήσαν εγκληματίες.

Ουδείς κίνδυνος από τους γερμανούς ή τον ΕΑΣΑΔ!    (Λαρισαϊκός Τύπος, 15/5/1944)

Και δυο πιο σύντομες ιστοριούλες
(1) Αμέσως μετά την απελευθέρωση, ο ΕΛΑΣ εξαπέλυσε κυνηγητό κατά των δωσιλόγων, των μαυραγοριτών κλπ. Γρήγορα, στο παιχνίδι μπήκαν και οι άγγλοι, επειδή δεν ήθελαν να αφήσουν στους ελασίτες την αποκλειστικότητα της κάθαρσης. Μέχρι το τέλος Οκτωβρίου θα συλλαμβάνονταν δεκάδες τέτοια καθάρματα (*). Μεταξύ αυτών που συνελήφθησαν στις 23 του μηνός ήσαν και δυο τύποι, οι οποίοι είχαν βρει ένα ωραίο κόλπο για να τα κονομάνε: "κάρφωναν" στην Γκεστάπο όσους ήξεραν πως είχαν περιουσία κι ύστερα "μεσολαβούσαν" για την απελευθέρωσή τους, φυσικά με το αζημίωτο. Ο ένας λεγόταν Λάζαρος Χριστοδήμος (**) και ο άλλος Βασίλειος Ζαρούλιας. Πολλά χρόνια αργότερα, ο δεύτερος θα γινόταν πεθερός τού ιδρυτή τής Χρυσής Αυγής Νίκου Μιχαλολιάκου.

(2) Το βράδυ της 20ης Απριλίου 1967, βρίσκεται σε υπηρεσία στο 2ο Γραφείο του ΓΕΣ ένας ταγματάρχης πυροβολικού, στενός φίλος τού Γεωργίου Παπαδοπούλου, ο οποίος φροντίζει να υποστηρίξει με κάθε τρόπο το πραξικόπημα που εκδηλώνεται. Ο Παπαδόπουλος δεν ξεχνά τον φίλο του και, μετά την επιβολή της χούντας, τον τοποθετεί διευθυντή στο 2ο Γραφείο τού Γ' Σώματος Στρατού ενώ, παράλληλα, τον διορίζει κυβερνητικό επίτροπο στην Τράπεζα της Ελλάδος. Ο ταγματάρχης παίρνει τις προαγωγές του, ώσπου το 1975 αποστρατεύεται με το "κίνημα της πυτζάμας" (μαζί με τον Επιτήδειο, όπως λέγαμε προχτές). Μετά από αλλεπάλληλες προσφυγές του, του απονέμεται το 2005 (επί κυβερνήσεως Κώστα Καραμανλή) ο βαθμός του αντιστρατήγου. Πλήρως αποκατεστημένος πλέον, ο αντιστράτηγος ε.α. Ηλίας Παππάς, κατέβηκε ως υποψήφιος βουλευτής τής Χρυσής Αυγής στα Ιωάννινα κατά τις εκλογές του 2012. Δεν εκλέχτηκε. Εκλέχτηκε, όμως, ο γυιος του Χρήστος, ως βουλευτής επικρατείας του ίδιου κόμματος.

Αριστερά: Η σύλληψη του Βασιλείου Ζαρούλια στα Καθημερινά Νέα της 24/10/1944.
Δεξιά: Ο Ηλίας Παππάς παρελαύνει πάνω σε τζιπ με όλα τα παράσημά του, δόξη και τιμή.

Κάπου εδώ θα κλείσουμε το τριήμερο αφιέρωμά μας στην 21η Απριλίου. Όχι πως δεν υπάρχουν κι άλλες παρόμοιες ιστοριούλες να πούμε (π.χ. για το ποιοι βρίσκονταν στο πλευρό τού Κωνσταντίνου Πλεύρη όταν το 1960 ίδρυε το "Κόμμα 4ης Αυγούστου" ή για το ποιος επίδοξος σωτήρας της χώρας ήταν κολλητάρι με τους Γλύξμπουργκ) αλλά, αν τα πούμε όλα τώρα, τί θά 'χω να γράψω του χρόνου;

------------------------------------------------------- 
(*) Βέβαια, οι ίδιοι οι άγγλοι φρόντιζαν να μην αποδοθεί δικαιοσύνη αφού χορηγούσαν αφειδώς βεβαιώσεις ότι κατά την περίοδο που ο Χ κατηγορούμενος εφέρετο ως συνεργάτης των κατακτητών, βρισκόταν σε μυστική αποστολή κατόπιν διαταγής τής Ιντέλλιτζενς Σέρβις. Χάρη σ' αυτές τις βεβαιώσεις απαλλάχτηκαν πάνω από 9 στους 10 συλληφθέντες. Σχετικές λεπτομέρειες αναφέρει ο αξέχαστος Νίκος Καρκάνης στο μνημειώδες βιβλίο του "Οι δοσίλογοι της κατοχής: δίκες-παρωδία" (εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή, 1981, σελ. 409).

(**) Η εφημερίδα Καθημερινά Νέα (εκδότης της ήταν ο Λουκής Ακρίτας) δημοσιεύει την είδηση της σύλληψης, σημειώνοντας ότι ο Χριστοδήμος ήταν "υιός του υπουργού επισιτισμού επί κατοχής". Προφανώς, πρόκειται για ανακρίβεια αφού, όσο κι αν έψαξα, υπουργό Χριστοδήμο δεν βρήκα. Σύμφωνα με τα επίσημα αρχεία, υπουργοί επισιτισμού επί κατοχής διετέλεσαν οι δυο πρωθυπουργοί Τσολάκογλου και Ράλλης καθώς και οι Πολύζος, Καραμάνος και Τσιρονίκος.